Da, nije sporan primat rimskog episkopa jer ga potvrđuju sabori...do četvrtog u Kalcedonu 451.n.e. Međutim, političke prilike tj.propast zapadnog rimskog carstva i pomeranjem težišta vlasti na Istok tj. u Carigrad postepeno se to pitanje svodi uglavnom na počasni čin ili čak i nebitno pitanje. Posebno u VI veku kada je papa Pelagije prihvatio Justinijanov monotelitizam pa time narušio delimično ugled svete stolice u očima Istoka pavši u jeres...i neke zapadne biskupije su zamerile zbog ovog papinog propusta. No, njemu je bila bitna politička podrška Justinijana protiv Ostrogota i Totile. Kasnije je već taj primat ozbiljno narušen i zbog nekih drugih versko političkih razmirica.
Opet preterano brzo skačeš sa zaključcima. Nije papa Pelagije pao u herezu, nego je zapad Crkve, tačnije papa naseo na Justinijanovu prevaru. Da bi shvatio o čemu se radi trebalo bi da pročitaš sve čega se možeš dohvatiti o Justinijanu. Naime on je doslovno hteo da se kao amater teolog meša u poslove Crkve, i vešto se igrao sa arhijerejima, kako Istoka, tako i Zapada, posebno zbog uticaja Teodore koja je bila Monofizit. Zaljubljen u nju do ušiju, u toj mer i da je nakon njene smrti od raka, polako postajao senka nekadašnjeg čoveka, želeo je da sa Monofizita izbriše stigmu hereze, po svaku cenu, te je veštački stvorio herezu Tri Pitanja, na tu "prevaru" naseli su kako Istočni, tako i Zapadni arhijereji, da bi nakon nekoliko godina, Justinijan sazvao sabor, i sve koji su pristali na Tri Pitanja osudio kao heretike.
Vidiš kako je je istorija zanimljivija od besomučnog traženja dokaza za predubeđenja? Isto je tako i sa likovima iz Svetog Pisma, bili su naime ljudi od krivi i mesa, sa osećanjima, nadanjima, patnjama, radostima i tugama. Nisu bili nikakvu savršeni roboti.
No da se vratim na temu. Nekolicina stvari su ključne za sukob oko primata:
Islam i njegov uticaj, tačnije gubitak slobode Aleksandrije, Jerusalema, Antiohije. Pojava arhihereze ikonoklazma. Slabljenje Carstva, i pitanje pokrštavanja Bugara.
Ako na sve ovo dodamo ljubomoru Carigrada, pritisak koji na zapadu vrše varvarska kraljevstva, onda je jasno da je Cathedra Petri za sebe počela da traži objedinjavanje jurisdikcija koje su na Istoku vršili Vasilevs i Patrijarh. Nekako u to vreme Patrijarh Istoka sebi pripisuje i titulu Ekumenskog, čime se de fakto po časti izjednačava sa papom.
Te razlike nastale pre svega oko i na problomu primata, dovele su i do različitog shvatanja ustrojstva Crkve, gde na Zapadu se insistira na juridički ustanovljenom jedinstvu, dok se na istoku nakon pokrštavanja Bugara (ne pre) javblja koncept autokefalnosti u kome lokalne crkve imaju "nezavisnost" u ustrojstvu ali su i dalje u jedinstvu sa svim ostalim lokalnim crkvama. Naravno, takav koncept organizacije crkve može da funkcioniše bez problema sve dok se u jednačinu ne ubace nacionalne države.
Još jedan od razloga "razlika" je i ljubomora. U idealnim uslovima, arhiepiskopa prestonice carstva, dakle Rima, patrijarha zapada do duboko u srednji vek, to jest do uvođenja elektorskog koledđa najstarijih arhiepiskopa - nadbiskupa, kardinala, bira sabor svih arhijereja. Isto je i sa Patrijarsima Aleksandrije, Antiohije, Jerusalema. Uvek je sinod taj koji bira poglavara. Sa druge strane, a ovo je važno u vezi ljubomore koja se javlja na Istoku, ali i na zapadu, u zavisnosti od snage karaktera osobe koja se nalazi na datoj funkciji, Carigradski patrijarh, ali i većina članova najužeg sinoda arhijereja su pod uticajem Vasilevsa, koji često postavlja svoje ljude na mesto Patrijarha. (To često rade i kraljevi, carevi, plemići na zapadu, a vrhunac krize će u predvečerje reformacije kada je u jednom trenutku bilo čak četiri pape).
