Zablude tradicionalnog Hriscanstva

[Servius Tullius]

Pozdrav Laodikeja,
Vidim pročitao si citate, nadam se da ćeš uskoro ćeš pročitati i cele knjige mada su neke od njih malo obimnije ali trud će se isplatiti, veruj mi.
Sumirajući pročitano došao si do dve nepotpune premise i izveo zaključak koji je pogrešan...Naprosto pristrasan si ali uglavnom svi smo takvi kada se radi o nekim nama bitnim stvarima kao što su to vera ili ubedjenja npr. Ali onaj ko traži istinu mora bar malo i ponekad biti spreman i da se suoči sa stvarima koje mu ne gode, koje ga vode u preispitivanje svojih uvreženih stavova.
Zbog toga sam citate presložio i spojio u jedan. Pročitaj ga u celosti pa mi reci, možeš to zadržati i za sebe , šta se iz njega zaista da zaključiti ali bez robovanju predubedjenju ili nekakvoj želji da po svaku cenu nadješ ono što ti odgovara.

„Skupštine se ne održavaju u svim crkvama u isto vreme i na isti način. Puk Carigradski, a i drugde, okuplja se zajedno u subotu kao i u prvi dan sedmični što je običaj koji se u Rimu ili Aleksandriji neda videti.
Tako sve crkve u svetu vrše liturgiju svake subote, a Rimljani i Aleksandrijci to ne čine, opravdavajući se nekim drevnim predanjem. Egipćani, i oni iz Tivaide, sakupljaju se subotom na molitvu, ali se ne pričešćuju onda kada to uopšte čine hrišćani, nego prinose žrtvu i pričešćuju se tek nakon jela, dakle uveče. U Aleksandriji čitaju Sveto Pismo, a učitelji ga tumače četvrtkom i petkom. U te dane vrši se sve ono što obično biva na bogosluženju, samo se ne obavlja tajna, a taj običaj je u Aleksandriji od davnina, jer se zna da je tako postupao još Origen.
Kod Judeja je za to odredjen bio subotni dan, sedmi dan sedmice, dan, koga se Gospod odmarao posle šestodnevnog stvaranja, i prvi Hrišćani koji behu iz judejstva, praznovali su ga u toliko, što su ga i oni, kao i ostali Judeji, svetkovali bogosluženjem. Ali je prvi dan sedmice, nedelja , kog je dana Hristos uskrsao, kog se dana Sv. Duh izlio na apostole, kog se dana Gospod odmorio od Svog drugog novog stvaranja, dobio kod Hrišćana već za vreme apostola naziv dan Gospodnji i praznovan je kao pravi hrišćanski sedmični praznik. Što se hrišćanstvo više oslobadjali od judejstva, tim je subota prestala važiti kao praznik: ali se još uvek kao odličan praznični dan nastavila slaviti na Istoku no ne tako i na Zapadu.
Osim zajedničkom javnom bogosluženju dan Gospodnji bio je posvećen drugim religijoznim svrhama i smatralo se za moralnu dužnost taj dan što manje oskrnjivati svetovnim zanimanjima, iako se u smislu pouka, koje je o tome Hristos dao farisejima u rečima i delom,nije tražilo bukvalno uzdržavanje od svakog, pa i neodgodivog posla, kao u Judeja.“

Što se tiče onoga što si ranije postirao reci mi jesi li ti to napisao ili neko drugi ?

 

[Laodikeja]

Sam citat ti to govore, koji je u skladu sa istorijom velikog otpada koja se nalazi u drugim istorijskim izvorima.

Tako sve crkve u svetu vrše liturgiju svake subote, a Rimljani i Aleksandrijci to ne čine,

Dakle, Prva crkva od apostola je sacuvala subotu po cetvrtoj zapovesti, i svetkovala je sve do posle polovine prvog veka, kada se u lokalnim crkvama u Rimu i Aleksandriji desava otpad koji je prouzrokovan kompromisom koji su te crkve napravile sa mnogobostvom, odrekavsi se pojedinih tacaka Hristove vere, i prihvativsi mnogobozacke filozofije, ukljucujuci i nedelju koju su Rimljani proslavljali kao dan boga sunca Mitre.

To jasno govore gore postavljeni citati.

Evo ponovo postavljam tekst koji sam prilozio, sa naglasenjem crvenom bojom ovog poslednjeg.

U vreme apostola su postojala jevandjelja i poslanice, i cesto koji od apostola napominje "I kad se ova poslanica pročita kod vas, učinite da se pročita i u laodikijskoj crkvi, i onu što je pisana u Laodikiju da i vi pročitate" ( Kolosanima 4. 18 )

To znaci da su poslanice i jevandjelja citana jos za vreme apostola u prvoj crkvi cije je sediste bilo u Jerusalimu, i okolnim crkvama..

Poslednje jevandjelje po Jovanu je napisano oko 100 godine.

Istorija crkve onakvu kakva postoji u Rimokatolicizmu i Pravoslavlju su kreirale te crkve, i ta istorija ( nezavisno Rimokatolicka, a nezavisno Pravoslavna koje su u sukobu istorijskih podataka ), su stvorile same te crkve, i ta istorija nema veze sa stvarnim istorijskim podacima, a evo o cemu se radi, sto daje jasnu sliku porekla Rimokatolicizma i Pravoslavlja.:

Gledajuci istorijski razvitak prve Hrisćanske crkve, Hristos i apostoli su posle svog zemaljkog života, ostavili crkvi Hrićansko nasleđe zasnovano na istini zapisanoj u svetoj Božjoj reši Bibliji.

Takodj, oni su upućivali na to - da će se posle njihovog zemaljskog života, u crkvi pojaviti mnogi lažni učitelji, koji će u crkvu uneti lazna učenja i ljudske filozofije:

"Pazite dakle na sebe i na sve stado u kome vas Duh Sveti postavi vladikama da pasete crkvu Gospoda i Boga koju steče krvlju svojom;
Jer ja ovo znam da će po odlasku mom ući među vas teški vuci koji neće štedeti stada;
I između vas samih postaće ljudi koji će govoriti izvrnutu nauku da odvraćaju učenike za sobom" ( Dela svetih Apostolska 20. 28 - 30 ).

"A beše i lažnih proroka u narodu, kao što će i među vama biti lažnih učitelja, koji će uneti jeresi pogibli, i odricaće se Gospodara koji ih iskupi i dovodiće sebi naglu pogibao.
I mnogi će poći za njihovim nečistotama kojima će se huliti na put istine.
I u lakomstvu loviće vas izmišljenim rečima. Njihov sud odavno ne docni, i pogibao njihova ne drema" ( 2 poslanica Petrova 2. 1 - 3 )

"Čudim se da se tako odmah odvraćate na drugo jevanđelje od Onog koji vas pozva blagodaću Hristovom,
Koje nije drugo, samo što neki smetaju vas, i hoće da izvrnu jevanđelje Hristovo.
Ali ako i mi, ili anđeo s neba javi vam jevanđelje drugačije nego što vam javismo, proklet da bude!
Kao što pre rekosmo i sad opet velim: ako vam ko javi jevanđelje drugačije nego što primiste, proklet da bude!" ( Galatima poslanica 1. 6 - 9 ).

Hrišćanska crkva je sve do druge polovine drugog veka nove ere sačuvala ovu autenticnu čistotu biblijske istine i praktičnog života.
Od druge polovine drugog veka u crkvi nastaju duboke promene pod uticajem mnogoboštva i mnogobožačkih filozofofija - koje su se polako uvlačile u okrilje mlade Hrišćanske crkve.

Sva ova učenja potiču iz jednog centra - a to je drevni Vavilon, i ova činjenica daje potpuni istorijski odgovor na pitanje - kako je doslo do mešanja Hrišćanstva sa mnogobožačkom filozofijom, i takođe - šta predstavlja pravo Hrišćanstvo i koja su njegova obeležja.

Vavilon je bio centar mnogobozačke filozofije staroga sveta.
Dva od najznacajnijih Božanstava ili kultova Vavilona su bili "Kult sunca, i kult Bogova plodnosti" sa razvijenom obrednom praksom koju su vodili Vavilonski sveštenici - takozvani magovi.

Posle pada Vavilona od trane Persijanaca 538 godine pre nove ere, i njegovim osvajanjem od strane Grčke -predvodjene Aleksandrom Makedonskim 331 godine p.n.e, Vavilonski sveštenici su pod najezdom osvajača - napustili grad Vavilon, i tom prilikom sa sobom poneli svoje Bogove i obredno ritualne elemente, i nastanili se u gradu Pergamu.
Posle smrti Pergamskog cara Atala 133 godine pre nove ere -Etrušćani su iz Lidije (podrucja Pergama), došli u Italiju i sa sobom doneli Vavilonsku religiju sa svim njenim učenjima i obredima.
Oni su uspostavili pontifeksa koji je bio glava sveštenstva, kasnije su Rimljani usvojili oog pontifeksa kao svog gradskog upravitelja.
Julije Cezar je bio uzdignut do vrhovnog pontifeksa Vavilonskog reda, tako je postao naslednik prava i titule Atala - Pergamskog pontifeksa koji je dao Rimu nasleđe Vavilonskog sveštenstva.
Tako je prvi Rimski imperator postao glava Vavilonskog sveštenstva, a Rim je postao naslednik Vavilona.

Posto je u doba pojave Hrišćanstva - mnogobožačka Vavilonska filozofija bila u krizi opstanka, napravljen je istorijski kompromis između ove dve filozofije, a ključni događaj se odigrao 300 godine, kada je Rimski imperator Konstantin Veliki - prihvatio Hrišćanstvo kao državnu religiju Rimskog carstva, i ako sam nikada nije u suštini postao Hriscanin - već do kraja života slavio svoje omiljeno Božanstvo "Mitru - Boga sunca"
Tim činom Konstantin je napravio kompromis između mnogoboštva i Hrišćanstva - omogućivši njihovo spajanje, čime su u Hrišćansku crkvu uneseni mnogi mnogobožački običaji, učenja i verovanja, mnogobočtvo je u sučtini samo promenilo ime, a zadržalo sva svoja negativna obeležja.

Hršćani koji nisu prihvatali ovo mešanje i promene koje su se dešavale unutar crkve - bili su isključeni iz zajednice, i sa njima se postupalo krajnje nehumano.

Rimski imperator je nastavio da vrši ulogu vrhovnog pontifeksa sve do 376 nove ere - kada je imperator Gracijan iz Hrišćanskih razloga odbio ovu titulu.
Međutim, Damaskus - biskup crkve u Rimu, bio je izabran za ovu poziciju vrhovnog pontifeksa.
U ono vreme on je već 12 godina bio biskup - od 366 godine, a na to mesto bio je postavljen uticajem sveštenika svetog Karmela, visoke škole Vavilonske religije koju su osnovali Jezaveljini sveštenici (1 knjiga o carevima 18 i 19 poglavlje).

Godine 381 nove ere - glava Vavilonskog poretka i sveštenstva postala je upravitelj Rimske crkve, tako su Vavilon i Rim ujedinjeni u jedinstvo jednog verskog sistema -Rimokatolickoj crkvi, sa Vavilonskom religijom i sveštenstvom.
Ubrzo posle toga kada je biskup Damaskus postao vrhovni pontifeks - u crkvi su se počeli pojavljivati Vavilonski rituali, obicaji i učenja.

U nastavku su dati istorijski izvori koji govore o velikom otpadu unutar Hrišćanske crkve polovinom 2 veka nove ere, razlozi koji su doveli do ovog otpada, kao i pojedina učenja koja danas preovladavaju u tgradicionalnim crkvama istoka i zapada.

U vreme nakon prvog ustanka jevreja 70 godine nove ere -dogodio se i drugi ustanak koji je 132 godine pokrenuo takozvani Bar Kohba ( zvezda ), koji je izazvao takozvano Rimsko negativno raspoloženje prema Jevrejima.Ustanak je imao za posledicu potpuno opustošenje Jerusalima i gubitak Palestine kao njihove domovine.
Car Hadrijan, pošto je ugušio ovaj Bar Kohbin ustanak - sagradio je na ruševinama Jerusalima novi Rimski grad, nazvan Aelija Kapitolina, i na mestu Jevrejskog hrama podigao hram posvećen Jupiteru.

U to vreme nametnute su Jevrejima opšte zabrane, bili su isterani iz grada i pod pretnjom smrću zabranjen im je povratak u grad.
Takodje zabranjeno im je ispovedanje njihove vere, svetkovanje subote i ostalih praznika, proučavanje Tore i obrezanje, nametniut im je poseban porez.

jevrejstvo koje je ranije bilo RELIGIO LICITA - dozvoljena religija - pod čijim okriljem je i pravo Hrišćanstvo u početku uživalo versku slobodu, postaje sada RELIGIO ILICITA - zabranjena religija.

Svesna ovih represija protiv Jevreja i antijevrejskog raspoloženja koje se osećalo narošito u Rimu - Rimska crkva je nastojala da pokaže svoju lojalnost Rimskim vlastima i da im se dodvori.
Taj su zadatak na sebe preuzele Hrišćanske apologete Kvadratus i Aristid.
Tako Rimska crkva pravi kompromis i uvodi održavanje Bogosluženja u nedelju umesto subotom kao do tada, zato što je svetkovanje Subote bilo zabranjeno.
Time je Rimska crkva želela da pokaže svoje odvajanje od Jevrejstva - kako bi izbegla progonstvo i plaćanje poreza.
Rimska crkva uvodi i neke druge novotarije unutar crkve da bi se dodvorila Rimu.

Crkveni istoričari Sokrat i Sozomen iz 5 veka svedoče - da promena dana Bogosluženja i slavljenja sa subote na nedelju, kao i druge novotarije - nisu bile svuda prihvaćene.

Sokrat Skolastin piše:

"I ako gotovo sve crkve širom sveta slave svete tajne subotom, Aleksandrija i Rim prestale su to da čine.

U svetlosti ovih navoda - mže se videti da je Rimska crkva pod pritiskom Rima odigrala odlušujuđu ulogu u odpadu ranog Hrišćanstva, uvodeći Rimske mnogobožačke elemente u crkvu pod izgovorom opstanka.

Posebnu zaslugu za podsticanje Antijevrejskog raspoloženja i utemeljenja ovih mnogobožačkih elemenata u crkvi - imaju kasniji crkveni oci, Varnava, Justin Mučenik i drugi, o čemu svedoče i istoričari sa ovih prostora, poput Jevsevija Popovića, koji je istorijske podatke pronalazio u svedočanstvima rano crkvenih istoričara.

Izvori:

• Jevsevije Popović - opšta crkvena istorija
• Sokrat Skolastik - crkvena istorija
• Sozomen - crkvena istorija
• Epiphanus - adversus Haereses

 

[TomaD]

Pomaže Bog!

Pravoslavna Crkva, Bogu hvala, služi Božanstvenu Liturgiju svake subote.

brat Toma

 

[Laodikeja]

Pomaže Bog!

Pravoslavna Crkva, Bogu hvala, služi Božanstvenu Liturgiju svake subote.

brat Toma

Slazem se da u nekim manastirima postuju i subotu i nedelju, to mi je licno rekao jedan monah, i pokazao mi poruku sa telefona koju je poslao nekom coveku "sretna subota"

Subotu je postovao i patrijarh Pavle.

Sto se tice liturgije, ne treba sluziti liturgiju niti bilo sta takvog tipa, vec na svakom Bogosluzenju otvarati rec Bozju, citati iz nje, i propovedati na odredjene biblijske teme, jer ljudi treba da se upoznaju sa biblijskim tekstom, sa ucenjem Bozje reci, jer je u reci Bozjoj zivot.

 

[stvarnoslap]

Dakle, Prva crkva od apostola je sacuvala subotu po cetvrtoj zapovesti, i svetkovala je sve do posle polovine prvog veka, kada se u lokalnim crkvama u Rimu i Aleksandriji desava otpad koji je prouzrokovan kompromisom koji su te crkve napravile sa mnogobostvom, odrekavsi se pojedinih tacaka Hristove vere, i prihvativsi mnogobozacke filozofije, ukljucujuci i nedelju koju su Rimljani proslavljali kao dan boga sunca Mitre.

D. M. Canright, adventistički službenik (suvremenik Ellen White), proveo je tridesetak godina među ASD, i nakon što je napustio i adventizam i adventiste posvetio se, između ostalog, i temi – subota ili nedjelja. Sagledavao ju je i s teološke i s povijesne strane. Istražujući povijesni aspekt nedjelje u kršćanstvu i njenih korijena pripremio je grupu pitanja i poslao ih na nekoliko adresa tada najeminentnijih povjesničara i poznavatelja antičkog doba. Evo Canright-ovih pitanja i odgovora na ta pitanja četvorice povjesničara:
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pitanje 1. Jesu li poganski Rimljani i Grci ikada imati bilo koji redoviti tjedni dan odmora od svjetovnih poslova?

Odgovor: Ne

Pitanje 2. Jesu li imali neki redoviti praznični dan u tjednu?

Odgovor: Ne

Pitanje 3. Jesu li imali bilo koji redoviti dan u tjednu kada su se okupljali na pogansko bogoštovlje?

Odgovor: Ne

Pitanje 4. Jesu li imali bilo koji poseban dan u tjednu kad bi pojedinci išli u hramove moliti ili prinositi žrtve?

Odgovor: Ne, i za Grke i za Rimljane, mjesec je bio vremenska jedinica, a ne tjedan. Grčki kalendar varirao je u različitim periodima vremena, ali mjesec je uglavnom bio podijeljen u tri razdoblja od deset dana. Rimljani su računali s tri fiksne točke u mjesecu, Kalend ili prvi, None peti ili sedmi, te Ide trinaesti ili petnaesti dan u mjesecu. Te podjele u sebi nisu imale vjersko značenje. Također u rimskom kalendaru postojali su vašarski, ili tržni dani, u periodima od osam dana. U te dane na poljima i na drugim radovima prekinuli bi se poslovi, i ljudi bi pohrlili na gradske tržnice. U određenoj mjeri to može biti redovito zaustavljanje svjetovnog rada, ali to nije imalo vjerskog značenja, osim da se smatralo lošim znakom kada bi se poklopio vašarski dan s drugim prazničnim danima, kao na primjer s Nonama. Vašarski period čini se da je izveden iz sjećanja na četvrtinu razdoblja mjeseca, međutim, nema nikakve veze s kasnijim sedmodnevnim tjednom (vidi dolje).

Pitanje 5. S obzirom da je nedjelja nazvana prema Suncu, ponedjeljak prema Mjesecu, subota prema Saturnu itd., znači li to da se ova božanstva više častilo u te dane nego u ostale dane

Odgovor: Ne, prijašnje obožavanje bogova nestajalo je kada je uvođen sedmodnevni tjedan. Značenje imena dana bilo je astrološko, a ne religiozno, npr., ako je netko rođen u ponedjeljak, smatralo se da mjesec ima utjecaj na njegov horoskop, ali mjesec nikada nije bio predmet općeg štovanja.

Pitanje 6. Kad je naš tjedan od sedam dana prvi put uveden u rimski kalendar?

Odgovor: Postoje tragovi u književnosti kasne republike (prvo stoljeće pr. Krista) da su Rimljani koristili tjedan od sedam dana za astrološke svrhe, vezano s mnogim praznovjerjima u to vrijeme. Bilo je vjerojatno treće stoljeće poslije Krista kad je sedmodnevni tjedan uveden u opću uporabu.

Pitanje 7. Od koga su Rimljani saznali za tjedan od sedam dana?

Odgovor: Od Židova, imena vjerojatno dolaze od helenističkih Grka.

Pitanje 8. Jesu li ikada poganski Grci usvojiti u zajednički život, ili u svoj kalendar, tjedan od sedam dana?

Odgovor: Ne

Pitanje 9. Je li Apolon, bog Sunca, bilo među Rimljanima ili Grcima, imao neki poseban dan na koji je štovan molitvama ili prinošenjem žrtava više nego na bilo koji drugi dan?

Odgovor: Postojali su neki određeni praznici u raznim hramovima, i to su bili godišnji, a ne tjedni praznici.

Pitanje 10. Je li pogansko štovanje imalo bilo što prema nedjelji, što bi moglo uticati na kršćane da odaberu taj dan kao svoj dan odmora i svetkovanja?

Odgovor: Ne, teško se može reći da je postojalo bilo kakvo posebno poštovanje za nedjelju u poganskim vremenima (vidi odgovor na pitanje 5).

F. N. PRYCE, British Museum, Department of History, London, England
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pitanje 1. Jesu li poganski Rimljani i Grci ikada imati bilo koji redoviti tjedni dan odmora od svjetovnih poslova?

Odgovor: Ne

Pitanje 2. Jesu li ikada imali neki praznični dan u tjednu?

Odgovor: Ne

Pitanje 3. Jesu li imali bilo koji redoviti dan u tjednu kada su se okupljali na pogansko bogoštovlje?

Odgovor: Ne

Pitanje 4. Kad je naš kalendar s tjednima prvi put uveden kod Rimljana i Grka?

Odgovor: Podjela mjeseca u nekoliko tjedana uvedena je u Rimu iz Egipta. Datum je neizvjesan, ali to nije bilo prije drugog stoljeća poslije Krista.

Pitanje 5. Kad je naš kalendar s tjednima prvi put priznat u rimskom pravu?

Odgovor: Najraniji je nedjeljni zakon donesen pod Konstantina I, 321. God. U zakonodavstvu ovakva podjela mjeseca ranije nije poznata.

Pitanje 6. Budući da je svaki dan u tjednu po imenu bio posvećen nekom božanstvu, kao što je nedjelja Suncu, ponedjeljak Mjesecu, subota Saturnu, itd., jesu li se ova božanstva štovala na taj određeni dan više nego u ostale dane?

Odgovor: Ne

Pitanje 7. Jesu li poganski Rimljani imali poseban dan u tjednu kada su pojedinci, ako bi izabrali, išli moliti se ili prinositi žrtve svojim bogovima?

Odgovor: Ne

Pitanje 8. Je li Apolon imao poseban dan u tjednu ili mjesecu u koji ga se štovalo molitvama i prinošenjem žrtvi više nego u ostale dane?

Odgovor: Ne

R. RATHBORN, Smithsonian Institute, Washington
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dragi gospodine: Kao odgovor na vaša pitanja iz pisma od 23. studenog, rekao bih:

1. Planetarni tjedan u kojem su dani nazvani prema nebeskim tijelima, Saturday, Sunday, itd., bio je izum astrologa, vjerojatno u drugom stoljeću prije Krista, međutim, nema religijski karakter, niti je religija na to utjecala. Saturna, na primjer, nije se štovalo subotom, niti Jupitea četvrtkom. Praznici pojedinih bogova nisu nikada bili tjedni praznici, niti su padali na određene dane prema nekoj drugoj podjeli mjeseca, recimo deseti dan.

2. Vjerski kalendari grčkih gradova bili su neovisni jedan od drugog, i doživjeli su mnoge promjene tijekom vremena. Naše poznavanje tih kalendara je nepotpuno, osim onog u Ateni koji je u potpunosti poznat. Praznici su padali u određene mjesece i na određene dane u mjesecu. Tako je u Ateni prvi mjesec u godini (Hekabombaion) počinjao mladim mjesecom nakon ljetnog solsticija (ovo odgovara, dakle, našem srpnju). U ovom mjesecu bio je Apolonov praznik i padao je na prvi ili sedmi dan mjeseca. Veliki praznik Athna Polias, proročice grada, bio je na 28. dan mjeseca. Bili su često praznici na 12. (Kronia) i na 16. (Synorkia) dan u mjesecu. U drugom mjesecu bio je samo jedan, ali beznačajan praznik. U trećem mjesecu, peti dan je bio Dušni dan, blagdan mrtvih. Dani zahvalnosti slavili su se od 12. do 15. dana. Od 16. do 25. bili su dani velike Athena Elensinia, i tako dalje. Nema određenih dana u mjesecu koji bi bili posebno štovani, bilo općenito ili kao dani za pojedine bogove.

3. Rimski kalendar je sačuvan samo iz relativno kasnog vremena, kad je obožavanje grčkih i stranih božanstava u potpunosti ustanovljeno. Koliko se stari rimski kalendar može rekonstruirati, Ide su svakog mjeseca bile posvećene Jupiteru, koji je, osim toga, imao praznike na 23. travnja, 5. srpnja, 19. kolovoza, 11. Listopada i 25. prosinca. Praznici Marsa javljaju se uglavnom u mjesecu koji nosi njegovo ime, 1., 14., 17., 19., 23., i 27. veljače, te 15. i 19. listopada. Moguće je uočiti da su solsticij i ekvinocij, kojima su mnogo ljudi obilježlvali godišnja doba, također zabilježeni u kalendaru. Također su u kalendaru, na temelju lunarnih mjeseci, naznačeni počeci novog mjeseca, a također često i punog mjeseca.

Praznici su bili javni blagdani, svaki sa svojim karakterističnim obredima, običajima, žrtvovanjem, procesijama itd. Svećenici u Grčkoj i Rimu, govoreći općenito, imali su službu isključivo u ovim prigodama. Svećenik je bio netko od građana izabran ždrijebom za duže ili kraće vrijeme (ponekad i do kraja života). Obično se nije očekivalo da ostavi svoje redovne poslove.

Oni koji su bili isključivo svećenici i ništa drugo, koji su čitav život proveli u službi u hramu dnevno prinoseći žrtve i obavljajući liturgiju, dolazili su izvana, uglavnom s istoka kao i bogovi, na primjer Magna Mater.

Ljudi bi pojedinačno odlazili u hramove kad bi imali priliku, kako bi prinosili molitve ili žrtve ili da bi učinili zavjete, itd. Nije bilo utvrđenog dana za ovakve posjete, iako se neke dane u nekim hramovima smatralo sretnijim od drugih. Utvrđeni dani za okupljanje zajednice na bogoštovlje nisu postojali, osim praznika prema lokalnim kalendarima.

S poštovanjem,

GEORGE F. MOORE, Divinity Ave., Cambridge, Mass
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dragi gospodine, odgovorit ću na Vaša pitanja ukratko, redom u kojem ste ih poslali.

1. Poganski Grci i Rimljani nikad nisu imali tjedni dan odmora.

2. Nikad nisu imali tjedni dan kao praznik.

3. Nikad nisu imali poseban dan u tjednu u koji bi prinosili žrtve ili molitve poganskim bogovima.

4. Nisu prinosili žrtve niti su se molili svojim bogovima u nedjelju ništa više nego u druge dane.

5. Podjela mjeseca na periode od sedam dana nikada nije prihvaćena u kalendar poganskih Grka. Pojavljuje se u rimskom kalendaru nakon vremena Teodozija, ili nakon 391. god. Sedmodnevni tjedan prvi put se pojavljuje u rimskom zakonodavstvu s Konstantinovim ediktom, objavljenom 321. god.

Podjela mjeseca na sedmodnevne periode, kao polazišna točka kalendara, prilično je nezgrapan način podjele, dolazi od drevnih Hebreja čiji je Šabat padao na svaku subotu, i bio je dan odmora. Rani kršćani, na primjer Pavao, ne smatra obveznim za kršćanske zajednice držanje židovske subote, pa je uglavnom nisu ni držali. Tijekom prva dva stoljeća naše ere oni su razvili običaj slavljenja dana Gospodnjeg, u molitvi i zajedničkom blagovanju, te je iz toga i židovskog dana odmora, nastala praksa slavljenja nedjelje.

U Konstantinovu Ustavu iz 321. god., u kojem se govori o "časnom danu sunca," Konstantin se osvrće na nedjelju kao nesumnjivo časnu s kršćanskog stajališta. Kršćani su je takvom smatrali kao dan uskrsnuća. Moglo bi biti da je časna i za Konstantina, s obzirom da je već prije legalizirao kršćansku religiju. Ako je na bilo koji način nedjelja bila časna ili dan odmora poganima, koliko moje informacije govore, pogani su tu praksu morali preuzeti od kršćana.

W. H. WESTERMAN, University of Wisconsin
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Kao što vidimo, nitko od pogana nikada nije svetkovao nedjelju ili nedjeljom, a nije ni mogao jer naprosto nisu imali kalendar po kojem bi se nedjelja periodično ponavljala. Zatim, kako kaže W. H. WESTERMAN, praksu okupljanja nedjeljom pogani su mogli preuzeti od kršćana, a ne obrnuto kako to tvrde adventisti sedmog dana. Zašto onda ASD lažu, zašto obmanjuju? Vrlo jednostavno, oni koji gornje činjenice ne poznaju čine to jer su i sami potpali pod Laž i obmanuti su, a oni drugi lažu i obmanjuju iz svoje pokvarenosti. Služenje laži uvijek rađa pokvarenošću.

 

[Laodikeja]

Taj covek je neznlica, ili je namerno slagao.
U trecoj mogucnosti je cist falsifikat.

Evo istorijskih cinjenica koje poznaju i vrapci.


PRAZNOVANJE NEDELJE

U mnogožaćkoj planetarnoj sedmici - svaki dan je bio posvećen određenom Bgu.
Nedelja je bila posvećena paganskom bogu sunca i ovaj kult je bio osnova svih religija u davnoj prošlosti

* SUNDAY - Nedelja: Solis (Sunce) dimanche domenica domingo Sun

* MONDAY - ponedeljak: Lunae (Luna - Mesec) lundi lunedi lunes Moon

* TUESDAY - utorak: Martis (Mars) mardi martedì martes Tiw (the Anglo-Saxon god of war, the equivalent of the Norse Tyr or the Roman Mars)

* WEDNESDAY - sreda: Mercurii (Mercur) mercredi mercoledì miércoles Woden (the Anglo-0Saon equivalent of the Norse Odin or the Roman Mercury)

* THURSDAY - četvrtak: Jovis (Jupiter jeudi giovedi jueves Thor (the Norse god of thunder, the equivalent of the Rofman Jupiter)

* FRIDAY Veneris - petak: (Venera) vendredi venerdi viernes Frigg (the Norse god of love and fertility, the equivalent of the Roman Venus)

* SATURDAY - subota: Saturni (Saturn) samedi sabato sábado Saterne (Saturn, the Roman god of agriculture)

U najstarijem Vavilonskom astrološkom sistemu - bog sunca je bio vrhovni bog vladar, i glavni bog zodijaka.- zvezanog sazvežđa, dok se smatralo da svi drugi bogovi proishode iz njega - da su samo njegove manifestacije, emanacije i inkarnacije, telo njegovog tela.


Zato su sve prirodne pojave smatrane samo manifestacijom jednog boga - sunca, i to verovanje su kasnije usvojili svi drevni narodi.

U svakom narodu bog sunca je imao drugačije ime.
Persijanci su ga zvali Mitra, Asirci Bel, Haldejci Šamaj, Feničani i Sirci Vaal, Egipćani Amon Ra, Indijci Šiva ili Višnu kao njegove inkarnacije, Indijanci Kvecalkoatl..

Kod mnoggobožačkih naroda - sunce je predstavljalo drevni simbol božanske sile koja daje život.
Pošto je bog sunca u toku dana na nebeskom svodu donosio svetlost, a po noći zalazio za horizont i silazio u podzemlje i tamu - njemu su pripisivane dve suprotne osobine.
On je bio obožavan i kao dobar i zao, i kao muški i ženski princip.
Odatle potiče okultno shvatanje - da je kosmička energija i zla i dobra, i da su oba ova principa neophodna za ravnotežu i harmoniju u svemiru.
Iz tog razloga postojao je ritual prinošenja ljudskih žrtava - kako bi se bog sunca umirio i podario svetu svetlost i blagostanje.

Danas među najvećim obožavaocima boga sunca - spadaju Masoni, kao i svi hermetički ( magijski ) pravci
U masoneriji sunce kao izvor materijalnog svetla - predstavlja
izraz intelektualnog prosvetljenja za kojim Masoni tragaju.
Ono je za masone samo vidljivi simbol suverenog autoriteta, odnosno skrivenog Masonskog boga.
Masoni za sunce uglavnom koriste ime antičkog boga Ozirisa.

Slike u crkvama Rimokatolicizma i Pravoslavlja - prikazane su sa likovima sa sunčevim diskom iza glave:

Mnogobožački bogovi predstavljeni su na ovaj način:

Jedan od masonskih simbola je svevideće oko.
U Egiptu ovaj simbol predstavlja Ozirisa.
Grci su sunce naživali "Jupiterovo oko ioko sveta"
U Indiji - Šiva bog sunca je predstavljen u vidu oka.
Ono je simbol božjeg sveznanja.
U okultizmu - oko je simbol okultnih moći, vidovitosti i elemenat duhovnog prosvetljenja.

Kod Rimljana je bio zastupljen kult sunca.
U Rimskoj mnogobožačkoj tradiciji su postojala dva vida ovog kulta - nacionalni kult sunca kao sastavni deo Rimske religije od starine, i Mitraizam - kult sunca prenet iz Persije u doba pojave Hrišćanstva.
Mitraizam se u Rimskoj imperiji širio prvo kao privatni kult, a kasnije za vreme cara Marka Aurelija Heliogabala ( 218 - 222 n. e ), postao je službeni kult celog carstva.

Dan posvećen bogu sunca se kod Rimljana nazivao "Dies Solis" ( dan sunca ), i danas se na pojedinim jezicima nedelja naziva - dan sunca, Engleski - Sundau, Nemački - sontag.

Prihvatanjem Hrišćanstva od strane mnogobožačkog Rima i jednim ediktom Rimskog imperatora Konstantina velikog - nedelja ( dan sunca ), preuzima ulogu Hrišćanskog praznika, kao uspona na dan kada je Bog stvorio svtlos i na Hrista kao vaskrslo sunce pravde.
Značaj dotadašnjeg biblijskog dana odmora subote je izbrisan, a na njegovo mesto postavljen novi dan - nedelja, simbol boga sunca.

Ovaj konstantinov dokument o obaveznom svetkovanju sunčevog dana je objavljen 321 godine nove ere i glasi:

"Načasni dan sunca - neka se gradska uprava i narod koji živi u gradu odmaraju, i neka sve radionice budu zatvorene.
Međutim - na selu, seljaci koji se bave zemljoradnjom mogu slobodno nastaviti svoje poslove, jer se dešava da koji drugi dan nije pogodan za setvu ili za rad u vinogradu.
Neka se obavljaju takvi poslovi - da ne bi ppropali blagoslovi koje nam nebo šalje"

Najraniji crkveni sabor koji se bozabavio svetkovanjem nedelje - bio je sabor u Laodikeji 364 godine nove ere.
U svom 29 kanonu ovaj sabor je objavio:

"Hrišćani ne smeju da svetkuju subotu i da se odmaraju tog dana - već moraju da rade, ali dan gospodnji treba naročito da poštuju, i kao Hrišćani toga dana ne treba da rade.
Ako budu dalje svetkovali subotu - neka budu prokleti"

Postoje različite izjave ponikle iz redova Rimokatolicizma, koje svedoče o tome - da je Rimokatolička crkva svojim autoritetom prenela svetost subote na nedelju.

Neke od ovih izjava glase:

"Nedelja je Katolička institucija i zahtevi za njeno svetkovanje jedino se mogu definisati na osnovu katoličkih principa" ( the catolic press, Sidney - Australia, August 1900 ).

"Od početka do kraja svetog pisma - nema nikakvog označenog teksta, koji bi opravdao promenu sedmičnog javnog bogosluženja - od poslednjeg dana u sedmici na prvi" ( priest Bradu - in the adress reported in the Elizabeth. nj. news - march 18. 1903 ).

"Biblija nigde ne podupire svetkovanje nedelje, ona je ustanova Katoličke crkve, i oni koji praznuju taj dan - poštuju zapovest Katoličke crkve" ( bishop Simour - vhu vi keep sundau ).

"Mi smo promenili od sedmog dana na prvi dan sedmice, od subote na nedelju - autoritetom svete Katoličke apostolske Hristove crkve" ( statement of Katholic church ).

I pored svih zabrana koje su u istoriji uspostavljene protiv svetkovanja subote - tokom cele istorije su postojali Hrišćani koji su poštovali ovaj dan koji je deo Božjeg zakona kao četvrta zapovest i uspomena na stvaranje i simbol Božje stvaralačke sile i njegovog autoriteta.

Izvor: DUHOVNI VAVILON.BLOGSPOT

--------------------------------------------------------------------------------------

Sol Invictus

Sol Invictus ("Nepobjedivo Sunce") je bio bog sunca državne religije Rimskog Carstva čiji je kult uspostavio car Aurelijan 274. godine i koji je zbog svoje važnosti nastavio zasjenjivati ostale istočne kultove. [1] Nazivom "Sol Invictus" su se nazivali i brojni drugi bogovi sunca prije i za vrijeme ovog razdoblja. Naziv "Sol Invictus" se pojavljuje na kovanicama Rimskog Carstva još od Septimija Severa. [2] Konstantinov novac kao i zlatni medaljon iz doba njegove vladavine prikazuje carevu bistu iz profila postavljenu uz Nepobjedivo Sunce i natpis INVICTUS CONSTANTINUS [3] Iako je sredinom 2. stoljeća postojalo mnogo istočnih kultova unutar rimskih legija, jedino je Sol Invictus bio službeno prihvaćen i namijenjen vojsci. [4] Ovaj bog se često poistovjećuje s Mitrom, glavnim bogom široko rasprostranjene grčko-rimske misterijske religije mitraizma. [5] Dan u koji se slavio bog Sunca, bio on Sol Invictus ili Mitra, bila je nedjelja, dies Solis (lat. "dan sunca").

Izvor: VIKIPEDIA

 

[stvarnoslap]

Taj covek je neznlica, ili je namerno slagao.

Sva četvorica sveučilišnih profesora su neznalice (budaletine) ili lažovi.

Evo istorijskih cinjenica koje poznaju i vrapci.

I pored svih zabrana koje su u istoriji uspostavljene protiv svetkovanja subote - tokom cele istorije su postojali Hrišćani koji su poštovali ovaj dan koji je deo Božjeg zakona kao četvrta zapovest i uspomena na stvaranje i simbol Božje stvaralačke sile i njegovog autoriteta.

Izvor: DUHOVNI VAVILON.BLOGSPOT

Izvor: DUHOVNI VAVILON.BLOGSPOT -

Evo nešto s "izvora":



Dakle, "Vavilon-bloger" je, "glavom i bradom", Laodikeja, pravim imenom Dragan Micic. Krasno argumentiranje. Da je moje ja bih ga patentirao.

 

[TomaD]

Pomaže Bog, Rečju Svojom, Hristom Spasom!

U toku Božanstvene Liturgije, čita se začalo (pasus, odeljak) iz:

1. Apostola (poslanica sv. Apostola Pavla, ili Apostola Petra, ili Apostola Jakova, ili Apostola Jude, ili Apostola Jovana), i
2. Jevandjelja (jednog od 4 jevandjelista).

Potom sledi propoved, na temu iz Svetog Pisma.

Postoje manastiri i crkve gde se služi Liturgija svaki dan (dostojan je Bog!),
a postoje crkve gde se Božanstvena Liturgija služi samo subotom i nedeljom
a ostalim danima se učestvije u jutranjim i/ili večernjim molitvama.

Ovo pišem iz iskustva, i Bogu hvala što me je dovde doveo!

brat Toma

 

[Servius Tullius]

.

Sva ova učenja potiču iz jednog centra - a to je drevni Vavilon, i ova činjenica daje potpuni istorijski odgovor na pitanje - kako je doslo do mešanja Hrišćanstva sa mnogobožačkom filozofijom, i takođe - šta predstavlja pravo Hrišćanstvo i koja su njegova obeležja.
Vavilon je bio centar mnogobozačke filozofije staroga sveta.
Dva od najznacajnijih Božanstava ili kultova Vavilona su bili "Kult sunca, i kult Bogova plodnosti" sa razvijenom obrednom praksom koju su vodili Vavilonski sveštenici - takozvani magovi.
Posle pada Vavilona od trane Persijanaca 538 godine pre nove ere, i njegovim osvajanjem od strane Grčke -predvodjene Aleksandrom Makedonskim 331 godine p.n.e, Vavilonski sveštenici su pod najezdom osvajača - napustili grad Vavilon, i tom prilikom sa sobom poneli svoje Bogove i obredno ritualne elemente, i nastanili se u gradu Pergamu.
Posle smrti Pergamskog cara Atala 133 godine pre nove ere -Etrušćani su iz Lidije (podrucja Pergama), došli u Italiju i sa sobom doneli Vavilonsku religiju sa svim njenim učenjima i obredima.
Oni su uspostavili pontifeksa koji je bio glava sveštenstva, kasnije su Rimljani usvojili oog pontifeksa kao svog gradskog upravitelja.
Julije Cezar je bio uzdignut do vrhovnog pontifeksa Vavilonskog reda, tako je postao naslednik prava i titule Atala - Pergamskog pontifeksa koji je dao Rimu nasleđe Vavilonskog sveštenstva.
Tako je prvi Rimski imperator postao glava Vavilonskog sveštenstva, a Rim je postao naslednik Vavilona.

U gore navedenim tvrdnjama ima mnogo netačnosti u istorijskom smislu – o onim sa verskom konotacijom možda kasnije, na drugim temama.

”Drevni Vavilon” ? Na koji period se misli ?
Kada su Vavilonom vladali Akadjani? Amoriti ? Hititi ? Kasiti ? Asirci ?

Teško da je Vavilon ikada bio ”centar mnogobožačke filozofije starog sveta”.
Čak i da je tačno to što neki autori dovode Talesa u vezu sa Mesopotamijskim nasledjem i posredno Vavilonom to ne menja mnogo – Grci su Grci, to će reći bilo koji student filozofije sa I godine.

I za religiju starog veka – šta je sa Egiptom? Akadom? Haldejom?
Vavilonci su samo koristili nasledje Mesopotamije i mitove raširene na tom području.
Osim Enuma Eliš i nemaju neki važan religiozni tekst. Marduk i Ištar su Akadsko-Asirskog porekla, ne Vavilonskog. Kasnije zoroastrizam jeste bitan ali koliko i na kom području? Ipak je on nastao u Persiji.

E što se tiče matematike i astronomije to je već druga stvar ali opet najviše pod Persijancima mada su i od Sumera i Haldejaca dosta preuzeli.

U suštini Vavilonsko carstvo je zbog stalnih napada i osvajanja od strane Asiraca tj Siraca ili Haldejaca – jedan je to narod, bilo na bespovratnom putu propadanja još od Kasita i njihove dve dinastije. Period koji se pominje i na koji se misli u ovom tekstu, Novovavilonsko carstvo, je zapravo period vladavine Haldejaca, Nabukodonosor II je takodje Haldejac, a i samo carstvo se zvalo Haldejsko.
Tako da kada se spominje Vavilon govori se u stvari o Haldeji, kada se govori o padu Vavilona govori se o padu Haldeje.

Etrušćani, verujem da se se misli na Etrurce, nisu bili naseljeni u Pergamu.
Ovo verovatno ima veze sa Herodotovom tvrdnjom da su nakon Trojanskog rata Etrurci predvodjeni Tirsenosom došli na tlo Italije iz Lidije ali ovo nije tačno što su pokazala otkrića i iskopavanja praistorijske Vilanova kulture iz perioda gvozdenog doba a iz čijeg korena nastaje kasnija Etrurska kultura.
Stanovništvo Pergama činila je mešavina naroda – Medjani ili Mezijci, Frigijci, Lidjani ili Lidijci, Grci, Sirijci itd.

Lidija nije područje Pergama već obrnuto – Lidijsko carstvo je prethodilo Pergamskoj kraljevini koje je osnovano od strane Filetera, zapovednika pergamske tvrdjave koji je nakon smrti prvo Aleksandra Velikog a zatim i svog nadredjenog generala Lizimaha, inače jednog od Aleksandrovih dijadoha i upravnika Trakije, iskoristio povoljni politički trenutak i proglasio se nezavisnim vladarem. On je ujedno začetnik i dinastije Atalida, mada je bio evnuh, posinivši svog sestrića Eumena.

U Pergamu pre Atalida vladali su Persijanci, grčki tirani, pa opet Persijanci sve dok grad nije ušao u sastav Aleksandrovog carstva tako da Vavilonci koji beže od Aleksandara ne stoji jer ako su već bežali od Aleksanda morali su bežati i iz Pergama.

U celom to periodu, još od naseljavanja Jonaca tj. Grka preovladjujuća religija je bila Grčka. Nešto kasnije ona poprima univerzalistička, helenistička obeležja.

Pergam je bio čuven osim po izradi pergamenta i po svojoj biblioteci koja je osnovana po ugledu na onu Aleksandrijsku. Biblioteka, veoma ugledna i poznata u to vreme, nalazila se neposredno pored hrama boginje Atine. U Pergamu se nalazio Zevsovov hram sa, delom i danas sačuvanim, ogromnim žrtvenikom koji se pominje i u Svetom Pismu

”I anđelu Crkve u Pergamu napiši: “Ovo govori Onaj u koga je mač dvosjekli, oštar: Znam gdje prebivaš – ondje gdje je Sotonino prijestolje…”
Otkrivenje 2,12-13

Taj car Atal, koji je spomenut je ustvari kralj Atal Filometor Eurget III.
Vladao je kratko, bio nezainteresovan za politiku i vlast – kažu da je voleo da se bavi gajenjem cveća i botanikom. Nije imao nikakvo svešteničko zvanje a oporukom je kraljevinu Pergamsku ostavio Rimu pošto nije imao muških naslednika a Pergam je sa Rimom već bio u klijentskom odnosu.
Nakon pripajanja Rimu, od teritorije Pergamske kraljevine i nekih okolnih nad kojima je Rim već imao vlast formirana je provincija Asiana.
Nikakvih seoba, nikakvog preseljena ”vavilonskih sveštenika” nije bilo, štaviše sve je ostalo po starom što se Pergama tiče jer su i ranije Rimu plaćali klijentski porez.

Sveštenička titula ”atal” nije postajala u Pergamu niti je preneta u Rim. Kao što sam već napisao radi se o dinastiji Atalida koju je osnovao Fileter. Ime njegovog oca je bilo Atal.

Isto tako ni sveštenika koji su se nazivali pontifex nije bilo u Pergamu ni pre, ni za vreme Atalida.

Pontifeksi su bili Rimski sveštenici a ne Vavilonski.

I tek sad mogu se spominjati Etrurci u smislu povezanosti sa Rimom jer osim u geografskom odredjenju, naseljavali su srednju Italiju odvajkada, i u svakom drugom smislu su prethodili i uticali na stari Rim pa i u onom religijskom a izmedju svega ostalog i sama reč pontifex potiče iz etrurskog jezika.

Julije Cezar svakako nije bio prvi Rimski imperator, mnogi pre njega su u starom Rimu nosili tu vojnu titulu koja se odnosi na teritorijalnu upravu ili nadležnost. Posle pada Rimske Republike to je postao kognomen, nasledni carski epitet. Julije Cezar je bio prvi Rimski car i diktator.

Takodje je bio i pontifex maxsimus (vrhovni sveštenik) što je specifična i svojstveno rimska religiozna titula i funkcija ustanovljena još za vreme drugog kralja Rima Nume Pompilija a sa Vavilonom, vavilonskim sveštenstvom i vavilonskom religijom nema nikakve veze. U Cezarevo vreme ta je titula nosila veoma izražen politički značaj zbog čega ju je on i prigrabio.

Pozdrav.

 

[DarthShone]

U gore navedenim tvrdnjama ima mnogo netačnosti u istorijskom smislu – o onim sa verskom konotacijom možda kasnije, na drugim temama.

”Drevni Vavilon” ? Na koji period se misli ?
Kada su Vavilonom vladali Akadjani? Amoriti ? Hititi ? Kasiti ? Asirci ?

Teško da je Vavilon ikada bio ”centar mnogobožačke filozofije starog sveta”.
Čak i da je tačno to što neki autori dovode Talesa u vezu sa Mesopotamijskim nasledjem i posredno Vavilonom to ne menja mnogo – Grci su Grci, to će reći bilo koji student filozofije sa I godine.

I za religiju starog veka – šta je sa Egiptom? Akadom? Haldejom?

Ogroman je broj netačnosti, kako u istorijskom, tako i u verskom smislu. Ali, to se da očekivati od onih čiji su izvori "uptini" i birani na osnovu relgijskih preferencija.

Preskočiću bajke o Vavilonu (a čitava priča im se zasniva na malo izokrenutoj tipologiji Pisama, i dvema činjenicama, Vavilonskom ropstvu Hebreja, u kome nastaje famozna, njima veoma važna knjiha Danielova, i retku iz Apokalipse Jovanove - Ivanove, gde se pominne Vavilon veliki), i preći na pitanje Egipta u kome su po Bibliji, Hebreji proveli 400 godina (i tu u ropstvu samo poslednjih koliko godina? Biblija tu ćuti) a što nije prvi susret potomaka Abrahamovih sa zemljom Faraona (sama titula Faraon je hebrejskog porekla i znači i kod Hebreja i kod Egipćana jedno te isto: Veliki dom). Kako to da se zaboravlja kultura koja je sa manje ili više uspeha dominirala teritorijom Kanana u toj meri da je Ba Al vekovima pre pojave sinova Israela prikazivan sa belom krunom gornjeg Egipta?

Da ne govorim čije je pismo uticalo na stvaranje Hebrejskog, Feničanskog alfabeta. Razumljivo je da je taj uticaj bio pozitivan, i da je teško zbog toga uzeti Mesraim kako su Hebreji nazivali Egipat, kao nekakav negativni primer. Ali, bilo je i negativnih stvari, zaboravlja se da je recimo Egiptastka religija (tačnije religije) bila primer politeističkog haosa koga je na okupu držala samo ličnost vladara, koji je za svoje podanike bio i živi bog na zemlji.

Uticaj Egipta, kako pozitivan, tako i negativan, pa i svih ostalih, ali Egipta posebno ne treba umanjivati. Da pomenem nekoliko paralela sa onim što znamo o Biblijskom monoteizmu. Počevši od toga da je Bog od samih početaka Biblije opisan veoma drugačije od Mesopotamskih bogova, zatim, da je u vreme Novog Carstva skoro monoteistički slavljen Amon, opisivan kao zaštitnik udovica i siročadi, mrzitelj magije, gospodar vetrova čiji je tron na oblacima, i možda naj upečatljivje: Pradavni. Da ne govorim o kratkotrajnom kultu Atona, nazivanog još i ocem, slavljenog od strane njegovih sledbenika kao tvorca svega i boga svih naroda, i himne posvećene njemu, koja veoma podseća na 104 psalm.

Da ne govorim o tome da je egiptaski kult Ozirisa (Asara) i Iszide (Ast) bio u vreme nastanka Hrišćanstva veoma raširen u Rimu, za šta postoje dokazi, arheološki, kojih nema za Vavilonske žrece,

Uz sve ovo, zašto se zaboravlja redak iz Apokalipse gde se Jerusalem naziva duhovnim Misirom i Gomorom?