Religiozno Licemerstvo

[mystery77]

„Teško vama, pismoznalci i fariseji, licemeri, jer dajete desetak od nane i kopra i kima,
a zanemarili ste ono što je u Zakonu važnije: pravdu, milosrđe i vernost.
Ovo prvo je trebalo činiti, a ono drugo nije se smelo zanemariti.

24 Slepe vođe, koji cedite piće da ne biste progutali komarca, a gutate kamilu!


Da upravo danas to rade neki.

Cede komarca a previdjaju bitne stvari kao sto su osobine koje su duhovne karakteristike
i koje nekoga cine pravim vernikom.

Galatima 5:22

22 A plod duha je: ljubav, radost, mir, dugotrpljivost, ljubaznost, dobrota,* vera,
23 blagost, samosavladavanje. Protiv toga nema zakona.

Dok su dela tela

A dela tela su očigledna.
To su: blud, nečistoća, besramnost,
20 idolopoklonstvo, bavljenje spiritizmom,*neprijateljstva, svađe, ljubomora, izlivi gneva, prepirke, podele, sekte,
21 zavisti, pijanke, razuzdane gozbe i tome slično.
To vam unapred kažem, kao što sam vam već i rekao,
da oni koji tako nešto čine neće naslediti Božje kraljevstvo.

Danas je cesto tako da oni koji nemaju plodove duha - osudjuju i traze greske onima koji ih imaju,
koji zive moralno...

Tako da kada osudjuju one koji se trude da ispoljavaju plodove duha i zive moralno bez poroka,
samo razotkrivaju sebe i svoju gresnost.

Ja sam i pristupila JS jer sam videla da tu nema licemerja nego prave ljubavi.
JEr se svi iz ljubavi drze Bozjeg zakona u svom zivotu...
I uvek se divim ljudima koji uspevaju da imaju vrline dto podrazumeva jak karakter.
Dok ono sto sam videla u redovima drugih mi se nije svidelo...
Za njih Biblija nije ziva rec jer ih ne oblikuje
i nisu se oslobodili mnogih poroka...
I to je licemerje, teoretisati o Bogu a ne ziveti tako.
Tako da je apsurno kaciti se za sitnice.
Bitno je drzati se tih osnovnih Bozjih moralnih nacela.
To je hriscanstvo.
A niko nije savrsen, Bog prasta te grehe koje cinimo zbog nesavrsenosti,
a teski gresi i poroci, toga se covek mora ocistiti ako zeli dobiti spasenje.

Zato JS pomazu ljudima da se ociste poroka, da mogu dobiti spasenje.
Niko ne mora sve je stvar slobodne volje...

Takodje kacenje za ono sto vam se ne svidja u nekom Biblijskom prevodu
je cedjenje komarca.
Imate koliko zelite prevoda pa koristite koji vam se svidja.
Izucavaoci Biblije koriste razne prevode kao i najstarije - izvorne
i tako dolaze do istine.

 

[Laodikeja]

U Isusovim recima licemerstvo je pretvaranje da nesto jeste i ako nije, u ovom slucaju se odnosi na verski formalizam, u kome se jedno govori a drugo cini.

Ovo postavlja pitanje "DA LI SU JEVREJI IMALI ISPRAVNU VERU I ZIVELI PO ZAKONU?"

Po bibliji DA.

Ali Isus ih je ipak nazvao licemerima, a to je upravo zato sto su to cinili iz ciste forme, ne dopustajuci Bogu da ih promeni i da on cini dela kroz njih.

Iskrivljeno tumacenje biblije van konteksta nije licemerstvo, jer takvo drzanje iskrivljenog tumacenja biblije moze biti iskreno od strane zavedenih ljudi.

Jos nesto.

Biblija se tumaci u kontekstu ili celini, u kojoj jedna istina zapisana na jednom mestu, mora biti podrzana od svih drugih mesta o kojima se o toj istini govori.

Oni koji izvrcu biblijski tekst, oni uglavnom vade pojedinacne tekstove i prikazuju ih u pogresnom svetlu.
Ali kada se otvore sva druga mesta o kojima se o toj istini govori, tada se lako uocava da je takvo tumacenje proisteklo iz vadjenja pojedinacnog teksta pogresno.

Takodje, osim biblijskog, u tumacenju se primenjuje istorijski i naucni kontekst.

 

[Servius Tullius]

mystery 77 tema koju si pokrenula je odlična, zaboravio sam to da ti kažem u prethodnom postu.

Takodje kacenje za ono sto vam se ne svidja u nekom Biblijskom prevodu
je cedjenje komarca.
Imate koliko zelite prevoda pa koristite koji vam se svidja.
Izucavaoci Biblije koriste razne prevode kao i najstarije - izvorne
i tako dolaze do istine.

Teološki raskoli i podele medju Hrišćanima su nastali upravo zbog različitog tumačenja i intepretiranja Svetog Pisma.
Zbog jedne reči ili rečenice nastajali su raskoli tako da to jeste bitno, tumačenje je kanonsko, odredjujuće pitanje samog učenja sa mnogo implikacija i nijedna značajnija Hrišćanska Crkva, konfesija ili denominacija ne uzima to olako.

Postoji odredjen sistem, metod ili skup metoda uz pomoć kojih se vrši neko tumačenje, u ovom slučaju Sv. Pisma ili nekog njegovog dela. Proučavanje osnovnih načela i postupak verodostojnog i pravilnog tumačenja Svetog Pisma nazivamo biblijskom hermeneutikom ili kod Pravoslavnih egzegezom. Hermeneutika kao složen postupak intepretacije, tumačenja, vrednovanja i odredjivanja ne samo teksta več i bilo kog drugog ljudskog izraza, npr. umetničkog, ili prepoznatljivog obrasca, npr. ponašanja, je filozofska disciplina nastala na temeljima egzegeze rane Hrišćanske Crkve.

Da bi biblijsko tumačenje bilo Hrišćansko a ne naučno tj. analitičko i kritičko moraju se kao premise prihvatiti dva osnovna stava

• Bog je otkrio sebe i svoju volju svojim prorocima u posebnim izjavama istine i Svetim Duhom nadahnuo biblijske pisce da zapišu božanska otkrivenja kao pouzdanu i autoritativnu Božju reč.
• Sveti Duh takođe osvjetljava um onih koji nastoje razumeti i protumačiti božanska otkrivenja.

Egzegeza se začela i medju prvim ocima Hrišćanske Crkve proširila kao metod tumačenja Svetog Pisma koji se sastoji iz više elemenata a prvenstveno iz dva razloga

• Potreba za tumačenjem Pisma koja nastaje zbog ograničenosti ljudskog uma nasuprot beskonačnom Bogu koji otkriva sebe i zbog pomračenosti tog uma grehom
• Potreba za tumačenjem koja je nastala zbog boljeg i tačnijeg razumevanja biblijskih pisaca odvojenih od onoga ko ih čita vremenom, udaljenošću, jezikom i kulturom.

Egzegeza Pravoslavne Hrišćanske Crkve kao primarne elemente koji moraju biti uključeni u samu metodu tumačenja biblijskog teksta osim onih hermeneutičkih podrazumeva i sledeće

„1. Crkva veruje u biblijsko nadahnuće i ta istina određuje njenu poziciju prema teorijama i metodama biblijske erminevtike. Inspiracija nije ni verbalna - jer Novi Zavet uključuje više Jevanđelja dok Biblija načelno pretpostavlja veliku raznolikost autora - niti je ograničena na čisto dogmatski sadržaj, već obuhvata sve što se odnosi na Spasenje, predstavljajući božanski sadržaj u literarnoj ljudskoj formi.

2. Postoji teološko i sotiriološko jedinstvo Staroga i Novoga Zaveta, a oba svoj centar imaju u Isusu Hristu. Obuhvaćena između Postanja i Otkrivenja, istorija Spasenja - u kojoj se primećuje više etapa (priprema, ostvarenje i usavršenje; Jevr. 1,1-2; Jn. 1,1; Kol. 1,19) - jeste istorija otkrivanja Logosa Božijeg, ali ne jedino u vidu otkrivanja istina i propisa, nego prevashodno kao lično manifestovanje Boga, Tvorca, Spasitelja i Osvetitelja, u istoriji jednoga naroda. A Novi Zavet ima lični otkrivajući sadržaj, nezavisan od onoga što se pisalo u Starom Zavetu, jer "Jedinorodni Sin koji je u Očevom naručju, On ga objavi" (Jn. 1,18). U svetlosti ličnog Otkrivenja u Novom zavetu, Stari Zavet stiče, dakle, nov smisao. U Svojoj prvosvešteničkoj molitvi Isus veli: "Oče pravedni, svijet tebe ne pozna, a ja te poznah, i ovi poznaše da si me ti poslao" (Jn. 17,25).

3. Septuagintu (grčka verzija sedamdesetorice nastala u Aleksandriji polovinom trećega veka pre Hrista), upotrebljavala je judejska dijaspora, Apostol Pavle i celokupna prva Crkva, uključivši i Crkvu u Rimu do polovine drugoga veka. Ova verzija je službeni tekst Staroga Zaveta za Pravoslavnu Crkvu. Pored toga, Crkva nije bila ravnodušna prema jevrejsko-masoretskom tekstu, o čemu svedoče studije i komentari na starozavetni jevrejski tekst koje su pisali Origen i Jeronim.

4. Sveto Pismo uživa istinsko poštovanje u pravoslavnoj pobožnosti. Pravoslavna Crkva sluša, i u isto vreme poštuje, reč Božiju. Ona upotrebljava Bibliju naročito u bogosluženju, u vidu psaltirskog čitanja, molitava i liturgijskih himni, kao i u katihezama i svakodnevnoj lektiri.

5. Naglašavajući apostolsko poreklo novozavetnih knjiga Crkva potvrđuje biblijski kanon, a samu Bibliju tumači na temelju Predanja koje je potvrđuje, jer se u njemu projavljuje Sveti Duh (Jn. 16,13). Crkva zadržava svoju vlast i nepogrešivost na temelju Biblije, uključujući i Predanje. Ne postavlja se, dakle, pitanje prvenstva autoriteta između Pisma, Predanja i Crkve, budući daje tumačenje Biblije dato u Predanju, osobito u Evharistiji i drugim Tajnama Crkve. Budući da je teologija Pisma, tumačenje čini deo Predanja.“

Što se tiče samih egzegetskih metoda njih ima više i proistekli su iz dve najstarije egzegetske škole ili pravca.

• Istorijsku, literarnu ili filozofsku metodu praktikovala je antiohijska škola. Po ovoj metodi biblijski događaji imaju svoje veoma određeno istorijsko mesto, bez tipoloških implikacija.
• Alegorijsku ili tipološku metodu je unapređivala aleksandrijska škola. Po njoj biblijski događaji, ličnosti i simboli imaju svoj duhovni smisao ili tipološku sličnost kroz koje se objedinjuju Stari i Novi Zavet.
• Teološka metoda prihvačena od strane obe škole,, po kojoj se Biblija ne može razumeti nezavisno od Sv. Predanja Crkve iz koje je izašla i koju sadrži. Sveto Predanje sadrži teološko tumačenje Pisma; zato se Pismo i Tradicija dopunjuju. Pravoslavna teologija pridaje veliku pažnju ovom egzegetskom načelu, jer ono afirmiše otkrivajući lični karakter prisustva i delanja Duha Svetoga .

Biblijska egzegeza takodje obuhvata i niz drugih metodoloških disciplina: tekstualni kriticizam koji podrazumeva istraživanje istorije i izvora teksta, istraživanje istorijske i kulturne pozadine kako samog autora tako i šireg kulturnog i društvenog konteksta, osnovne principe semiologije, presupozicije itd.

 

[DarthShone]

Zbog jedne reči ili rečenice nastajali su raskoli tako da to jeste bitno, tumačenje je kanonsko, odredjujuće pitanje samog učenja sa mnogo implikacija i nijedna značajnija Hrišćanska Crkva, konfesija ili denominacija ne uzima to olako.

Naravno, ali pod uslovom da tekstu prilazi kako sa egzegetske tako i sa literalne strane. Kod protestanata tako često doslovno čitanje reči, dovodi do velikih zabluda.

Pisma se moraju posmatrati višeznačno, što naravno u potpunosti uključuje poštovanje, ne i obožavanje.

I baš tu dolazimo do jednog od uzroka problema, i napadanja od strane Protestantskih akolita, kao i akolita onih zajednica koje baštine Protestantske Sole.

Razlike u odnosu prema Pismima. Za Protestante i njihove produkte Pisma su kodeks i uputstvo, juridički kod koji se mora slediti do poslednjeg slova, inače smatraju da se onda negira svetost. Ako se na ovo doda već poznata doslovnost u čitanju Pisama, kao i tumačenja koja najčešće nemaju skoro nikakve dodirne tačke sa tumačenjem Crkve, onda dobijamo rasulo koje je vidljivo u postojanju desetina hiljada zajednica koje sebe nazivaju Hrišćanskimm posvađanih baš oko tumačenja.

Sa druge strane za Crkvu, Pisma (Biblija je zbirka knjiga, nastajala kroz veoma dug niz godina) su pre svega molitvenik. Ono što je najfrapantnije u tome je da isti odnos prema Tori, dakle molitveni, a ne isključivo kodeksni imaju i Hebreji, koji u svom bogoslužju Pisma (Toru) koriste u molitvene svrhe. Naime, čitanje tekstova ne služi im kao ponavljanje nekakvog koda, nego kao molitva Bogu.

Servius, dobro si napomenuo da je kanonsko tumačenje veoma bitno, a da razlike oko toga mogu da izazovu raskole. Ali i da posluže kao paravan za ratove i neprijateljstva.

 

[Servius Tullius]

Srž problema je ta da dispenzacionalizam neimnovno vodi u biblicizam a onda se gubi čitava teleološka suština ne samo Crkve no i Hrišćanstva kao Nauka.
Hrišćanska etika bi u tom slučaju bila takodje redukovana na konsekvencijalizam i deontologiju .
Zato se toliko malo i govori o Iskupljenju, Pokajanju, Milosti, Blagodati i sl.

 

[DarthShone]

Suština problema je ta da dispenzacionalizam neimnovno vodi u biblicizam a onda se gubi čitava teleološka suština ne samo Crkve no i Hrišćanstva kao Nauka.
Hrišćanska etika bi bila takodje redukovana na konsekvencijalizam i deontologiju .
Zato se toliko malo i govori o Iskupljenju, Pokajanju, Milosti, Blagodati i sl.

Naravno, ali sve to što umanjuje, da ne kažem ukida teleološku suštinu Crkve kao zajednice, kao Tela Hristovog, osnova je protestantske misli, posebno kod američkih protestanata, gde je uticaj Kalvinizma i njegovog insistiranja na anti hrišćanskoj, pa i anti judaističkoj predestinaciji, i popravljanju kroz dela, što je u suštini svođenje čoveka na mašinu koja mora da udovolji sadističkog gospodara (koji je prema takvog teologiji, čini se namerno stvorio čoveka nesavršenim, i koji materijalnim dobrima nagrađuje doslovno ispunjavanje kodeksa) ogroman, jer ne sme se zaboraviti da su prvi kolonisti na teritoriji onoga što će se kasnije nazvati SAd bili upravo Kalvinistički puritanci koje je anglikanski Džejms Stjuart (inače glavni inicijator prevoda Biblije koji svi protestanti engleskog govornog područja smatraju "kanonskim) skoro pa primorao da se odsele, samo da bi mu uslugu vratili tako što su njegovog sina Čarlsa I ubili.

To, uticaj Kalvinizma, možda, biću malo kolokvijalan, najusukanijeg od svih protestatnskih pravaca, inače i osnove etike kapitalizma, stvorilo je uslove da se malo, ili nimalo kod protestanata, američkih posebno, govori o Iskupljenju, Pokajanju, Milosti, Blagodati, i svemu onome na čemu Crkva zasniva svoje učenje.

Taj i takav stav, u mnogome sličan Islamskom, po kome nema ličnog pokajanja, nema obraćanja milosti, nema iskupljenja, ili ako ga i ima ono je materijalno, a ne duhovno, čoveka svodi na roba, čija sloboda počiva na uslovima korisnosti za zajednicu, koja od istog traži da materijalnim radom dokazuje svoju vernost i time plaća uslovljeno spasenje. Na šta je primoran, jer je predestiniran da greši, a njegovi gresi, predestinirani, kvare celu zajednicu. Otuda i insisitiranje na nekakvoj savršenosti, koja ne uključuje Ljubav, nego strah, koja je kao i sve materijalna. Uspešnost u "usavršavanju" dokazuzje se materijalnim darovima, bogatstvnom, statusom u zajednici i tome slično.

Vidi, osnovna razlika između Crkvene teologije Zapada i teologije Istoka je u tome što prva insistira na onoj bolnoj strani Ljubavi, davanju i žrtvovanju za druge, na patnji. Dok je kod Istoka naglasak stavljenj na radosni, zaneseni oskaz Ljubavi, na oboženju kroz radost. Ali,, kao što znamo, Ljubav nije moguće razdovjiti na radost i na patnju. Patnja je neraskidivi deo Ljubavi, kao i radost.

Za razliku od Crkvene teologije, koja poziva na zahvalnost Bogu, Ljubav, na MIlost, na Slavu, protestantska, i njeni derivati insistiraju na spoljašnjosti, na primoravanju.

Dakle, da skratim. Radi se o totalno suprotnim shvatanjima Boga, Pisama, i samog spasenja. Dok Crkva insisitira, a to je i poruka same Biblije, kako Starog tako i Novog Zaveta, na čovekovoj ličnoj odluci da se obrati Bogu kao roditelju, kao Utehi, Ljubavi, da od Njega očekuje pravdu, i spasenje. Protestanti, u najvećem broju slučajeva, a veruj mi najlgasniji su ekstremni produkti protestantizma, inisitiraju na dresuri pojedinca, što kod pojedinih zajednica ide u kultističko ponašanje, i porobljavanje individuo, u toj meri da je svaki vid ličnog mišljenja greh koji se kažnjava ostrakizmom iz zajednice.

Da ne govorim o tome da je,a dokaza za to ima i previše, takav odnos kako prema čoveku kao pojedincu, posebno prema Bibliji, i doveo do eksrenog odgovora u vidu uspona političkog ateizma, i negiranja svetosti Biblije.

Naime, ako se ona koristi kao oruže porobljavanja čoveka, kao opravdanje za eksploataciju i opšte licemerje, odgovor protivnika Hrišćanstva, i same religije se ne mora dugo čekati. I on je došao baš iz zemlje i iz koje je protestantizam i krenuo. Marksistički ateiizam, u svim svojim oblicima, dakle bilo ekonomskim, bilo kulturalnim, svoje postojanje ne duguje Crkvenom tretiranju Biblije, nego protestantskom, i etici iz njega proizašloj.

 

[mystery77]

mystery 77 tema koju si pokrenula je odlična, zaboravio sam to da ti kažem u prethodnom postu.

hvala

 

[Servius Tullius]

Dok Crkva insisitira, a to je i poruka same Biblije, kako Starog tako i Novog Zaveta, na čovekovoj ličnoj odluci da se obrati Bogu kao roditelju, kao Utehi, Ljubavi, da od Njega očekuje pravdu, i spasenje.

Čitavo Hrišćansko učenje počiva na pokajanju i oproštaju .
Pokajanje je duhovno vaskrsenje čovekovo u oproštaju - Milosti Božijoj.
Pokajanje je preduslov spasenja.

„Покајанија отверзи ми двери, Жизнодавче! “ - Otvori mi vrata pokajanja Životodavče Hriste!

 

[Laodikeja]

Pokajanje je duhovno vaskrsenje čovekovo u oproštaju

Kako sad odjednom "vaskrsenje covekovo"
Zar niste pre tvrdili da covek ostaje gresan za ceo zivot, i da ne moze sebe dovesti u stanje da ne gresi?

 

[Servius Tullius]

Pokajanje je ugaoni kamen duhovnog života i našeg spasenja i nema drugoga puta i načina za očišćenje grehova i povratka Bogu sem svete tajne Pokajanja i ispovesti.
Na to se i misli konkretno.