Stihovi koje volim

[cernodrimski]

Не е ова лага.

Ја облекувам најблескавата Антерија на мене
Не е ова лага
Лага е патеката по која ќе одам.

Најубавите зборови на неа ги посипувам
Запознав бледа иднина,но барем нема камено срце
Незнам дали моето сеуште чука.

Спомените ги оставив крај бездната смрдлива
Глутница од волци се собраа да се сладат
Предводникот најсреќен беше.

Гревовите во пајажина леплива ги заплеткав
Така узнав дека и јас сум грешник непокајан
На криците ноќни што душата ги пушташе им завртив грб.

Заминувам без солзи и насмевка
Несакам денес ништо да чуствувавам
Ја облекувам најблескавата антерија на мене.

 

[cernodrimski]

Рече земјата



Рече земјата..време е тајните да ги откриеме
Доаѓам од темнината...небеше вечната
Сонцето ...реверите на антеријата ми ги опши
Убавината и злото понизно клекнаа.

Во бездните ѕвезди ли ќе паѓаат
Усните на амфори ладни ќе се лепат
Повреден љубовник агонија ќе го мори
Кралица,ангел или сирена тажна стана.......

Не Орфеј не сум сега...Евридика не ја барам
Пламенот на Хад ме прегори на мината полна месечина
Кербер тажен остана..скеларот ме мрази сега знам
За последен пат седум дена и седум ноќи тагував.

Сега не мислам дека сум странец во ноќта
Недореченото,ќе биде речено и кажано
Веќе не сум поет..не сум скитник по патишта празни
Ја отворам картата на столот на вистината.

Моите 22 бели ружи сеуште цветаат во срцето
Моите 22 жешки солзи бисери станаа
И..затоа...Те молам...
Не зборувај гласно за мене...мојата болка заспа засекогаш.

Ќе ти ја оставам мојата сенка...со маглите на сеќавањата да те следи
До дворецот на љубовта ќе биде со тебе
Сонувај искрено...таму....погребија достоинствено
Така и таа ќе знае...дека не си ја изневерила...

 

[djenadija]

Vani su padali pijanci
umjesto snijega.
Bio je sijecanj, ili januar,
ne sjecam se više.
Pozvan u tudi stan,
sjedim u njezinoj sobi bez svjetla,
ona, u opasnoj dobi,
a ja, poput pijetla.
Pricam joj pjesme....

Ona se divila bedrima,
dojkama, kukovima,
svim svojim sokovima.
Ona se divila mojim stihovima,
a ja sam pio vinjak.
Jedino što je znala reci,
PA TO JE KRASNO
i meni je sve bilo jasno
i užasno i strašno i žao
i sva bih blaga dao
da mi se vrate rijeci
što sam joj reko,
ali bilo je vec kasno.

Ona je ležala pored kamina
i kao da se kaje,
rumena od vatre vina,
plakala je
i nehoteci grješila je
milujuci jastuk
misleci pritom da sam vuk
koji ce skociti...

A ja sam bio pozvan,
ako se ne varam,
u ovaj stan tek nešto popiti
i sjedio sam potpuno miran.

Dosada je glodala tišinu,
vatra se jarcala u kaminu.
A ona je pricala o svojoj macki
i o ludnici u diskicu
i o nekom crnom mladicu
koji ima kola
i deset milijuna na knjižici.

I meni je sad stvarno sve bilo jasno
i rekao sam djevojcici
Pa to je krasno, to je zaista krasno....
i otišao sam padajuci sa snijegom po ulici.

Enes Kiševic

 

[Jurivaka]

TRI JUTARNJE SLIKE

1

Selo.
Majsko jutro vedro.
Zemlja, nabrekla
Ko djevojačko bedro,
Puši se
Poput vrućeg somuna.
Raspričale se klepetuše
Sa obližnjih katuna.
Kriška sunca
Iza brda niče.
A Rudonja na livadi
Ukopao sve četiri,
Pa riče!

2

Nebo se smije
Zemlji ljubavnici
I jutrom je miluje
Po bedrima vrelim!
Sa ljubavnim žarom,
Nikad dogorelim,
Ona mu, snena,
Otkriva nabrekle grudi
I podajući se, mazno,
Toplinu svoju nudi.
Kada u ekstazi
Noć zamuca,
Pijetlovi će najaviti
Novo rađanje sunca!


3
Treperi izmaglica
Plavičasta, snena.
Po tepihu plavom,
Beba rumena
Tek propuzala.
Pa zastala...
Osmjehe šalje...
Kao da premišlja
Bi li dalje!

 

[Doktor Zo]

"Kad je sve volim" by Jovan Nikolić


Kada mi upadne u sobu
I unese sneg na trepavicama
I miriše na napolje.

Kada kupi psa, pa ovaj,
Hteo ne hteo, ubrzo
Počne da liči na nju.

Kad se setim, da je bila fetus,
I takvu je volim,
U stadijumu punoglavca.

Na fotografijama iz detinjstva,
Kao bebironu sa loknicama.
A najvolim zato što se ona,
Od tih fotki do danas,
Uopšte ne menja

Kad noću piše
Baterijom po vazduhu
Šalje poruke vanzemaljcima

Kad me na Rilkeove
Stihove pita
- A, je l’ ti se svidja
Moja nova tašna?

Kada usisava tepih u ’aljinčetu
I kada je uštinem odpozadi,
A ona vrisne –
Jesi li normalan,
Mogla sam tako da poginem ovde.

Kad slušamo muziku,
A ona podigne kažiprst,
Slušaj sad ovaj prelaz,
Kako je dobar,
Ram-tara-ram-tira-tam.

Kad je pogledam na neko mesto,
A ona stavi ruke preko tog mesta,
Kaže – što si pokvaren,
Marš tamo!

Kada donese ćumur
Na poslužavniku,
Evo, malo su mi
Izgorele kiflice – kaže.

Dok čita ove beleške,
Pa se iznervira,
Što lažeš, za one kiflice!

Kada mi kaže
Bože, koliki ti je nos!
To je zato što me lažeš
Pa ti stalno raste,
K’o Pinokiju…

Kad kaže
Ja bih te nešto pitala,
Ako obećaš da
Nećeš da se smeješ.

Kad izadje iz kupatila i
Kad joj kosa liči
Na dečiji crtež.

Kad šmrca na ljubavni film
I kada opazi da se jedva
Uzdržavam da
Ne prasnem u smeh,
Pa stane da me gadja
Korama od pomorandže.

Kad mi kaže –
Ti mene kad bi ostavio,
Ja bih samo legla
Na patos
I umrla…​

 

[sendi]

Elegija

Zašto se meni javljaš tajno
Kada mi duša tiho sniva?
I zašto tvoje oko sjajno
Golemu tugu i jad skriva?

Zašto me kroz noć staneš zvati,
I šta ti jadno srce ište?
Ta ja ti nemam ništa dati,
O, ja sam pusto pepelište.

Sve što sam imo ja sam dao,
Nevjerno hladna ljubavi moje, -
Sve što sam svojim blagom zvao:
Mladost i oganj duše svoje.

Pa zašto meni stupaš snova,
Šta tražiš ovdje u mrtvaca?
Hladna je, hladna ruka ova
Što nekad na te ruže baca.

Pusti me! Pusti i ne mori!
Nek sam ovako trajem dane,
Sve dok mi srce ne izgori,
Sve dok mi duša ne izda’ne.

 

[zvrka]

Anđelko Zablaćanski
Čulnost

Slušаj kаko ponoć bije u mojim
nedrimа
Dok od strаhа dа odlаziš bled
sаm kаo jesen
Čuj u meni lаđа tone s nаpetim
jedrimа
A hteo sаm dа svud plovim
snovimа zаnesen.

Gledаj kаko plаče mesec u mojim
očimа
Onаj isti što s nаmа je u bestidu
sjаo
Vidi – gori put mi tvojа još nа
dlаnovimа
A već sаsvim u očаj sаm
bezimeni pаo.

Zаgorčаle mаjske trešnje nа
mojim usnаmа
A još juče nа njimа si trаžilа
nirvаnu
Okusi sаd tu dаljinu što stoji u
nаmа
Reči što se ne izuste u prаznom
divаnu.

Udаhni me kаo miris kiše u
prаšini
Kаd se nogа uspomenа sаmo
blаtu vrаćа
I sve imа vonj truleži u nаšoj
tišini
A nekаd smo mirisаli poput
mednog sаćа.

Dodirni me sаmo slutnjom dа
negde postojim
Bezumnošću nаšom vođen i sа
željom jаkom
Pipni oko sebe sаmo još svud s
tobom stojim
Kаo zrаk i tаmnа mrljа u
dubokom mrаku.

Sve oseti sаmo čulom koje ženа
imа
Dа li vredi dа zа mene vetаr
tugom bojiš
Ili sunce dа mi nudiš kаdа stegne
zimа
I predа mnom uvek čulnа u
osmehu stojiš.

 

[sendi]

PROLAZE DANI...

Prolaze dani... Kô selice neke
Gube se oni u dugome nizu.
I jednom i ja počivaću blizu
Povijenih vrba, čempresa i smreka...

No moja duša naselju zvijezda
Prhnuti neće da odmara krila:
Ostaće ovdje gdje je sa mnom bila.
Tu, iznad grana i toplih gnijezda,

Rodne rijeke, dubrava i vrela,
Krševa, polja i ubogih sela,
Gdje raštrkane kolibe stoje -

S ticama one lepršaće lako,
I moliti se, i čekati tako
Na zlatno jutro otadžbine moje...

 

[besherat]

Staklenom ulicom - Zal Kopp


Svaku večer staklenom ulicom prolazim
i kao da nikada nisi otišla
sakupljam te u krhotinama svojih misli
i gledam, kako u kapima mjesečine
izmedju drvoreda sjećanja plamtiš.

Hodam, tako rano, jutarnjim satima
a ti me svojom sjenom pratiš
i ne remetimo nježnost krošnji,
jer one poznaju mirisni šum pjesme
i naše korake pamte kao svakodnevne,
pamte i ne zamjeraju im prolaznost,
ne plaču, već onako sjetno
u kutu naših zjenica, šute.

Dobrodošla si,
iako im je teško podijeliti tvoje osmjehe u pamćenju,
za njih si uvijek dobro došla,
jer kad završi dan ili započne noć,
ti si kao utjeha i vjerovanje ili obratno,
ne sjecam se više,
ali pamtim, kako si jednom već dolazila
s nadom na obrazima niz staklenu ulicu
i kako si kazaljke na satu zanemarivala,
i onda, …onda si u srcu,
s tim svojim glasom što ga pamtim
niz staklenu ulicu opet otišla,
i po tko zna koji puta si,
izmedju drvoreda sjećanja
u kapima mjesečine ostala plamtiti.

 

[cernodrimski]

Замрсен Грев




Болката,е раскошен дар од смрта
Мраморот ладен зборуваше сам со себе
Ноќва,се испили мракот скржаво
Небесните плочи притискаа нечиј грб
Нем крик на поразен воин летна
Виор од неспокој го носи
Ја искина танката пајакова тантела
Со прстите на денот
Уште во муграта му секна исповедниот порој
Се смрамори,се извиши во пискави височини
Со очите на предците во себе
Го виде,го узна гревот се свил во грев
Исцеден од сите времиња
Окован во тегоби
Мислите на живите ги замрсуваше.

Неподвижна сенка



Патеше
Кутриот,тивко...
.....без солзи........
..........насилниот очај.......
Го сомле,отпорот....
...притаен......
Се варди сега и од самиот себеси
...немаше....
............излез од душевниот мрак...
Немо умираше...
Грижи му го изглодаа месото...
Коските болката ја носат
...напати...
Талкаше по животниот мрак...
...со загатлив копнеж...
...по светлоста на иднината...
Насмевката на отсутност...
...неподвижна сенка го правеше....