Na pitanje koja Crkva spašava, je i teško i lako odgovoriti. Teško jer smo danas nažalost svedoci da se i zajednice nastale nakon Reformacije, prostom deobom i vizijama nazivaju crkvama. Istovremeno i tradicionalna Crkva još uvek nije zalečila ranu koju joj nansoše ljudi 1054. Njen zapadni deo je i pored ogromnog broja vernika samo senka nekadašnje slave, dok je njen istočni deo podeljen ne samo po teritorijalnim da tako kažem sukobima, nacionalnim trvenjima, nego i iznutra disciplinski, što je posebno vidljivo kod pitanja kalendara.
Broj vernika iako ne mali stalno je u opadanju pod udarcima vulgarnog sekularizma i sotonskog liberalizma. Sa druge strane, čovek kao homo religiosus traži odgovore, traži nadu, koju mu samo Bog može pružiti, i onda kao nesavršeno biće koje traži svog Tvorca, pada u zagrljaj iskrivljenih nauka, lažnih nada i pseudo crkava.
Istovremeno, a to baš i nije od skora, masonski sinkretizam paganskog, bolje reći neo paganskog New Ejdža se uvlači u zajednice koje sebe nazivaju Hrišćanskim, sve sa ciljem da se "osavremeni" i ljudima prilagodi bogoslužje. Ovo je posebno vidljivo kod onih zajednica koje su nastale otcepljenjem od Zapadne Crkve. Naravno, nauka tako nastalih zajednica nije do sada dirana, ali ne znači da neće. Kako je proces dvosmeran, ni sama Zapadna Crkva nije ostala imuna na te i takve "novotarije" posebno nakon II Vatikanskog koncila - sabora, koji će pored toga što je konačno ukinuo sramotno tumačenje Propaganda Fidei, i započeo proces pomirenja i zalečivanja rane iz 1054 sa jedne strane, doneo i kroz "liberalno" tumačenje liturgijske reforme Protsetanizaciju Crkve zapada, smanjivanjem broja ukrasa u crkvi, okretanjem oltara, tj svođenjem istog na Luterov sto, okretanjem sveštenika ka narodu, pojednostavljivanjem liturgijske odežde. Ali, i pored jurdičkog u Crkvi zapada, disciplina je popustila, i veliki broj sveštenika, posebno u zemljama gde je Protestanizam bio jak krenula je malo pomalo da unosi dodatne novine u liturgiju, arhitekturu crkava, pojedini danas pedeset godina nakon tog sabora duboko podrivaju samo tkivo Crkvene dogme i teologije, i to ne ono koje su pape donosile , da ne bude zabune, nego same osnove vere. Ipak to im ne uspeva u toj meri koliko bi oni želeli, ali, trpe vernici koji se nalaze zbunjeni, dok novih vernika i nema jer padaju pod uticaj materijalizma i sotonskog liberalizma i sekularizma.
Što se tiče Istočne Crkve, ona je zahvaljujući što muslimanskim invazijama u srednjem veku, što komunističkim terorom u XX veku ostala ranjena i podeljena, posebno zbog toga što nema čvrste eklezijalne strukture prema spolja, tj nije juridička nego je jedini vid jedinstva jedinstvo u veri. Liturgijske novotarije teško prolaze i pored vidljivog uticaja masonskog materijalizma, koji je najviše vidljiv u tome da pojedini sveštenici, ali i velikodostojnici više pažnje obračaju na svetovno, a manje na duhovno. zbog svoje povezanosti sa nacijama - državama, Istočna Crkva je donekle nakon pada komunizma izbegla rasipanje vernika, ali kao i njenu Zapadnu sestru (moram ovakvom terminologijom, iako se ne slažem sa njom, jer za mene je CRKVA JEDNA) razjeda odlazak mladih i uticaj što nju ejdž sekti, nedovoljna agilnost sveštenika u duhovnosti, kao i ne mali uticaj raznoraznih struja unutar same Crkve.
I Zapadna i Istočna Crkva, pored svega ovoga trpe i napade separatista - protestanata, tj Sola Scriptura koji loveći vernike evangeliziraju već evangelizirane, zamagljujući pričom o Pismu, tj autoritetu istog prave razloge grešnosti ljudi u samoj Crkvi. Odgovor Crkve na sve ovo može biti raznolik, dogmatizam je jadn od puteva, ali se zbog toga što tera ljude isporgramirane liberalizmom i materijalizmom ne razmatra kao opcija ni na istoku ni na zapadu. Nažalost. Druga opcija je budalasti ekumenizam koji će Crkva Istoka nevoljno prihvatiti jer joj je ličio na njenu internu organizaciju - sinodalnost, izražavajući ipak sumnje u njega zbog određenih shvatanja samog pokreta koji je u suštini i nastao sa ciljem da nekako ujedini rasparčane protestante.
Pa koja onda Crkva spašava? Ona koju je 33 osnovao sam Bog. UNA SANCTA, ona koju njeni vernici pominju na kraju simbola- simvola vere. JEDNA SVETA KATOLIČKA - SABORNA APOSTOLSKA CRKVA. Ona koja u sebi objedinjuje i juridičnost discipline i kolegijalnost apostolskih naslednika, koja je kanonizovala pismo. Čiji je autoritet sam BOG, a ne pismo.
