FORMA I SUSTINA PRAVOG BOGOSLUZENJA
U danasnjem svetu verske raznolikosti u kojoj svaka crkva ima svoje licne poglede na formu crkvenog Bogosluzenja - postavlja se pitanje "kako covek znati i odabrati ono bogosluzenje koje je ispravno i bogoprihvatljivo?"
Na drugom mestu "da li je uopste bitno kakvo Bogosluzenje je zastupljeno u razlicitim crkvama, ili je to samo beznacajna pojedinost koju Bog prihvata bez obzira na razlike?"
I na kraju "sta biblija kao pisana Bozja rec govori o tome - kakav oblik Bogosluzenja su u pocetku u prvoj crkvi uspostavili Hristos i apostoli kao versko nasledje za buduce generacije?"
U odnosu na ova pitanja i bogosluzbenu raznolikost razlicitih crkava u svetu - crkve na zapadu ili Rimokatolicke imaju takoreci identican nacin bogosluzenja istocnim Pravoslavnim, u kome je prisutno bogosluzbeno crkveno pojanje na maticnom, ili pak Latinskom na zapadu, odnosno Staroslovenskom jeziku na istoku - u takozvanim bogosluzbenim "Misama, ili Liturgijama"
Ova bogosluzenja uz pomenuto crkveno pojanje prate i obredi ritualnog kadjenja tamnjanom iz kandila, paljenje sveca, klanjanje od poda i prekrstavanje rukom u znaku krsta, ljubljenje i klanjaje ikonama i kipovima...i slicno"
Druge nehriscanske vere imaju slican oblik bogosluzenja, uz klanjanje stojeci ili na kolenima, bogosluzbeno pojanje iz svetih knjiga, obredno kadjenje, paljenje sveca..i slicno, sto pokazuje identicnost ovakvog vida bogosluzenja sa bogosluzenjima u pomenutim crkvama tradicionalnog Hriscanstva.
Ovakvim vidom Bogosluzbene prakse - zeli se teatralno prikazati nekakvo skriveno misticno znacenje, pojacano efektima kolosalne monumentalne arhitekture unutrasnjosti samog hrama, zlatom i srebrom ukrasenim crkvenim enterijerom, zidnim slikovitim prikazima i efekatima igre tame svetlosti i senki izazvane plamenom upaljenih sveca.
Sa druge strane, Biblija za razliku od ovoga upucuje na jednu drugaciju formu bogosluzenja - koju su u pocetku uspostavili Hristos i apostoli, cija je sustina na prvom mestu edukativnog karaktera, u kome je propovedanje koje podrazumeva ucenje iz reci Bozje na prvom mestu.
Po bibliji - pisana rec Bozja je ono sto u svojoj biti nosi Bozju silu posvecenja.
Tako da ova forma propovedanja uz samu edukaciju ili ucenje iz reci Bozje - ima i svoj duhovni cilj, a to je - da ljudi prime Bozansko prosvetljenje i posvecenje putem slusanja reci Bozje i prihvatanjem nacela zivota koja su u njoj zapisana - koja su im propovedanjem iznesena.
Ili da se vernici koji su vec ova nacela prihvatili ohrabre, i prime novu meru sile Svetoga Duha za nove duhovne pobede.
Uz propovedanje - zajednicka molitva i pevanje duhovnih pesama uz prigodnu muzicku pratnju u krugu okupljenih na Bogosluzenju - je nesto sto se podrazumeva, sto u takvoj atmosferi odaje sliku zajednistva vernih u jednom cilju, a to je molitva za Bozje blagoslove i njegovo vodstvo, i proslavljanje Boga.
U skladu sa napisanim - postavlja se pitanje "otkud ovakve razlike u okrilju razlicitih Hriscanskih crkava?"
Odgovor daje istorija, a ona prati veliki otpad unutar prve Hriscanske crkve polovinom 2 veka nove ere, u kome su ucestvovale pojedine lokalne crkve u Rimu i Aleksandriji, koje su se iz razloga ocuvanja integriteta u vreme progonstva Jevreja od strane mnogobozackog Rima koje je zahvatilo i Hriscansku crkvu - odrekle pojedinih tacaka Hristove nauke napravivsi kompromis sa mnogobostvom, cime su siroko otvorile vrata mnogobozackim filozofijama, obicajima, i obredno ritualnoj praksi - koji su polako poceli da se uvlace u okrilje crkve, medju kojima je i nacin bogosluzenja po uzoru na mnogobozacki.
Rec Bozja koja je do tada imala prvo mesto u Bogosluzenju - gurnuta je u stranu, i postala je samo formalni deo crkvenog enterijera, a negde i potpuno izbacena, a uvedena je gore pomenuta formalna bogosluzbena obredno ritualna praksa, koja kao sto je napomenuto - ima mnogobozacko poreklo, uz ostale crkvene elemente koji takodje imaju poreklo u mnogobostvu.
Bozja rec u nekoliko navrata govori o nacinu i smislu pravog Bogosluzenja.
Isus je na kraju svoje zemaljske misije dao sledecu zapovest apostolima, pa time i svojoj crkvi:
"Idite dakle i naučite sve narode krsteći ih va ime oca i sina i svetoga Duha
Učeći ih da sve drže što sam vam zapovijedao; i evo ja sam s vama u sve dane do svršetka vijeka. Amin" ( Jevandjelje po Mateju 28. 18 - 19 ).
Apostol Pavle daje savet Timotiju:
"Zaklinjem te dakle pred Bogom i Gospodom našijem Isusom Hristom, koji će suditi živima i mrtvima, dolaskom njegovijem i carstvom njegovijem:
Propovijedaj riječ, nastoj u dobro vrijeme i u nevrijeme, pokaraj, zaprijeti, umoli sa svakijem snošenjem i učenjem" ( 2 Timotijeva 4. 1 - 2 ).
Apostol Petar govori o reci Bozjoj kao pouzdanom videlu koje svetli u tami ovoga sveta - koje treba cuvati do dana Hristovog dolaska:
"I imamo najpouzdaniju proročku riječ, i dobro činite što pazite na nju, kao na vidjelo koje svijetli u tamnome mjestu, dokle dan ne osvane i danica se ne rodi u srcima vašima" ( 2 Petrova poslanica 1. 19 ).
Na drugom mestu apostol Pavle govori o veri kao proizvodu propovedanja reci Bozje:
"Jer koji god prizove ime Gospodnje spašće se.
Kako će, dakle, prizvati koga ne verovaše? A kako će verovati koga ne čuše?
A kako će čuti bez propovednika?
A kako će propovedati ako ne budu poslani?
Kao što stoji napisano: Kako su krasne noge onih koji donose glas za mir, koji donose glas za dobro!
Ali svi ne poslušaše jevanđelja: jer Isaija govori: Gospode! Ko verova našem propovedanju?
Tako, dakle, vera biva od propovedanja, a propovedanje rečju Božijom" ( Rimljanima poslanica 10. 13 - 17 ).
I nakraju, biblija upucuje na primer propovednicke sluzbe apostola Pavla:
"A Pavle ostade pune dve godine o svom trošku, i dočekivaše sve koji mu dolažahu,
Propovedajući carstvo Božje, i učeći o Gospodu našem Isusu Hristu slobodno, i niko mu ne branjaše" ( dela apostolska 28. 30 ).
Amin!
