Razlike izmedu pravoslavne i katolicke crkve i šta smo to zaboravili?

[tripo 41]

Što se tiče zabluda, jada, bijede i nazadnosti isti su.

 

[Laodikeja]

3. Laodikeja je opsjednut i razumski paraliziran ovom shizofrenom zamjenom teza. Evo:

Pogledajte prilog 115402

Laodikeja za kršćanski simbol Trojstva iz 16. stoljeća tvrdi da potiče iz Babilona.

Krst na kome je Hristos razapet nije bio simbol trojstva, jer Rimljani nisu bili Hriscani, vec obozavaoci Mitr boga sunca.
Krst je bila njihova sprava za mucenje, i na njemu su prinosili ljudske zrtve Bogu Tamuzu.
Krst je bio u obliku slova T ili TAU.

On potice iz Vavilona, a preuzeli su ga skoro svi paganski narodi tokom istorije.

To bi trebao da znas.

Ovako sramotis sebe i neki koji budu citali tvoje komentare smejace se na tvoje neznanje.

 

[stvarnoslap]

Krst je bila njihova sprava za mucenje, i na njemu su prinosili ljudske zrtve Bogu Tamuzu.

Navedi točan citat, naziv rada (knjige) i ime autora od kojeg si ovo preuzeo.

Ovako sramotis sebe i neki koji budu citali tvoje komentare smejace se na tvoje neznanje.

Oni kojima su činjenice smiješne, što se mene tiče, "neka crknu od smijeha".

 

[DarthShone]

Navedi točan citat, naziv rada (knjige) i ime autora od kojeg si ovo preuzeo.

Slape, onda je dakle i David prineo žrtve Tamuzu (Dumuzu) kada je razapeo Saulove sinove nakon pobune. Veoma interesantno.

Znajući i da je najstariji piktogram za Boga u hebrejskom jeziku krst, ispada dakle da adventisti poistovećuju Dumuza i YHWH. Opet veoma zanimljivo.

Oni kojima su činjenice smiješne, što se mene tiče, "neka crknu od smijeha".

Oni se samo i smeju, kodirani su da se sardonski smeju. Tako da nije ni čudo da su im činjenice smešne

 

[stvarnoslap]

Slape, onda je dakle i David prineo žrtve Tamuzu (Dumuzu) kada je razapeo Saulove sinove nakon pobune. Veoma interesantno.

Znajući i da je najstariji piktogram za Boga u hebrejskom jeziku krst, ispada dakle da adventisti poistovećuju Dumuza i YHWH. Opet veoma zanimljivo.

Vrlo zanimljivo.

 

[DarthShone]

Vrlo zanimljivo.

Mnogo toga je zanimljivo. Recimo opsesija Starim Zavetom, u toj meri da na sve načine žele da imitiraju Hebreje (osim obrezanja, mada ima i takvih). Zatim je tu opsesija Danielom, pa apokalipsom. I sve to počinje kada? U XIX stoleću. Gde počinje? U SAD.
Mileritski pokret nastaje tamo. U Evropi ga nema, sve dok se naravno nije preneo putovanjima dežurne "svetlosti". Zamisli da ga je u to vreme bilo u Evropi. Zamisli milione kako nakon Francuske revolucije, Napoleonskih ratova, haosa, histerično odlaze negde u divljinu iščekujući da će se Isus pojaviti baš tog datuma.

Toga i pored haosa koji je Evropu potresao nema. Nije ga bilo ni u vreme epidemije Crne Smrti, niti pred godinu 1000. Nema ga ni nakon I svetskog rata. Ni nakon II Svetskog rata.

A sve su to događaji koji ne samo da podsećaju na poslednja vremena.

Zašto je to tako sa Evropom? I ostatkom sveta uostalom? Izgubljena vera možda? Ili se ipak radi o tome da je su Evropljani, i zapadni i istočni, manje skloni da poveruju, masovno da poveruju "autoritetima" koji svoja bulažnjenja izvlače iz tumačenja Biblije.

 

[Laodikeja]

Stvarnoslap, to se uci u osnovnoj skoli.

I nije bitan naziv izvora, jer ljudi pisu na osnovu istorijskih podataka koji su proverljivi i poznati, posebno ako ti podaci postoje u vise nezavisnih izvora.

Samo namcorast covek moze reci "ah ovo je pisao ovaj ili onaj i ja zbog toga to ne prihvatam"

Cinjenica je cinjenica bez obzira ko je autor koji iznosi poznate stvari iz sebi poznatih pobuda.

DA LI JE KRST HRIŠĆANSKI SIMBOL?

Krst se smatra jednim od najvažnijih simbola Rimokatoličke crkve. Postavlja se na vrhove krovova i tornjeva, na oltarima, nameštaju i svešteničkoj obrednoj odeći. Temelji većine katoličkih crkvi izgrađeni su u obliku krsta. Zidovi svih katoličkih domova, bolnica i škola ukrašeni su krstovima. Svuda se krst poštuje na stotine načina.
Kada sveštenik škropi, „krsti” malo dete, on pravi znak krsta iznad njegovog čela govoreći: „Primi ovaj znak krsta na čelo”. U toku „svete potvrde firme”, firmanik se takođe obeležava znakom krsta. Kada katolici ulaze u crkvenu zgradu, umaču prste desne ruke u „svetu vodu”, dotiču čelo, grudi, levo i desno rame praveći znak krsta. Isti znak se ponavlja i pre jela.U toku mise, sveštenik 16 puta pravi znak krsta, a oltar blagosilja 30 puta istim znakom.
Protestantske crkve uglavnom ne praktikuju pravljenje znaka krsta prstima, ne „krste se”, niti se klanjaju pred krstovima, a ne koriste ih ni kao objekte poštovanja, smatrajući da je taj običaj nebiblijski i praznoveran. Međutim, kod njih se krst još uvek zadržao na tornjevima, propovedaonicama i koristi se kao ukras.
Prvi hrišćani nisu prihvatali krst kao simbol od vrednosti, već kao „prokleto drvo”, sredstvo smrti i „sramote”. Njihova vera je bila skoncentrisana na ono što se dogodilo na krstu i kroz tu veru spoznavali su potpuno oproštenje greha. To je bio smisao propovedanja apostola o krstu i njegovoj slavi. Apostoli nikada nisu smatrali krst komadom drveta koji se može okačiti na lančić, staviti oko vrata i nositi kao zaštita ili ukras. Takva upotreba krsta pojavila se kasnije, tek početkom paganizacije hrišćanstva (ili kao što neki kažu „hristijanizacije paganizma”), kada se počelo učiti da je raspelo hrišćanski simbol.
Tako su 431. godine uvedeni krstovi u crkve i crkvene prostorije, a na zvonicima se nisu koristili sve do 586. godine.114 U šestom veku raspelo je proglašeno svetim od strane Rimske crkve,115 ali tek nakon drugog koncila u Efesu zahtevalo se da i privatne kuće poseduju krst.
Iako se krst smatra hrišćanskim simbolom, nije tačno da potiče iz hrišćanstva, jer je u nekom od oblika bio sakralni simbol davno pre hrišćanske ere, i to među mnogim nehrišćanskim narodima. Prema An Expository Dictionary of New Testaments Words, krst je nastao među Vaviloncima, stanovnicima drevne Haldeje. „Crkveni oblik krsta, sastavljen od dve grede… poreklom je iz drevne Haldeje, a bio je korišćen kao simbol boga Tamuza (pošto je u obliku mističnog slova Tau, inicijala njegovog imena) u toj i u susednim zemljama, uključujući i Egipat… Da bi se uvećao uticaj crkvenog sistema, pagani su primani u crkve, a da nisu bili obnovljeni putem vere, i uveliko im je dopuštano da zadrže svoje paganske oznake i simbole. Od tada je Tau ili T, u svom najčešćem obliku sa spuštenom prečkom, bio prihvaćen kao simbol Hristovog krsta.
U bilo kojoj knjizi o Egiptu koja prikazuje stare spomenike i zidove drevnih hramova, moguće je videti upotrebu Tau krsta. Priložena ilustracija prikazuje egipatskog boga Amona kako drži Tau krst u ruci, dok donja ilustracija (iz palate Amenofisa IV iz Tebe, u Egiptu) prikazuje cara u molitvi. Iznad njegove glave nalazi se lik sunca s kog vise misterijski simboli boga sunca. Jedan istoričar ovako govori o Egiptu: „Nepromenjenog hiljadama godina, među najsakralnijim hijeroglifima pronalazimo krst u različitim oblicima… Ali jedan, koji je posebno poznat kao ‘egipatski krst’, ili Tau krst, u obliku slova T, često se prikazuje s krugom ili omčom iznad prečke. Ipak, taj mistični simbol nije bio tipičan samo za tu zemlju već je bio duboko obožavan… među Haldejcima, Feničanima, Meksikancima i u svakom drevnom narodu na obe hemisfere.”
Kako se simbol krsta proširio među mnoge narode, tako se i njegova upotreba razvila na različite načine. Među Kinezima „krst je poznat iz najranijih vremena… naslikan je na zidovima pagoda, na svetiljkama koje su korišćene za osvetljavanje najsvetijih odaja njihovih hramova.”
Krst je vekovima bio sveti simbol u Indiji. Bio je korišćen za označavanje vrčeva sa svetom vodom uzetom iz reke Gang i kao simbol Jaina svetaca („lišeni tela”). U centralnoj Indiji su pronađena dva nedovršena kamena krsta koji datiraju iz vremena davno pre hrišćanske ere – jedan visok 3 metra, a drugi 2,5. Budisti i brojne druge indijske verske grupe, označavali su glave svojih sledbenika znakom krsta.
Na afričkom kontinentu, u Susi, domoroci uranjaju krst u reku Giči. Žene plemena Kabili, iako muslimanke, nose utetoviran znak krsta između očiju. Jariksi koji su učvrstili kraljevsku lozu od Nigera do Nila, na svojim štitovima su imali nacrtan znak krsta.
Kad su se Španci prvi put iskrcali u Meksiku „nisu mogli da prikriju čuđenje”, kaže Preskot, „kada su ugledali krst, sveto znamenje njihove vere, uzdignut kao objekat obožavanja na hramovima u Anahuaku. Španci nisu ni bili svesni da je krst bio simbol obožavanja od drevnih vremena… među paganskim narodima kojima nikad nije zasjala svetlost hrišćanstva.”
U meksičkom gradu Palenkeu postoji hram koji je osnovao Votan u devetom veku pre naše ere, poznat kao „hram krsta”. Tamo je u centru kamenog oltara urezan krst veličine 2 puta 3,5 metra. Katolička enciklopedija objavljuje fotografiju tog krsta, kraj koje su reči:“predhrišćanski krst iz grada Palenke.”
U staro doba Meksikanci su obožavali krst kao tota („naš otac”). Taj običaj da se komad drveta naziva „ocem” takođe je spomenut u Bibliji. Kada su Izraelci mešali idolatriju sa svojom religijom, govorili su drvetu: „Ti si otac moj”.
U dalekoj prošlosti Italije, pre nego što su ljudi znali bilo šta o umetnostima civilizacije, verovali su u krst kao religijski simbol. Bio je smatran zaštitnikom i postavljan na grobove.
Rimski kovani novac iz 46. godine pre nove ere, prikazuje Jupitera koji drži dugačku vladalačku palicu na čijem kraju je krst. Device Vestalke iz paganskog Rima, nosile su krstove na ogrlicama kao što to danas čine rimokatoličke časne sestre.
Grci su crtali krstove na traci, koju je njihovo božanstvo, verzija vavilonskog Tamuza, nosilo oko glave. Porceli spominje da je i Izida bila prikazivana s krstom na čelu, a da su njeni sveštenici nosili krstove u procesijama. Krst je nadvisivao Serapisov hram u Aleksandriji. Kad je iskopan hram Sfinge, utvrđeno je da je građen u obliku krsta. Tokom bitaka protiv Aleksandra Velikog (335. p.n.e.), Persijanci su nosili znakove u obliku krsta. U drevno doba krst su kao religijski simbol koristili i stanovnici Južne Amerike. Stanovnici Patagonije su tetovirali krstove na čela.
U Peruu je pronađena drevna keramika sa znakovima krsta. Spomenici pokazuju da su asirski kraljevi nosili krstove na ogrlicama, kao što su to činili i neki od stranaca koji su se borili protiv Egipćana. Krstovi su bili naslikani i na odeći drevnog naroda iz petnaestog veka pre naše ere.
Katolička enciklopedija kaže da „znak krsta, predstavljen u svom najjednostavnijem obliku s dve linije prekrštene pod pravim uglom, uveliko prethodi dolasku hrišćanstva na Istok i Zapad. On seže u najranije razdoblje ljudske civilizacije.”
„Ali, kada je Isus umro na krstu”, pitaju neki, „zar nije to krst učinilo hrišćanskim simbolom?” Istina je da je za većinu ljudi krst postao usko povezan s Hristom. Međutim, oni koji poznaju istoriju i praznoverne načine na koje je krst bio upotrebljavan, posebno poslednjih vekova, mogu da vide i drugu stranu medal-je. Iako ne zvuči baš lepo, neko je upitao: „Predpostavimo da je Isus bio ubijen puškom. Da li bi to bio dovoljan razlog da oko vrata nosimo pušku ili da je stavimo na krov crkve?” To pitanje se svodi na sledeće: nije važno šta, već ko. Važno je ko je umro, a ne šta je bilo instrument smrti. Sveti Ambrozije je izneo jedan važan zaključak rekavši: „Uzvisimo Hrista, našega Cara, koji je visio na drvetu, a ne drvo.”
Razapinjanje, kao način egzekucije zbog najvećih zločina, „sprovodilo se u antičko doba u Egiptu, Asiriji, Persiji, Palestini, Kartagini, Grčkoj i Rimu… Tradicija pripisuje početak praktikovanja pogubljenja na krstu jednoj ženi, carici Semiramidi!”
Danas su u Rimokatoličkoj crkvi u upotrebi mnoge vrste krstova. Nekoliko različitih tipova prikazano je na priloženoj ilustraciji. Katolička enciklopedija na svojim stranicama prikazuje četrdeset različitih. Nameće se pitanje: Ako je rimokatolička upotreba krsta započela s Hristovim krstom, a ne pod uplivom paganstva, zbog čega se onda koristi toliko različitih vrsta krstova?
Jedan poznati autor napisao je sledeće: „Od više vrsta krstova, koji su još uvek popularni kao nacionalni i crkveni simboli, a koji se razlikuju po nazivima kao na primer ‘krst svetog Đorđa’, ‘Andrijin’, ‘malteški’, ‘grčki’, ‘atinski’, itd, ne postoji nijedan čije se postojanje ne bi moglo datirati u najdavnije antičko doba!” Krst poznat kao tau bio je u širokoj upotrebi u Egiptu. „Kasnije su ga egipatski hrišćani (Kopti), privučeni njegovim oblikom i verovatno simbolizmom, prihvatili kao simbol krsta.” Na egipatskim spomenicima je pronađen grčki krst. Taj oblik krsta je bio korišćen u Frigiji gde je ukrašavao grob kralja Mide. Među ruševinama Ninive prikazan je car s malteškim krstom na grudima. Krst koji je danas poznat kao latinski koristili su još Etrurci, kao što se vidi na crtežu groba iz antičkog doba ukrašenog krilatim anđelima.
U južnoameričkom plemenu Kuma takozvani krst svetog Andrije bio je poštovan kao zaštita od zlih duhova.133 Taj krst se pojavljuje i na kovanom novcu Aleksandra Bale u Siriji 146. godine pre Hrista, i na novcu baktrijskih kraljeva oko 140-120 godine pre Hrista, davno pre nego što je „sveti Andrija” uopšte rođen.
Krst, prikazan ovde, danas se naziva kalvarijskim krstom, ali taj crtež je s antičkog natpisa u Tesaliji, koji datira iz razdoblja koje prethodi hrišćanskoj eri.
Konačno, ostaje nam pitanje: Isus je umro na jednom krstu. Kojeg je oblika bio taj krst? Neki veruju da je to jednostavno bio mučenički stub bez ikakve prečke. Reč „krst” automatski asocira na dva komada drveta koji se ukrštaju u jednoj tački pod određenim uglom. Grčka reč u Novom zavetu stauros, iz koje je prevedena reč „krst”, ne zahteva kategorički to značenje. Sama reč znači i uspravni stub ili kolac.134 Što ako je sredstvo na kojem je Isus umro bilo stub, a ne krst u današnjem značenju te reči? Mi ne insistiramo da je to tako, ali u tom slučaju bi se pokazala površnost „hristijaniziranja” mnogih vrsta krstova. Izjava apostola Tome u vezi sa ranama od klinova (množina) na Isusovim rukama,135 upućuje na to da je postojala prečka na krstu. Da je bio u pitanju samo stub,
Isusove ruke bi verovatno bile probijene samo jednim klinom. Ostavljanje prostora za natpis iznad njegove glave,136 upućuje nas na to da krstove oblika T ili X možemo da eliminišemo, jer na njima nije postojalo dovoljno prostora za natpis.
Važno je da razumemo da ne treba da budemo previše zabrinuti kakvog je tačno oblika bio Hristov krst. Sve ovo postaje beznačajno u poređenju sa stvarnim značenjem krsta – ne sa značenjem komada drveta, već sa značenjem Hristovog dela večnog otkupljenja…

IZVOR: centar za religijska istrazivanja

 

[DarthShone]

IZVOR: centar za religijska istrazivanja

Jak izvor. Tripov institut.

 

[Laodikeja]

Jak izvor. Tripov institut.

A ja na to napisah:

Nije bitan naziv izvora, jer ljudi pisu na osnovu istorijskih podataka koji su proverljivi i poznati, posebno ako ti podaci postoje u vise nezavisnih izvora.

Samo namcorast covek moze reci "ah ovo je pisao ovaj ili onaj i ja zbog toga to ne prihvatam"

Cinjenica je cinjenica bez obzira ko je autor koji iznosi poznate stvari iz sebi poznatih pobuda"

 

[TomaD]

Pomaže nam Bog, na spasenju našem On radi stalno!

Razlike izmedju Crkve Pravoslavne sa jedne strane i Rimokatolika sa druge, postoje.
Razlike nisu brojne ali jesu ozbiljne. Šta raditi po tom pitanju?
Mudriji od mene su pisali, obrazovaniji predlagali moguće korake,
pozvaniji od mene razgovarali sa cenjenim neistomišljenicima.

Šta preostaje meni, "običnom", malovernom pravoslavcu koji teži ka Hristolikosti?
Pa da volim. Da volim sabrata rimokatolka, i to na one načine koji bi se mogli
svrstati u Gospodnju rečenicu: "Po ljubavi će vas pozanti".
Da se trudim da ispunim Hristovu zapovest: "U malome budite verni".
Da li je ovo malo s moje strane? Ili mnogo? Ne znam, ne uporedjujem.

Ostavljam Bogu da On nadahnjuje, čini, vodi i pomaže, a ja... ja sam samo nepotrebni sluga.

brat Toma