Poslednji put ću otići u offtopic
Tanakh - ili Stari Zavet kodifikovan je i kanonizovona, u periodu između 450 godine pre Hrista (po Talmudskoj hronologiji) i 150godine pre Hrista pod Hasmonejcima. Preveden je na grčki po naredbi Ptolomeja II, i taj se prevod naziva Septuaginta ili prevod Sedamdesetorice. Taj tekst koriste sve zajednice koje sebe nazivaju Hrišćanskima. Razlika je jedino u tome da Crkva istočnog, Konstantinopoljskog obreda, tačnije Grčkog kao i Rimska Crkva imaju širi kanon SZ od Sola Scriptura zajednica. Oko NZ tih razlika nema, osim kada se u ragumentaciji koriste prevodi u koje je uključen i tekst Apokrifa.
Kako se oko teksta NZ svi koji za sebe tvrde da su Hrišćani slažu, rasprave se vode oko tumačenja istih, i oko prirode Crkve.
Ponoviću, ako znamo da je kanon SZ, koji koristi UNA SANCTA, bez obzira da li se radi o Rimskoj, Istočnoj, ili Monofizitskim zajednicama stariji i opsežniji od onog koji koriste zajednice nastale nakon Luterovog bunjenja, a koje i to ne sve koriste i tekstove Talmuda, nastalog nakon pada Jerusalema 70 godine Hrišćanske ere, i to ne na prostoru Jevrejske države, nego u Vavilonu tokom drugog Vavilonskog ropstva i koji ne samo da negiraju nego su i suprotstavljeni tekstovima NZ, kao i Mazoretske tekstove u čiju kanonsku prirodu sumnjaju i Rabini.
Ko dakle ima potpuniji i tačniji izvor? Ko je dakle kanonizovao tekst oba dela knjige čiji je tačniji naziv BIBLIOTEKA? Crkva. Ne zajednice čiji su osnivači muku mučili sa Latinskim i Grčkim, o tome da im je Hebrejski, Aramejski i Koptski bio stran i da su se koristili dubioznim priručnicima da prevedu njima nerazumljive tekstove. Isti, osnivači zajednica nastalih u aktu pobune protiv one KOJA JE KODIFIKOVALA PISMO, i to samo NJENOG ZAPADNOG DELA jer IH ISTOČNI DEO TADA POD STEGOM ISLAMA (koji će im oduvek biti uzor) NIJE ZANIMAO, nisu imali NIKAKVOG APOSTOLSKOG NASLEĐA, SAKRAMENTALNOSTI, i jedini autoritet im je predstavljao iskrivljeni tekst PISMA koje su TUMAČILI NA SVOJ NAČIN i U KORIST SEBE. Prvi koji je to započeo i doveo do ekstrema, i kome svoje postojanje duguju sve one mirijade otcepljenih po NOVOM IZRAELU tj. SAD bio je ŽAN KALVIN, osoba prema kojoj je MARTIN LUTER mala maca. Dok je LUTER tražio saradnju i dobijao je od KNEŽEVA, KRALJEVA I CAREVA, (njegova vizija "HRIŠĆANSTVA" raširila se samo po NEMAČKIM DRŽAVAMA i delom po Skandinaviji,) KALVIN će uticati na mnogo širi spektar ljudi, a cilj mu je bila i ostala DOMINACIJA njegove "VERE" nad državom. I JEDAN I DRUGI, kao i mnogi drugi koji će izaći iz njihovog šinjela, stvoriće mirijade međusobno posvađanih tumača PISMA, od kojih će svaka od zajednica tvrditi za sebe da sve radi PO PISMU. Tumačeći isto BUKVALNO i primoravajući svoje vernike da to isto rade. Sve što su na taj način postigli bilo je razvodnjavanje i ponižavanje pojma CRKVE. O tome da je etika onih koji sebe nazivaju PROTESTANTIMA duboko ukorenjena u sistem koji je sve samo ne HRIŠĆANSKI da i ne govorim. Pored Scripturolatrije svim ovim zajednicama je zajednički imenitelj i MRŽNJA PREMA RIMSKOJ CRKVI, tačnije prema PAPI. Shodno tome, a i u "zelotskom" zanosu da evangleiziraju na svoj način sve oko sebe, te se zajednice okreću i ka ISTOKU, tj ka SINODALNIM KATOLICIMA koji su takođe u teološkom sukobu sa RIMOM. Otud i na ovim prostorima delovanja zajednica nastalih u SAD u drugoj polovini XIX veka.
Marko je već nekoliko puta postavljao pitanje koje se ticalo Apostolskog nasleđa, i ja sam pokušavao da mu odgovorim. Ponoviću još jednom. NEMOGUĆE JE ISKLJUČITI ISKLJUČENOG. A to pojedini arhijereji na Istoku ne shvataju. Isključenje jednog poništava isključenje drugog. RASKOLA, onog pravog suštinskog nije ni BILO. APOSTOLSKO NASLEĐE JE OSTALO I NAD ISTOKOM I NAD ZAPADOM. Naime, niti je Keruralije, niti Silva Kandida OTPAO. ALI ISTO SE NE MOŽE REĆI ZA LUTERA, ZA KALVINA i SVE OSTALE SOLA SCRIPTURA. Oni nisu u šizmi koja se može zalečiti. ONI SU U APOSTAZI ma koliko tvrdili da nisu.
Jer ako nema APOSTOLSKOG NASLEĐA, AKO NEMA SAKRAMENTALNOSTI, nema ni CRKVE. Nije tu dakle pitanje jedinstva sa papom, kao što je to slučaj sa Istokom, nego se radi o osnovama VERE i same CRKVE. Zato i oni arhijereji na Zapadu koji bi da dozvole Euharistiju - Evharistiju Luteranima, za mene nisu deo Crkve nego apostate u pokušaju. Jer "ne baca se biserje pred svinje", ne daruje se Telo Hristovo onima koji ne veruju u SAKRAMENT.
Žao mi je, ali to su činjenice.