Evropska unija

[MURILASH]

Gospod Bog sve gleda..
Srusice se sve te satanisticke tvorevine kao kula od karata..

 

[ndp751]

LEPOTA ĆE SPASITI SVET....& KAPITALISTIČKO ZLO

Svetsko zlo počelo je onda kada je odbačena svaka pristojnost. Lepota će spasiti svet, kazao je Dostojevski...
Kako nam se, i zašto, dogodilo ovo stanje 'nepodnošljive lakoće življenja', u kojem uživamo naše jedine živote? Jesu li za to, krive objektivne teškoće ili subjektivne slabosti? Koga da krivimo i ima li uopšte krivaca osim nas samih?
Možda su začetnici novog bili naši ljudi, prva generacija onih koji su pravo na sreću pokušali da ostvare pečalbom u zemljama Evrope gde su krajem šezdesetih stigli. Marljivi a nezahtevni, došli su u posed novca što je opredmetio njihovo viđenje sreće i uspeha u vidu automobila, arhitektonski čudovišnih građevina i raskalašnih slavlja. Preduzetni duh udružen sa vašarskim mentalitetom utire put novom antikulturnom obrascu u muzici, tzv. novokomponovanom, u kinematografiji, medijima, i naravno politici. Nije novost da neka karikaturalna osoba ponizi intelektualca. Počelo je to još ispod svadbarskog šatora kada se začula muzika koju je gazda iz tuđine naručio, a u gazde su, kao što je poznato, pare. Kako su njih kupovali tamo, tako su oni kupovali ovamo....
Iz perspektive današnjeg pretežnog poimanja politike kao epicentra zla, paradoksalna je ali i istinita činjenica da je ondašnja, komunistička ili socijalistička, kako kome drago, politička klasa, najduže odolevala opštoj upotrebi estrade, jer je u njoj postojalo, pa makar u tragovima, svesti o svojoj društvenoj ulozi, te kakve-takve ideologije koja nadilazi goli materijalizam. To je pratila i odgovarajuća kulturna politika, a kakva je bila svedoči drugi program RTS, čije emisije iz arhiva, emituju pod oznakom Trezor, kao simbolom duhovnog blaga. Sa pobedom tržišta i njegove logike, stvari se okreću naglavce. Tako početkom devedesetih, a naročito dvehiljaditih, kada se država povukla iz društvenog života i stvari prepustila stihiji, otpočinje pad u bezdan, koji traje i danas. Taj potez države je sasvim u skladu sa novim društvenim ustrojstvom, jer ona štiti dominantnu iako malobrojnu kapitalističku ili kako danas u trendu kažu tajkunsku klasu, u čijim rukama se nalaze mediji. Neznanje je ropstvo.....Tu se zatvorio krug. Po modelu kojim je razbijena velika Jugoslavija, tkz. inžinjeri ljudskih duša koristeći prostor koji im je dat, svode čoveka na podljudski nivo. Znajući da je zakon ljudskog uma da se vremenom pretvara u ono što gleda i sluša, oni ljudski um sa svih medija pune najopskurnijim i najbezvrednijim sadržajima da bi upravo takav postao, jer narod to traži. Takvi sadržaji se najpre promovišu u društvene pojave prvog reda, u neku vrstu mode, da bi prevarili one koji ne žele da budu mimo drugih. Tragedija je što se taj način ne koristi u plemenite ciljeve, pošto je čoveku bliže i lakše da čini dobro negoli zlo. U prirodi čoveka je da se oseća dobro kada dobro čini.
Nije skandal što se pevaljka koja ne ume da peva prihvatila razmišljanja na bezvredne teme, skandal je medij koji joj je to omogućio. Bezvredne, a medijski poznate ljude u današnjem društvu ne preporučuju njihova dela, oni su poznati zato što su poznati, zašta nisu ni krivi ni zaslužni. Oni su glavni sadržaj savremenih medija, njihova suština. I to ne samo srpskih, nego svih glavnostrujaških i pravovernih širom sveta što promovišu smisao kapitalizma – pohlepu za novcem i besomučnu potrošnju. Najgori programi na srpskim televizijama su baš uvozni, ili oni koji bi na njih da liče. Ne nadajmo se da će naša deca imati priliku da se obrazuju uz školske ili kulturne televizijske sadržaje, protivrečnost društvu u kojem živimo. U kapitalizmu sve što je vredno, pa tako i znanje, od svega najvrednije, ograničeno je isključivo na kapitalističku klasu. Izvinjavam se našim polupismeni gastarbajterima koji su svojim teško stečenim novcem stvorili tržište šunda, jer oni su samo detalj drame koja ne prestaje i koja se sve više razvija, kao Selo gori..... Njihov šund, međutim, bio je uglavnom samo njihov, nije bio institucionalizovan. Razorni učinak današnjih, najuticajnijih medija, bez presedana je. Tamo gde su nekada bili oni koji su služili za podsmeh, dakle na margini društva, danas se nalaze najbolji, koji bi trebalo da predstavljaju uzor.
I da završim kako sam i počeo, lepota će spasiti svet, kazao je Dostojevski...

 

[ndp751]

Srećna Nova 1946.
16 decembar 2010

Tih godina nakon oružanog završetka Drugog svetskog rata, moj prijatelj, sin visokog oficira Ozne kroz čiju kuću su prolazili Milovan Đilas, Aleksandar Ranković i ostale perjanice vlasti nove države, nikada nije video nekoga kako na ulici jede. Mnogo kasnije shvatio je zašto. U opštoj nemaštini, naime, smatralo se nepristojnim isticati makar i tako skromni detalj. Toga pravila su se držali čak i oni, poput moga prijatelja, koji su se vozili tada retkim automobilima u Beogradu a snabdevali u posebnim prodavnicama za funkcionere.

Danas je naravno sve, pa i to drugačije. Ne samo što u Beogradu automobila ima na pretek da predstavljaju problem i zato što hranu s nogu danas uglavnom jede sirotinja; promenilo se i poimanje stida. Ne liči više nekadašnjem a nedavnom, nije mu ni blizu. Neki bi mogli ustvrditi da se živi po onoj poslovici kako se budala hvasta onim što pametan izbegava, ali ćemo mi to prećutati. Manekene vremena površnosti i bezdušnosti stvorilo je upravo ovo doba.

Imao sam priliku da upoznam nekolicinu veoma bogatih ljudi u svetu. Jedan od njih je bio vrlo gorljiv da mi priča o svojim ratnim danima u Srbiji kao oficira nemačkog Vermahta. Izgovorio sam se neodložnim obavezama. U godinama ali lucidni, besprekorno odeveni, obrazovani i ljubazni, ničim osim svojom izuzetnom ličnošću nisu odavali poseban društveni status. Moglo bi se zaključiti kako su prekomerno štedljivi, čak i škrti u njegovom isticanju. Nasuprot njima, novoobogaćene, kao i ove jadne, kaljave državice na razvalinama Jugoslavije karakterišu razmetljivost, neumerenost i nedostatak manira svake vrste.

Previše istorije po glavi stanovnika, reče neko. Zato smo stalno na nekom novom početku. Ovde ni drvo ne može porasti i umreti prirodnom smrću, od starosti i truleži kao što je red, da se na prečac ne poseče. Pretposlednji od tih početaka počesmo pre dve decenije, poslednji pre jedne, što je dovoljno vremena za résumé

Beograd je, prema podacima koje je nedavno u jednoj televizijskoj emisiji izneo Dimitrije Boarov, 1990. godine imao četvrt miliona industrijskih radnika. Danas ih ima manje od četrnaest hiljada. Poznajem gradić u unutrašnjosti koji je na nekih dvadeset hiljada duša imao osam hiljada industrijskih radnika. Kada se tom broju dodaju budžetski korisnici te preduzetnici i poljoprivrednici, dolazi se do zaključka o punoj zaposlenosti. Danas u njemu praktično nema nikakve industrije. Srbija poslednje decenije živi, kako bi mangupi rekli, na foru. Sa televizija se poglavito reklamiraju pivo (ostatak ostataka industrije), bankarske usluge (krediti) i mobilni telefoni. Najpopularnije su studije menadžmenta, marketinga, bankarstva i finansija, dok svaka ustanova ima svoga PR-a. Kao da živimo u srcu londonskog Sitija (poslovno središte Londona – prim. P. A.), a ne u Srbiji s kraja decenije u kojoj nam je neki cunami odneo sve.

Da bi se mogli izdržavati svi ti ''pi-arovi'' i ostala parazitska klasa, Srbiji nisu dovoljne maline. Potrebna joj je snažna, izvozno orijentisana industrija, civilna i vojna. Kako se čuje, to je sadržano u dokumentu o nekakvom novom modelu ekonomskog rasta, pošto je zaključeno da porast bankarskih plasmana stanovništvu i povećanje pretplatnika mobilne telefonije jesu lepa statistička kategorija, ali na nivou presipanja iz šupljeg u prazno. U tom kontekstu, govori se neverovatnim rečnikom, onim koji je bio u upotrebi u prvoj poratnoj petoljetki. Ako se uz reč reindustrijalizacija koja je u opticaju, pomenu elektrifikacija i prinudni otkup, znaćemo da smo se probudili u 1946. godini. Još samo da nam se objasni koji je to zavojevač ovoga puta poharao zemlju da se ona iz pepela ponovo gradi.

Prijatelj s početka teksta, i danas ide pomalo pogureno. Nadprosečne visine, gorštačkih gena i odgovarajuće etike, iz solidarnosti sa većinom nižom od njega, još onih godina beše usvojio taj telesni stav. Što je čovek veći, on se gradi manjim. I obratno.

U to ćemo na skorim izborima ponovo imati prilike da se osvedočimo, kada i kurta i murta stane da se bestidno hvali i razmeće. Od silne buke pametni će, kao i obično, da zaćute.

S. Pavlović

Srpska politika

Dodato posle 5 minuta:
--------------------------------------------------------------------------

FUTURE OF THE WORLD - David Icke and Jordan Maxwell in conversation: a Project Avalon

 

[ndp751]

Dodato posle 5 minuta:
--------------------------------------------------------------------------

Michel Chossudovsky

Global Research

December 13, 2010

Who is behind Wikileaks?

"World bankers, by pulling a few simple levers that control the flow of money, can make or break entire economies. By controlling press releases of economic strategies that shape national trends, the power elite are able to not only tighten their stranglehold on this nation's economic structure, but can extend that control world wide. Those possessing such power would logically want to remain in the background, invisible to the average citizen." (Aldus Huxley)

Michel Chossudovsky Director of the Centre for Research on Globalization (CRG) with Fidel Castro



Wikleaks is upheld as a breakthrough in the battle against media disinformation and the lies of the US government.

Unquestionably, the released documents constitute an important and valuable data bank. The documents have been used by critical researchers since the outset of the Wikileaks project. Wikileaks earlier revelations have focussed on US war crimes in Afghanistan (July 2010) as well as issues pertaining to civil liberties and the "militarization of the Homeland" (see Tom Burghardt, Militarizing the "Homeland" in Response to the Economic and Political Crisis, Global Research, October 11, 2008)

In October 2010, WikiLeaks was reported to have released some 400,000 classified Iraq war documents, covering events from 2004 to 2009 (Tom Burghardt, The WikiLeaks Release: U.S. Complicity and Cover-Up of Iraq Torture Exposed, Global Research, October 24, 2010). These revelations contained in the Wikileaks Iraq War Logs provide "further evidence of the Pentagon's role in the systematic torture of Iraqi citizens by the U.S.-installed post-Saddam regime." (Ibid)

Progressive organizations have praised the Wikileaks endeavor. Our own website Global Research has provided extensive coverage of the Wikileaks project.

The leaks are heralded as an immeasurable victory against corporate media censorship.

But there is more than meets the eye.

Even prior to the launching of the project, the mainstream media had contacted Wikileaks.

There are also reports from published email exchanges that Wikileaks had entered into negotiations with several corporate foundations for funding. (Wikileaks Leak email exchanges, January 2007).

The linchpin of WikiLeaks's financial network is Germany's Wau Holland Foundation. ... "We're registered as a library in Australia, we're registered as a foundation in France, we're registered as a newspaper in Sweden," Mr. Assange said. WikiLeaks has two tax-exempt charitable organizations in the U.S., known as 501C3s, that "act as a front" for the website, he said. He declined to give their names, saying they could "lose some of their grant money because of political sensitivities."

Mr. Assange said WikiLeaks gets about half its money from modest donations processed by its website, and the other half from "personal contacts," including "people with some millions who approach us...." (WikiLeaks Keeps Funding Secret, WSJ.com, August 23, 2010)

At the outset in early 2007, Wikileaks acknowledged that the project had been "founded by Chinese dissidents, mathematicians and startup company technologists, from the US, Taiwan, Europe, Australia and South Africa.... [Its advisory board] includes representatives from expat Russian and Tibetan refugee communities, reporters, a former US intelligence analyst and cryptographers." (Wikileaks Leak email exchanges, January 2007).

Wikileaks formulated its mandate on its website as follows: "[Wikileaks will be] an uncensorable version of Wikipedia for untraceable mass document leaking and analysis. Our primary interests are oppressive regimes in Asia, the former Soviet bloc, Sub-Saharan Africa and the Middle East, but we also expect to be of assistance to those in the west who wish to reveal unethical behavior in their own governments and corporations," CBC News - Website wants to take whistleblowing online, January 11, 2007, emphasis added).

This mandate was confirmed by Julian Assange in a June 2010 interview in The New Yorker:

"Our primary targets are those highly oppressive regimes in China, Russia and Central Eurasia, but we also expect to be of assistance to those in the West who wish to reveal illegal or immoral behavior in their own governments and corporations. (quoted in WikiLeaks and Julian Paul Assange : The New Yorker, June 7, 2010, emphasis added)

Assange also intimated that "exposing secrets" "could potentially bring down many administrations that rely on concealing reality—including the US administration." (Ibid)

From the outset, Wikileaks' geopolitical focus on "oppressive regimes" in Eurasia and the Middle East was "appealing" to America's elites, i.e. it seemingly matched stated US foreign policy objectives. Moreover, the composition of the Wikileaks team (which included Chinese dissidents), not to mention the methodology of "exposing secrets" of foreign governments, were in tune with the practices of US covert operations geared towards triggering "regime change" and fostering "color revolutions" in different parts of the World.

The Role of the Corporate Media: The Central Role of the New York Times

Wikileaks is not a typical alternative media initiative. The New York Times, the Guardian and Der Spiegel are directly involved in the editing and selection of leaked documents. The London Economist has also played an important role.

While the project and its editor Julian Assange reveal a commitment and concern for truth in media, the recent Wikileaks releases of embassy cables have been carefully "redacted" by the mainstream media in liaison with the US government. (See Interview with David E. Sanger, Fresh Air, PBS, December 8, 2010)

This collaboration between Wikileaks and selected mainstream media is not fortuitous; it was part of an agreement between several major US and European newspapers and Wikileaks' editor Julian Assange.

The important question is who controls and oversees the selection, distribution and editing of released documents to the broader public?

What US foreign policy objectives are being served through this redacting process?

Is Wikileaks part of an awakening of public opinion, of a battle against the lies and fabrications which appear daily in the print media and on network TV?

If so, how can this battle against media disinformation be waged with the participation and collaboration of the corporate architects of media disinformation?

Wikileaks has enlisted the architects of media disinformation to fight media disinformation: An incongruous and self-defeating procedure.

America's corporate media and more specifically The New York Times are an integral part of the economic establishment, with links to Wall Street, the Washington think tanks and the Council on Foreign Relations (CFR).

Moreover, the US corporate media has developed a longstanding relationship to the US intelligence apparatus, going back to "Operation Mocking Bird", an initiative of the CIA's Office of Special Projects (OSP), established in the early 1950s.

Even before the Wikileaks project got off the ground, the mainstream media was implicated. A role was defined and agreed upon for the corporate media not only in the release, but also in the selection and editing of the leaks. In a bitter irony, the "professional media", to use Julian Assange's words in an interview with The Economist, have been partners in the Wikileaks project from the outset.

Moreover, key journalists with links to the US foreign policy-national security intelligence establishment have worked closely with Wikileaks, in the distribution and dissemination of the leaked documents.

In a bitter irony, Wikileaks partner The New York Times, which has consistently promoted media disinformation is now being accused of conspiracy. For what? For revealing the truth? Or for manipulating the truth? In the words of Senator Joseph L. Lieberman:

“I certainly believe that WikiLeaks has violated the Espionage Act, but then what about the news organizations — including The Times — that accepted it and distributed it?” Mr. Lieberman said, adding: “To me, The New York Times has committed at least an act of bad citizenship, and whether they have committed a crime, I think that bears a very intensive inquiry by the Justice Department.” (WikiLeaks Prosecution Studied by Justice Department - NYTimes.com, December 7, 2010)

This "redacting" role of The New York Times is candidly acknowledged by David E Sanger, Chief Washington correspondent of the NYT:

"[W]e went through [the cables] so carefully to try to redact material that we thought could be damaging to individuals or undercut ongoing operations. And we even took the very unusual step of showing the 100 cables or so that we were writing from to the U.S. government and asking them if they had additional redactions to suggest." (See PBS Interview; The Redacting and Selection of Wikileaks documents by the Corporate Media, PBS interview on "Fresh Air" with Terry Gross: December 8, 2010, emphasis added).

Yet Sanger also says later in the interview:

"It is the responsibility of American journalism, back to the founding of this country, to get out and try to grapple with the hardest issues of the day and to do it independently of the government." (ibid)

"Do it independently of the government" while at the same time "asking them [the US government] if they had additional redactions to suggest"?

David E. Sanger cannot be described as a model independent journalist. He is member of the Council on Foreign Relations (CFR) and the Aspen Institute's Strategy Group which regroups the likes of Madeleine K. Albright, Condoleeza Rice, former Defense Secretary William Perry, former CIA head John Deutch, the president of the World Bank, Robert. B. Zoellick and Philip Zelikow, former executive director of the 9/11 Commission, among other prominent establishment figures. (See also F. William Engdahl, Wikileaks: A Big Dangerous US Government Con Job, Global Research, December 10, 2010).

It is worth noting that several American journalists, members of the Council on Foreign Relations have interviewed Wikileaks, including Time Magazine's Richard Stengel (November 30, 2010) and The New Yorker's Raffi Khatchadurian. (WikiLeaks and Julian Paul Assange : The New Yorker, June 11, 2007)

Historically, The New York Times has served the interests of the Rockefeller family in the context of a longstanding relationship. The current New York Times chairman Arthur Sulzberger Jr. is a member of the Council on Foreign Relations, son of Arthur Ochs Sulzberger and grandson of Arthur Hays Sulzberger who served as a Trustee for the Rockefeller Foundation. Ethan Bronner, deputy foreign editor of The New York Times as well as Thomas Friedman among others are also members of the Council on Foreign Relations (CFR). (Membership Roster - Council on Foreign Relations)

In turn, the Rockefellers have an important stake as shareholders of several US corporate media.

The Embassy and State Department Cables

It should come as no surprise that David E. Sanger and his colleagues at the NYT centered their attention on a highly "selective" dissemination of the Wikileaks cables, focussing on areas which would support US foreign policy interests: Iran's nuclear program, North Korea, Saudi Arabia and Pakistan's support of Al Qaeda, China's relations with North Korea, etc. These releases were then used as source material in NYT articles and commentary.

The Embassy and State Department cables released by Wikileaks were redacted and filtered. They were used for propaganda purposes. They do not constitute a complete and continuous set of memoranda.

From a selected list of cables, the leaks are being used to justify a foreign policy agenda. A case in point is Iran's alleged nuclear weapons program, which is the object of numerous State Department memos, as well as Saudi Arabia's support of Islamic terrorism.

Iran's Nuclear Program

The leaked cables are used to feed the disinformation campaign concerning Iran's Weapons of Mass Destruction. While the leaked cables are heralded as "evidence" that Iran constitutes a threat, the lies and fabrications of the corporate media concerning Iran's alleged nuclear weapons program are not mentioned, nor is there any mention of them in the leaked cables.

The leaks, once they are funnelled into the corporate news chain, edited and redacted by the New York Times, indelibly serve the broader interests of US foreign policy, including US-NATO-Israel war preparations directed against Iran.

With regard to "leaked intelligence" and the coverage of Iran's alleged nuclear weapons program, David E. Sanger has played a crucial role. In November 2005, The New York Times published a report co-authored by David E. Sanger and William J. Broad entitled "Relying on Computer, U.S. Seeks to Prove Iran's Nuclear Aims".

The article refers to mysterious documents on a stolen Iranian laptop computer which included "a series of drawings of a missile re-entry vehicle" which allegedly could accommodate an Iranian produced nuclear weapon:

"In mid-July, senior American intelligence officials called the leaders of the international atomic inspection agency to the top of a skyscraper overlooking the Danube in Vienna and unveiled the contents of what they said was a stolen Iranian laptop computer.

The Americans flashed on a screen and spread over a conference table selections from more than a thousand pages of Iranian computer simulations and accounts of experiments, saying they showed a long effort to design a nuclear warhead, according to a half-dozen European and American participants in the meeting.

The documents, the Americans acknowledged from the start, do not prove that Iran has an atomic bomb. They presented them as the strongest evidence yet that, despite Iran's insistence that its nuclear program is peaceful, the country is trying to develop a compact warhead to fit atop its Shahab missile, which can reach Israel and other countries in the Middle East."(William J. Broad and David E. Sanger Relying on Computer, U.S. Seeks to Prove Iran's Nuclear Aims - New York Times, November 13, 2005, emphasis added)

These "secret documents" were subsequently submitted by the US State Department to the International Atomic Energy Agency IAEA, with a view to demonstrating that Iran was developing a nuclear weapons program. They were also used as a pretext to enforce the economic sanctions regime directed against Iran, adopted by the UN Security Council.

While their authenticity has been questioned, a recent article by investigative reporter Gareth Porter confirms unequivocally that the mysterious laptop documents are fake. (See Gareth Porter, Exclusive Report: Evidence of Iran Nuclear Weapons Program May Be Fraudulent, Global Research, November 18, 2010).

The drawings contained in the documents leaked by William J. Broad and David E. Sanger do not pertain to the Shahab missile but to an obsolete North Korean missile system which was decommissioned by Iran in the mid-1990s. The drawings presented by US State Department officials pertained to the "Wrong Missile Warhead":

In July 2005, ... Robert Joseph, US undersecretary of state for arms control and international security, made a formal presentation on the purported Iranian nuclear weapons program documents to the agency's leading officials in Vienna. Joseph flashed excerpts from the documents on the screen, giving special attention to the series of technical drawings or "schematics" showing 18 different ways of fitting an unidentified payload into the re-entry vehicle or "warhead" of Iran's medium-range ballistic missile, the Shahab-3. When IAEA analysts were allowed to study the documents, however, they discovered that those schematics were based on a re-entry vehicle that the analysts knew had already been abandoned by the Iranian military in favor of a new, improved design. The warhead shown in the schematics had the familiar "dunce cap" shape of the original North Korean No Dong missile, which Iran had acquired in the mid-1990s. ... The laptop documents had depicted the wrong re-entry vehicle being redesigned. ... (Gareth Porter, op cit, emphasis added)

David E, Sanger, who worked diligently with Wikileaks under the banner of truth and transparency was also instrumental in the New York Times "leak" of what Gareth Porter describes as fake intelligence. (Ibid)

While this issue of fake intelligence received virtually no media coverage, it invalidates outright Washington's assertions regarding Iran's alleged nuclear weapons. It also questions the legitimacy of the UN Security Council Sancions regime directed against Iran.

Moreover, in a bitter irony, the selective redacting of the Wikileaks embassy cables by the NYT has usefully served not only to dismiss the central issue of fake intelligence but also to reinforce, through media disinformation, Washington's claim that Iran is developing nuclear weapons. A case in point is a November 2010 article co-authored by David E. Sanger, which quotes the Wikileaks cables as a source:

"Iran obtained 19 of the missiles from North Korea, according to a [Wikileaks] cable dated Feb. 24 of this year.... (WikiLeaks Archive — Iran Armed by North Korea - NYTimes.com, November 28, 2010).

These missiles are said to have the "capacity to strike at capitals in Western Europe or easily reach Moscow, and American officials warned that their advanced propulsion could speed Iran’s development of intercontinental ballistic missiles." (Ibid, emphasis added).

Wikileaks, Iran and the Arab World

The released wikileaks cables have also being used to create divisions between Iran on the one hand and Saudi Arabia and the Gulf States on the other:

"After WikiLeaks claimed that certain Arab states are concerned about Iran’s nuclear program and have urged the U.S. to take [military] action to contain Iran, U.S. Secretary of State Hillary Clinton took advantage of the issue and said that the released cables showed U.S. concerns regarding Iran’s nuclear program are shared by the international community." Tehran Times: WikiLeaks promoting Iranophobia, December 5, 2010)

The Western media has jumped on this opportunity and has quoted the State Department memoranda released by Wikleaks with a view to upholding Iran as a threat to global security as well as fostering divisions between Iran and the Arab world.

"The Global War on Terrorism"

The leaks quoted by the Western media reveal the support of the Gulf States and Saudi Arabia to several Islamic terrorist organizations, a fact which is known and amply documented.

What the reports fail to mention, however, which is crucial in an understanding of the "Global War on Terrorism", is that US intelligence historically has channelled its support to terrorist organizations via Pakistan and Saudi Arabia. (See Michel Chossudovsky, America's "War on Terrorism", Global Research, Montreal, 2005). These are US sponsored covert intelligence operations using Saudi and Pakistani intelligence as intermediaries.

In this regard, the use of the Wikleaks documents by the media tends to sustain the illusion that the CIA has nothing to do with the terror network and that Saudi Arabia and the Gulf states are "providing the lion's share of funding" to Al Qaeda, the Taliban, Lashkar-e-Taiba, among others, when in fact this financing is undertaken in liaison and consultation with their US intelligence counterparts:

"The information came to light in the latest round of documents released Sunday by Wikileaks. In their communiques to the State Department, U.S. embassies in Saudi Arabia and the Gulf states describe a situation in which wealthy private donors, often openly, lavishly support the same groups against whom Saudi Arabia claims to be fighting." (Wikileaks: Saudis, Gulf States Big Funders of Terror Groups - Defense/Middle East - Israel News - Israel National News)

Similarly, with regard to Pakistan:

The cables, obtained by WikiLeaks and made available to a number of news organizations, make it clear that underneath public reassurances lie deep clashes [between the U.S. and Pakistan] over strategic goals on issues like Pakistan's support for the Afghan Taliban and tolerance of Al Qaeda,..." (Wary Dance With Pakistan in Nuclear World, The New York Times December 1, 2010)

Reports of this nature serve to provide legitimacy to US drone attacks against alleged terrorist targets inside Pakistan.

The corporate media's use and interpretation of the Wikileaks cables serves to uphold two related myths:

1) Iran has nuclear weapons program and constitutes a threat to global security.

2) Saudi Arabia and Pakistan are state sponsors of Al Qaeda. They are financing Islamic terrorist organizations which are intent upon attacking the US and its NATO allies.

The CIA and the Corporate Media

The CIA's relationship to the US media is amply documented. The New York Times continues to entertain a close relationship not only with US intelligence, but also with the Pentagon and more recently with the Department of Homeland Security.

"Operation Mocking Bird" was an initiative of the CIA's Office of Special Projects (OSP), established in the early 1950s. Its objective was to exert influence on both the US as well as the foreign media. From the 1950s, members of the US media were routinely enlisted by the CIA.

The inner workings of the CIA's relationship to the US media are described in Carl Bernstein's 1977 article in Rolling Stone entitled The CIA and the Media:

"[M]ore than 400 American journalists who [had] secretly carried out assignments for the Central Intelligence Agency, according to documents on file at CIA headquarters. [1950-1977]Some of these journalists’ relationships with the Agency were tacit; some were explicit. ... Reporters shared their notebooks with the CIA. Editors shared their staffs. Some of the journalists were Pulitzer Prize winners,... Most were less exalted: foreign correspondents who found that their association with the Agency helped their work....;

Among the executives who lent their cooperation to the Agency were Williarn Paley of the Columbia Broadcasting System, Henry Luce of Tirne Inc., Arthur Hays Sulzberger of the New York Times, Barry Bingham Sr. of the LouisviIle Courier‑Journal, and James Copley of the Copley News Service. Other organizations which cooperated with the CIA include the American Broadcasting Company, the National Broadcasting Company, the Associated Press, United Press International, Reuters, Hearst Newspapers, Scripps‑Howard, Newsweek magazine, the Mutual Broadcasting System, the Miami Herald and the old Saturday Evening Post and New York Herald‑Tribune. (The CIA and the Media by Carl Bernstein)

Bernstein suggests, in this regard, that "the CIA’s use of the American news media has been much more extensive than Agency officials have acknowledged publicly or in closed sessions with members of Congress" (Ibid).

In recent years, the CIA's relationship to the media has become increasingly complex and sophisticated. We are dealing with a mammoth propaganda network involving a number of agencies of government.

Media disinformation has become institutionalized. The lies and fabrications have become increasingly blatant when compared to the 1970s. The US media has become the mouthpiece of US foreign policy. Disinformation is routinely "planted" by CIA operatives in the newsroom of major dailies, magazines and TV channels:

"A relatively few well-connected correspondents provide the scoops, that get the coverage in the relatively few mainstream news sources, where the parameters of debate are set and the "official reality" is consecrated for the bottom feeders in the news chain."(Chaim Kupferberg, The Propaganda Preparation of 9/11, Global Research, September 19, 2002). Since 2001, the US media has assumed a new role in sustaining the "Global War on Terrorism" (GWOT) and camouflaging US sponsored war crimes. In the wake of 9/11, Defense Secretary Donald Rumsfeld created the Office of Strategic Influence (OSI), or "Office of Disinformation" as it was labeled by its critics

'The Department of Defense said they needed to do this, and they were going to actually plant stories that were false in foreign countries -- as an effort to influence public opinion across the world.'" (Interview with Steve Adubato, Fox News, 26 December 2002, see also Michel Chossudovsky, War Propaganda, Global Research, January 3, 2003).

Today's corporate media is an instrument of war propaganda, which begs the question as to why the NYT would all of a sudden promote transparency and truth in media, by assisting Wikileaks in "spreading the word"; and that people around the World would not pause for one moment and question the basis of this incongruous relationship.

On the surface, nothing proves that Wikileaks is a CIA covert operation. However, given the corporate media's cohesive and structured relationship to US intelligence, not to mention the links of individual journalists to the military-national security establishment, the issue of a CIA sponsored PsyOp must necessarily be addressed.

Wikileaks Social and Corporate Entourage

Wikileaks and The Economist have also entered into what seems to be a contradictory relationship. Wikileaks founder and editor Julian Assange was granted in 2008 The Economist's New Media Award.

The Economist has a close relationship to Britain's financial elites. It is an establishment news outlet, which has consistently supported Britain's involvement in the Iraq war. It bears the stamp of the Rothschild family. Sir Evelyn Robert Adrian de Rothschild was chairman of The Economist from 1972 to 1989. His wife Lynn Forester de Rothschild currently sits on The Economist's board. The Rothschild family also has a sizeable shareholder interest in The Economist.

The broader question is why would Julian Assange receive the support from Britain's foremost establishment news outfit which has consistently been involved in media disinformation?

Are we not dealing with a case of "manufactured dissent", whereby the process of supporting and rewarding Wikileaks for its endeavors, becomes a means of controlling and manipulating the Wikileaks project, while at the same time embedding it into the mainstream media.

It is also worth mentioning another important link. Julian Assange's lawyer Mark Stephens of Finers Stephens Innocent (FSI), a major London elite law firm, happens to be the legal adviser to the Rothschild Waddesdon Trust. While this in itself does prove anything, it should nonetheless be examined in the broader context of Wikileaks' social and corporate entourage: the NYT, the CFR, The Economist, Time Magazine, Forbes, Finers Stephens Innocent (FSI), etc.

Manufacturing Dissent

Wikileaks has the essential features of a process of "manufactured dissent". It seeks to expose government lies. It has released important information on US war crimes. But once the project becomes embedded in the mould of mainstream journalism, it is used as an instrument of media disinformation:

"It is in the interest of the corporate elites to accept dissent and protest as a feature of the system inasmuch as they do not threaten the established social order. The purpose is not to repress dissent, but, on the contrary, to shape and mould the protest movement, to set the outer limits of dissent. To maintain their legitimacy, the economic elites favor limited and controlled forms of opposition... To be effective, however, the process of "manufacturing dissent" must be carefully regulated and monitored by those who are the object of the protest movement " (See Michel Chossudovsky, "Manufacturing Dissent": the Anti-globalization Movement is Funded by the Corporate Elites, September 2010)

What this examination of the Wikileaks project also suggests is that the mechanics of New World Order propaganda, particularly with regard to its military agenda, has become increasingly sophisticated.

It no longer relies on the outright suppression of the facts regarding US-NATO war crimes. Nor does it require that the reputation of government officials at the highest levels, including the Secretary of State, be protected. New World Order politicians are in a sense "disposable". They can be replaced. What must be protected and sustained are the interests of the economic elites, which control the political apparatus from behind the scenes.

In the case of Wikileaks, the facts are contained in a data bank; many of those facts, particularly those pertaining to foreign governments serve US foreign policy interests. Other facts tend, on the other hand to discredit the US administration. With regard to financial information, the release of data pertaining to a particular bank instigated via Wikileaks by a rival financial institution, could potentially be used to trigger the collapse or bankrutpcy of the targeted financial institution.

All the Wiki-facts are selectively redacted, they are then "analyzed" and interpreted by a media which serves the economic elites.

While the numerous pieces of information contained in the Wikileaks data bank are accessible, the broader public will not normally take the trouble to consult and scan through the Wikileaks data bank. The public will read the redacted selections and interpretations presented in major news outlets.

A partial and biased picture is presented. The redacted version is accepted by public opinion because it is based on what is heralded as a "reliable source", when in fact what is presented in the pages of major newspapers and on network TV is a carefully crafted and convoluted distortion of the truth.

Limited forms of critical debate and "transparency" are tolerated while also enforcing broad public acceptance of the basic premises of US foreign policy, including its "Global War on Terrorism". With regard to a large segment of the US antiwar movement, this strategy seems to have succeeded: "We are against war but we support the 'war on terrorism'".

What this means is that truth in media can only be reached by dismantling the propaganda apparatus, --i.e. breaking the legitimacy of the corporate media which sustains the broad interests of the economic elites as well America's global military design.

In turn, we must ensure that the campaign against Wikileaks in the U.S., using the 1917 Espionage Act, will not be utilized as a means to wage a campaign to control the internet.

Dodato posle 12 minuta:
--------------------------------------------------------------------------

 

[ndp751]

EU 2011. Plovidba bez kompasa

Izvoriše Dejan Lukić

Da li je Evropska unija politička tvorevina bez definisane vizije, ideologije, granica i kompasa?

Daleke 1870. godine, francuski romansijer Viktor Igo zasadio je mladicu hrastovog drveta u svom pariskom dvorištu; imao je viziju da će, dok drvo poraste, njegova krošnja bacati hlad na tlo koje će se zvati „Ujedinjene Države Evrope“. Stotinu i četrdeset godina kasnije drvo baca hlad na zemlju, zemlja se zove „Evropska Unija“, ali da li je to taj san o kojem je sanjao?

BORBA ZA GOLI ŽIVOT
Po širokom prostoru evropskog kontinenta lepršaju zastave 27 članica EU;šesnaest među njima odreklo se drahmi, maraka, franaka, kruna… da bi prihvatile evro koji se sada, kao paradigma odricanja suvereniteta u korist jednog Centra i kao metafora „bratstva i jednistva u razlikama“, bori za goli život. I kada bi se u ovoj fazi posrtanja EU ispisivala njena nova himna ona bi, svakako, trebalo da počne verbatimom: „Kud plovi ovaj brod“?
Liz Elderman u „Njujork tajmsu“ od 12. februara, oglasila se upravo na ovoj žici: „Ima li EU budućnost“? Odgovara da nema.
Doktor Vasilis Margaras u „Evro observeru“ nije siguran u ishod, ali dijagonsticira da je projekt EU zapao u krizu, da je izvorište krize nerešiv odnos između količine suvereniteta i količine federalizma, ali da je, u svakom slučaju, dijagnoza „kriza vrednosti“; da u EU 2010. nema „ekvivalenta idealizmu sa kojim je krenuo evropski projekt pedesetih godina prošlog veka“. Drugim rečima, njemu se čini da je EU „plovidba bez definisane vizije, ideologije, granica i kompasa“.
Pogled sa Temze na budućnost evropskog projekta i šta neposredno nosi 2011. godina, gotovo da je Fojerbahovska teza da više nije u pitanju kako definisati realnost nego kako sa njom baratati? Britanija, jedan od stubova Unije, zemlja je evroskeptika. Problem Brisela, međutim, u tome je što u svim ispitivanjima javnog mnjenja na Kontinentu (sa varijacijama u „mlađim“, istočnoevropskim članicama) evroentuzijazam Sondaže britanskog javnog raspoloženja pokazuje stabilan trend skepticizma ( u engleskom delu Ujedinjenog Kraljevstva i jaku meru evrofobije). Između 47 i 65 odsto Britanaca (zavisno od anketa) napustilo bi Uniju onog momenta ukoliko bi politička elita imala hrabrosti da temu iznese na narodni plebiscit. Samo nešto više od 27 odsto građana u svim istraživanjima bilo bi za ostanak u Zajednici, mada u jednoj anketi objavljenoj za forum „Pokret demokratije“ čak i dobar deo ovog segmenta „Evropejaca“ misli da je „EU loša za Britaniju i loša za Evropu“.

RADIKALIZACIJA ODBIJANJA
U istraživanju koje je sprovela vladajuća Konzervativna partija među svojim pristalicama, 75 odsto ispitanika kaže da što se tiče trgovine i bolnog pitanja radnih mesta „nema nikavih koristi od EU“. Preko 60 odsto ljudi na Ostrvu izjašnjava se za temeljitu reviziju odnosa Londona sa Briselom, a celih 84 odsto, bez obzira na to da li su za EU ili ne, su za to da bi birači na referendumu trebalo da odluče da li će i koliko će još suvereniteta Britanija da delegira briselskoj centrali.
Evroskepticizam je, dakle, konstanta vladajućeg raspoloženje u Britaniji, ali se beleži da ekonomska i „idejna“ kriza u Uniji pokreće u britanskom elektoratu osetan rast, ne samo skepticizma nego i „radikalizacije odbijanja“ svega što vide kao diktat Brisela. Primer je prošlonedeljni komentar Friborna Džona (20. novembra) na Radio Londonu Bi-Bi-Si 4, koji se bavi „Političkim bankrotstvom Evrope“.Tu stoje i ovakve reči: „Zadatak koji se pred nas sve postavlja u ovoj epohi jeste da se razbije EU tako temeljito kako supranacionalizam nikada više ne bi promolio svoju ružnu glavu…Put budućnosti je klasična metoda međudržavne saradnje po slobodnom izboru kao što je slučaj među narodima i zemljama koji tako sarađuju i pokazuju bolje rezultate od Evrozone, koja svojim nadnacionalnim regulativama i uterivanjem nadnacionalne discipline znači laganu smrt za naše nacionalne ekonomije…Jednom kada se omogući slobodna međunarodna razmena, institucije EU biće bačene na smetlište istorije“.
U sličnom tonu je prošlonedeljni komentar „Dejli mejla“, ali sa dodatkom da se federalna briselska država kakvu projektuje Lisabonski ugovor iskazuje i kao „antiteza demokratiji“. U komentaru Frenka Dereka („Evro observer“) povodom objavljivanja „Političkog bankrota Evrope“, stoji da je „demokratija bila dobar odgovor na agresivne nacionalizme u prošlosti Evrope“, ali da je sada EU „najveća opasnost po aktuelne demokratije na Kontinentu“. Teza je da demokratija zahteva „liberalni nacionalizam“ koji bi bio oličen u „reprezentativnim nacionalnim vladama, nešto što u EU ne postoji…EU otuđenih elita sistemski stvara političko raspoloženje koje je bilo uzročnik (nota bene) prošlih ratova, ali ovaj put to bi imalo katastrofalne dimenzije“.
Interesantno je da ovako prejaku notu ozbiljno observira nekoliko uglednih britanskih analitičara. Zanimljiva ideja je da bi Drugi svetski rat bio daleko manje destruktivan da je Hitler bio samo firer Bavarske (a ne ujedinjene Nemačke). Po toj liniji „budući konflikti mogli bi da budu mnogo gori ako bi se EU, modeliranoj po centralističkom projektu svojevremene nemačke države, dozvolilo da ima centralizovanu odbranu i spoljnu politiku na koje birači Zajednice ne bi imali nikakav uticaj…Održiv mir, stoga, zavisi od postojanja liberalnog nacionalizma i destrukcije nedemokratskog nadnacionalizma Evropske unije“.

POČETAK KRAJA
Demokratija ili ne, EU, po seriji ocena na Temzi, uključujući londonski „Siti“, ulazi u 2011. godinu sa neizvesnom sudbinom evra kao delom ekonomske krize i krizom identiteta koja, kako stoji u analitičkom radu Bruna Voterfilda( „Dejli telegraf“,26. decembra), „vodi ka rastakanju EU“.
Pa, kakve su procene za 2011?
Daleke 1931. godine kolaps austrijske „Kreditanštalt banke“ bio je okidač velike regionalne depresije. Da li bi 80 godina posle toga, kraj evra koji sada posrće mogao da označi – postavlja pitanje „Telegraf“- pokretanje „lančanog obrušavanja finansijskih institucija i država i, konkretno ,EU“?
Nova godina počinje događajem za koji se u „Sitiju“ kaže da će biti jedini „veseo“ momenat u sledećih 12 meseci: Estonija postaje 17 član Evrozone –„trijumf optimizma nad realnošću“, veli Bruno Voterfild u „Telegrafu“. Estonija na stranu, ostatak Unije nije predviđen za „narodno veselje“.
Posle usipanja 165 milijardi evra za pokušaj izbavljanja Grčke i Irske, Portugalija je označena kao sledeći kandidat za veštačko disanje. U „Sitiju“ predviđaju da će Brisel imati još snage da „svari“ portugalski zalogaj, ali nema odgovora da li će teškom mukom skrpljen fond Unije za intervencije( 750 milijardi) moći da izbavi Španiju? Kao peta ekonomija u Evropi Španija je, idu analize, prevelika da bi mogla da jednostavno bude isfinansirana i spasena od bankrota. Španija je, međutim, samo najkrupniji slučaj u takozvanoj „grupi bolesnika“ iz PIGS-a, kluba zemalja preteško zaduženih (Portugalija, Irska, Grčka, Španija). Po „Fajnanšel tajmsu“,ekonomska recesija u Španiji, kombinovana sa problemima banaka, mogla bi da bude i „Početak kraja evra kao i same EU“.
Nevolja EU u 2011. godini nije samo u tome hoće li moći fondom od 750 milijardi da izbavlja bolesnike PIGS-a, nego što je i samo formiranje Fonda za gašenje požara u Evrozoni istovremeno i faktički presedan za sve ostale članice kada zapadnu u krizu kakva je pogodila Grčku ili Irsku. Prema svežim podacima u „Sitiju“, paket kreditiranja suverenih (državnih) dugova računa sa najmanje 2,2 triliona evra.
Antikrizne intervencije operisale su do sada novcem Evropske centralne banke i MMF-a, ali taj do sada angažovani novac mali je u odnosu na onaj koji će, kako se prognozira, biti potreban kada se epidemija proširi.
Mehanizam dosadašnjeg izbavljanja posrnulih članica Evrozone samo je polovina posla. Druga polovina je mera koja se kuva u zatvorenim sobama Unije, a predviđa da se u kritičnom momentu zemljama članicama kojima preti državni bankrot otpišu dugovi, bar parcijalno. Ovo se u diplomatskom langažu Brisela naziva „uključivanje privatnih interesa u finansiranju dužnika“. Informacija o ovome već je izazvala jezu među investitorima „suverenog tržišta“, jer potez znači da EU najavljuje da će faktički ozakoniti mogućnost zemljama koje su lagodno i rasipnički trošile više nego što su imale, da dugove jednostavno ostave investitorima. Suma ovakvog gubitka investitora procenjuje se na više od trilion evra. Privatni investitori kolektivno drže u rukama gotovo celu sumu suverenih (državnih) dugova Evrozone -7,5 triliona evra. U slučaju Austrije, Belgije, Portugalije i Grčke ove dugove koji predstavljaju preko polovinu bruto nacionalnih dohodaka svake od ovih zemalja, drže u svojim rukama strani privatni investitori.

PRORICANJE BUDUĆNOSTI
U proricanju budućnosti EU i prognoza za 2011. godinu pritisak recesije, dugovi, rast nezaposlenosti i opšti konsenzus oko najave izlaska Evropljana na ulice samo su pola afere. Druga polovina je ono što doktor Margaras, iz Centra za strateške studije u Briselu, naziva „političkim i ideološkim vakumom u EU“, a Šemus Majln u „Gardijanu“, zajedno sa serijom analitičara, „krizom vrednosti u srcu evropskog projekta“.
Kriza vrednosti ide u paraleli sa krizom „ideologije“ u briselskom centru. Reč je, kako se analizira, o nekritičnom prihvatanju neobuzdanog (lešez-faire) kapitalističkog tržišta, koje je nanelo teške štete Evrozoni i „više ne radi“. EU je postala prostor gde je konzervativni mentalitet besprizornog tržišta gotovo ugušio sve ostale „mejnstrim“ diskurse i debate. Suspenzije „drugog mišljenja“ uvukle su se u sve ključne institucije. „Mejl“ ovde primećuje da je EU „agresivno promovisala ekonomiju ‘keltskog tigra’(Irska) kao model koji sve ekonomije, posebno nerazvijenog juga Evrope, treba da slede; sada kada je Irska bankrotirala, ko će za tu mudrost da preuzme odgovornost“?
Istovremeno, ideološko siromaštvo evropske socijaldemokratije uporedo sa slabošću bilo koje druge leve snage vredne pomena, što bi ponudila alternativu probelima EU, lišila je evropskog građanina druge političke opcije.
I sam Evropski parlament koji bi trebalo da bude reprezent građana Unije, u praksi nije ništa drugo nego bunker evrokratije gde se ukrštaju interesi industrijskih lobija i velikog biznisa i do čijih tamnih koridora ne dopire spoljni glas elektorata.
Posledica svega je impozantan promašaj Unije da se promoviše kao demokratska i funkcionalna alternativa nacionalnoj državi, ono što je gotovo silom i ponavljanim referendumima (uz pretnje ) trebalo da donese Lisabonski sporazum kao nepisani ustav saveza evropskih država kakav je sanjao Viktor Igo 1870. godine.

DERVIŠKA OPSEDNUTOST
Transparentan proizvod promašaja je rastući „mentalitet renacionalizacije“ širom prostora EU, od Britanije preko Holandije, Austrije i dalje; cvetanje desnih i ekstremno desnih snaga i alarmirajući politički diskurs koji otvoreno propagira „nacionalnu čistotu“. Primera radi, na proteklim izborima za Evropski parlament ultradesna britanska partija UKIP čiji je politički kredo napuštanje Unije, po prvi put je od svog postanka osvojila poslanička mesta u Strazburu.
EU je u egzistencijalnom problemu..Otvaranje pitanja njene budućnosti nije više tabu i politička jeres. U jednom londonskom komentaru od 19. decembra upozorava se da „čak i okoreli proevropejci agonizirajuće razmišljaju o budućnosti Unije“.
„Telegraf“ kaže da se ovo „agoniziranje“ od egalitarne Švedske do Katalonije, ispoljava kao „velika potištenost“ ili čak „ deperesija“ ljudi u Uniji u kojoj elite sve više vuku prema centralizovanoj birokratskoj državi bez demokratske kontrole, dok ljude sve više osvaja „mentalitet renacionalizacije“ čiji je Britanija trenutno sinonim, samim tim što se na Ostrvu otvoreno glorifikuje mudrost da je sačuvana nacionalna valuta – funta i što je nadmoćna većina spremna da na izborima obori svaku vladu koja bi ma i gram dodatnog suvereniteta otuđila u korist Brisela.
Konačno, u Vajtholu ćete unisono čuti ono što ćete, uostalom, čuti širom Unije, da će briselska elita braniti evro do poslednjeg evra, jer je odbrana evra praktično odbrana celog političkog projekta Unije . U „Sitiju“ secuju da su šanse evra da preživi oko „fifti-fifti“. Drugo je konsenzus da Unija kojoj se ne znaju granice, ideologija i ishod borbe između federalnog i nacionalnog, nema u rezervi mnogo apsorpcionih kapaciteta da se u doglednoj budućnosti „obogaćuje“ teretom novih članica. To će vam uvek reći kada potegnete pitanje balkanskih integracija.
Na ovoj tački, narastanje evroskepticizma u EU prostoru, a u paraleli sa rastom evroentuzijazma sa primesama derviške opsednutosti i vudu zanosa, među elitama iz predsoblja Unije, razumeva se samo kao politički i lobistički provizorij koji se teško može održati u realnoj budućnosti. Pri tome je i tamo i u vrhu lisabonske Unije simetrična samo asimetrija u raspoloženju većine i u politici elite.

 

[ndp751]

Сорош упозорио на опасност распада Европе

ДАВОС - Један од најбогатијих људи на свету Џорџ Сорош упозорио је да би Европска унија могла да се распадне због "поделе Европе" на богате и сиромашне, додатно заоштрене реформом заједничке валуте, евра.

Сорош је у изјави новинарима на маргинама Светског економског форума у Давосу рекао да је реформа евра који користи 17 земаља чланица ЕУ, у току, а почела је после забринутости због дужничке кризе у Грчкој и Ирској.

Један од недостатака евра који има заједничку централну банку, али не и заједнички буџет, по Сорошевим речима, решен је стварањем трајне Европске институције за финансијску стабилност, створене за спасавање земаља притиснутих дуговима.

Сорош је међутим рекао да реформе не решавају праву невољу евра - да је заједничка валута раздвојила богатије чланице ЕУ од сиромашнијих.

"Евро је требало да донесе приближавање, а у ствари је донео удаљавање које се сада додатно продубљује... Добићете подељену Европу, а то ће политички бити веома неугодно", рекао је Сорош.
"Овај нерешени проблем би, по мом мишљењу, требало да буде препознат и да се за њега нађе неко решење пошто је евро очигледно ту да остане. Постоји јасна посвећеност евру, али би он могао да покрене изразито подривачку политичку силу две Европе", упозорио је Сорош.

"Европа би могла да се распадне због ове поделе и зато је потребно решење", рекао је Сорош.
Он је рекао да би богатије европске земље требало да инвестирају у сиромашније, али и да највећа европска привреда - немачка, то не може због веома ригорозних уставних одредби.

Сорош је позвао на стварање паневропског пакета подстицајних мера које би подстакле раст у земљама које економски заостају.
Бета АП

 

[ndp751]

Kad uđete u EU, nećete od nje dobiti ni evro!

01 april 2011

Najuticajniji slovenački ekonomista, akademik, tvorac modela uspešne ekonomske tranzicije susedne države, naučnik neospornog autoriteta, u intervjuu Globusu iznosi pesimističnu viziju budućnosti Evropske Unije

Profesor, pravnik, ekonomista, prvi ministar ekonomije u Vladi samostalne Slovenije, član Saveta guvernera Slovenačke narodne banke, rektor Ljubljanskog univerziteta, akademik i intelektualac, 69-godišnji Jože Mencinger osoba je velikog stručnog autoriteta, čovek koji je, mada će skromno govoriti o svojoj ulozi, postavio temelje slovenačkog razvoja i dao golem doprinos uspešnoj priči o slovenačkoj tranziciji.

Akademik Jože Mencinger



Znali ste upoređivati Evropsku Uniju s bivšom Jugoslavijom. Je li i sad poređenje na mestu, hoće li se EU raspasti kao bivša Jugoslavija? Razglašeni ste evroskeptik. Zašto je vaš stav takav?

- Iako ideju EU smatram najznačajnijim političkim projektom nakon Drugog svetskog rata, ne vidim razloga zašto se ne bih kritički osvrnuo na ono što mi se čini pogrešnim, a to je pre svega politika Evropske komisije u zadnjih deset godina.

Poređenje EU s Jugoslavijom možda je grubo, ali se sličnosti jednostavno ne mogu prevideti, a iz njih proizlaze i problemi koji su objektivni. Počevši od razlika u razvijenosti pojedinih sastavnih delova, činjenice da i EU ima problem s odlukom šta je demokratično: jedan čovek - jedan glas ili jedna zemlja - jedan glas.

I u EU se mnogi, sasvim prirodni, konflikti prikrivaju nekakvim evropskim “bratstvom i jedinstvom”, i u EU sam prvo Slovenac a tek nakon toga Evropljanin. I EU postoji ili se širi oslanjanjem na demokratski deficit. Kad su ljudi protiv nečega, na primer ustava, nađu se bajpasi kao što je Lisabonski ugovor, koji zamenjuje ustav.

Najveća opasnost za EU jeste upravo to što nazivam jugoslovenskim sindromom: reč je o uverenju da su svi iskorišćavani. To uverenje jača kad se ekonomsko stanje pogoršava; u Jugoslaviji je jačalo od početka osamdesetih, na kraju smo mi Slovenci iskorišćavali Hrvate, Hrvati Srbe, Srbi Slovence. Zbog toga je za EU najopasnija dugotrajna ekonomska kriza.

Deset godina stagnacije, u kakvoj je, na primer, Japan, EU ne bi preživela.

U EU postoje Grci, a bojim se da ćemo na kraju svi biti Grci. Zasad je sigurno samo to da je EU dobra asocijacija za dobra vremena, a nije sigurno da je dobra i za loša vremena.

No, mnogi kažu da je poređenje demokratične EU i diktatorske Jugoslavije nedostojno. Lično ne mislim tako. U osamdesetim pa i ranije Jugoslavija nije bilo diktatura, komunisti su se mahom pretvorili u članove Saveza komunista, odnosno nekakvu elitu bez ideologije, koja je štitila svoje interese, a ne ideologiju.

Mi ostali smo više zbog komoditeta nego zbog straha stali sa strane. Ni sada nije mnogo drugačije ni kod vas ni kod nas, ni u drugim evropskim zemljama; elite bez ideologije pokušavaju ostati na vlasti. Razlike između „levih“ i „desnih“ nema.

Kakva je budućnost EU, evrozone i samog evra? Hoće li spašavanje Grčke u milijardama evra uroditi plodom i kakvo je raspoloženje Slovenije po tom pitanju - i vi ćete davati novac za greške drugih?

- Ne znam. Stvaranje EU, evrozone i evra, to su puno više politički nego ekonomski projekti, pa je i njihova budućnost određena političkim odlukama. Zemlje EU ne spašavaju toliko Grčku koliko svoje bankarske sisteme i evro.

Otprilike 70 posto javnog duga Grčke kreditiraju evropske banke; ako bi Grčka proglasila bankrot, otpis potraživanja bio bi veliki problem tih banaka. Neke od njih morala bi spašavati država.

Je li za prosečnog Grka bolje sadašnje “spašavanje” ili “bankrot”, teško je reći. No, sigurno je da Grčka dugove ne može otplatiti. Kada dug prestiže vrednost društvenog proizvoda, za stabilizaciju zaduženosti potreban je rast viši od kamatne stope, a da bi se zaduženost smanjila potreban je i budžetski suficit. U Sloveniji “spašavanje” Grčke nije bilo predmet velikih diskusija.

Kakav je vaš stav prema činjenici da države EU, među njima i Slovenija, treba da pokažu konkretnu, finansijsku solidarnost prema evropskim gubitašima? Je li to pošteno? I je li u redu da se Latviji, Mađarskoj, nije tako velikodušno pomagalo?

- Ako si deo kluba, moraš se ponašati po njegovim pravilima, a njih su nametnuli veliki. Finansijska solidarnost prema evropskim gubitašima nije stvar poštenja ili nepoštenja, nego stvar interesa i procene da bankrot Grčke ugrožava evro, što nije slučaj s Latvijom i Mađarskom, koje nemaju evro.

Koja su obeležja “kazino-kapitalizma”, kako ga vi nazivate?

- Tri su glavna obeležja. Prvo je stvaranje vlasnika imovine umesto vlasnika preduzeća, dakle vlasnika kojima su jedini ciljevi dividende i povećanje vrednosti deonica, a ne sudbina preduzeća, a to su naročito različiti fondovi.

Drugo obeležje je pretvaranje radnika u radnu snagu na fleksibilnom tržištu rada, koje je omogućavalo prenos proizvodnje u zemlje bez ikakve socijalne zaštite radnika. To implicira i stvaranje suvišnih kapaciteta i suviše veliku ponudu, dakle zatvaranje proizvodnje u Evropi i smanjenje potražnje. Preostaje stvaranje potražnje pomoću kredita.

Treće je stvaranje “finansijskih proizvoda”, koji su omogućavali stvaranje virtuelnog bogatstva, a koje bi morali proglasiti prevarama ili igrama na sreću.

Postoji li uopšte alternativa EU? Kažete, Kina izvozi tri puta više industrijske robe nego EU, pri čemu je, naravno, iluzija da bi Evropa mogla “uzvratiti” izvozom tri puta više znanja na ta tržišta. Šta nam onda preostaje, pogotovo ako se zna da evropsko stanovništvo stari, da se odnos zaposleni-izdržavani približava odnosu 1:1?

- Postoji li alternativa EU, ne znam. Verojatno postoji, ali je ne poznajemo. Sigurno je da EU neće postojati 600 godina, koliko je potrajala habsburška dinastija. A što se mogućnosti Evrope tiče, smatram da je jedini put koji Evropi preostaje postupna de-globalizacija i povratak mnogih proizvodnji iz “Kine”.

To nema veze s odnosom zaposleni-penzioner. Nemojte i vi početi s pričom kako će penzioneri u 2060. ugroziti ekonomiju i kako su oni čak opasniji od globalnog zagrevanja. Ustvari, odnos zaposleni-penzioneri nije pravi problem; dobara, da svi možemo preživeti, postoji dovoljno.

Osnovni problem savremenog društva nije manjak dobara, nego manjak rada odnosno radnih mesta. Preduzeća se ne bave problemom kako proizvoditi, nego kako prodati ono što su proizvela. Kad govore o investicijama, niko ne govori o tome šta će se proizvoditi, svi govore o tome koliko novih radnih mesta će se stvoriti.

Tehnološki napredak, naime, istiskuje rad iz proizvodnje dobara, pa moramo stalno izmišljati nove usluge da zaposlimo one koje je tehnološki napredak izbacio iz proizvodnje. Među takve usluge spada i skidanje cipela na aerodromima sveta, što se po definicija ubraja u BDP, jer su kontrolori za nuđenje usluge pregledanja cipela plaćeni. U tom kontekstu je Al Kaida najkorisnija institucija ove decenije; stvorila je najviše radnih mesta.

Treba li po svaku cenu pustiti strani kapital u zemlju?

- Poznat sam kao čovek koji se jako i neprekidno protivi prodaji preduzeća strancima, a to je glavni oblik direktnih stranih investicija u nekadašnje socijalističke zemlje, pogotovo kad se radi o finansijskom sektoru, telekomunikacijama i trgovini.

Veoma je, naime, lako pokazati da “spill-over”, odnosno makroekonomski efekti prodaja mogu biti negativni, a ne samo pozitivni, što je prihvaćena dogma koju sugerišu međunarodne finansijske institucije i koju uglavnom nekritično prihvaćaju političari pa i većina ekonomista u ovim zemljama.

Moj je stav sasvim jednostavan, prodaj što moraš prodati i ništa više. Ako prodaš sve proizvodne kapacitete, postaješ “radna snaga”, ni o čemu ne odlučuješ, samo slušaš. Pored toga treba razmisliti o efektima prodaje preduzeća nakon deset godina i na odliv bruto domaćeg proizvoda repatrijacijom profita.

Odliv društvenog proizvoda iz zemalja istočne Evrope s najviše stranih investicija prestiže 6 posto društvenog proizvoda; u 2009. odliv profita iz deset novih članica EU bio je dvaput veći od priliva stranih investicija.


Dveri srpske

31. mart 2011.

 

[peca 29]

Dobra je to stvar ,ali za malo sve lici kao u onome filmu Brazil i 1984 (u mixu).Manjina u EU (PRVIH 12 OSNIVACA) drzace monopol na svemu i odlucivati o svemu.Madjarka je vec 10 tak godina u EU i tek je sada dobila jednoga i jedinog sekretara u nekome nevaznom ministarstvu to se moze i proveriti na sajtu EU. Toliko o EU........

 

[dusan12345]

ja imam 14 godina i ako Srbija ne udje u EU za jedno 5 godina ja se selim u ameriku ili neku drug zemlju EU!!! ja sam za to da Srbija obavezno mora u EU i da ne treba slusati ove matorce i komunjare sto zele sam da se srbija vrati u ono vreme haosa... srbijo otvori oci moramo u EU!!

 

[MisoSoftver]

3 dana sam proveo u Sloveniji tačnije u malom gradu Sežani.Prelijepo,ulice čiste,narod jako prijatan,uslužan,ima mnogo Srba i tako dalje,znači sve pohvale.
Ali opet sam protiv toga da Srbija udje u EU,to nama ne treba jer smo dovoljno jaki i ovako samo nam trebaju drugi ljudi na vlasti,ljudi sa OBRAZOM koji će da nas odvedu naprijed