Danasnja crkvena istorija kako je plasiraju razlicite crkve je lazirana i razlicita je u zavisnosti od crkve koja je iznosi, a to se moze lako proveriti.
Rimokatolici tvrde da je Sveti Petar bio prvi papa, i da je Hristos osnovao prvu Rimokatolicku crkvu posredstvom apostola i crkvenih otaca.
Za razliku od toga pravoslavni kazu da je Hristos osnovao pravoslavnu crkvu po sistemu apostolskog nasledja ili Hirotonije.
Jedni tvrde da su se ovi drugi odvojili od njih i obratno, pa koja istina je vise istinitija.
Osnovno pitanje je sta su Hristos i apostoli ostavili u nasledje svojoj crkvi, i da li je nacin i odnos prema veri i Bogosluzenju onakav kakav su praktikovali Hristos i apostoli.
Gledajuci istorijski razvitak prve Hriscanske crkve, Hristos i apostoli su posle svog zemaljkog zivota, ostavili crkvi Hricansko nasledje zasnovano na istini zapisanoj u svetoj Bozjoj reci Bibliji.
Takodje su upucivali na to, da ce se posle njihovog zemaljskog zivota, u crkvi pojaviti mnogi lazni ucitelji, koji ce u crkvu uneti lazna ucenja i ljudske filozofije:
`Pazite dakle na sebe i na sve stado u kome vas Duh Sveti postavi vladikama da pasete crkvu Gospoda i Boga koju steče krvlju svojom;
Jer ja ovo znam da će po odlasku mom ući među vas teški vuci koji neće štedeti stada;
I između vas samih postaće ljudi koji će govoriti izvrnutu nauku da odvraćaju učenike za sobom.
( Dela svetih Apostola 20. 28 - 30 ).
A beše i lažnih proroka u narodu, kao što će i među vama biti lažnih učitelja, koji će uneti jeresi pogibli, i odricaće se Gospodara koji ih iskupi i dovodiće sebi naglu pogibao.
I mnogi će poći za njihovim nečistotama kojima će se huliti na put istine.
I u lakomstvu loviće vas izmišljenim rečima. Njihov sud odavno ne docni, i pogibao njihova ne drema.
( 2 poslanica Petrova 2. 1 - 3 )
Čudim se da se tako odmah odvraćate na drugo jevanđelje od Onog koji vas pozva blagodaću Hristovom,
Koje nije drugo, samo što neki smetaju vas, i hoće da izvrnu jevanđelje Hristovo.
1:8 Ali ako i mi, ili anđeo s neba javi vam jevanđelje drugačije nego što vam javismo, proklet da bude!
Kao što pre rekosmo i sad opet velim: ako vam ko javi jevanđelje drugačije nego što primiste, proklet da bude!
( Galatima poslanica 1. 6 - 9 ).
Hriscanska crkva je sve do druge polovine drugog veka nove ere sacuvala ovu autenticnu cistotu biblijske istine, i prakticnog zivota.
Od druge polovine drugog veka, u crkvi nastaju duboke promene pod uticajem mnogobostva i mnogobozackih filozofofija koje su se polako uvlacile u okrilje mlade novonastale Hriscanske crkve.
Sva ova ucenja poticu iz jednog centra a to je drevni Vavilon, i ova cinjenica daje potpuni istorijski odgovor, kako je doslo do mesanja Hriscanstva sa mnogobozackom filozofijom, i kako su nastali odredjenie sekte, filozofski pravci, i hriscanske organizacije.
Vavilon je bio centar mnogobozacke filozofije staroga sveta.
Dva od najznacajnijih Bozanstava ili kultova Vavilona su bili `Kult sunca, i kult Bogova plodnosti, sa razvijenom obrednom praksom koju su vodili Vavilonski svestenici, takozvani magovi.
Posle pada Vavilona od trane Persijanaca 538 godine p.n.e i njegovim osvajanjem od strane Grcke predvodjene Aleksandrom Makedonskim 331 godine p.n.e, Vavilonski svestenici su pod najezdom osvajaca napustili grad Vavilon,
i tom prilikom sa sobom poneli svoje Bogove, i obredno ritualne elemente, i nastanili se u gradu Pergamu.
Posle smrti Pergamskog cara Atala 133 godine p.n.e, Etruscani su iz Lidije (podrucja Pergama), dosli u Italiju, i sa sobom doneli Vavilonsku religiju sa svim njenim ucenjima i obredima.
Oni su uspostavili pontifeksa koji je bio glava svestenstva, kasnije su Rimljani usvojili oog pontifeksa kao svog gradskog upravitelja, Julije Cezar je bio uzdignut do vrhovnog pontifeksa Vavilonskog reda, tako je postao naslednik prava i titule Atala, Pergamskog pontifeksa koji je dao Rimu nasledje Vavilonskog svestenstva
Tako je prvi Rimski imperator postao glava Vavilonskog svestenstva, a Rim je postao naslednik Vavilona.
Posto je u doba pojave Hriscanstva mnogobozacka Vavilonska filozofija bila u krizi opstanka, napravljen je istorijski kompromis izmedju ove dve filozofije, a kljucni dogadjaj se odigrao 300 godine, kada je Rimski imperator Konstantin Veliki, prihvatio Hriscanstvo kao drzavnu religiju Rimskog carstva, i ako sam nikada nije u sustini postao Hriscanin, vec do kraja zivota slavio svoje omiljeno Bozanstvo `Mitru-Boga sunca.
Tim cinom Konstantin je napravio kompromis izmedju mnogobostva i Hriscanstva, omogucivsi njihovo spajanje, cime su u Hriscansku crkvu tokom vremena uneseni mnogi mnogobozacki obicaji, ucenja, i verovanja, mnogobostvo je u sustini samo promenilo ime, a zadrzalo sva svoja negativna obelezja.
Hricani koji nisu prihvatali ovo mesanje, i promene koje su se desavale unutar crkve, bili su iskljuceni iz zajednice, i sa njima se postupalo krajnje nehumano.
Rimski imperator je nastavio da vrsi ulogu vrhovnog pontifeksa sve do 376 n.e, kada je imperator Gracijan iz Hriscanskih razloga odbio ovu titulu.
Medjutim, Damaskus, biskup crkve u Rimu, bio je izabran za ovu poziciju vrhovnog pontifeksa.
U ono vreme on je vec 12 godina bio biskup, od 366 godine, a na to mesto bio je postavljen uticajen uticajem svestenika svetog Karmela, visoke skole Vavilonske religije koju su osnovali Jezaveljini svestenici (1 knjiga o carevima 18 i 19 poglavlje).
Godine 381 n.e glava Vavilonskog poretka i svestenstva postala je upravitelj Rimske crkve, tako su Vavilon i Rim ujedinjeni u jedinstvo jednog verskog sistema, Rimokatolickoj crkvi, sa Vavilonskom religijom i svestenstvom.
Ubrzo posle toga kada je biskup Damaskus postao vrhovni pontifeks, u crkvi su se poceli pojavljivati Vavilonski rituali, obicaji, i ucenja.
1054 godine dolazi do velike sizme ili Raskola na istocnu i zapadnu crkvu, to jest na Rimokatolicku i Pravoslavnu, koja i ako se odvojila od Rima, ipak je zadrzala Vavilonska ucenja, obrednu praksu, i svestenstvo, po uzoru na Vavilonsku religiju, tako su od jedne, nastale dve vestacki stvorene organizacije, kao proizvod Mnogobozacke Vavilonske religije, Rimokatolicka i Pravoslavna.
538 godine, armije Rimske imperije pod vodstvom cara Justinijana, isterale su Arijanske Ostrogote iz Rima i svu vlast prepustile Rimskom bikupu, nazvan Papa, sa sedistem u Vatrikanu, cime je zvanicno otpoceo mracni srednji vek progonstva Hriscana koji nisu zeleli da prihvate mnogobozacka ucenja Rima i Rimske crkve, i autoritet Rimskog biskupa.
Na istoku je vlast vrsio Patrijarh, nazvan Vaseljenski, sa sedistem u Carigradu.
Razlozi ove istorijske sizme izmedju istocnog i zapadnog dela Hriscanstva su uglavnom bili doktrinalne prirode, i ticali su se Subote dana od odmora, posta u Subotu, od koga izlazi Sveti Duh, od Oca ili od Sina,primat Rimskog pape, i slicno.
U to vreme, Papa Leo 9 je poslao jednu delegaciju svojih legata na celu sa Kardinalom Humbertom, oni su dosli u Konstantinopolj, u pokusaju da razgovaraju sa tadasnjim Patrijarhom Mihajlom Kerularijusom.
Takodje su imali kontakte sa grckim imperatorom, ali razgovori nisu urodili plodom, i jaz izmedju istoka i zapada je bio sve veci.
Jednog dana Kardinal Humbert sa svojim legatima dosao je u crkvu Hagija Sofija u Konstantinopolj, tu su usli vrlo oholo i gordo, i stavili bulu ekskomunikacije za istocni deo Hriscanstva, a onda su otresli prah sa svojih nogu i izasli.
Ljudi koji su bili prisutni u crkvi, su zgazili ovu bulu i pocepali je u param parcad.
Kardinal Humbert je otisao sa svojim legatima u Rim, i posle ovog dogadjaja je nastao ovaj veliki rascep u Hriscanstvu.
Sto se tice Hriscanske crkve, prva Hriscanska crkva u Jerusalimu koju su osnovali Hristos i Apostoli posle Hristovog vaznesenja, je bila Jevrejska crkva.
Ovi prvi Hriscani su u istoriji poznati pod imenom Nazareti, ili Nazareni ( Nazoreji ).
U bibliji u Delima Apostolskim 24 poglavlju, Jevreji su optuzili Apostola Pavla da je kolovodja Nazaretske sekte.
Crkveni istoricar Epifanije ( 315 - 403 n.e ), svedoci da su Nazareni drzali 10 zapovesti, i biblijsku subotu kao dan odmora, da priznaju hrista kao Mesiju i Bozjeg sina, da je Bog stvoritelj, i da su oni direktni potomci Apostola.
Epifanije i crkveni otac Euzebije ( 260 - 334 n.e ), svedoce da je do 135 godine nove ere, postojala jos jedna grupa Hriscana po imenom `Ebioniti.
Crkveni otac Irinej Ebionitre naziva Judeognostickom sektom, i ubraja ih u krivokletstvo, posto su njihova ucenja bila mesavina hriscanskih elemenata i mnogobozackih filozofija.
Ebioniti su u pocetku postovali subotu kao cetvrtu Bozju zapovest dekaloga, ali su pod uticajem mnogobozackih filozofija prihvatili nedelju - Dies Solis, mnogobozacki dan posvecen bogu sunca Mitri.
Ove crkve iz mnogobostva, narocito one iz Aleksandrije i Rima, u drugoj polovini drugog veka, pocinju pod uticajem mnogobozacke filozofije i gnosticizma, da odstupaju od prvobitnih principa Hristove nauke, tako je nastao jaz izmedju ostatka Hriscana Jevrejskog porekla koji su ostali verni Apostolskoj nauci, i ovih hriscana mnogobozackog porekla koji su odstupili od izvesnih tacaka Hristove nauke, i prihvatili mnogobozacke filozofije.
Smatra se da Ebioniti poticu iz grada Efesa, koji je bio centar gnosticizma i gnosticke filozofije.
