- Učlanjen(a)
- 22.03.2010
- Poruka
- 346
Ekumenizam
- Začetnik teme darkhard
- Datum pokretanja
- Učlanjen(a)
- 22.03.2010
- Poruka
- 346
Отац Јоил о екуменизму
YouTube - Отац Јоил о екуменизму
Otac Joil o novotarijama u Crkvi
YouTube - Otac Joil o novotarijama u Crkvi
YouTube - Отац Јоил о екуменизму
Otac Joil o novotarijama u Crkvi
YouTube - Otac Joil o novotarijama u Crkvi
- Učlanjen(a)
- 10.07.2010
- Poruka
- 2.773
Ovo je skroz bolesno (izmontirano i izrežirano). Ne znam koji je vaš problem pa da ovakve stvari postavljate. Još sebe naziva vernikom. Kada prevaziđete ovakve stvari onda ćete postati vernik. Ovo je izraz verske i nacionalne mržnje, što je na ovom forumu zabranjeno.
odnosi se na ovo:
http://www.youtube.com/watch?v=Rdsycz9zjWI&feature=related
odnosi se na ovo:
http://www.youtube.com/watch?v=Rdsycz9zjWI&feature=related
Poslednja izmena:
Član
- Učlanjen(a)
- 12.01.2010
- Poruka
- 472
Nazalost, deo koji se odnosi na pocetak, nije, i to je vec pozvata istorijska cinjenica, a naravno da niko nezeli da priziva versku i nacionalnu netrpeljivost, ko to radi, to je za svaku osudu.
Poslednja izmena:
- Učlanjen(a)
- 22.03.2010
- Poruka
- 346
Urednice andjela 7 sa velikim postovanjem vam se obracam mada vi prema meni niste tako postupili.Ja sam Pravoslavac i prema tome moja je duznost da ga branim a drugima pokazem kako se ono brani.Ja znam da vi pripadate ekumenistima i onima koji su skocili da nas prozderu da nam seme zatru zato vam ovo i smeta.Ovo sto sam postavio nikad nece zasmetati pravom Pravoslavcu jer taj pravoslavac zna da je to tako i nikako drugacije.Ono nije izmontirano i izrezirano to vam je tako a ide vreme kada cete se uveriti u to.Srbi Pravoslavci spavaju dok ih prozdiru i niko da kaze dosta!Gde vi vidite na ovom snimku versku i nacionalnu mrznju?Tu mozete videti ljude koji su najvise naneli zla Srpskome narodu!Jel ja trebam biti tolerantan i miran dok mi papa i domaci izdajnici ruse Pravoslavnu crkvu i truju narod?Ja se izvinjavam ali ne mogu da budem poslusan i miran dok nam ruse ono sto nam je ostavio Sveti Otac Sava Nemanjic!Vama je svejedno sto nam ruse crkvu i veru,vama je vazno da vam daju posao koji vama odgovara i platu kakvu vi zelite i sto se vas tice na sav glas cete vikati papa je bog na zemlji!E vidite mi se tu razlikujemo mene ne mogu da podmite ni da mi zivotom prete ja radije biram smrt nego da izdam veru Pravoslavnu!
- Učlanjen(a)
- 10.07.2010
- Poruka
- 2.773
Gospodine pravoslavac (kota 703), potpuno ste promašili, ja nisam ekumenista. A da li će se ujediniti da vam pravo kažem boli me uvo.
Moj vam je prijateljski savet Batalite te misli i posvetite se sebi, počnite razmišljati o dobrim stvarima, prestanite druge kriviti i osuđivati. Bolje ćete se osećati.
Savet Gospodinov iz Biblije: "Nemojte suditi da vam se ne bi sudilo" Ja se sa tim ne bi šalila.
- Učlanjen(a)
- 22.03.2010
- Poruka
- 346
Gospodjo ili gospodjice andjela 7 ja sam dobro izvrsio procenu vase licnosti zato sam sve ono i napisao u predhodnom postu.Tamo sam napisao za vas sudeci po vasem komentaru da tako nesto ne moze da napise zena koja pripada Pravoslavnoj veri i bio sam u pravu.Te misli koje vi mislite da batalim to nisu misli to je Pravoslavna vara i ja kao Pravoslavac sam odgovoran da je zastupam i branim.Ja ne osudjujem druge samo se borim protiv onih koji hoce da uniste ono sto je sveto a to je Pravoslavna vera u Gospoda.Vi sa svojim postovima podanistavate najvece Srpske duhovnike koje smo imali od Svetog Oca Save Nemanjica pa sve do Svetog monaha Tadeja Vitovnickog.Ja se borim protiv: ekumenista,papista,jeretika i sektasa i borim se da Pravoslavna crkva zadrzi svoj pravi istinski izvor koji nam je ostavio Sveti Otac sava Nemanjic koji je i napisao citiram *dok se Srbi budu drzali ovoga tipika bice i Srba a kada to prekrse idu nevolje*.I na ove svetiteljeve reci vi kazete boli me uvo a Sveti Sava je i tada imao borbu sa papom i katolicima koji su htjeli da uniste Pravoslavlje.Sveti Vasilije Ostroski je isto imao sukobe sa rimskim papom jer su i tada pokusali da uniste Srpsku Pravoslavnu crkvu ali je ostao dosledan svojoj veri Pravoslavnoj i nije odstupio za milimetar zato je i dobio venac slave od Gospoda pa cini cudesa svakodnevno.Svi najveci Srpski duhovnici su se posvetili jer nisu izdali Gospoda i Pravoslavlje a to ovi danasnji ekumenisti podanistavaju i to ne priznaju jer im je draze primiti novac i pohvalu od pape nego da dobiju venac slave od Gospoda!Pisano je da ce Gospod ocistiti Srpsku zemlju od onih koji su pogazili njegovo ime i sveto Pravoslavlje to vreme je pocelo!Nama pravim Pravoslavcima je ostalo jedino da molimo Gospoda da to vreme dodje sto pre dok svi Srbi nisu otisli u jeres iz kog nema povratka jer je to pogibija za dusu Srbinovu.Mene kao Srbina Pravoslavca obavezuje jos jedna stvar da svojim zivotom branim Sveto Pravoslavlje a to je onih 70.000 mucenika koji izginuse na Kosovu 1389.god. sa Svetim carom Lazarom!Oni su svi dali svoje zivote jer nisu hteli da pogaze svoju veru, a da ste vi urednice bili tada u to vreme verovatno bi rekli ma boli me uvo i otisli za prvog Turcina koji naidje.
Poslednja izmena:
Artemije iskreno o nasoj crkvi i ekumenizmu
by Veliki antipapski miting 2013 on Tuesday, February 2, 2010 at 1:52am
Episkop Artemije
Srpska crkva protiv Ekumanizma
Ekumenizam je cedo XX veka. Roden je na njegovom pocetku. Negde sredinom veka doživeo je metamorfozu u Svetski savet crkava. A krajem veka, bio je na izdisaju, jer je žestoko negiran. Nažalost, preživeo je tu krizu, i nastavio da uznemirava Crkvu Božiju i u XXI veku.
Ovaj naucni skup o Ekumenizmu, po našem skromnom mišljenju, veoma je zakasnio, ali ne i beznadežno. Stoga blagodarimo Bogu, kao i svima koji su se potrudili da do ovog eminentnog skupa dode, kako bi se pitanje Ekumenizma razmotrilo sa raznih aspekata, što bi trebalo da bude od velike pomoci, kako svim pomesnim Pravoslavnim Crkvama, tako i crkvenoj punoci i svakom verniku, da zauzme pravilan odnos prema ovoj, ne samo najnovijoj, nego i najopasnijoj eklisiološkoj jeresi, koju stoga naš poznati teolog o. Justin Popovic i naziva - "SVEJERES", jer ona u sebi obuhvata sve kroz istoriju Crkve poznate jeresi.
O Crkvi "Jednoj, Svetoj, Katolicanskoj i Apostolskoj", Crkvi Pravoslavnoj, kao i o samom pojmu "EKUMENIZMA", bilo je i bice mnogo govora na ovom cenjenom skupu. Stoga se mi u našem izlaganju necemo na tim pojmovima posebno zadržavati. Ono o cemu treba mi da govorimo jeste pitanje: da li je, kolika je i na koji nacin Srpska Pravoslavna Crkva protiv Ekumenizma; kroz koga i na koji nacin se to protivljenje projavljivalo ili se i danas projavljuje.
Bolna je cinjenica saznanje da ni jedna pomesna Crkva Pravoslavna nije ostala neokaljana i neuprljana ekumenistickom zarazom. Neka više, neka manje. Ali je isto tako utešna i ohrabrujuca cinjenica da je u svakoj pomesnoj Crkvi Pravoslavnoj bilo i ima onih svetlih i svetih primera, pojedinaca ili grupa, koji se aktivno protive, usmenom i pisanom recju, nadiranju Ekumenizma u pravoslavnu punocu [1]. Možda takvih nije mnogo, možda medusobno nisu dovoljno povezani i objedinjeni u jedan zajednicki odbrambeni front, ali je sigurno da su svi oni najpre sjedinjeni sa Glavom Crkve Gospodom Isusom Hristom sa svim Svetiteljima i Revniteljima Crkve Pravoslavne koji se kroz vekove trudiše i boriše za cistotu vere Pravoslavne, pa kroz njih i preko njih i medusobno. To može biti ono "Malo Stado" za koje rece Gospod u Svom Evandelju, da "bi volja Oca Nebeskoga da mu da carstvo".
U Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi prvi i najdosledniji borac protiv Ekumenizma bio je i ostao blaženoupokojeni otac Justin Popovic, koji je svojim primerom, svojim recima i svojim delima oduševljavao i nadahnjivao mnoge da ga slede. Svoj bogoslovsko-pravoslavni stav o Ekumenizmu o. Justin je sažeto izrazio u široko poznatoj knjizi "Pravoslavna Crkva i Ekumenizam", štampana najpre u Solunu 1974. godine. U toj svojoj knjizi o. Justin je dao sažetu ali sveobuhvatnu definiciju Ekumenizma. Po njemu, "Ekumenizam je zajednicko ime za psevdohrišcanstvo i psevdocrkve Zapadne Evrope. U njemu su srcem svojim svi evropski humanizmi sa papizmom na celu. A sva ta psevdohrišcanstva, sve te psevdocrkve nisu drugo do jeres do jeresi. Njima je zajednicko jevandelsko ime: svejeres" (N. d. str. 145). Otac Justin je smatrao da ce najbolje pokazati svu nastranost i nakaznost ekumenizma, kakav se u naše vreme pojavljuje, ako ga ogledamo u ogledalu jedine Istinite Crkve Hristove. I on je to ucinio izloživši u naglavnijim i najkracim potezima ucenje Pravoslavne Crkve o Istinitoj Crkvi Hristovoj, Crkvi apostolsko-svetootackoj, svetopredanjskoj. Samo ako se ima pravo i puno poznanje nauke Hristove, moguce je lako uociti i prepoznati sva lažna i jereticka ucenja.
O nastanku, pak, Ekumenizma kao pokreta za sjedinjenje hrišcana, njegovom istorijskom putu i razvoju, kao i mogucim zamkama u koje su upadali, i dalje upadaju, mnogi pravoslavni hrišcani, pa i znatan broj crkvenog klira, medu kojima i dobar broj episkopa, opisao je i sistematski izložio jeromonah Sava Janjic, sabrat manastira Decana, u svojoj knjizi "Ekumenizam i vreme apostasije", Prizren 1995. godine. Tamo se ekumenizam jasno definiše pre svega kao "eklisiološka jeres, koja ima za cilj da Telo Hristovo (Crkvu) pretvori u jednu 'ekumensku' organizaciju", udarajuci na sam koren pravoslavne vere - njenu Crkvu (str. 7). Ekumenizam, po o. Savi, ustvari želi da samovlasno "koriguje bogocovecansko ucenje Gospoda Hrista, svodeci ga na nivo socijalne, humanisticke i pacifisticke ideje, pokušavajuci da i samoga Hrista zameni obezboženim i sekularizovanim evropskim covekom" (isto).
Zbog svog jasnog antiekumenskog stava, knjiga o. Save bila je od mnogih napadana pa i zabranjivana da se prodaje u crkvenim knjižarama, ali niko nije ni pokušao, a kamoli uspeo da bilo šta iz izloženoga u knjizi demantuje i ospori. Ipak, u novije vreme, glavni nosilac borbe i otpora prema ekumenizmu u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi, bio je i ostao casopis Eparhije raško-prizrenske "Sveti knez Lazar", koji izlazi vec 12 godina. Casopis budno prati sva ekumenska zbivanja, donosi komentare, clanke, osvrte i stavove svih onih kojima je cistota vere i Pravoslavlja primarna stvar u životu, cak važnija i od samog života. Tu su objavljivani tekstovi reagovanja i prevodi pisama, odluka i svedocenja svetogorskih manastira po raznim povodima. Kad god bi se na polju bogoslovskog dijaloga pravoslavnih sa nepravoslavnima, ili pak u domenu prakticnog "ekumenisanja" prekoracile granice cime bi cistota i nepovredivost pravoslavne vere i Crkve bili dovedeni u pitanje, progovarao je glas savesti, najpre monaha sa Svete Gore, a onda i pojedinih bogoslova i teologa iz Soluna, Atine, ili drugih pomesnih Pravoslavnih Crkava. "Sveti knez Lazar" bi takve osvrte, apele, proteste donosio na svojim stranicama, što je u mnogome doprinosilo jacanju otpora ekumenizmu u krilu Srpske Pravoslavne Crkve. Takvi tekstovi su bili: povodom odluka u Balamandu, koje je Sveštena opština Svete Gore krajem 1993. uputila Njegovoj Svetosti Vaseljenskom Patrijarhu, g. Vartolomeju; pa Izveštaj Komisije Sveštene opštine Svete Gore o dijalogu izmedu pravoslavnih i protivhalkidonjana, održan u Šambeziju novembra 1993. godine, i mnogi drugi.
Slicnih osvrta i opomena je bilo i od pojedinaca ili grupa iz same Srpske Pravoslavne Crkve. Vredan je pomena tekst iskušenika-monaha Ilije pod naslovom "Nešto gore i od ekumenizma", gde iznosi stravicno svedocanstvo ekumenskih molitava pravoslavnih, rimokatolika i muslimana pocetkom 1992. godine u Bosni i Hercegovini. U vezi sa tim je i naš kratki osvrt "Bog se ne da ružiti" u kome ukazujemo da takva vrsta gaženja svetootackog predanja i kanona Svete Pravoslavne Crkve, vodi direktno, po Božjem dopuštenju, u meduetnicke sukobe i krvoprolice.
Pitanje ekumenizma i odnosa Srpske Pravoslavne Crkve prema istome, kao i pitanje clanstva SPC u Svetskom savetu crkava, bila je tih godina cesta tema za diskusiju i na Svetom arhijerejskom saboru. Pokretac i inspirator tih razgovora najcešce smo bili Mi sa našim predstavkama, kao i clanci objavljivani u našem casopisu "Sveti knez Lazar". Upravo to je i bio razlog da smo krajem 1994. godine dobili odluku Svetog arhijerejskog sinoda (br. 3128 od 17. novembra 1994. godine), da za Sveti arhijerejski sabor pripremimo i podnesemo kratak pregled istorije SSC, kao i pitanje ukljucenja u njega Srpske Pravoslavne Crkve. Izvršavajuci, dakle tu odluku Sv. Sinoda, mi smo za Sveti arhijerejski sabor u maju 1995. podneli sledeci izveštaj iz koga se, nadamo se, jasno vidi i naš licni stav prema SSC kao i prema ekumenizmu. Taj izveštaj glasi:
ANEKS PREDAVANjU
Izvršavajuci, dakle, tu odluku Svetog Sinoda, mi smo za Sveti arhijerejski sabor u maju 1995. godine, podneli iscrpan izveštaj u kome smo objasnili najpre neodrživost samog naziva "Svetski savet crkava", buduci da su Sveti Oci Drugog Vaseljenskog Sabora odogmatili veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katolicansku) i apostolsku Crkvu, a ne u MNOGE od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav "savet" ili "savez" što bi bila neka "NADCRKVA". Potom smo ukratko izneli istorijat nastanka SSC 1948. godine, pokazavši da on svoje korene ima u modernoj jeresi - svejeresi koja se naziva Ekumenizam, koji je ponikao u krilu protestantizma pri kraju XIX veka, i za potrebe istoga. Tek kasnije, taj pokret i njegove anticrkvene ideje (kao što je "Teorija grana - Branch Theory") postepeno bivaju usvajane i prihvatane od pojedinih pomesnih Pravoslavnih Crkava koje se ukljucuju u SSC i postaju njen ORGANSKI deo. Srpska Pravoslavna Crkva dugo je odolevala tom iskušenju ekumenizma, da bi najzad i ona 1965. godine postala clanica SSC, i trudeci se da niucemu ne zaostane za primerom ranije uclanjenih pomesnih Pravoslavnih Crkava, uzimajuci aktivnog ucešca u svim ekumenskim dijalozima i aktivnostima, bez obzira koliko to bilo u suprotnosti sa svetootackim Predanjem i propisima Kanona Crkve Pravoslavne.
Rezimirajuci svoj izveštaj, na kraju smo predložili Svetskom arhijerejskom saboru SPC da u toku tog svog zasedanja donese neopozivu ODLUKU o istupanju Srpske Pravoslavne Crkve iz Svetskog saveta crkava i svih drugih, njemu slicnih meducrkvenih organizacija (kao KEK i dr.), i da shodno tome prekine praksu svakog ekumenskog delovanja i prakticnog ucestvovanja u ekumenistickim bezbožnim manifestacijama. To uciniti, obrazložili smo, iz sledecih razloga:
1. Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i nareduje: "Coveka jeretika, posle prvog i drugog savetovanja, kloni se".
2. Što je to saglasno sa svim svetim Kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno ogrešili.
3. Što ne postoji ni jedan jedini medu Svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim ucenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše uclanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj slicnih.
4. Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve, koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja - Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima ce više pomoci u traženju i iznalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlucan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.
Stvaranje SSC
1. U samom nazivu "Svetski savet crkava" sadržana je sva jeres ove psevdocrkvene organizacije. Jer Sveti Oci Drugog Vaseljenskog Sabora odogmatiše veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katolicansku) i apostolsku Crkvu, a ne u MNOGE od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav "savet" ili "savez" što bi bila neka "NADCRKVA". Crkva je jedna i saborna, i u njoj je sabrana sva istina, sva blagodat, sve ono što je Bog sobom doneo na zemlju i darovao ljudima, i ostavio medu ljudima da se njime spasavaju. Ona je jedna i saborna jer sabira sve one koji žele spasenje, u jednu celinu, u telo Hrista Bogocoveka. Otuda i sama ideja "saveta" ili "saveza" crkava je nemisliva, nedopustiva i neprihvatljiva za svest i savest pravoslavnog coveka.
2. Istorija Svetskog saveta crkava ima svoju predistoriju u modernoj jeresi - svejeresi koja se naziva EKUMENIZAM. Fenomen Ekumenizma nije danas nešto novo i nepoznato. O njemu se decenijama dosta piše i govori, te se s pravom može reci da se radi o jednoj veoma složenoj pojavi. Ekumenizam je pre svega eklisiološka jeres, jer udara na sam koren pravoslavne vere - na svetu Crkvu, nastojeci da je pretvori u jednu ekumensku organizaciju lišenu svih bogocovecanskih epiteta Tela Hristovog, pripremajuci time put samom Antihristu.
Temelji Ekumenizma udarenu su još krajem XIX veka, upravo 1897. godine na Konferenciji 194 anglikanska biskupa u Lambetu. Na tom skupu su formulisani osnovni principi buduce ekumenske unije hrišcanskih "crkava". Ova Lambetska konferencija afirmiše dogmatski minimalizam, koji polazi od cinjenice da jedinstvo treba tražiti u minimumu zajednicke slicnosti bogoslovskih ucenja. Tu minimalnu zajednicku osnovu trebalo je da cine: Sveto Pismo (ali van konteksta Svetog Predanja), Nikeo-carigradski Simvol vere i samo dve svete tajne - Krštenje i Evharistija. Pored toga istaknut je i tzv. Princip tolerantnosti prema ucenju drugih "crkava" i spremnost na kompromis ljubavi. Treci izum Lambetske konferencije jeste cuvena "Teorija GRANA" (Branch Theory), koja polazi od tvrdnje da je Hristova Crkva kao jedno razgranato drvo, cije su grane medusobno ravnopravne i samo zajednicki predstavljaju manifestaciju JEDNE Crkve.
Zlo seme jednom posejano, naglo se razraslo. Vec pocetkom XX veka, 1910. god. U Edinburgu je, u organizaciji protestantskih "crkava" održana "Svetska misionarska konferencija" na kojoj je odluceno da se organizuje svetski pokret hrišcana za pitanja vere i crkvenog ustrojstva. Istovremeno sa ovim pokretom delovao je i pokret "Život i rad" ciji je zadatak bio da ostvari jedinstvo hrišcana kroz njihovu saradnju u pitanjima prakticnog života. Od ova dva, iskljucivo protestantska pokreta, stvara se njihovim ujedinjenjem 1948. godine na Prvoj generalnoj skupštini u Amsterdamu "Svetski savet crkava" sa sedištem u Ženevi. Na toj skupštini bile su prisutne, nažalost, i neke Pravoslavne Crkve, kao: Carigradska Patrijaršija, Kiparska Arhiepiskopija, Grcka Arhiepiskopija i ruska Mitropolija u Americi (danas - Pravoslavna Crkva u Americi).
3. Pravoslavlje, nažalost, nije dugo odolevalo ovom iskušenju modernizma i sekularizma, nego je brzo njime inficirano. Od strane Pravoslavnih Crkava, prva je ucinila ustupak ekumenizmu Carigradska Patrijaršija, još u januaru 1920. godine svojom Enciklikom "Svim crkvama Hristovim". U njoj se ne samo pomesne Pravoslavne Crkve nazivaju "Crkvama", vec je taj naziv sasvim ravnopravno, po prvi put, pridodat i raznim jeretickim konfesijama. Tako, na samom pocetku te nesretne Enciklike se kaže: "...medusobno približavanje raznih hrišcanskih Crkava i njihovo opštenje ne može biti odbaceno zbog dogmatskih razlika koje postoje medu njima..." Enciklika, dalje, apeluje da treba raditi na "pripremi i omogucavanju potpunog jedinstva"; razne jereticke grupe naziva "Crkvama koje nam nisu strane i tude, vec srodne i bliske u Hristu" i koje su nam "sanaslednici i satelesnici obecanja Božjih u Hristu" (Ef. 3,5). Kao prvi praktican korak u izgradnji medusobnog poverenja i ljubavi smatra se potreba da Pravoslavne Crkve usvoje NOVI (Grigorijanski) kalendar radi istovremenog proslavljanja velikih hrišcanskih praznika od strane SVIH 'Crkava', što je uskoro Carigradska Patrijaršija (a kasnije i još neke pomesne Pravoslavne Crkve) i ucinila, plativši to skupom cenom (unutrašnjim raskolom u Crkvi i narodu). Druge Pravoslavne Crkve su jedno vreme odolevale ovom opakom iskušenju. Narocitgo je Moskovska Patrijaršija pokazivala izvesne znake opreznosti prema ekumenizmu. O tome svedoci i sabor (SAVETOVANjE) episkopa Pomesnih Pravoslavnih Crkava održan u Moskvi od 8. do 18. jula 1948. godine, a povodom petstogodišnjice proglašenja autokefalnosti Ruske Pravoslavne Crkve. Na tom Saboru su predstavnici aleksandrijske, antiohijske, ruske, srpske, rumunske, gruzijske, bugarske, poljske, cehoslovacke i albanske Crkve odbacili ucešce u svetskom ekumenskom pokretu i u SSC, koji je upravo bio formiran, osudivši ga kao jeres.
4. Ova revnost pravoslavnih u odstojavanju Istine Božije o Crkvi, nažalost, nije dugo trajala. Samo cetiri godine nakon formiranja Svetskog saveta crkava, Carigradski patrijarh Atinagora izdao je 1952. godine Encikliku kojom poziva sve poglavare Pomesnih Pravoslavnih Crkava da se pridruže Svetskom savetu crkava. Iako su razlozi za takav poziv bili sasvim banalni i necrkveni (recimo: "približavanje naroda i nacija", u cilju "suocavanja sa velikim problemima sadašnjice"), pojedine Pravoslavne Crkve još iste te 1952. godine hitaju da se ukljuce u SSC. Carigradska Patrijaršija šalje svoje stalne predstavnike u centralu SSC u Ženevi. Godine 1959. Centralni komitet SSC sastaje se na Rodosu sa predstavnicima svih Pravoslavnih Crkava, od kada je prakticno Ekumenizam ušao medu zidove Pravoslavlja i poceo, poput raka, iznutra da ga razjeda. Posle Rodosa, pravoslavni se prosto takmice medusobno ko ce se pokazati vecim ekumenistom.
Pravoslavni ekumenisti su pocev od 1961. godine sazivali niz konferencija u cilju realizovanja ekumenistickih ciljeva. Tako je 1964. godine održana Treca konferencija na Rodosu, gde je odluceno da se vode "dijalozi" sa jereticima "na ravnopravnoj osnovi", kao i da svaka pomesna Pravoslavna Crkva neguje samostalno "bratske odnose" sa jereticima. Kolovoda u svim ovim ekumenskim igrama bio je Carigradski patrijarh Atinagora, koji je zapoceo seriju susreta sa rimskim papom, medusobno skidanje anateme iz 1054. godine, zajednicke molitve itd. A kasnije su to cinili njegovi naslednici i njihovi saradnici, kao što su Jakovos americki, Stilijanos australijski, Damaskin ženevski i mnogi drugi.
Taj rad na ekumenskom planu prate i nekontrolisane izjave pojedinih predstavnika Pravoslavnih Crkava, ne samo onih sa Carigradskog trona, koje nemaju ništa zajednicko sa stavovima i ucenjem Svetih Otaca. Pomerene su mede koje postaviše Oci naši izmedu istine i laži, svetlosti i tame, Hrista i Velijara. Osnovni zadatak svih tih izliva sentimentalne (u suštini obostrano licemerne) ljubavi koja se u tim izjavama tobože projavljuje, jeste da se kod pravoslavnih hrišcana razvije svest o tome da su sa nepravoslavnima braca u Hristu, i clanovi jedne i istinske Crkve Hristove. To se govorilo u susretima, na konferencijama, štampalo u casopisima i knjigama, prenošeno preko radija i televizije. I sve to trebalo je da dovede do "zajednicke Caše", do zajednickog pricešca (intercommunio), koje i jeste osnovni cilj takozvanog "dijaloga ljubavi". A to je, po ocu Justinu Popovicu, "najbezocnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo judinsko i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove".
Pristup SPC Svetskom savetu crkava
Po ugledu na ostale pomesne Pravoslavne Crkve, a posebno na Carigradsku Patrijaršiju, i Srpska Pravoslavna Crkva, od samog pocetka trudila se da "uhvati korak" sa vremenom. Iako formalno još nije bila clan SSC, ona je pocela da tesno i cesto kontaktira sa tim "savezom jeresi", kako bi rekao otac Justin, da prima u zvanicne posete predstavnike SSC, najpre lica zadužena za slanje meducrkvene pomoci, kao g. Tobhijasa, Maskvela, gdicu Majhofer, pa do generalnog sekretara Viserta Hufta.
Istina, Srpska Crkva nije imala zvanicnog predstavnika - posmatraca na Drugoj konferenciji SSC u Evanstonu u Americi, ali je zato na Trecoj skupštini u Nju Delhiju 1961. godine imala svoju troclanu delegaciju (kojoj je na celu bio Episkop Visarion). Na ovoj skupštini došlo je do suštinskog zaokreta po pitanju ucešca Pravoslavnih pomesnih Crkava. Izgleda, pod pritiskom komunisticke sovjetske vlasti, Moskovska Patrijaršija, a sa njome i Crkve u svim satelitskim zemljama, listom su se uclanile u SSC. Tada su se uclanile: Moskovska Patrijaršija, Gruzijska Patrijaršija, Rumunska Patrijaršija, Bugarska Patrijaršija, Poljska Arhiepiskopija i Cehoslovacka Arhiepiskopija.
Srpska Crkva postala je clan SSC na "mala vrata", pomalo necasno. Naime, u posetu SPC je došao generalni sekretar Visert Huft i zamolio da se i Srpska Crkva uclani, bez obaveze na potpisivanje nekih teoloških dokumenata, koji bi bili dogmatski i kanonski neosnovani. Tadašnji Sveti sinod (ne, dakle, Sabor) SPC sa Patrijarhom Germanom na celu, odlucio je da se i Srpska Crkva uclani. To je prihvaceno i ozvaniceno na zasedanju Centralnog odbora SSC negde u Africi 1965. godine. Od tada pa nadalje Srpska Crkva je, kao i ostale pomesne Pravoslavne Crkve, postala ORGANSKI deo SSC. Uzimali smo ucešca preko zvanicnih predstavnika (episkopa ili teologa) na svim kasnijim anamblejama, konferencijama, simposionima, sastancima, molitvenom sedminama i svemu onom što je SSC padalo na pamet, a na šta smo mi bespogovorno pristajali. Rezultat tog ucešca bila je izvesna materijalna pomoc, koju je SPC povremeno dobijala od SSC u vidu lekova, lecenja ili oporavka nekih lica u Švajcarskoj, studentskih stipendija, ili izvesnim novcanih priloga za neke konkretne svrhe i potrebe SPC, kao recimo za gradnju nove zgrade Bogoslovskog fakulteta. Te mrvice materijalnih dobara placali smo gubljenjem na duhovnom planu u cistoti naše vere, kanonske doslednosti i vernosti Svetom Predanju Crkve Pravoslavne.
Prisustvo naših (i uopšte pravoslavnih) predstavnika na raznoraznim ekumenskim skupovima nema kanonskog opravdanja. Nismo tamo išli da smelo, otvoreno i nepokolebljivo ispovedamo vecnu i neizmenljivu istinu pravoslavne vere i Crkve, nego da pravimo konmpromise, i pristajemo, manjeviše, na sve one odluke i formulacije koje nam nepravoslavni ponude. Tako se stiglo i do Balamanda, i do Šambezija, i do Asizija, što sve skupa predstavlja neverstvo i izdaju svete pravoslavne vere.
Za sve to vreme padanja i propadanja u svakom pogledu Crkve Svetoga Save, jedino se cuo glas oca Justina Celijskog, koji je bio i ostao budna i nepromenljiva savest SPC. On, duboko osecajuci i liturgijski preživljavajuci duh apostolske i svetootacke istine, pisao je povodom ekumenskih "podviga" patrijarha Atinagore: "A patrijarh carigradski? On svojim neopapistickim ponašanjem, svojim recima i delima, sablažnjava vec decenijama pravoslavne savesti odricuci jedinstvenu i svespasonosnu istinu Pravoslavne Crkve i vere, priznavajuci rimskog vrhovnog prvosveštenika sa svom njegovom demonskom gordošcu..." Ove reci jasno izražavaju jedan zreo, iskren i svetootacki stav prema patrijarhu-jeretiku, kao i preciznu dijagnozu osnovnih namera Carigrada, koje naslednici patrijarha Atinagore sve do danas sprovode na ocigled i precutno odobravanje zvanicnika ostalih Pravoslavnih Crkava. Šta li bi tek danas rekao otac Justin? Jedino što je dobro u citavoj ovoj stvari, to je što naši zvanicni predstavnici i ucesnici na raznim ekumenskim skupovima, po povratku otuda ništa ne pišu i ne objavljuju u crkvenoj štampi, što bi trovalo pravoslavni narod. Cesto i mi arhijereji na Saboru sakupljeni, ostajemo uskraceni za zvanicne izveštaje od brace arhijereja, kao naših predstavnika, što je smatram, nedopustivo.
Imajuci u vidu sve napred receno s jedne strane, i vecno i nepogrešivo evandelsko merilo "da se svako drvo po plodovima svojim poznaje" s druge strane, jasno je kao sunce šta nam valja ciniti. Još na ovom saboru doneti ODLUKU o istupanju Srpske Pravoslavne Crkve iz Svetskog saveta crkava i svih drugih, njemu slicnih, organizacija (kao KEK i dr.), i shodno tome prekinuti praksu svakog ekumenskog delovanja i prakticnog ucestvovanja u ekumenistickim bezbožnim manifestacijama.
To uciniti iz ovih raloga:
1. Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i nareduje: "Coveka jeretika, posle prvog i drugog savetovanja, kloni se".
2. Što je to saglasno sa svim svetim Kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno ogrešili.
3. Što ne postoji ni jedan jedini medu Svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim ucenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše uclanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj slicnih.
4. Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve, koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja - Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima ce više pomoci u traženju i iznalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlucan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.
Nakon dve godine od ovog našeg izveštaja, Sveti arhijerejski sabor Srpske Pravoslavne Crkve na svom majsko-junskom zasedanju 1997. godine doneo je odluku da Srpska Crkva istupi iz SSC, odnosno odluceno je da Srpska Crkva ne bude više organski clan ove organizacije. U obrazloženju ove odluke je konstatovano da je Svetski savet crkava nastao kao izraz želje, narocito rascepkanog protestantskog sveta (pocevši od 1910.) za vaspostavljanjem jedinstva Crkve. Pravoslavne Crkve su, svaka na svoj nacin, kao što smo videli, osobito posle 1920. godine redovno ucestvovale u tzv. Ekumenskom pokretu, radi ostvarivanja Hristove zapovesti "da svi jedno budu".
U pocetku su na polju ekumenizma ucestvovali videni bogoslovi Pravoslavne Crkve, kao što su sveti vladika Nikolaj Žicki, episkop backi Irinej (Ciric), episkop dalmatinski Irinej (Ðordevic), protj. Georgije Florovski, Dimitrije Staniloje i dr. Oni su u svakoj prilici svedocili vecnu istinu i stav pravoslavnog bogoslovlja, da "bez jedinstva u veri nema i ne može biti jedinstva u Crkvi kao bogocovecanskom organizmu Hristovom". Na svim ekumenskim susretima i ansamblejama oni su izdvajali u posebne zakljucke svoje pravoslavne stavove i odluke. Tek kasnije, od formiranja SSC, od tog principa se postepeno odstupalo, i pravoslavni predstavnici su se sve više utapali u zajednicke (u suštini nepravoslavne) zakljucke i odluke. Na to posebno ukazuje obrazloženje izneto na Saboru SPC kojima je objašnjena i obrazložena odluka o istupanju iz SSC. Takva odluka je doneta:
. sa razloga što je SSC poceo da zanemaruje u svom delanju onaj izvorni stav o neophodnosti jedinstva u veri kao preduslovu jedinstva Crkve;
. sa razloga što je ovaj Savet poceo da dobija prirodu "NADCRKVE" i da se u tom duhu ponaša, prakticno prihvatajuci u nacinu svoga delovanja za Pravoslavlje neprihvatljivu anglikansku "teoriju grana", u novije vreme nazivanu teoriju "hrišcanskih tradicija", po kojoj se "tradicije" nekih od protestantskih sekti (nastalih, recimo, u prošlom veku) izjednacavaju i smatraju ravnopravnim sa živim Predanjem Crkve Istoka, neprekinutim od apostolskih vremena;
. Sa razloga što je SSC pod sve vecim uticajem sekularizma;
. Sa razloga što zbog samog ustrojstva SSC, u kome ogromnu vecinu imaju protestantske zajednice, Pravoslavna Crkva uvek biva nadglasavana, tako da pri takvom stanju stvari Pravoslavna Crkva ne može uticati na njegove odluke niti biti adekvatno zastupljena;
. Sa razloga što se u zvanicnim krugovima SSC sve više zanemaruju pitanja vere i poretka i jedinstva u veri i izvornoj Crkvi Hristovoj, za racun pragmatizma i dnevne svetske politike;
. Sa razloga što u zvanicnim krugovima ekumenskog pokreta (narocito posle Generalnih konferencija u Upsali i Kamberi) preovladuje duh i nastrojenje, prakticno ispoljavano i primenjivano - religioznog sinkretizma;
. Sa razloga što neke, i to najznacajnije (npr. Anglikanska crkva) clanice SSC, namesto da u duhu ekumenizma umanjuju postojece dogmatske i kanonske razlike - uvode nove "crkvene" obicaje i praksu koju dogmatski pravdaju, obicaje koji ugrožavaju evandelski etos i sveukupno hrišcansko predanje Istoka i Zapada (rukopolaganje žena za "biskupine" i "pastorine"), stvarajuci radikalno novi poredak, eklisiologiju i moral u "crkvi";
.Sa razloga što SSC toleriše neke od hrišcanskih zajednica, svojih clanica, koje protivno Evandelju i apostolu Pavlu, prihvataju i blagosiljaju neprirodni i protivprirodni blud ovencavanje istopolnih lica - lezbejki i homoseksualaca), što je "sramno i cuti";
. Sa razloga što se taj ekumensko-sinkretisticki i sekularisticki duh prenosi i na pojedine pravoslavne krugove, narocito u Dijaspori i mešanim sredinama, pa su postala cesta zajednicka pricešcivanja i molitvena opštenja sa nepravoslavnima, kojom se praksom negira sami etos i svetootacka pravila mišljenja i življenja u Crkvi (znaci, negativno se odražava na samu Crkvu);
. Sa razloga što ORGANSKO clanstvo u SSC prouzrokuje unutar pravoslavne Punoce sablazni i ozbiljne polarizacije medu Pomesnim Pravoslavnim Crkvama (što znaci: ne doprinoseci svehrišcanskom jedinstvu, ovakva vrsta clanstva direktno ugrožava jedinstvo unutar same Pravoslavne Crkve, da ne govorimo o eklisiološkoj neprihvatljivosti takve vrste clanstva!);
. Sa svih tih gore navedenih razloga, Srpska Pravoslavna Crkva, svedok verni i cuvarka (zajedno sa ostalim Pomesnim Pravoslavnim Crkvama) - vere i etosa Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Hristove, najavljuje svoje istupanje iz SSC; i otkazivanje da bude ORGANSKI clan ove organizacije (što su ucinile Jerusalimska patrijaršija i Gruzijska crkva). Pri tome Srpska Crkva se ne otkazuje da i dalje radi "na jedinstvu svih" i da saraduje sa svima, na radu sa SSC na humanitarnom polju, kao i na drugim oblastima meduhrišcanske odgovornosti za mir, pravednost i zajedništvo medu narodima i državama u svetu.
S obzirom, medutim, da se ovde radi o dalekosežnom koraku, koji se ne tice samo života i misije Srpske Crkve nego i sveukupnog Pravoslavlja i njegove spasonosne misije u svetu, Sabor Arhijereja Srpske Crkve je odlucio da svoj stav i mišljenje prethodno, pre konacnog istupanja, dostavi Carigradskom i Vaseljenskom Patrijarhu i svima poglavarima pomesnih Crkava Pravoslavnih, sa predlogom i zahtevom da se što skorije sazove Svepravoslavno savetovanje po pitanju daljeg ucešca Pravoslavnih Crkava uopšte u Svetskom savetu crkava. Tek posle toga Savetovanja ce naša Pomesna Crkva zauzeti svoj konacni stav po ovom pitanju i obznaniti ga javnosti.
Nažalost, poslednji stavovi ove odluke Sabora SPC, anulirali su sve one napred iznete jake razloge za konacni i trajni prekid clanstva i saradnje sa SSC, što se ubrzo i pokazalo. Uskoro je održano "Solunsko savetovanje" predstavnika svih Pravoslavnih Crkava, ciji su "zakljucci" sprecili Srpsku Pravoslavnu Crkvu da izvrši svoju odluku iz 1997. godine i napusti SSC. Kao da je cilj tog "savetovanja" i bio da razvodni i obesnaži odluku SPC. I zaista, vec iduce 1998. godine Sabor Srpske Crkve pružio je novi odgovor na pomenuto pitanje. Taj drugi odgovor, po tumacenju pravoslavnog kanoniste g. Ž. Kotoranina, "nije bogoslovski, nego politicki" . On se sastoji, prvo, u nespremnosti Sabora da zaštiti svoju prošlogodišnju odluku od falsifikovanja, negiranja i neizvršavanja iste i, drugo, u usvajanju Solunskih zakljucaka kao i u otposlanju delegacije Srpske Crkve u Harare na zasedanje Skupštine SSC. Suština, pak, Solunskih zakljucaka sastoji se u traženju radikalne reorganizacije tog Saveta, koja ni do danas i nakon sedam godina, nija usledila. Tako su i ti zakljucci ostali "mrtvo slovo na papiru". Niti se SSC u bilo cemu reorganizovao i postao bliži Pravoslavnoj Crkvi Hristovoj, niti je ijedna Pomesna Pravoslavna Crkva (pa ni Srpska), zbog toga istupila iz clanstva u SSC. A razlozi i obrazloženja za prekid clanstva u njemu (izneti u odluci Sabora SPC), i dalje su na snazi, kao, nažalost, i štetne eklisološke posledice koje iz tog clanstva proisticu.
Tako je drugim odgovorom Sabor Srpske Pravoslavne Crkve, napustivši svoju raniju odluku (iz 1997. godine) i njeno obrazloženje, nastavio i produžio svoje ORGANSKO ucešce kao ravnopravni clan Svetskog saveta crkava, vodeci sebe i svoju pastvu putem pogibli. Prosto, naprosto, dalje clanstvo Srpske Crkve u SSC nije niti može biti bogougodno. Posledice toga vec oseca narod i država. Najodgovorniji u Telu Crkve (Episkopi) zaobilaženjem dogmata i kršenjem kanona prizivaju Božiji gnev na sebe i na stado svoje. Neprihvatljiv je za pravoslavnu savest jereticki koncept "evandelskog ekumenizma" - Evandelja bez Hrista, spasenja bez Crkve.
Utešno je što je u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i posle nedoslednosti koje je pokazao Sveti arhijerejski sabor, i dalje bilo i ima onih koji se sa tim nisu pomirili, koji i dalje otvoreno i smelo istupaju protiv nakaznog ekumenizma, kao i protiv onih koji ga podržavaju, izlažuci se cesto i otvorenom gonjenju od strane pojedinih episkopa. Vredno je ovde pomenuti neka imena, u srpskom narodu dobro poznata. Pored citiranog Željka Kotoranina, tu je Rodoljub Lazic, Miodrag Petrovic, Vladimir Dimitrijevic, sveštenik Boban Milenkovic i dr. Narocito su u protivljenju ekumenizmu "u praksi" dosledni i odvažni monasi u skoro svim eparhijama SPC.
Opšti glas svih boraca za cistotu vere i vernost Crkvi Pravoslavnoj zazvucao je u SPC sa "Sopocanskog skupa" koji je održan u februaru 2001. godine. Sa tog skupa monaštva, sveštenstva i vernih ceda Crkve Pravoslavne, rukovodenih brigom i ljubavlju prema svetosavskom nasledu svoje majke Crkve, upucen je APEL - MOLBA Svetom arhijerejskom saboru Srpske Pravoslavne Crkve, da:
Neodložno izvrši svoju odluku iz 1997. godine o istupanju naše Crkve iz SSC, ukazujuci da je svaka Pomesna Crkva vlasna da sama donese i izvrši takvu odluku, jer su se pojedinacno i uclanjavale. Nikakvi zakljucci Solunskog savetovanja tome ne mogu i ne smeju biti smetnja;
Revidira svoj odnos prema rimokatolicizmu, koji svi Sveti Oci i Ucitelji Crkve, od Fotija Velikog, preko Marka Efeskog do Justina Celijskog smatraju jeresju, a ne "sestrinskom crkvom", te da se prekine svako molitveno opštenje sa rimokatolicima i papom rimskim pod izgovorom "bratske ljubavi";
Da se ni pod kakvim uslovima ne prihvati cesto najavljivani papin dolazak u posetu Srpskoj Crkvi;
Da se zaustave izvesne tendencije (koje se cesto naslucuju) ka uvodenju novog kalendara u našu Crkvu, jer bi takav pokušaj doveo do velikog raskola u našoj Crkvi, kao što se desilo i u svim pomesnim Crkvama koje su uvele novi kalendar;
Da se u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi pokrene unutarcrkveni dijalog o svim spornim pitanjima duhovnog života i bogoslovlja, jer upravo nedostatak dobronamernog dijaloga dovodi do unutrašnjih podela u narodu na sledbenike razlicitih bogoslužbenih, bogoslovskih i pastirskih struja, od kojih neke predstavljaju novacenja tuda Svetom Predanju.
Na kraju, Sopocanski skup, završava svoj Apel citirajuci reci svetog vladike Nikolaja, o potrebi revnosti i budnosti u borbi za spasenje svoje duše: "...Ako neko kaže: juce je bila opasnost po našu Crkvu, a danas je ta opasnost prestala, strašno se vara. To je trubac koji svira na spavanje. A mi moramo imati u ovo vreme što više trubaca koji ce svirati na budenje, na ustajanje, na pripravnost, na odbranu. Jer onaj 'nepomenik', kome je naš sveti narod sa svojim sveštenstvom osujetio 'vaplocenje u formi zakona' (misli na Konkordat iz 1937. godine), ipak ide po ovoj zemlji kao duh, kao avet, dejstvuje, dejstvuje i dejstvuje".
Na kraju bih završio ovo svoje izlaganje molitvenom željom, da ovaj naš Solunski simposion bude zbor TRUBACA koji ce svojim svedocenjem i svojom revnošcu razbuditi uspavane savesti predstavnika svih pomesnih Pravoslavnih Crkava, da sve skupa, ili svaka pojedinacno, sledujuci svoj unutrašnji zov, istupe iz Svetskog saveta crkava, prekinu molitveno i prakticno ucestvovanje u jeresi ekumenizma, te time posvedoce pred licem celoga sveta da Jedna, Sveta, Saborna i Apostolska Crkva bila je, jeste i bice Crkva Pravoslavna, da izvan Nje nema Crkve, i da bez Crkve i jedinstva sa Crkvom nema ni spasenja. To ce biti jedino istinsko služenje bližnjemu, istinska ljubav prema svima nepravoslavnim ili inoslavnim ljudima i narodima savremenog sveta, jer po ocu Justinu: "Samo je ono prava ljubav koja bližnjemu osigurava život vecni".
Kota, evo ti nova oficirska kapa za avatar... ako hoćeš.
by Veliki antipapski miting 2013 on Tuesday, February 2, 2010 at 1:52am
Episkop Artemije
Srpska crkva protiv Ekumanizma
Ekumenizam je cedo XX veka. Roden je na njegovom pocetku. Negde sredinom veka doživeo je metamorfozu u Svetski savet crkava. A krajem veka, bio je na izdisaju, jer je žestoko negiran. Nažalost, preživeo je tu krizu, i nastavio da uznemirava Crkvu Božiju i u XXI veku.
Ovaj naucni skup o Ekumenizmu, po našem skromnom mišljenju, veoma je zakasnio, ali ne i beznadežno. Stoga blagodarimo Bogu, kao i svima koji su se potrudili da do ovog eminentnog skupa dode, kako bi se pitanje Ekumenizma razmotrilo sa raznih aspekata, što bi trebalo da bude od velike pomoci, kako svim pomesnim Pravoslavnim Crkvama, tako i crkvenoj punoci i svakom verniku, da zauzme pravilan odnos prema ovoj, ne samo najnovijoj, nego i najopasnijoj eklisiološkoj jeresi, koju stoga naš poznati teolog o. Justin Popovic i naziva - "SVEJERES", jer ona u sebi obuhvata sve kroz istoriju Crkve poznate jeresi.
O Crkvi "Jednoj, Svetoj, Katolicanskoj i Apostolskoj", Crkvi Pravoslavnoj, kao i o samom pojmu "EKUMENIZMA", bilo je i bice mnogo govora na ovom cenjenom skupu. Stoga se mi u našem izlaganju necemo na tim pojmovima posebno zadržavati. Ono o cemu treba mi da govorimo jeste pitanje: da li je, kolika je i na koji nacin Srpska Pravoslavna Crkva protiv Ekumenizma; kroz koga i na koji nacin se to protivljenje projavljivalo ili se i danas projavljuje.
Bolna je cinjenica saznanje da ni jedna pomesna Crkva Pravoslavna nije ostala neokaljana i neuprljana ekumenistickom zarazom. Neka više, neka manje. Ali je isto tako utešna i ohrabrujuca cinjenica da je u svakoj pomesnoj Crkvi Pravoslavnoj bilo i ima onih svetlih i svetih primera, pojedinaca ili grupa, koji se aktivno protive, usmenom i pisanom recju, nadiranju Ekumenizma u pravoslavnu punocu [1]. Možda takvih nije mnogo, možda medusobno nisu dovoljno povezani i objedinjeni u jedan zajednicki odbrambeni front, ali je sigurno da su svi oni najpre sjedinjeni sa Glavom Crkve Gospodom Isusom Hristom sa svim Svetiteljima i Revniteljima Crkve Pravoslavne koji se kroz vekove trudiše i boriše za cistotu vere Pravoslavne, pa kroz njih i preko njih i medusobno. To može biti ono "Malo Stado" za koje rece Gospod u Svom Evandelju, da "bi volja Oca Nebeskoga da mu da carstvo".
U Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi prvi i najdosledniji borac protiv Ekumenizma bio je i ostao blaženoupokojeni otac Justin Popovic, koji je svojim primerom, svojim recima i svojim delima oduševljavao i nadahnjivao mnoge da ga slede. Svoj bogoslovsko-pravoslavni stav o Ekumenizmu o. Justin je sažeto izrazio u široko poznatoj knjizi "Pravoslavna Crkva i Ekumenizam", štampana najpre u Solunu 1974. godine. U toj svojoj knjizi o. Justin je dao sažetu ali sveobuhvatnu definiciju Ekumenizma. Po njemu, "Ekumenizam je zajednicko ime za psevdohrišcanstvo i psevdocrkve Zapadne Evrope. U njemu su srcem svojim svi evropski humanizmi sa papizmom na celu. A sva ta psevdohrišcanstva, sve te psevdocrkve nisu drugo do jeres do jeresi. Njima je zajednicko jevandelsko ime: svejeres" (N. d. str. 145). Otac Justin je smatrao da ce najbolje pokazati svu nastranost i nakaznost ekumenizma, kakav se u naše vreme pojavljuje, ako ga ogledamo u ogledalu jedine Istinite Crkve Hristove. I on je to ucinio izloživši u naglavnijim i najkracim potezima ucenje Pravoslavne Crkve o Istinitoj Crkvi Hristovoj, Crkvi apostolsko-svetootackoj, svetopredanjskoj. Samo ako se ima pravo i puno poznanje nauke Hristove, moguce je lako uociti i prepoznati sva lažna i jereticka ucenja.
O nastanku, pak, Ekumenizma kao pokreta za sjedinjenje hrišcana, njegovom istorijskom putu i razvoju, kao i mogucim zamkama u koje su upadali, i dalje upadaju, mnogi pravoslavni hrišcani, pa i znatan broj crkvenog klira, medu kojima i dobar broj episkopa, opisao je i sistematski izložio jeromonah Sava Janjic, sabrat manastira Decana, u svojoj knjizi "Ekumenizam i vreme apostasije", Prizren 1995. godine. Tamo se ekumenizam jasno definiše pre svega kao "eklisiološka jeres, koja ima za cilj da Telo Hristovo (Crkvu) pretvori u jednu 'ekumensku' organizaciju", udarajuci na sam koren pravoslavne vere - njenu Crkvu (str. 7). Ekumenizam, po o. Savi, ustvari želi da samovlasno "koriguje bogocovecansko ucenje Gospoda Hrista, svodeci ga na nivo socijalne, humanisticke i pacifisticke ideje, pokušavajuci da i samoga Hrista zameni obezboženim i sekularizovanim evropskim covekom" (isto).
Zbog svog jasnog antiekumenskog stava, knjiga o. Save bila je od mnogih napadana pa i zabranjivana da se prodaje u crkvenim knjižarama, ali niko nije ni pokušao, a kamoli uspeo da bilo šta iz izloženoga u knjizi demantuje i ospori. Ipak, u novije vreme, glavni nosilac borbe i otpora prema ekumenizmu u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi, bio je i ostao casopis Eparhije raško-prizrenske "Sveti knez Lazar", koji izlazi vec 12 godina. Casopis budno prati sva ekumenska zbivanja, donosi komentare, clanke, osvrte i stavove svih onih kojima je cistota vere i Pravoslavlja primarna stvar u životu, cak važnija i od samog života. Tu su objavljivani tekstovi reagovanja i prevodi pisama, odluka i svedocenja svetogorskih manastira po raznim povodima. Kad god bi se na polju bogoslovskog dijaloga pravoslavnih sa nepravoslavnima, ili pak u domenu prakticnog "ekumenisanja" prekoracile granice cime bi cistota i nepovredivost pravoslavne vere i Crkve bili dovedeni u pitanje, progovarao je glas savesti, najpre monaha sa Svete Gore, a onda i pojedinih bogoslova i teologa iz Soluna, Atine, ili drugih pomesnih Pravoslavnih Crkava. "Sveti knez Lazar" bi takve osvrte, apele, proteste donosio na svojim stranicama, što je u mnogome doprinosilo jacanju otpora ekumenizmu u krilu Srpske Pravoslavne Crkve. Takvi tekstovi su bili: povodom odluka u Balamandu, koje je Sveštena opština Svete Gore krajem 1993. uputila Njegovoj Svetosti Vaseljenskom Patrijarhu, g. Vartolomeju; pa Izveštaj Komisije Sveštene opštine Svete Gore o dijalogu izmedu pravoslavnih i protivhalkidonjana, održan u Šambeziju novembra 1993. godine, i mnogi drugi.
Slicnih osvrta i opomena je bilo i od pojedinaca ili grupa iz same Srpske Pravoslavne Crkve. Vredan je pomena tekst iskušenika-monaha Ilije pod naslovom "Nešto gore i od ekumenizma", gde iznosi stravicno svedocanstvo ekumenskih molitava pravoslavnih, rimokatolika i muslimana pocetkom 1992. godine u Bosni i Hercegovini. U vezi sa tim je i naš kratki osvrt "Bog se ne da ružiti" u kome ukazujemo da takva vrsta gaženja svetootackog predanja i kanona Svete Pravoslavne Crkve, vodi direktno, po Božjem dopuštenju, u meduetnicke sukobe i krvoprolice.
Pitanje ekumenizma i odnosa Srpske Pravoslavne Crkve prema istome, kao i pitanje clanstva SPC u Svetskom savetu crkava, bila je tih godina cesta tema za diskusiju i na Svetom arhijerejskom saboru. Pokretac i inspirator tih razgovora najcešce smo bili Mi sa našim predstavkama, kao i clanci objavljivani u našem casopisu "Sveti knez Lazar". Upravo to je i bio razlog da smo krajem 1994. godine dobili odluku Svetog arhijerejskog sinoda (br. 3128 od 17. novembra 1994. godine), da za Sveti arhijerejski sabor pripremimo i podnesemo kratak pregled istorije SSC, kao i pitanje ukljucenja u njega Srpske Pravoslavne Crkve. Izvršavajuci, dakle tu odluku Sv. Sinoda, mi smo za Sveti arhijerejski sabor u maju 1995. podneli sledeci izveštaj iz koga se, nadamo se, jasno vidi i naš licni stav prema SSC kao i prema ekumenizmu. Taj izveštaj glasi:
ANEKS PREDAVANjU
Izvršavajuci, dakle, tu odluku Svetog Sinoda, mi smo za Sveti arhijerejski sabor u maju 1995. godine, podneli iscrpan izveštaj u kome smo objasnili najpre neodrživost samog naziva "Svetski savet crkava", buduci da su Sveti Oci Drugog Vaseljenskog Sabora odogmatili veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katolicansku) i apostolsku Crkvu, a ne u MNOGE od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav "savet" ili "savez" što bi bila neka "NADCRKVA". Potom smo ukratko izneli istorijat nastanka SSC 1948. godine, pokazavši da on svoje korene ima u modernoj jeresi - svejeresi koja se naziva Ekumenizam, koji je ponikao u krilu protestantizma pri kraju XIX veka, i za potrebe istoga. Tek kasnije, taj pokret i njegove anticrkvene ideje (kao što je "Teorija grana - Branch Theory") postepeno bivaju usvajane i prihvatane od pojedinih pomesnih Pravoslavnih Crkava koje se ukljucuju u SSC i postaju njen ORGANSKI deo. Srpska Pravoslavna Crkva dugo je odolevala tom iskušenju ekumenizma, da bi najzad i ona 1965. godine postala clanica SSC, i trudeci se da niucemu ne zaostane za primerom ranije uclanjenih pomesnih Pravoslavnih Crkava, uzimajuci aktivnog ucešca u svim ekumenskim dijalozima i aktivnostima, bez obzira koliko to bilo u suprotnosti sa svetootackim Predanjem i propisima Kanona Crkve Pravoslavne.
Rezimirajuci svoj izveštaj, na kraju smo predložili Svetskom arhijerejskom saboru SPC da u toku tog svog zasedanja donese neopozivu ODLUKU o istupanju Srpske Pravoslavne Crkve iz Svetskog saveta crkava i svih drugih, njemu slicnih meducrkvenih organizacija (kao KEK i dr.), i da shodno tome prekine praksu svakog ekumenskog delovanja i prakticnog ucestvovanja u ekumenistickim bezbožnim manifestacijama. To uciniti, obrazložili smo, iz sledecih razloga:
1. Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i nareduje: "Coveka jeretika, posle prvog i drugog savetovanja, kloni se".
2. Što je to saglasno sa svim svetim Kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno ogrešili.
3. Što ne postoji ni jedan jedini medu Svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim ucenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše uclanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj slicnih.
4. Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve, koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja - Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima ce više pomoci u traženju i iznalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlucan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.
Stvaranje SSC
1. U samom nazivu "Svetski savet crkava" sadržana je sva jeres ove psevdocrkvene organizacije. Jer Sveti Oci Drugog Vaseljenskog Sabora odogmatiše veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katolicansku) i apostolsku Crkvu, a ne u MNOGE od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav "savet" ili "savez" što bi bila neka "NADCRKVA". Crkva je jedna i saborna, i u njoj je sabrana sva istina, sva blagodat, sve ono što je Bog sobom doneo na zemlju i darovao ljudima, i ostavio medu ljudima da se njime spasavaju. Ona je jedna i saborna jer sabira sve one koji žele spasenje, u jednu celinu, u telo Hrista Bogocoveka. Otuda i sama ideja "saveta" ili "saveza" crkava je nemisliva, nedopustiva i neprihvatljiva za svest i savest pravoslavnog coveka.
2. Istorija Svetskog saveta crkava ima svoju predistoriju u modernoj jeresi - svejeresi koja se naziva EKUMENIZAM. Fenomen Ekumenizma nije danas nešto novo i nepoznato. O njemu se decenijama dosta piše i govori, te se s pravom može reci da se radi o jednoj veoma složenoj pojavi. Ekumenizam je pre svega eklisiološka jeres, jer udara na sam koren pravoslavne vere - na svetu Crkvu, nastojeci da je pretvori u jednu ekumensku organizaciju lišenu svih bogocovecanskih epiteta Tela Hristovog, pripremajuci time put samom Antihristu.
Temelji Ekumenizma udarenu su još krajem XIX veka, upravo 1897. godine na Konferenciji 194 anglikanska biskupa u Lambetu. Na tom skupu su formulisani osnovni principi buduce ekumenske unije hrišcanskih "crkava". Ova Lambetska konferencija afirmiše dogmatski minimalizam, koji polazi od cinjenice da jedinstvo treba tražiti u minimumu zajednicke slicnosti bogoslovskih ucenja. Tu minimalnu zajednicku osnovu trebalo je da cine: Sveto Pismo (ali van konteksta Svetog Predanja), Nikeo-carigradski Simvol vere i samo dve svete tajne - Krštenje i Evharistija. Pored toga istaknut je i tzv. Princip tolerantnosti prema ucenju drugih "crkava" i spremnost na kompromis ljubavi. Treci izum Lambetske konferencije jeste cuvena "Teorija GRANA" (Branch Theory), koja polazi od tvrdnje da je Hristova Crkva kao jedno razgranato drvo, cije su grane medusobno ravnopravne i samo zajednicki predstavljaju manifestaciju JEDNE Crkve.
Zlo seme jednom posejano, naglo se razraslo. Vec pocetkom XX veka, 1910. god. U Edinburgu je, u organizaciji protestantskih "crkava" održana "Svetska misionarska konferencija" na kojoj je odluceno da se organizuje svetski pokret hrišcana za pitanja vere i crkvenog ustrojstva. Istovremeno sa ovim pokretom delovao je i pokret "Život i rad" ciji je zadatak bio da ostvari jedinstvo hrišcana kroz njihovu saradnju u pitanjima prakticnog života. Od ova dva, iskljucivo protestantska pokreta, stvara se njihovim ujedinjenjem 1948. godine na Prvoj generalnoj skupštini u Amsterdamu "Svetski savet crkava" sa sedištem u Ženevi. Na toj skupštini bile su prisutne, nažalost, i neke Pravoslavne Crkve, kao: Carigradska Patrijaršija, Kiparska Arhiepiskopija, Grcka Arhiepiskopija i ruska Mitropolija u Americi (danas - Pravoslavna Crkva u Americi).
3. Pravoslavlje, nažalost, nije dugo odolevalo ovom iskušenju modernizma i sekularizma, nego je brzo njime inficirano. Od strane Pravoslavnih Crkava, prva je ucinila ustupak ekumenizmu Carigradska Patrijaršija, još u januaru 1920. godine svojom Enciklikom "Svim crkvama Hristovim". U njoj se ne samo pomesne Pravoslavne Crkve nazivaju "Crkvama", vec je taj naziv sasvim ravnopravno, po prvi put, pridodat i raznim jeretickim konfesijama. Tako, na samom pocetku te nesretne Enciklike se kaže: "...medusobno približavanje raznih hrišcanskih Crkava i njihovo opštenje ne može biti odbaceno zbog dogmatskih razlika koje postoje medu njima..." Enciklika, dalje, apeluje da treba raditi na "pripremi i omogucavanju potpunog jedinstva"; razne jereticke grupe naziva "Crkvama koje nam nisu strane i tude, vec srodne i bliske u Hristu" i koje su nam "sanaslednici i satelesnici obecanja Božjih u Hristu" (Ef. 3,5). Kao prvi praktican korak u izgradnji medusobnog poverenja i ljubavi smatra se potreba da Pravoslavne Crkve usvoje NOVI (Grigorijanski) kalendar radi istovremenog proslavljanja velikih hrišcanskih praznika od strane SVIH 'Crkava', što je uskoro Carigradska Patrijaršija (a kasnije i još neke pomesne Pravoslavne Crkve) i ucinila, plativši to skupom cenom (unutrašnjim raskolom u Crkvi i narodu). Druge Pravoslavne Crkve su jedno vreme odolevale ovom opakom iskušenju. Narocitgo je Moskovska Patrijaršija pokazivala izvesne znake opreznosti prema ekumenizmu. O tome svedoci i sabor (SAVETOVANjE) episkopa Pomesnih Pravoslavnih Crkava održan u Moskvi od 8. do 18. jula 1948. godine, a povodom petstogodišnjice proglašenja autokefalnosti Ruske Pravoslavne Crkve. Na tom Saboru su predstavnici aleksandrijske, antiohijske, ruske, srpske, rumunske, gruzijske, bugarske, poljske, cehoslovacke i albanske Crkve odbacili ucešce u svetskom ekumenskom pokretu i u SSC, koji je upravo bio formiran, osudivši ga kao jeres.
4. Ova revnost pravoslavnih u odstojavanju Istine Božije o Crkvi, nažalost, nije dugo trajala. Samo cetiri godine nakon formiranja Svetskog saveta crkava, Carigradski patrijarh Atinagora izdao je 1952. godine Encikliku kojom poziva sve poglavare Pomesnih Pravoslavnih Crkava da se pridruže Svetskom savetu crkava. Iako su razlozi za takav poziv bili sasvim banalni i necrkveni (recimo: "približavanje naroda i nacija", u cilju "suocavanja sa velikim problemima sadašnjice"), pojedine Pravoslavne Crkve još iste te 1952. godine hitaju da se ukljuce u SSC. Carigradska Patrijaršija šalje svoje stalne predstavnike u centralu SSC u Ženevi. Godine 1959. Centralni komitet SSC sastaje se na Rodosu sa predstavnicima svih Pravoslavnih Crkava, od kada je prakticno Ekumenizam ušao medu zidove Pravoslavlja i poceo, poput raka, iznutra da ga razjeda. Posle Rodosa, pravoslavni se prosto takmice medusobno ko ce se pokazati vecim ekumenistom.
Pravoslavni ekumenisti su pocev od 1961. godine sazivali niz konferencija u cilju realizovanja ekumenistickih ciljeva. Tako je 1964. godine održana Treca konferencija na Rodosu, gde je odluceno da se vode "dijalozi" sa jereticima "na ravnopravnoj osnovi", kao i da svaka pomesna Pravoslavna Crkva neguje samostalno "bratske odnose" sa jereticima. Kolovoda u svim ovim ekumenskim igrama bio je Carigradski patrijarh Atinagora, koji je zapoceo seriju susreta sa rimskim papom, medusobno skidanje anateme iz 1054. godine, zajednicke molitve itd. A kasnije su to cinili njegovi naslednici i njihovi saradnici, kao što su Jakovos americki, Stilijanos australijski, Damaskin ženevski i mnogi drugi.
Taj rad na ekumenskom planu prate i nekontrolisane izjave pojedinih predstavnika Pravoslavnih Crkava, ne samo onih sa Carigradskog trona, koje nemaju ništa zajednicko sa stavovima i ucenjem Svetih Otaca. Pomerene su mede koje postaviše Oci naši izmedu istine i laži, svetlosti i tame, Hrista i Velijara. Osnovni zadatak svih tih izliva sentimentalne (u suštini obostrano licemerne) ljubavi koja se u tim izjavama tobože projavljuje, jeste da se kod pravoslavnih hrišcana razvije svest o tome da su sa nepravoslavnima braca u Hristu, i clanovi jedne i istinske Crkve Hristove. To se govorilo u susretima, na konferencijama, štampalo u casopisima i knjigama, prenošeno preko radija i televizije. I sve to trebalo je da dovede do "zajednicke Caše", do zajednickog pricešca (intercommunio), koje i jeste osnovni cilj takozvanog "dijaloga ljubavi". A to je, po ocu Justinu Popovicu, "najbezocnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo judinsko i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove".
Pristup SPC Svetskom savetu crkava
Po ugledu na ostale pomesne Pravoslavne Crkve, a posebno na Carigradsku Patrijaršiju, i Srpska Pravoslavna Crkva, od samog pocetka trudila se da "uhvati korak" sa vremenom. Iako formalno još nije bila clan SSC, ona je pocela da tesno i cesto kontaktira sa tim "savezom jeresi", kako bi rekao otac Justin, da prima u zvanicne posete predstavnike SSC, najpre lica zadužena za slanje meducrkvene pomoci, kao g. Tobhijasa, Maskvela, gdicu Majhofer, pa do generalnog sekretara Viserta Hufta.
Istina, Srpska Crkva nije imala zvanicnog predstavnika - posmatraca na Drugoj konferenciji SSC u Evanstonu u Americi, ali je zato na Trecoj skupštini u Nju Delhiju 1961. godine imala svoju troclanu delegaciju (kojoj je na celu bio Episkop Visarion). Na ovoj skupštini došlo je do suštinskog zaokreta po pitanju ucešca Pravoslavnih pomesnih Crkava. Izgleda, pod pritiskom komunisticke sovjetske vlasti, Moskovska Patrijaršija, a sa njome i Crkve u svim satelitskim zemljama, listom su se uclanile u SSC. Tada su se uclanile: Moskovska Patrijaršija, Gruzijska Patrijaršija, Rumunska Patrijaršija, Bugarska Patrijaršija, Poljska Arhiepiskopija i Cehoslovacka Arhiepiskopija.
Srpska Crkva postala je clan SSC na "mala vrata", pomalo necasno. Naime, u posetu SPC je došao generalni sekretar Visert Huft i zamolio da se i Srpska Crkva uclani, bez obaveze na potpisivanje nekih teoloških dokumenata, koji bi bili dogmatski i kanonski neosnovani. Tadašnji Sveti sinod (ne, dakle, Sabor) SPC sa Patrijarhom Germanom na celu, odlucio je da se i Srpska Crkva uclani. To je prihvaceno i ozvaniceno na zasedanju Centralnog odbora SSC negde u Africi 1965. godine. Od tada pa nadalje Srpska Crkva je, kao i ostale pomesne Pravoslavne Crkve, postala ORGANSKI deo SSC. Uzimali smo ucešca preko zvanicnih predstavnika (episkopa ili teologa) na svim kasnijim anamblejama, konferencijama, simposionima, sastancima, molitvenom sedminama i svemu onom što je SSC padalo na pamet, a na šta smo mi bespogovorno pristajali. Rezultat tog ucešca bila je izvesna materijalna pomoc, koju je SPC povremeno dobijala od SSC u vidu lekova, lecenja ili oporavka nekih lica u Švajcarskoj, studentskih stipendija, ili izvesnim novcanih priloga za neke konkretne svrhe i potrebe SPC, kao recimo za gradnju nove zgrade Bogoslovskog fakulteta. Te mrvice materijalnih dobara placali smo gubljenjem na duhovnom planu u cistoti naše vere, kanonske doslednosti i vernosti Svetom Predanju Crkve Pravoslavne.
Prisustvo naših (i uopšte pravoslavnih) predstavnika na raznoraznim ekumenskim skupovima nema kanonskog opravdanja. Nismo tamo išli da smelo, otvoreno i nepokolebljivo ispovedamo vecnu i neizmenljivu istinu pravoslavne vere i Crkve, nego da pravimo konmpromise, i pristajemo, manjeviše, na sve one odluke i formulacije koje nam nepravoslavni ponude. Tako se stiglo i do Balamanda, i do Šambezija, i do Asizija, što sve skupa predstavlja neverstvo i izdaju svete pravoslavne vere.
Za sve to vreme padanja i propadanja u svakom pogledu Crkve Svetoga Save, jedino se cuo glas oca Justina Celijskog, koji je bio i ostao budna i nepromenljiva savest SPC. On, duboko osecajuci i liturgijski preživljavajuci duh apostolske i svetootacke istine, pisao je povodom ekumenskih "podviga" patrijarha Atinagore: "A patrijarh carigradski? On svojim neopapistickim ponašanjem, svojim recima i delima, sablažnjava vec decenijama pravoslavne savesti odricuci jedinstvenu i svespasonosnu istinu Pravoslavne Crkve i vere, priznavajuci rimskog vrhovnog prvosveštenika sa svom njegovom demonskom gordošcu..." Ove reci jasno izražavaju jedan zreo, iskren i svetootacki stav prema patrijarhu-jeretiku, kao i preciznu dijagnozu osnovnih namera Carigrada, koje naslednici patrijarha Atinagore sve do danas sprovode na ocigled i precutno odobravanje zvanicnika ostalih Pravoslavnih Crkava. Šta li bi tek danas rekao otac Justin? Jedino što je dobro u citavoj ovoj stvari, to je što naši zvanicni predstavnici i ucesnici na raznim ekumenskim skupovima, po povratku otuda ništa ne pišu i ne objavljuju u crkvenoj štampi, što bi trovalo pravoslavni narod. Cesto i mi arhijereji na Saboru sakupljeni, ostajemo uskraceni za zvanicne izveštaje od brace arhijereja, kao naših predstavnika, što je smatram, nedopustivo.
Imajuci u vidu sve napred receno s jedne strane, i vecno i nepogrešivo evandelsko merilo "da se svako drvo po plodovima svojim poznaje" s druge strane, jasno je kao sunce šta nam valja ciniti. Još na ovom saboru doneti ODLUKU o istupanju Srpske Pravoslavne Crkve iz Svetskog saveta crkava i svih drugih, njemu slicnih, organizacija (kao KEK i dr.), i shodno tome prekinuti praksu svakog ekumenskog delovanja i prakticnog ucestvovanja u ekumenistickim bezbožnim manifestacijama.
To uciniti iz ovih raloga:
1. Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i nareduje: "Coveka jeretika, posle prvog i drugog savetovanja, kloni se".
2. Što je to saglasno sa svim svetim Kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno ogrešili.
3. Što ne postoji ni jedan jedini medu Svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim ucenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše uclanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj slicnih.
4. Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve, koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja - Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima ce više pomoci u traženju i iznalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlucan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.
Nakon dve godine od ovog našeg izveštaja, Sveti arhijerejski sabor Srpske Pravoslavne Crkve na svom majsko-junskom zasedanju 1997. godine doneo je odluku da Srpska Crkva istupi iz SSC, odnosno odluceno je da Srpska Crkva ne bude više organski clan ove organizacije. U obrazloženju ove odluke je konstatovano da je Svetski savet crkava nastao kao izraz želje, narocito rascepkanog protestantskog sveta (pocevši od 1910.) za vaspostavljanjem jedinstva Crkve. Pravoslavne Crkve su, svaka na svoj nacin, kao što smo videli, osobito posle 1920. godine redovno ucestvovale u tzv. Ekumenskom pokretu, radi ostvarivanja Hristove zapovesti "da svi jedno budu".
U pocetku su na polju ekumenizma ucestvovali videni bogoslovi Pravoslavne Crkve, kao što su sveti vladika Nikolaj Žicki, episkop backi Irinej (Ciric), episkop dalmatinski Irinej (Ðordevic), protj. Georgije Florovski, Dimitrije Staniloje i dr. Oni su u svakoj prilici svedocili vecnu istinu i stav pravoslavnog bogoslovlja, da "bez jedinstva u veri nema i ne može biti jedinstva u Crkvi kao bogocovecanskom organizmu Hristovom". Na svim ekumenskim susretima i ansamblejama oni su izdvajali u posebne zakljucke svoje pravoslavne stavove i odluke. Tek kasnije, od formiranja SSC, od tog principa se postepeno odstupalo, i pravoslavni predstavnici su se sve više utapali u zajednicke (u suštini nepravoslavne) zakljucke i odluke. Na to posebno ukazuje obrazloženje izneto na Saboru SPC kojima je objašnjena i obrazložena odluka o istupanju iz SSC. Takva odluka je doneta:
. sa razloga što je SSC poceo da zanemaruje u svom delanju onaj izvorni stav o neophodnosti jedinstva u veri kao preduslovu jedinstva Crkve;
. sa razloga što je ovaj Savet poceo da dobija prirodu "NADCRKVE" i da se u tom duhu ponaša, prakticno prihvatajuci u nacinu svoga delovanja za Pravoslavlje neprihvatljivu anglikansku "teoriju grana", u novije vreme nazivanu teoriju "hrišcanskih tradicija", po kojoj se "tradicije" nekih od protestantskih sekti (nastalih, recimo, u prošlom veku) izjednacavaju i smatraju ravnopravnim sa živim Predanjem Crkve Istoka, neprekinutim od apostolskih vremena;
. Sa razloga što je SSC pod sve vecim uticajem sekularizma;
. Sa razloga što zbog samog ustrojstva SSC, u kome ogromnu vecinu imaju protestantske zajednice, Pravoslavna Crkva uvek biva nadglasavana, tako da pri takvom stanju stvari Pravoslavna Crkva ne može uticati na njegove odluke niti biti adekvatno zastupljena;
. Sa razloga što se u zvanicnim krugovima SSC sve više zanemaruju pitanja vere i poretka i jedinstva u veri i izvornoj Crkvi Hristovoj, za racun pragmatizma i dnevne svetske politike;
. Sa razloga što u zvanicnim krugovima ekumenskog pokreta (narocito posle Generalnih konferencija u Upsali i Kamberi) preovladuje duh i nastrojenje, prakticno ispoljavano i primenjivano - religioznog sinkretizma;
. Sa razloga što neke, i to najznacajnije (npr. Anglikanska crkva) clanice SSC, namesto da u duhu ekumenizma umanjuju postojece dogmatske i kanonske razlike - uvode nove "crkvene" obicaje i praksu koju dogmatski pravdaju, obicaje koji ugrožavaju evandelski etos i sveukupno hrišcansko predanje Istoka i Zapada (rukopolaganje žena za "biskupine" i "pastorine"), stvarajuci radikalno novi poredak, eklisiologiju i moral u "crkvi";
.Sa razloga što SSC toleriše neke od hrišcanskih zajednica, svojih clanica, koje protivno Evandelju i apostolu Pavlu, prihvataju i blagosiljaju neprirodni i protivprirodni blud ovencavanje istopolnih lica - lezbejki i homoseksualaca), što je "sramno i cuti";
. Sa razloga što se taj ekumensko-sinkretisticki i sekularisticki duh prenosi i na pojedine pravoslavne krugove, narocito u Dijaspori i mešanim sredinama, pa su postala cesta zajednicka pricešcivanja i molitvena opštenja sa nepravoslavnima, kojom se praksom negira sami etos i svetootacka pravila mišljenja i življenja u Crkvi (znaci, negativno se odražava na samu Crkvu);
. Sa razloga što ORGANSKO clanstvo u SSC prouzrokuje unutar pravoslavne Punoce sablazni i ozbiljne polarizacije medu Pomesnim Pravoslavnim Crkvama (što znaci: ne doprinoseci svehrišcanskom jedinstvu, ovakva vrsta clanstva direktno ugrožava jedinstvo unutar same Pravoslavne Crkve, da ne govorimo o eklisiološkoj neprihvatljivosti takve vrste clanstva!);
. Sa svih tih gore navedenih razloga, Srpska Pravoslavna Crkva, svedok verni i cuvarka (zajedno sa ostalim Pomesnim Pravoslavnim Crkvama) - vere i etosa Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Hristove, najavljuje svoje istupanje iz SSC; i otkazivanje da bude ORGANSKI clan ove organizacije (što su ucinile Jerusalimska patrijaršija i Gruzijska crkva). Pri tome Srpska Crkva se ne otkazuje da i dalje radi "na jedinstvu svih" i da saraduje sa svima, na radu sa SSC na humanitarnom polju, kao i na drugim oblastima meduhrišcanske odgovornosti za mir, pravednost i zajedništvo medu narodima i državama u svetu.
S obzirom, medutim, da se ovde radi o dalekosežnom koraku, koji se ne tice samo života i misije Srpske Crkve nego i sveukupnog Pravoslavlja i njegove spasonosne misije u svetu, Sabor Arhijereja Srpske Crkve je odlucio da svoj stav i mišljenje prethodno, pre konacnog istupanja, dostavi Carigradskom i Vaseljenskom Patrijarhu i svima poglavarima pomesnih Crkava Pravoslavnih, sa predlogom i zahtevom da se što skorije sazove Svepravoslavno savetovanje po pitanju daljeg ucešca Pravoslavnih Crkava uopšte u Svetskom savetu crkava. Tek posle toga Savetovanja ce naša Pomesna Crkva zauzeti svoj konacni stav po ovom pitanju i obznaniti ga javnosti.
Nažalost, poslednji stavovi ove odluke Sabora SPC, anulirali su sve one napred iznete jake razloge za konacni i trajni prekid clanstva i saradnje sa SSC, što se ubrzo i pokazalo. Uskoro je održano "Solunsko savetovanje" predstavnika svih Pravoslavnih Crkava, ciji su "zakljucci" sprecili Srpsku Pravoslavnu Crkvu da izvrši svoju odluku iz 1997. godine i napusti SSC. Kao da je cilj tog "savetovanja" i bio da razvodni i obesnaži odluku SPC. I zaista, vec iduce 1998. godine Sabor Srpske Crkve pružio je novi odgovor na pomenuto pitanje. Taj drugi odgovor, po tumacenju pravoslavnog kanoniste g. Ž. Kotoranina, "nije bogoslovski, nego politicki" . On se sastoji, prvo, u nespremnosti Sabora da zaštiti svoju prošlogodišnju odluku od falsifikovanja, negiranja i neizvršavanja iste i, drugo, u usvajanju Solunskih zakljucaka kao i u otposlanju delegacije Srpske Crkve u Harare na zasedanje Skupštine SSC. Suština, pak, Solunskih zakljucaka sastoji se u traženju radikalne reorganizacije tog Saveta, koja ni do danas i nakon sedam godina, nija usledila. Tako su i ti zakljucci ostali "mrtvo slovo na papiru". Niti se SSC u bilo cemu reorganizovao i postao bliži Pravoslavnoj Crkvi Hristovoj, niti je ijedna Pomesna Pravoslavna Crkva (pa ni Srpska), zbog toga istupila iz clanstva u SSC. A razlozi i obrazloženja za prekid clanstva u njemu (izneti u odluci Sabora SPC), i dalje su na snazi, kao, nažalost, i štetne eklisološke posledice koje iz tog clanstva proisticu.
Tako je drugim odgovorom Sabor Srpske Pravoslavne Crkve, napustivši svoju raniju odluku (iz 1997. godine) i njeno obrazloženje, nastavio i produžio svoje ORGANSKO ucešce kao ravnopravni clan Svetskog saveta crkava, vodeci sebe i svoju pastvu putem pogibli. Prosto, naprosto, dalje clanstvo Srpske Crkve u SSC nije niti može biti bogougodno. Posledice toga vec oseca narod i država. Najodgovorniji u Telu Crkve (Episkopi) zaobilaženjem dogmata i kršenjem kanona prizivaju Božiji gnev na sebe i na stado svoje. Neprihvatljiv je za pravoslavnu savest jereticki koncept "evandelskog ekumenizma" - Evandelja bez Hrista, spasenja bez Crkve.
Utešno je što je u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i posle nedoslednosti koje je pokazao Sveti arhijerejski sabor, i dalje bilo i ima onih koji se sa tim nisu pomirili, koji i dalje otvoreno i smelo istupaju protiv nakaznog ekumenizma, kao i protiv onih koji ga podržavaju, izlažuci se cesto i otvorenom gonjenju od strane pojedinih episkopa. Vredno je ovde pomenuti neka imena, u srpskom narodu dobro poznata. Pored citiranog Željka Kotoranina, tu je Rodoljub Lazic, Miodrag Petrovic, Vladimir Dimitrijevic, sveštenik Boban Milenkovic i dr. Narocito su u protivljenju ekumenizmu "u praksi" dosledni i odvažni monasi u skoro svim eparhijama SPC.
Opšti glas svih boraca za cistotu vere i vernost Crkvi Pravoslavnoj zazvucao je u SPC sa "Sopocanskog skupa" koji je održan u februaru 2001. godine. Sa tog skupa monaštva, sveštenstva i vernih ceda Crkve Pravoslavne, rukovodenih brigom i ljubavlju prema svetosavskom nasledu svoje majke Crkve, upucen je APEL - MOLBA Svetom arhijerejskom saboru Srpske Pravoslavne Crkve, da:
Neodložno izvrši svoju odluku iz 1997. godine o istupanju naše Crkve iz SSC, ukazujuci da je svaka Pomesna Crkva vlasna da sama donese i izvrši takvu odluku, jer su se pojedinacno i uclanjavale. Nikakvi zakljucci Solunskog savetovanja tome ne mogu i ne smeju biti smetnja;
Revidira svoj odnos prema rimokatolicizmu, koji svi Sveti Oci i Ucitelji Crkve, od Fotija Velikog, preko Marka Efeskog do Justina Celijskog smatraju jeresju, a ne "sestrinskom crkvom", te da se prekine svako molitveno opštenje sa rimokatolicima i papom rimskim pod izgovorom "bratske ljubavi";
Da se ni pod kakvim uslovima ne prihvati cesto najavljivani papin dolazak u posetu Srpskoj Crkvi;
Da se zaustave izvesne tendencije (koje se cesto naslucuju) ka uvodenju novog kalendara u našu Crkvu, jer bi takav pokušaj doveo do velikog raskola u našoj Crkvi, kao što se desilo i u svim pomesnim Crkvama koje su uvele novi kalendar;
Da se u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi pokrene unutarcrkveni dijalog o svim spornim pitanjima duhovnog života i bogoslovlja, jer upravo nedostatak dobronamernog dijaloga dovodi do unutrašnjih podela u narodu na sledbenike razlicitih bogoslužbenih, bogoslovskih i pastirskih struja, od kojih neke predstavljaju novacenja tuda Svetom Predanju.
Na kraju, Sopocanski skup, završava svoj Apel citirajuci reci svetog vladike Nikolaja, o potrebi revnosti i budnosti u borbi za spasenje svoje duše: "...Ako neko kaže: juce je bila opasnost po našu Crkvu, a danas je ta opasnost prestala, strašno se vara. To je trubac koji svira na spavanje. A mi moramo imati u ovo vreme što više trubaca koji ce svirati na budenje, na ustajanje, na pripravnost, na odbranu. Jer onaj 'nepomenik', kome je naš sveti narod sa svojim sveštenstvom osujetio 'vaplocenje u formi zakona' (misli na Konkordat iz 1937. godine), ipak ide po ovoj zemlji kao duh, kao avet, dejstvuje, dejstvuje i dejstvuje".
Na kraju bih završio ovo svoje izlaganje molitvenom željom, da ovaj naš Solunski simposion bude zbor TRUBACA koji ce svojim svedocenjem i svojom revnošcu razbuditi uspavane savesti predstavnika svih pomesnih Pravoslavnih Crkava, da sve skupa, ili svaka pojedinacno, sledujuci svoj unutrašnji zov, istupe iz Svetskog saveta crkava, prekinu molitveno i prakticno ucestvovanje u jeresi ekumenizma, te time posvedoce pred licem celoga sveta da Jedna, Sveta, Saborna i Apostolska Crkva bila je, jeste i bice Crkva Pravoslavna, da izvan Nje nema Crkve, i da bez Crkve i jedinstva sa Crkvom nema ni spasenja. To ce biti jedino istinsko služenje bližnjemu, istinska ljubav prema svima nepravoslavnim ili inoslavnim ljudima i narodima savremenog sveta, jer po ocu Justinu: "Samo je ono prava ljubav koja bližnjemu osigurava život vecni".
Kota, evo ti nova oficirska kapa za avatar... ako hoćeš.
- Učlanjen(a)
- 22.03.2010
- Poruka
- 346
Bio sam Titov pionir i dao sam zakletvu a rec *pionir* ima svoje znacenje svako slovo, tu nigde nisam video da se od mene trazi da izdam veru Pravoslavnu vec da budem koristan clan drustva.Kada sam dosao kuci tako obucen na glavi pionirska kapa a oko vrata marama mom pokojnom djedu je bilo drago jer je bio u partizanima i gonio je svabu do Slovenije peske a pokojna baba je rekla skidaj to govno sa glave jer je ona bila u cetnicima.Ali ja sam uzeo od obadvoje ono sto je najbolje a to je da mi se svidjala organizacija drzave za vreme komunizma jer se postovao radnik i svi su dobro ziveli samo mi se nije svidjalo sto se narod bio odvojio od Boga i crkve.Ja bih i danas organizovao takvu drzavu samo sa verom u Gospoda da svi idu u crkvu,poste,ispovedaju i pricescuju.kada bi imali takvu drzavu licno mislim da je nebi bilo bolje na svetu a imali bi i blagoslov od Gospoda i sve bi nam dao.