gardian mnogo pricas za nekoga ko ne iznosi nikakve dokaze protiv onoga sta pljuje , kakve su to ogromne rupe u evoluciji ?
Rupa br1:
- Godine 2000. naučnici su tvrdili da su “vaskrsnuli” bakteriju pod nazivom Lazar, koju su pronašli u slanom kristalu za koji tvrde da je star
250 miliona godina. Bili su šokirani kad su videli da je DNK te bakterije vrlo sličan DNK današnjih bakterija. Ako su današnje bakterije rezultat 250 miliona godina evolucije, njihov DNK bi morao biti vrlo različit od bakterije Lazar (na osnovu poznate brzine mutiranja).
Osim toga, naučnici su bili šokirani kad su ustanovili da je DNK i dalje nepromenjen nakon navodnih 250 miliona godina. DNK obično vrlo brzo puca, čak i u idealnim uslovima. Čak se i evolucionisti slažu da DNK u sporama bakterije (u stanju mirovanja)
ne bi trebalo da traje više od milion godina. Njihova zbunjenost je prilično velika.
Dr. Georgia Purdom je govornik i istraživač za Answers in Genesis. Ima doktorat od državnog univerziteta u državi Ohio iz molekularne genetike i radila je šest godina kao profesor biologije na nazarenskom Univerzitetu Mt. Vernon.
Izvori:
Andy Coghlan, “Eternal Life,” New Scientist, October 18, 2000,
There has been an error - New Scientist.
Russell H. Vreeland, William D. Rosenzweig, and Dennis W. Powers, “Isolation of a 250 million-year-old Halotolerant Bacterium from a Primary Salt Crystal,” Nature 407 (2000): 897–900,
Isolation of a 250 million-year-old halotolerant bacterium from a primary salt crystal : Abstract : Nature (link to abstract).
R. H. Vreeland and W. D. Rosenzweig, “The Question of Uniqueness of Ancient Bacteria,” Journal of Industrial Microbiology and Biotechnology, 28 (2002): 32–41,
http://mail.uadec.mx/~bnagamani/bac-ancient_uniqueness.pdf.
David C. Nickle, et al., “Curiously Modern DNA for a “250 million-year-old” Bacterium,” Journal of Molecular Evolution 54 (2002): 134–137,
Curiously modern DNA for a "250 million-year-old"... [J Mol Evol. 2002] - PubMed - NCBI (link to abstract).
Rupa br2:
-U mnogim planinskim oblastima, kameni slojevi debljine više stotina i hiljada metara su savijeni i naborani bez lomova. Kako je to moguće ako su ti slojevi formirani odvojeno tokom stotina miliona godina i ako su već bili otvrdnuti?
Ako su se fosilni sedimentni slojevi zemlje taložili 460 miliona godina, onda nisu mogli biti savijeni bez lomova.
Otvrdnuti kameni slojevi su krti. Probajte nekad da savijete betonsku ploču da vidite šta će se dogoditi! Ali ako beton još uvek ima vode u sebi, može se lako oblikovati i modelirati pre nego cement otvrdne. Isti princip se može primeniti na sedimentne kamene slojeve. Mogu se savijati i naboravati brzo nakon taloženja, pre nego prirodni cement dobije šansu da poveže deliće u tvrdo i krto stenje.
Oblast oko Velikog kanjona je odličan primer koji pokazuje da je većina fosilnih slojeva formirana u kratkom vremenskom intervalu i da su se mnogi savili dok su još sadržavali vodu. U zidovima kanjona vidi se oko 1.370 metara fosilnih slojeva, konvencionalno nazvanih od kambrijumskog do permskog. Oni su navodno formirani u periodu od pre 520 do 250 miliona godina. A onda, nekim čudom, ceo ovaj niz slojeva je se uvećao za više od 1.700 metara pre oko 60 miliona godina. Plato kroz koji prolazi Veliki kanjon sada se nalazi na oko 2.150-3.450 nadmorske visine.
Međutim, navodno je trebalo 270 miliona godina da se ovi slojevi formiraju. Naravno da bi za to vreme Tapeats peščar koji se nalazi na dnu presušio i zrna peska bi se zajedno zacementirala, naročito ako je iznad njih nagomilano 1.220 metara kamenih slojeva koji ih pritiskaju. Jedino održivo naučno objašnjenje je da je ceo niz formiran u veoma kratkom vremenu – model iz Stvaranja govori da je za to trebalo manje od godinu dana, za vreme globalnog potopa iz Biblije. Dakle nikad nije bilo tih 520 miliona godina, a Zemlja je mlada.
Rupa br3:
-Ako okeani postoje već 3 milijarde godina kao što evolucionisti veruju, onda bi trebalo da sadrže daleko više soli nego danas.
Nakon 3 milijarde godina trebalo bi da ima 70 puta više soli nego danas.
Reke, glečeri, podzemne pukotine i atmosferska i vulkanska prašina svake godine odlažu velike količine soli u okeane. Pogledajte dotok predominantne soli, natrijum-hlorida (kuhinjske soli). Svake godine u okean se ulije oko 458 miliona tona natrijuma , ali samo 122 miliona tona (27%) nestane drugim prirodnim procesima.
Ako morska voda u početku nije sadržala natrijum (so) i on se akumulirao današnjim tempom, onda bi današnji salinitet okeana bio dostignut tek za 42 miliona godina – za samo sedamdeseti deo od 3 milijarde godina o kojima evolucionisti govore. Ali te pretpostavke ne uzimaju u obzir mogućnost da je Bog stvorio slane okeane za sva morska stvorenja koja je stvorio petog dana. Isto tako, potop koji je trajao godinu dana, sigurno je odložio nezapamćenu količinu soli u okeane putem erozije, sedimentacije i vulkanizma. Zato je današnji salinitet okeana mnogo razumljivi iz perspektive biblijskih šest hiljada godina...
Oni koji veruju da su okeani stari 3 milijarde godina kažu da je u prošlosti priliv natrijuma morao biti manji, a odliv veći. Međutim, čak i najtolerantniji proračuni vremenski okvir akumulacije razvlače na 62 miliona godina. Ista grupacija smatra i da su ogromne količine natrijuma nestale u toku formiranja bazalta u srednjookeanskim grebenima , ali tu zanemaruju činjenicu da se natrijum vraća u okean kako se bazalt sa morskog dna pomera sa grebena.
Dr Andrew Snelling ima doktorat iz geologije na Sidnejskom Univerzitetu i radio je kao geolog-savetnik u istraživanjima u Australiji i Americi. Autor je brojnih naučnih članaka i trenutno je direktor za istraživanje pri “Answers in Genesis”.
Rupa br4:
-Ugljenik-14 (C-14 ili radio-ugljenik) je radioaktivni oblik ugljenika koji naučnici koriste za utvrđivanje starosti fosila. Ali on se raspada tako brzo – sa poluživotom od samo 5.730 godina – tako da se ne može očekivati da ga imalo ostane u fosilima već nakon nekoliko stotina hiljada godina. Ali ugljenik-14 je još od najranijih dana upotrebe ove metode utvrđivanja starosti ipak otkriven u “prastarim” fosilima, starim navodno nekoliko stotina miliona godina.
Čak i kad bi svi atomi na celoj planeti bili ugljenik-14, oni bi se tako brzo raspali da nijedan ne bi ostao već nakon milion godina. Suprotno očekivanjima, samo od 1984. do 1998. u naučnoj literaturi se spominje postojanje ugljenika-14 u 70 uzoraka iz fosila, uglja, nafte, prirodnog gasa i mermera, koji predstavljaju delove geoloških zapisa u kojima se pronalaze fosili, iz perioda od 500 miliona godina. Svi oni sadrže radio-ugljenik. Osim toga, analize uzoraka fosilizovanog drveta u uglja, čija je starost navodno od 32-350 miliona godina, pomoću metode C-14 pokazale su starost od 20.000-50.000 godina. Dijamanti, navodne starosti od 1-3 milijarde godina, metodom C-14 pokazali su starost od samo 55.000 godina...
Čak je i to previše ako se zna da ta starost podrazumeva da je Zemljino magnetsko polje uvek bilo konstantno. Ali ono je nekad bilo jače i štitilo je atmosferu od solarnog zračenja i tako smanjivalo stvaranje radio-ugljenika. Kao rezultat toga, stvorenja su u prošlosti imala mnogo manje radio-ugljenika u svojim telima, a njihova smrt nastupila je daleko skorije nego što se govori!
Zato bi starost radio-ugljenika svih fosila i uglja trebala biti smanjena na manje od 5.000 godina, što se poklapa sa vremenom kada su pokopani potopom.
Pobornici teorije da je zemlja stara ponavljaju ista dva otrcana argumenta, iako odavno obezvređena. Prvi je – “sve je to zbog zagađenja”. Međutim, AMS radiokarbonske laboratorije već 30 godina pre primene metode C-14 sve uzorke koje ispituju podvrgavaju agresivnoj obradi kiselinama i izbeljivačima da bi se uklonilo svako onečišćenje.6 I kad se zatim instrumenti testiraju praznim uzorcima, pokazuju da nema nimalo radio-ugljenika, tako da ne može biti govora o onečišćenju ili problemima sa instrumentima.
Drugi navodni argument glasi – “novi radio-ugljenik je formiran direktno u fosilima dok je iz okruženja uranijum u raspadu bombardovao tragove azota u pokopanim fosilima”. Ugljenik-14 zaista nastaje od takvog raspada azota, ali stvarni proračuni konačno pokazuju da ovaj proces ne proizvodi toliko radio-ugljenika koliko su najbolje svetske laboratorije pronašle u fosilima, uglju i dijamantima.
Rupa br5:
-Zemlja je okružena magnetskim poljem koje štiti živa bića od solarne radijacije. Bez njega život ne bi mogao da postoji. Zato su naučnici bili iznenađeni kada su otkrili da to polje ubrzano opada. Pri sadašnjem tempu opadanja, to polje pa tako i zemlja, ne mogu biti stariji od 20.000 godina.
Razna merenja potvrđuju ovo opadanje. Otkad su merenja počela 1845, ukupna energija pohranjena u zemljinom magnetnom polju opada za 5% svakih sto godina.1 Arheološka merenja pokazuju da je pre hiljadu godina polje bilo 40% jače.2 Novija merenja, pod nazivom International Geomagnetic Reference Field, najpreciznija ikad, pokazuju neto gubitak energije od 1.4% u samo tri decenije (1970-2000).3 To znači da se energija polja dvostruko umanjuje otprilike svakih 1.465 godina.
Pouzdani i precizni objavljeni geološki podaci o polju nedvosmisleno potvrđuju ovaj model mlade zemlje: slobodno-opadajuća električna struja u spoljnom jezgru generiše magnetsko polje. Iako je ovo polje promenilo smer više puta za vreme potopa kada je spoljno jezgro pobuđeno, ono brzo i neprekidno gubi ukupnu energiju od samog stvaranja...
Zagovornici teorije da je Zemlja stara preko 4,5 milijarde godina veruju da je magnetsko polje samoodržavajuće. Oni govore o jednom složenom teoretskom procesu poznatom kao modela dinama, ali takav model je kontradiktoran nekim osnovnim zakonima fizike. Osim toga, njihov model ne objašnjava rezultate novijih merenja električnih struja na morskom dnu. A ne objašnjava ni prethodna obrtanja polja, i pored kompjuterskih simulacija.
Da bi spasili svoju staru Zemlju i dinamo, neki kažu da magnetsko polje ne opada eksponencijalno već linearno, uprkos istorijskim merenjima i decenijama eksperimentisanja koja potvrđuju eksponencijalan pad. Drugi kažu da se snaga nekih komponenata povećava i tako nadoknađuje one koje slabe. Ta tvrdnja je rezultat zabune oko razlike između intenziteta magnetskog polja i njegove energije, i kategorički je odbačena od strane kreacionističkih fizičara....
A. L. McDonald and R. H. Gunst, “An Analysis of the Earth’s Magnetic Field from 1835 to 1965,” ESSA Technical Report, IER 46-IES 1 (Washington, D.C.: U.S. Government Printing Office, 1967).
R. T. Merrill and M. W. McElhinney, The Earth’s Magnetic Field (London: Academic Press, 1983), pp. 101–106.
These measurements were gathered by the International Geomagnetic Reference Field. See D. Russell Humphreys, “The Earth’s Magnetic Field Is Still Losing Energy,” Creation Research Society Quarterly 39, no. 1 (2002): 1–11.
Thomas G. Barnes, “Decay of the Earth’s Magnetic Field and the Geochronological Implications,” Creation Research Society Quarterly 8, no. 1 (1971): 24–29; Thomas G. Barnes, Origin and Destiny of the Earth’s Magnetic Field, Technical Monograph no. 4, 2nd edition (Santee, CA: Institute for Creation Research, 1983).
D. Russell Humphreys, “Reversals of the Earth’s Magnetic Field During the Genesis Flood,” in Proceedings of the First International Conference on Creationism, vol. 2, R. E. Walsh, C. L. Brooks, and R. S. Crowell, eds. (Pittsburgh, PA: Creation Science Fellowship, 1986), pp. 113–126.
John D. Morris, The Young Earth (Green Forest, AR: Master Books, 2000), pp. 74–85;
Andrew A. Snelling, Earth’s Catastrophic Past: Geology, Creation and the Flood (Dallas, TX: Institute for Creation Research, 2009), pp. 873–877.
L. J. Lanzerotti, et al., “Measurements of the Large-Scale Direct-Current Earth Potential and Possible Implications for the Geomagnetic Dynamo,” Science 229, no. 4708 (1985): 47–49.
D. Russell Humphreys, “Can Evolutionists Now Explain the Earth’s Magnetic Field?” Creation Research Society Quarterly 33, no. 3 (1996): 184–185;
D. Russell Humphreys, “Physical Mechanism for Reversal of the Earth’s Magnetic Field During the Flood,” in Proceedings of the Second International Conference on Creationism, vol. 2, R. E. Walsh and C. L. Brooks, eds. (Pittsburgh, PA: Creation Science Fellowship, 1990), pp. 129–142.
Ima još rupa, kao npr:
-Helijum U Radioaktivnim Stenama
-Paradoks Slabog Sunca
-Meko Tkivo U Fosilima
-Komete Kratkog Životnog Veka
-Vrlo Malo Taloga Na Morskom Dnu
Itd, i t d...