Rimokatolicka misa nema nista zajednicko sa lomljenjem hleba i konzumiranjem vina u obredu koji je Isus uspostavio.
Ova misa je posvecena paganskim Bozanstvima - bogu sunca, odnosno Luciferu.
Na samom trgu Svetog Petra u Vatikanu se nalazi egipatski stub koji simbolizuje gennitalni organ paganskog boga Ozirisa i simbol je kulta sunca i bogova plodnosti.
Kompetan itual i simboli u procesiji mise ukazuju na uzdizanje sunca i sama forma hleba je u obliku suncevog diska.
Samo Rimokatolicko svestenstvo nije hriscansko - vec pagansko, jer je nastavljac Vavilonske religije i naslednika Vavilonskog svestenstva koje je u doba propasti Vavilona preneseno u Rim sa svim uycenjima i obelezjima i prvo uspostavljeno u Rimskom mnogobozackom carstvu a potom infiltrirano u Rimsku crkvu koja je dozivela otpad sredinom 2 veka.
Dakle, vecera Gospodnja ili pricest DA, ali ne Rimokatolicki obred koji proslavlja paganska bozanstva.
INFILTRACIJA VAVILONSKOG SVESENSTVA I FILOZOFIJE U HRISCANSKU CRKVU:
Hriscanska crkva je sve do druge polovine drugog veka nove ere sacuvala ovu autenticnu cistotu biblijske istine, i prakticnog zivota.
Od druge polovine drugog veka, u crkvi nastaju duboke promene pod uticajem mnogobostva i mnogobozackih filozofofija koje su se polako uvlacile u okrilje mlade novonastale Hriscanske crkve.
Sva ova ucenja poticu iz jednog centra a to je drevni Vavilon, i ova cinjenica daje potpuni istorijski odgovor, kako je doslo do mesanja Hriscanstva sa mnogobozackom filozofijom, i kako su nastali odredjenie sekte, filozofski pravci, i hriscanske organizacije.
Vavilon je bio centar mnogobozacke filozofije staroga sveta. Dva od najznacajnijih Bozanstava ili kultova Vavilona su bili `Kult sunca, i kult Bogova plodnosti, sa razvijenom obrednom praksom koju su vodili Vavilonski svestenici, takozvani magovi. Posle pada Vavilona od trane Persijanaca 538 godine p.n.e i njegovim osvajanjem od strane Grcke predvodjene Aleksandrom Makedonskim 331 godine p.n.e, Vavilonski svestenici su pod najezdom osvajaca napustili grad Vavilon, i tom prilikom sa sobom poneli svoje Bogove, i obredno ritualne elemente, i nastanili se u gradu Pergamu.
Posle smrti Pergamskog cara Atala 133 godine p.n.e, Etruscani su iz Lidije (podrucja Pergama), dosli u Italiju, i sa sobom doneli Vavilonsku religiju sa svim njenim ucenjima i obredima. Oni su uspostavili pontifeksa koji je bio glava svestenstva, kasnije su Rimljani usvojili oog pontifeksa kao svog gradskog upravitelja, Julije Cezar je bio uzdignut do vrhovnog pontifeksa Vavilonskog reda, tako je postao naslednik prava i titule Atala, Pergamskog pontifeksa koji je dao Rimu nasledje Vavilonskog svestenstva
Tako je prvi Rimski imperator postao glava Vavilonskog svestenstva, a Rim je postao naslednik Vavilona.
Posto je u doba pojave Hriscanstva mnogobozacka Vavilonska filozofija bila u krizi opstanka, napravljen je istorijski kompromis izmedju ove dve filozofije, a kljucni dogadjaj se odigrao 300 godine, kada je Rimski imperator Konstantin Veliki, prihvatio Hriscanstvo kao drzavnu religiju Rimskog carstva, i ako sam nikada nije u sustini postao Hriscanin, vec do kraja zivota slavio svoje omiljeno Bozanstvo "Mitru" Boga sunca.
Tim cinom Konstantin je napravio kompromis izmedju mnogobostva i Hriscanstva, omogucivsi njihovo spajanje, cime su u Hriscansku crkvu tokom vremena uneseni mnogi mnogobozacki obicaji, ucenja, i verovanja, mnogobostvo je u sustini samo promenilo ime, a zadrzalo sva svoja negativna obelezja.
Hricani koji nisu prihvatali ovo mesanje, i promene koje su se desavale unutar crkve, bili su iskljuceni iz zajednice, i sa njima se postupalo krajnje nehumano.
Rimski imperator je nastavio da vrsi ulogu vrhovnog pontifeksa sve do 376 n.e, kada je imperator Gracijan iz Hriscanskih razloga odbio ovu titulu.
Medjutim, Damaskus, biskup crkve u Rimu, bio je izabran za ovu poziciju vrhovnog pontifeksa.
U ono vreme on je vec 12 godina bio biskup, od 366 godine, a na to mesto bio je postavljen uticajen uticajem svestenika svetog Karmela, visoke skole Vavilonske religije koju su osnovali Jezaveljini svestenici (1 knjiga o carevima 18 i 19 poglavlje).
Godine 381 n.e glava Vavilonskog poretka i svestenstva postala je upravitelj Rimske crkve, tako su Vavilon i Rim ujedinjeni u jedinstvo jednog verskog sistema, Rimokatolickoj crkvi, sa Vavilonskom religijom i svestenstvom.
Ubrzo posle toga kada je biskup Damaskus postao vrhovni pontifeks, u crkvi su se poceli pojavljivati Vavilonski rituali, obicaji, i ucenja.
1054 godine dolazi do velike sizme ili Raskola na istocnu i zapadnu crkvu, to jest na Rimokatolicku i Pravoslavnu, koja i ako se odvojila od Rima, ipak je zadrzala Vavilonska ucenja, obrednu praksu i svestenstvo, po uzoru na Vavilonsku religiju. Tako su od jedne, nastale dve vestacki stvorene organizacije, kao proizvod Mnogobozacke Vavilonske religije, Rimokatolicka i Pravoslavna.
538 godine, armije Rimske imperije pod vodstvom cara Justinijana, isterale su Arijanske Ostrogote iz Rima i svu vlast prepustile Rimskom bikupu, nazvan Papa, sa sedistem u Vatrikanu, cime je zvanicno odpoceo mracni srednji vek progonstva Hriscana koji nisu zeleli da prihvate mnogobozacka ucenja Rima i Rimske crkve, i autoritet Rimskog biskupa.
Na istoku je vlast vrsio Patrijarh, nazvan Vaseljenski, sa sedistem u Carigradu.
Izvor: BIBLIJSKE ISTINE
Bilo bi ti bolje da šutiš, jer govoriš o Svetim tajnama koje ne razumiješ, niti ti je dana milost da ih razumiješ .Baš kao i onima što otiđoše od Isusa kad im govoraše o Kruhu života.
