Ekumenizam - ekspanzija babilonskog duha
Molitvena osmina ekumenskih crkava održat će se od 18 - 25. siječnja u Zagrebu i županiji. Tradicionalni ekumenski hod po zagrebačkim crkvama započet će u Baptističkoj crkvi 19. siječnja u 19h.
Ekumenski koordinacijski odbor crkava u Hrvatskoj
- Katolička crkva
- Srpska pravoslavna crkva
- Evangelička crkva
- Reformirana kršćanska crkva u Hrvatskoj
- Savez baptističkih crkava u Hrvatskoj
- Evanđeoska pentekostna crkva
Dobronamjerno savjetujem svakom čitatelju ovog posta da vrlo pozorno pročita i zapamti imena šest spomenutih članica, kako bi to imao na umu za vrijeme čitanja poruke i sagledavanja stvari u Duhu i istini.
Najpodlija sotonina obmana posljednjeg vremena (onog u kojem živimo) jest ekumenizam. Grčka riječ oikumene znači: stanovnik svijeta, čovječanstvo, budući svijet. U Websterovom rječniku pod pojmom ekumenizam nalazimo ovaj opis: opći, univerzalan. Počeci ekumenskog pokreta sežu u 19. stoljeće, kad je u Engleskoj osnovana Evanđeoska alijansa. Isprva su pokretu pripadale crkve reformacijske baštine, a 1960. g. priključila se i rimokatolička crkva. Pokret crkava s kršćanskim predznakom ubrzo je proširio svoj utjecaj i na druge religije, postigavši tako do tada neviđen planetarni utjecaj. Rimski papa Wojtyla organizirao je 1986. g. skup u Asizu na kojem je sudjelovalo sedamdesetak vođa svjetskih religija. Od tada se skupovi takve vrste redovito održavaju. Na njima, uz dominantnu ulogu rimokatoličke crkve, sudjeluju i pripadnici crkava s kršćanskim predznakom, kao i ostalih religija (islam, budizam, hinduizam i dr.)
Iako ekumenski rječnik sačinjavaju ovakvi i slični slogani: mir, suradnja, tolerancija, međusobno uvažavanje, poštivanje različitosti, nenametanje mišljenja i sl. jasno je da se kotač pokreta okreće prema cilju stvaranja jedinstvene svjetske religije. Ona će samo prividno imati kršćanski predznak. U duhovnoj srži bit će antikršćanska i bezbožna. Kao takva, odigrat će važnu ulogu u antikristovoj vladavini koja će uskoro obuhvatiti cijeli svijet.
U Bibliji je ova religija novog doba nazvana imenom drevnog grada Babilona. On je bio središte idolopoklonstva, mnogoboštva, vračarstva i općeg otpora Božjem kraljevstvu. Iz babilonskog duhovnog sustava razvile su se mnoge druge religije i bezbožni utjecaji manifestirani u lažnom kršćanstvu. Demonska pozadina ovog duha toliko je lako prepoznatljiva da se možemo zapitati; ima li uopće svrhe govoriti o tome, pa to su tako očigledne stvari? Nažalost, iako su očite, još je očitije da je bog ovog svijeta zaslijepio oči i uši mnogih pripadnika Božjeg naroda. Iako su stvari očigledne, oni su se otvorili djelovanju tog duha i potpali pod njegov utjecaj. Nije riječ o pojedincima. Ovdje govorimo o milijunima pripadnika raznoraznih kršćanskih denominacija i pokreta diljem svijeta.
Kako se dolazi pod utjecaj ekumenskog duha?
Ekumenizam je u svojoj srži duhovni blud, služenje lažnom bogu (sotoni), koji se lukavo nastupa pod Kristovim imenom. Trebamo razlikovati neposredno i posredno sudjelovanje u ekumenizmu. Neposredno sudjelovanje podrazumijeva da je pojedinac ili skupina ljudi zagovornik ekumene, čvrstog uvjerenja u ispravnost i Božje nadahnuće tog pokreta. Takvi pojedinci i skupine pod izravnom su kontrolom sotoninog zavodničkog duha i kanali su provedbe njegove volje. Posredno sudjelovanje znači pripadati lokalnoj crkvi ili denominaciji koja podržava ili aktivno sudjeluje u ekumenizmu.
Božja osuda ekumenizma
U knjizi Otkrivenja vidimo Božje upozorenje: „Izađite iz nje moj narode. (babilonske bludnice), da ne postanete sudionicima njezinih grijeha i da ne dijelite njezinih zala.“ (18:4)
Ovdje vidimo dvije važne stvari:
- Bog se obraća svom narodu, ne svijetu! Što uopće Božji narod radi u babilonskoj bludnici i kako je tamo dospio? Pogledajmo gornji popis članica ekumenskog pokreta u Hrvatskoj i bit će nam jasno. Nije naodmet i pročitati ono što kažu zagovornici ekumenizma u Hrvatskoj. Boris Peterlin, savjetnik za ekumenizam pri savezu baptističkih crkava, kaže „da je molitvena osmina nastojanje da preuzmemo odgovornost za ono što možemo mijenjati u nama samima i u našim zajednicama, kako bismo ostvarili to zajedništvo (ekumensko)“. Da, uistinu je nešto potrebno promijeniti u pojedincima i zajednicama da bi se ostvarilo lažno ekumensko jedinstvo. Potrebno je zamijeniti istinu lažima, potrebno je razvijati kompromisni duh, potrebno je Evanđelje zamijeniti lažnim evanđeljem, malo po malo, svjetovnošću, humanizmom, ljudskom tradicijom i ubijanjem savjesti onih vjernika koji shvaćaju što se događa, ali ipak nemaju snage oduprijeti se. Božja riječ ne kaže: „Čekajte, možda će se nešto promijeniti!“, nego izađite, fizički i duhovno! Proročanstvo je davno prije izrečeno po Duhu Svetom i neće se promijeniti!
- Bog kaže, ukoliko ne izađemo, postat ćemo sudionici grijeha babilonske bludnice i dijelit ćemo osudu njezinih zala. Postoje ljudi, mnogo njih, koji u svom srcu znaju da je ekumenizam kriv, ali zavedeni su opasnom obmanom koju protura kompromisna crkvena religija. Oni misle da u svom srcu mogu biti protiv ekumenizma, dok istovremeno pripadaju crkvama i denominacijama koje sudjeluju u njemu. Obično se tada kaže: „Da, predstavnici denominacije su ekumenisti, ali ja ne idem na sastanke i nisam ekumenist!“ Predstavnici denominaciji predstavljaju cijelu denominaciju, sve njezine pripadnike, velike i male. Oni ih kao osobe duhovnog autoriteta posredno stavljaju pod utjecaj ekumenskog duha i tako ih uvlače u duhovni blud. Licemjerno je načelno biti protiv nečega, dok smo istovremeno pripadnici crkve ili denominacije koja aktivno sudjeluje u tome! Ne smijemo imati iluzija po tom pitanju. U knjizi Otkrivenja vidimo da će idolopoklonici, mnogobošci, vračari i svi koji mrze istinu završiti u jezeru koje gori ognjem i sumporom. To znači biti dionikom babilonskog ekumenskog duha, završiti na mjestu gdje će i on završiti.
Ovim postom želim potaknuti ljude da počnu ozbiljno sagledavati događaje oko nas u koje smo svi posredno ili neposredno uključeni. OVO JE SA JEDNOG HRVATSKOG SAJTA.
Dodato posle 4 minuta:
--------------------------------------------------------------------------
U dokumentu potpisanom u Raveni 28. oktobra 2007. potvrdjuje se da je Papa "prvi medju patrijarsima", a Rim je "prvo sediste".Te dve tacke bile se jedne od glavnih koje su dovele do rascepa izmedju zapadne i istocne crkve 1054. godine, a sada bi mogle biti temelj ponovnog ujedinjenja rimokatolika i pravoslavnih.
Put ka ujedinjenju hriscanskih crkava
Agencije 14.11.2007 17:13
RIM - Delegacije Pravoslavne i Katolicke crkve potpisale su u Raveni dokument od 45 tacaka kojim su postavljeni temelji za ujedinjewnj ove dvije crkve posle rascepa 1054. godine, pise italijanski list "Republika".
Na tom dugotrajnom savetovanju vatikansku delegaciju je predvodio kardinal Valter Kasper, predsednik Papinskog vijeca za jedinstvo hriscana, a mitropolit Joanis Zizioulas delegaciju patrijarhata Konstantinopolja.
Predstavnici Ruske pravoslavne crkve napustili su sastanak u Raveni jer su na njemu ucestvovali i predstavnici Pravoslavne crkve Estonije, koji su u vreme SSSRa bili pod moskovskim patrijarhatom, a otcepili su se uz blagoslov patrijarha Konstantinopolja Vartolomeja Prvog.
Moskovski patrijarh Aleksej Drugi ne priznaje primat patrijarha Konstantinopolja.
U dokumentu potpisanom u Raveni potvdj|uje se kako je papa "prvi medju patrijarsima", a Rim je "prvo sediste". Te dve tacke bile se medju glavnima koje su i dovele do rascepa izmedju katolika i pravoslavaca 1054. godine, a sada bi mogle biti temelj ponovnog ujedinjenja.
Dakle, priznanje uloge primasa rimskog biskupa (episkopa) je utvrdjeno, a prema dodatnim pojasnjenjima, mesni biskupi (episkopi) su autonomni.
Na mesnom nivou vlast je u rukama biskupa (episkopa). Na regionalnom nivou grupa crkava priznaje unutar sebe jednog prvaka (protos - na grckom jeziku), odnosno "prvi", a onda na opstem nivou. Kako se navodi, "oni koji su prvi u razlicitim regijama, zajedno sa svim biskupima (episkopima), saraduju u onome sto se odnosi na ukupnost Crkve".
U tom se kontekstu naglasava kako "prvi moraju priznati ko je prvi me|u njima". "Republika" ocenjuje kako taj dokument donosi smernice, pravi "road map" za put prema ujedinjenju hriscanskih crkava.
U prilogu je kompletno saopstenje iz Ravene na engleskom jeziku
"
Kada ne bi bilo gonjenja, ni mucenici ne bi prosijali, ni ispovednici ne bi dobili vence pobede od Hrista i ne bi svojim podvizima ucvrstili i obradovali Pravoslavnu Crkvu."
Sveti Marko Efeski
"Bori se protiv svakoga zla! Unistavaj ga, vojuj protiv njega oruzjem svete vere datim ti od Boga, oruzjem Bozanske pravde i mudrosti, molitvom, poboznoscu, krstom, hrabroscu, predanoscu i vernoscu."
Sveti Jovan Kronstatski
A oni, koji se odeljuju od opstenja sa svojim predstojnikom (episkopom) zbog kakve jeresi, koja je od Svetih sabora, ili Otaca osudjena, to jest kad on javno propoveda jeres i otvoreno o njoj u crkvi uci, takvi ne samo sto nece podleci kazni po pravilima za to, sto su se prije sabornoga razbora odelili od takvog episkopa, nego ce naprotiv biti zasluzni casti koja pravoslavnima pristoji. Jer oni nisu osudili episkope, nego nazoviepiskope i nazoviucitelje, niti su raskolom porusili jedinstvo Crkve, nego naprotiv oni su pohitali da oslobode Crkvu od raskola i razdeeljenja.
Kanonska Pravila Prav. Crkve - 15. Kanon
Episkop, ili svestenik, ili djakon, koji se sa jereticima samo i molio bude, neka se odluci; ako im pak dopusti, kao kliricima, da sto rade neka se svrgne. 45.
Pravilo Svetih Apostola
Zato Srbine, znaj ovo i zapamti, i hodi mudro kao i oci tvoji. Ne daj svkome da bude pastir (svestenik). A kad dobre pastire imas, to je nebeski dar veci od celog svega. Postuj dobre svestenike svoje, kao dete roditelje svoje, da ti dobro bude i da dugo pozivis na zemlji."
Sveti Nikolaj Zicki
U ljudskoj prirodi je da zeli da se nada da ce ga i u veri i u vlasti predvoditi najbolji i najsposobniji. Da bi se to zaista i dogodilo neophodno je da se na svim nivoima spreci negativna selekcija. To nije lako postici, ali ako se potrudimo da javno hvalimo dokazane vrednosti, a isto tako javno osudjujemo svaku nepravdu i nepravilnost, izbeci cemo Boziju kaznu koja bi mogla doci zbog nase neaktivnosti i nemarnosti.
Pravoslavqe Danas
Christ is the Head of the Church, not the Pope
http://www.oodegr.com/english/papismos/ChristIsHeadofChurch.htm
On the 8th to the 14th of October in 2007, the 10th plenary session of the Joint International Commission for the Theological Dialogue between the Orthodox and the Roman Catholics had convened in Ravenna of Italy. At the end of the session, a document was issued which included everything that was agreed upon and is known as the "Ravenna Document".
The Ravenna Document had, as its theme:
"ECCLESIOLOGICAL AND CANONICAL CONSEQUENCES OF THE SACRAMENTAL NATURE OF THE CHURCH.
ECCLESIAL COMMUNION, CONCILIARITY AND AUTHORITY"
The basic error of the Ravenna Document is that the Orthodox members of the Joint International Commission of Orthodox and Roman Catholics had regarded their heterodox interlocutors as belonging to the same Church, thus giving the impression that between the Orthodox Church and Roman Catholicism there actually exists an ecclesiological unity, albeit without the necessary theological prerequisites.
The attempt by members of the Orthodox Representation to suppress or bypass the dogmatic diversification between Orthodoxy and heterodoxy as something secondary is undermining the self-awareness of the Orthodox Church as the only true Church - which is the One, Holy, Catholic and Apostolic Church - and is giving the impression that the Roman Catholics comprise a partial or local Orthodox Church.
Even though the interruption of sacramental intercommunion is attributed to the Roman Catholics' diversifications from the common Faith of the first centuries, nevertheless, in the Ravenna Document it is mutually confessed by both the Orthodox and the Roman Catholic members of the Joint Commission that their faith is common. In this way, the discussion and settlement of organizational and administrative issues have been set forth, as, for example, the matter of the Pope's primacy, while the theological issues have been bypassed and left pending. As a consequence of this, the Ravenna document concluded with the statement that "It remains for the question of the role of the bishop of Rome in the communion of all the Churches to be studied in greater depth." (Ravenna Document, para.45)
It is therefore imperative that the serious dogmatic issues be discussed first, and furthermore, a framework be determined with the necessary prerequisites that should be based on Patristic criteria, which will ensure that the Dialogue will be conducted on a sound and immovable dogmatic basis and not on unstable secular grounds. It is only with persistence in the precision (akriveia) of the Orthodox dogma and the dogmatic teaching of the Orthodox Church that we can be certain we are working towards the re-induction of the strayed into Christ's Flock.
Upon examining the Document of the Coordinating Committee for the theological Dialogue between the Orthodox Church and the Roman Catholics, which was prepared in Crete in October 2008, with the title "The role of the Bishop of Rome in the communion of the Church during the first millennium" and which only recently reached us, the projection of the positions of the Roman Catholics is quite evident. The projection of the position that "...unity in variety was positively accepted at the Synod of Constantinople, which took place in 879-880" (Crete, para.32), reveals the ulterior motives of the Roman Catholics. They are preparing the backdrop for a Uniate-style union.
The Pope - whose See is regarded in the Crete Document as the "source of episcopal unity" (Crete, para.10) - appears as Christ's substitute, from whom everything flows forth, since - according to the words of Pope Gelasius: "The first See is judged by no-one" (EP.4, PL 58, 28B, Ep.13, PL 59, 64A) - (see Crete, para.11). Despite the attempt to present the absolute dominance of the Pope as a primacy of deaconship by projecting him as the "servant of servants" (Crete, para.14), nevertheless, the serious dogmatic slippages and the erroneous approach by the Orthodox Representatives on the issue of primacy cannot be concealed. "Being a Successor, the Pope becomes apostolic and also inherits the common element of inseparable unity between Christ and Peter" (Crete, para.17). How is it possible to accept that a Pope expresses the unity between Christ and the Apostle Peter?
By persisting in the primacy of Peter (based on the words of the Lord that "you are Peter, and on this rock shall I build Me the Church" (Matthew 16:18)), they have misinterpreted the words of Christ, Who was referring to the "faith of that admission" (Chrysostom, On Matthew, 54, 2, PG 58,534) and not implying that specific Apostle as the rock. After all, both the rock and the cornerstone are the Lord Himself, according to His own words (Matthew 21:42).
While the papal institution scorns the Holy Bible and Sacred Tradition and establishes absolutism (since the Pope, not Christ, appears to be the "source of episcopal unity" - Crete, para.10), it is evident that the composers of the Document are attempting to present the Pope as a defender of conciliarity in order to obviously calm the fears of the Orthodox and preclude any objections and reactions.
It is furthermore mentioned in the Crete Document that "the unity of the Episcopate and the Church are symbolized in the person of Peter" (Crete, para.10) and that "Peter speaks through the Bishop of Rome" (Crete, para.19). Why would the canonicity of the Church depend on Her relationship to the Pope? Why is it necessary for every local Church to agree with the church of Rome, instead of all the Churches agreeing together as one Body? The triple question posed by the Lord to the Apostle Peter was not intended as a conferral of a nonexistent primacy - for which he would have rejoiced - but was intended to heal Peter's triple denial - for which we should note "he was sorrowed" (John 21:17). "The triple denial was ostracized, by the benevolent Father's triple condescension", notes Saint Isidore Pelousiotes (†435). (Epistle 1, 103, PG 48, 632).
The anti-conciliar spirit of the Roman Catholics has no historical backing. The ancient Church has the Ecumenical Synod, not the Pope, as its supreme principal. The Ecumenical Councils were not convened by Popes, who, let it be noted, neither headed all of the Ecumenical Councils nor issued any dogmatic rulings for the entire Church (which were actually validated by all the local Churches). However, when the papal system was first proposed in theory, Pope Gregory the Great (590-604) had repulsed it. (Karmiris, Orthodoxy and Old Catholicism, B' Athens 1967, p.69). And yet, in the Crete Document is states that "no Synod was recognized as Ecumenical, without having received the consent of the Pope". (Crete, para.12).
The conclusion of the Crete Document, that "the first millennium, which was being studied during this stage of our dialogue, is about the common tradition of both our Churches", and that "in the basic theological and ecclesiological principles that have coincided here, this common tradition should serve as a model for the restoration of full communion" (Crete, para.32), should both raise concerns in us, inasmuch as the Orthodox members of the Commission are rushing ahead of things.
It is worth noting here that the administration of Ecclesiastic affairs - and more so when they pertain to the Orthodox Faith - cannot be left in the hands of appointed Professors or even Bishops, who may of course formally represent the local Orthodox Churches, but might nonetheless act on their own initiative by expressing their personal views because of a lack of synodical strategy on the part of their local Church.
The avoidance of convening Synods, or, in cases where they are convened but the conveners are deprived of the ability to freely express their views and positions, or, the delayed briefing of the responsible parties of the special Committees for the preparation of various proposals to the Holy Synod needed for decision-making, all constitute deviations from the synodical system of administration of the Church and do not secure the ability to shape Orthodox positions.
Furthermore, the attempted imposition of an externally designed guideline also undermines ecclesiastic order.
The attempts by the theologians representing the Orthodox Church to characterize Roman Catholicism as a Church is a provocation to the Orthodox sentiment.
Translation: K.N.
http://www.oodegr.com/english/neo.htm
Protiv ekumenizma
Ekumenizam je cedo 20. veka. Roden je na njegovom pocetku. Negde sredinom veka doživeo je metamorfozu u Svetski savet crkava. A krajem veka, bio je na izdisaju, jer je žestoko negiran. Nažalost, preživeo je tu krizu, i nastavio da uznemirava Crkvu Božiju i u 21. veku.
Ovaj naucni skup o Ekumenizmu, po našem skromnom mišljenju, veoma je zakasnio, ali ne i beznadežno. Stoga blagodarimo Bogu, kao i svima koji su se potrudili da do ovog eminentnog skupa dode, kako bi se pitanje Ekumenizma razmotrilo sa raznih aspekata, što bi trebalo da bude od velike pomoci, kako svim pomesnim Pravoslavnim Crkvama, tako i crkvenoj punoci i svakom verniku, da zauzme pravilan odnos prema ovoj, ne samo najnovijoj, nego i najopasnijoj eklisiološkoj jeresi, koju stoga naš poznati teolog o. Justin Popovic i naziva – "SVEJERES", jer ona u sebi obuhvata sve kroz istoriju Crkve poznate jeresi.
O Crkvi "Jednoj, Svetoj, Katolicanskoj i Apostolskoj ", Crkvi Pravoslavnoj, kao i o samom pojmu "EKUMENIZMA", bilo je i bice mnogo govora na ovom cenjenom skupu. Stoga se mi u našem izlaganju necemo na tim pojmovima posebnozadržavati.
Ono o cemu treba mi da govorimo jeste pitanje: da li je, kolika je i na koji nacin Srpska Pravoslavna Crkva protiv Ekumenizma; kroz koga i na koji nacin se to protivljenje projavljivalo ili se i danas projavljuje.
Bolna je cinjenica saznanje da ni jedna pomesna Crkva Pravoslavna nije ostala neokaljana i neuprljana ekumenistickom zarazom. Neka više, neka manje. Ali je isto tako utešna i ohrabrujuca cinjenica da je u svakoj pomesnoj Crkvi Pravoslavnoj bilo i ima onih svetlih i svetih primera, pojedinaca ili grupa, koji se aktivno protive, usmenom i pisanom recju, nadiranju Ekumenizma u pravoslavnu punocu [1]. Možda takvih nije mnogo, možda medusobno nisu dovoljno povezani i objedinjeni u jedan zajednicki odbrambeni front, ali je sigurno da su svi oni najpre sjedinjeni sa Glavom Crkve Gospodom Isusom Hristom sa svim Svetiteljima i Revniteljima Crkve Pravoslavne koji se kroz vekove trudiše i boriše za cistotu vere Pravoslavne, pa kroz njih i preko njih i medusobno. To može biti on "Malo Stado za koje rece Gospod u Svom Evandelju, da "bi volja Oca Nebeskoga da mu da carstvo".
U Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi prvi i najdosledniji borac protiv Ekumenizma bio je i ostao blaženoupokojeni otac Justin Popovic, koji je svojim primerom, svojim recima i svojim delima oduševljavao i nadahnjivao mnoge da ga slede. Svoj bogoslovsko-pravoslavni stav o Ekumenizmu o. Justin je sažeto izrazio u široko poznatoj knjizi "Pravoslavna Crkva Ekumenizam", štampana najpre u Solunu 1974. godine. U toj svojoj knjizi o. Justin je dao sažetu ali sveobuhvatnu definiciju Ekumenizma. Po njemu, "Ekumenizam je zajednicko ime za psevdohrišcanstvo i psevdocrkve Zapadne Evrope. U njemu su srcem svojim svi evropski humanizmi sa papizmom na celu. A sva ta psevdohrišcanstva, sve te psevdocrkve nisu drugo do jeres do jeresi. Njima je zajednicko jevandelsko ime: svejeres" (N. d. str. 145). Otac Justin je smatrao da ce najbolje pokazati svu nastranost i nakaznost ekumenizma, kakav se u naše vreme pojavljuje, ako ga ogledamo u ogledalu jedine Istinite Crkve Hristove. I on je to ucinio izloživši u naglavnijim i najkracim potezima ucenje Pravoslavne Crkve o Istinitoj Crkvi Hristovoj, Crkvi apostolsko-svetootackoj, svetopredanjskoj. Samo ako se ima pravo i puno poznanje nauke Hristove, moguce je lako uociti i prepoznati sva lažna i jereticka ucenja.
O nastanku, pak, Ekumenizma kao pokreta za sjedinjenje hrišcana, njegovom istorijskom putu i razvoju, kao i mogucim zamkama u koje su upadali, i dalje upadaju, mnogi pravoslavni hri-šcani, pa i znatan broj crkvenog klira, medu kojima i dobar broj episkopa, opisao je i sistematski izložio jeromonah Sava Janjic, sabrat manastira Decana, u svojoj knjizi "Ekumenizam i vreme apostasije", Prizren 1995. godine. Tamo se ekumenizam jasno definiše pre svega kao "eklisiološka jeres, koja ima za cilj da "Telo Hristovo (Crkvu) pretvori u jednu 'ekumensku' organizaciju", udarajuci na sam koren pravoslavne vere – njenu Crkvu (str. 7). Ekumenizam, po o. Savi, ustvari želi da samovlasno "koriguje bogocovecansko ucenje Gospoda Hrista, svodeci ga na nivo socijalne, humanisticke i pacifisticke ideje, pokušavajuci da i samoga Hrista zameni obezboženim i sekularizovanim evropskim covekom (isto).
Zbog svog jasnog antiekumenskog stava, knjiga o. Save bila je od mnogih napadana pa i zabranjivana da se prodaje u crkvenim knjižarama, ali niko nije ni pokušao, a kamoli uspeo da bilo šta iz izloženoga u knjizi demantuje i ospori.
Ipak, u novije vreme, glavni nosilac borbe i otpora prema ekumenizmu u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi, bio je i ostao casopis Eparhije raško-prizrenske "Sveti knez Lazar", koji izlazi vec 12 godina. Casopis budno prati sva ekumenska zbivanja, donosi komentare, clanke, osvrte i stavove svih onih kojima je cistota vere i pravoslavlja primarna stvar u životu, cak važnija i od samog života. Tu su objavljivani tekstovi reagovanja i prevodi pisama, odluka i svedocenja svetogorskih manastira po raznim povodima. Kad god bi se na polju bogoslovskog dijaloga pravoslavnih sa nepravoslavnima, ili pak u domenu prakticnog "ekumenisanja" prekoracile granice cime bi cistota i nepovredivost pravoslavne vere i Crkve bili dovedeni u pitanje, progovarao je glas savesti, najpre monaha sa Svete Gore, a onda i pojedinih bogoslova i teologa iz Soluna, Atine, ili drugih pomesnih Pravoslavnih Crkava. "Sv. knez Lazar" bi takve osvrte, apele, proteste donosio na svojim stranicama, što je u mnogome doprinosilo jacanju otpora ekumenizmu u krilu Srpske Pravoslavne Crkve. Takvi tekstovi su bili: povodom odluka u Balamandu, koje je Sveštena opština Svete Gore krajem 1993. uputila Njegovoj Svetosti Vaseljenskom Patrijarhu, g. Vartolomeju; pa Izveštaj Komisije Sveštene opštine Svete Gore o dijalogu izmedu pravoslavnih i protivhalkidonjana, održan u Šambeziju novembra 1993. godine, i mnogi drugi.
Slicnih osvrta i opomena je bilo i od pojedinaca ili grupa iz same Srpske Pravoslavne Crkve. Vredan je pomena tekst iskušenika-monaha Ilije pod naslovom "Nešto gore i od ekumenizma", gde iznosi stravicno svedocanstvo ekumenskih molitava pravoslavnih, rimokatolika i muslimana pocetkom 1992. godine u Bosni i Hercegovini. U vezi sa tim je i naš kratki osvrt "Bog se ne da ružiti u kome ukazujemo da takva vrsta gaženja svetootackog predanja i kanona Svete Pravoslavne Crkve, vodi direktno, po Božjem dopuštenju, u meduetnicke sukobe i krvoprolice.
Pitanje ekumenizma i odnosa Srpske Pravoslavne Crkve prema istome, kao i pitanje clanstva SPC u Svetskom savetu crkava, bila je tih godina cesta tema za diskusiju i na Svetom arhijerejskom saboru. Pokretac i inspirator tih razgovora najcešce smo bili Mi sa našim predstavkama, kao i clanci objavljivani u našem casopisu "Sveti knez Lazar" . Upravo to je i bio razlog da smo krajem 1994. godine dobili odluku Svetog arhijerejskog sinoda (br. 3128 od 17. novembra 1994. godine), da za Sveti arhijerejski sabor pripremimo i podnesemo kratak pregled istorije SSC, kao i pitanje ukljucenja u njega Srpske Pravoslavne Crkve. Izvršavajuci, dakle tu odluku Sv. Sinoda, mi smo za Sveti arhijerejski sabor u maju 1995. podneli sledeci izveštaj iz koga se, nadamo se, jasno vidi i naš licni stav prema SSC kao i prema ekumenizmu. Taj izveštaj glasi:
ANEKS PREDAVANjU:
Izvršavajuci, dakle, tu odluku Svetog sinoda, mi smo za Sveti arhijerejski sabor u maju 1995. godine, podneli iscrpan izveštaj u kome smo objasnili najpre neodrživost samog naziva "Svetski savet crkava", buduci da su Sveti Oci Drugog Vaseljenskog Sabora odogmatili veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katolicansku) i apostolsku Crkvu, a ne u "MNOGE" od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav "savet" ili "savez što bi bila neka "NADCRKVA".
Potom smo ukratko izneli istorijat nastanka SSC 1948. godine, pokazavši da on svoje korene ima u modernoj jeresi – svejeresi koja se naziva Ekumenizam, koji je ponikao u krilu protestantizma pri kraju 19. veka, i za potrebe istoga. Tek kasnije, taj pokret i njegove anticrkvene ideje (kao što je "Teorija grana – Branch Theory") postepeno bivaju usvajane i prihvatane od pojedinih pomesnih Pravoslavnih Crkava koje se ukljucuju u SSC i postaju njen "ORGANSKI" deo.
Srpska Pravoslavna Crkva dugo je odolevala tom iskušenju ekumenizma, da bi najzad i ona 1965. godine postala clanica SSC, i trudeci se da niucemu ne zaostane za primerom ranije uclanjenih pomesnih Pravoslavnih Crkava, uzimajuci aktivnog ucešca u svim ekumenskim dijalozima i aktivnostima, bez obzira koliko to bilo u suprotnosti sa svetootackim Predanjem i propisima Kanona Crkve Pravoslavne.
Rezimirajuci svoj izveštaj, na kraju smo predložili Svetskom arhijerejskom saboru SPC da u toku tog svog zasedanja donese neopozivu ODLUKU o istupanju Srpske Pravoslavne Crkve iz Svetskog saveta crkava i svih drugih, njemu slicnih meducrkvenih organizacija (kao KEK i dr.), i da shodno tome prekine praksu svakog ekumenskog delovanja i prakticnog ucestvovanja u ekumenistickim bezbožnim manifestacijama. To uciniti, obrazložili smo, iz sledecih razloga:
1. Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i nareduje:"Coveka jeretika, posle prvog i drugog savetovanja, kloni se".
2. Što je to saglasno sa svim svetim Kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno ogrešili.
3. Što ne postoji ni jedan jedini medu Svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim ucenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše uclanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj slicnih.
4. Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve, koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja – Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima ce više pomoci u traženju i iznalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlucan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.
Stvaranje SSC
1. U samom nazivu "Svetski savet crkava" sadržana je sva jeres ove psevdocrkvene organizacije. Jer Sveti Oci Drugog Vaseljenskog Sabora odogmatiše veru Pravoslavnu u JEDNU, svetu, sabornu (katolicansku) i apostolsku Crkvu, a ne u "MNOGE" od kojih bi se mogao graditi ili stvarati nekakav "savet ili "savez, što bi bila neka "NAD-CRKVA".
Crkva je jedna i saborna, i u njoj je sabrana sva istina, sva blagodat, sve ono što je Bog sobom doneo na zemlju i darovao ljudima, i ostavio medu ljudima da se njime spasavaju. Ona je jedna i saborna jer sabira sve one koji žele spasenje, u jednu celinu, u telo Hrista Bogocoveka. Otuda i sama ideja "saveta" ili "saveza" crkava je nemisliva, nedopustiva i neprihvatljiva za svest i savest pravoslavnog coveka.
2. Istorija Svetskog saveta crkava ima svoju predistoriju u modernoj jeresi – svejeresi koja se naziva EKUMENIZAM. Fenomen Ekumenizma nije danas nešto novo i nepoznato. O njemu se decenijama dosta piše i govori, te se s pravom može reci da se radi o jednoj veoma složenoj pojavi. Ekumenizam je pre svega eklisiološka jeres, jer udara na sam koren pravoslavne vere – na svetu Crkvu, nastojeci da je pretvori u jednu "ekumensku organizaciju lišenu svih bogocovecanskih epiteta Tela Hristovog, pripremajuci time put samom Antihristu.
Temelji Ekumenizma udarenu su još krajem 19. veka, upravo 1897. godine na Konferenciji 194 anglikanska biskupa u Lambetu. Na tom skupu su formulisani osnovni principi buduce ekumenske unije hrišcanskih "crkava". Ova Lambetska konferencija afirmiše dogmatski minimalizam, koji polazi od cinjenice da jedinstvo treba tražiti u minimumu zajednicke slicnosti bogoslovskih ucenja. Tu minimalnu zajednicku osnovu trebalo je da cine: Sveto Pismo (ali van konteksta Svetog Predanja), Nikeo-carigradski simvol vere i samo dve svete tajne – Krštenje i Evharistija. Pored toga istaknut je i tzv. Princip tolerantnosti prema ucenju drugih "crkava" i spremnost na kompromis ljubavi. Treci izum Lambetske konferencije jeste cuvena Teorija GRANA (Branch Theory), koja polazi od tvrdnje da je Hristova Crkva kao jedno razgranato drvo, cije su grane medusobno ravnopravne i samo zajednicki predstavljaju manifestaciju JEDNE Crkve.
Zlo seme jednom posejano, naglo se razraslo. Vec pocetkom 20. veka, 1910. god. U Edinburgu je, u organizaciji protestantskih "crkava" održana "Svetska misionarska konferencija" na kojoj je odluceno da se organizuje svetski pokret hrišcana za pitanja vere i crkvenog ustrojstva. Istovremeno sa ovim pokretom delovao je i pokret "Život i rad" ciji je zadatak bio da ostvari jedinstvo hrišcana kroz njihovu saradnju u pitanjima prakticnog života. Od ova dva, iskljucivo protestantska pokreta, stvara se njihovim ujedinjenjem 1948. godine na Prvoj generalnoj skupštini u Amsterdamu "Svetski savet crkava" sa sedištem u Ženevi. Na toj skupštini bile su prisutne, nažalost, i neke Pravoslavne Crkve, kao: Carigradska patrijaršija, Kiparska arhiepiskopija, Grcka arhiepiskopija i ruska Mitropolija u Americi (danas – Pravoslavna Crkva u Americi).
3. Pravoslavlje, nažalost, nije dugo odolevalo ovom iskušenju modernizma i sekularizma, nego je brzo njime inficirano. Od strane Pravoslavnih Crkava, prva je ucinila ustupak ekumenizmu Carigradska Patrijaršija, još u januaru 1920. godine svojom Enciklikom "Svim crkvama Hristovim". U njoj se ne samo pomesne Pravoslavne Crkve nazivaju "Crkvama", vec je taj naziv sasvim ravnopravno, po prvi put, pridodat i raznim jeretickim konfesijama.
Tako, na samom pocetku te nesretne Enciklike se kaže: "...medusobno približavanje raznih hrišcanskih Crkava i njihovo opštenje ne može biti odbaceno zbog dogmatskih razlika koje postoje medu njima..." Enciklika, dalje, apeluje da treba raditi na "pripremi i omogucavanju potpunog jedinstva"; razne jereticke grupe naziva "Crkvama koje nam nisu strane i tude, vec srodne i bliske u Hristu" i koje su nam "sanaslednici i satelesnici obecanja Božjih u Hristu" (Ef. 3,5). Kao prvi praktican korak u izgradnji medusobnog poverenja i ljubavi smatra se potreba da Pravoslavne Crkve usvoje NOVI (Grigorijanski) Kalendar "radi istovremenog proslavljanja velikih hrišcanskih praznika od strane SVIH "Crkava", što je uskoro Carigradska Patrijaršija (a kasnije i još neke pomesne Pravoslavne Crkve) i ucinila, plativši to skupom cenom (unutrašnjim raskolom u Crkvi i narodu).
Druge Pravoslavne Crkve su jedno vreme odolevale ovom opakom iskušenju. Narocitgo je Moskovska Patrijaršija pokazivala izvesne znake opreznosti prema ekumenizmu. O tome svedoci i sabor (SAVETOVANjE) episkopa Pomesnih Pravoslavnih Crkava održan u Moskvi od 8. do 18. jula 1948. godine, a povodom petstogodišnjice proglašenja autokefalnosti Ruske Pravoslavne Crkve. Na tom Saboru su predstavnici aleksandrijske, antiohijske, ruske, srpske, rumunske, gruzijske, bugarske, poljske, cehoslovacke i albanske Crkve odbacili ucešce u svetskom ekumenskom pokretu i u SSC, koji je upravo bio formiran, osudivši ga kao jeres.
4. Ova revnost Pravoslavnih u odstojavanju Istine Božije o Crkvi, nažalost, nije dugo trajala. Samo cetiri godine nakon formiranja Svetskog saveta crkava, Carigradski patrijarh Atinagora izdao je 1952. godine Encikliku kojom poziva sve poglavare Pomesnih Pravoslavnih Crkava da se pridruže Svetskom savetu crkava. Iako su razlozi za takav poziv bili sasvim banalni i necrkveni (recimo: "približavanje naroda i nacija", u cilju "suocavanja sa velikim problemima sadašnjice"), pojedine Pravoslavne Crkve još iste te 1952. godine hitaju da se ukljuce u SSC. Carigradska Patrijaršija šalje svoje stalne predstavnike u centralu SSC u Ženevi. Godine 1959. Centralni komitet SSC sastaje se na Rodosu sa predstavnicima svih Pravoslavnih Crkava, od kada je prakticno Ekumenizam ušao medu zidove Pravoslavlja i poceo, poput raka, iznutra da ga razjeda. Posle Rodosa, Pravoslavni se prosto takmice medusobno ko ce se pokazati vecim ekumenistom.
Pravoslavni ekumenisti su pocev od 1961. godine sazivali niz konferencija u cilju realizovanja ekumenistickih ciljeva. Tako je 1964. godine održana Treca konferencija na Rodosu, gde je odluceno da se vode "dijalozi" sa jereticima "na ravnopravnoj osnovi", kao i da svaka pomesna Pravoslavna Crkva neguje samostalno "bratske odnose" sa jereticima. Kolovoda u svim ovim ekumenskim igrama bio je Carigradski patrijarh Atinagora, koji je zapoceo seriju susreta sa rimskim Papom, medusobno skidanje anateme iz 1054. godine, zajednicke molitve itd. A kasnije su to cinili njegovi naslednici i njihovi saradnici, kao što su Jakovos americki, Stilijanos australijski, Damaskin ženevski i mnogi drugi.
Taj rad na ekumenskom planu prate i nekontrolisane izjave pojedinih predstavnika Pravoslavnih Crkava, ne samo onih sa Carigradskog trona, koje nemaju ništa zajednicko sa stavovima i ucenjem Svetih Otaca. Pomerene su mede koje postaviše Oci naši izmedu istine i laži, svetlosti i tame, Hrista i Velijara. Osnovni zadatak svih tih izliva sentimentalne (u suštini obostrano licemerne) ljubavi koja se u tim izjavama tobože projavljuje, jeste da se kod pravoslavnih hrišcana razvije svest o tome da su sa nepravoslavnima braca u Hristu, i clanovi jedne i istinske Crkve Hristove.
To se govorilo u susretima, na konferencijama, štampalo u casopisima i knjigama, prenošeno preko radija i televizije. I sve to trebalo je da dovede do "zajednicke Caše", do zajednickog pricešca (intercommunio), koje i jeste osnovni cilj takozvanog "dijaloga ljubavi" . A to je, po ocu Justinu Popovicu, "najbezocnije izdajstvo Gospoda Hrista, izdajstvo judinsko i pritom izdajstvo vascele Crkve Hristove".
Pristup SPC Svetskom savetu crkava
Po ugledu na ostale pomesne Pravoslavne Crkve, a posebno na Carigradsku patrijaršiju, i Srpska Pravoslavna Crkva, od samog pocetka trudila se da "uhvati korak" sa vremenom. Iako formalno još nije bila clan SSC, ona je pocela da tesno i cesto kontaktira sa tim "savezom jeresi", kako bi rekao otac Justin, da prima u zvanicne posete predstavnike SSC, najpre lica zadužena za slanje meducrkvene pomoci, kao g. Tobhijasa, Maskvela, gdicu Majhofer, pa do generalnog sekretara Viserta Hufta.
Istina, Srpska Crkva nije imala zvanicnog predstavnika – posmatraca na Drugoj Konferenciji SSC u Evanstonu u Americi, ali je zato na Trecoj Skupštini u Nju Delhiju 1961. godine imala svoju troclanu delegaciju (kojoj je na celu bio Episkop Visarion). Na ovoj skupštini došlo je do suštinskog zaokreta po pitanju ucešca Pravoslavnih pomesnih Crkava. Izgleda, pod pritiskom komunisticke sovjetske vlasti, Moskovska Patrijaršija, a sa njome i Crkve u svim satelitskim zemljama, listom su se uclanile u SSC. Tada su se uclanile: Moskovska Patrijaršija, Gruzijska Patrijaršija, Rumunska Patrijaršija, Bugarska Patrijaršija, Poljska Arhiepiskopija i Cehoslovacka Arhiepiskopija.
Srpska Crkva postala je clan SSC na "mala vrata", pomalo necasno. Naime, u posetu SPC je došao generalni sekretar Visert Huft i zamolio da se i Srpska Crkva uclani, bez obaveze na potpisivanje nekih teoloških dokumenata, koji bi bili dogmatski i kanonski neosnovani. Tadašnji Sveti sinod (ne, dakle, Sabor) SPC sa Patrijarhom Germanom na celu, odlucio je da se i Srpska Crkva uclani. To je prihvaceno i ozvaniceno na zasedanju Centralnog odbora SSC negde u Africi 1965. godine.
Od tada pa nadalje Srpska Crkva je, kao i estale pomesne Pravoslavne Crkve, postala ORGANSKI deo SSC. Uzimali smo ucešca preko zvanicnih predstavnika (episkopa ili teologa) na svim kasnijim anamblejama, konferencijama, simposionima, sastancima, molitvenom sedminama i svemu onom što je SSC padalo na pamet, a na šta smo mi bespogovorno pristajali. Rezultat tog ucešca bila je izvesna materijalna pomoc, koju je SPC povremeno dobijala od SSC u vidu lekova, lecenja ili oporavka nekih lica u Švajcarskoj, studentskih stipendija, ili izvesnim novcanih priloga za neke konkretne svrhe i potrebe SPC, kao recimo za gradnju nove zgrade Bogoslovskog fakulteta. Te mrvice materijalnih dobara placali smo gubljenjem na duhovnom planu u cistoti naše vere, kanonske doslednosti i vernosti Svetom Predanju Crkve Pravoslavne.
Prisustvo naših (i uopšte pravoslavnih) predstavnika na raznoraznim ekumenskim skupovima nema kanonskog opravdanja. Nismo tamo išli da smelo, otvoreno i nepokolebljivo ispovedamo vecnu i neizmenljivu istinu pravoslavne vere i Crkve, nego da pravimo konmpromise, i pristajemo, manjeviše, na sve one odluke i formulacije koje nam nepravoslavni ponude.Tako se stiglo i do Balamanda, i do Šambezija, i do Asizija, što sve skupa predstavlja neverstvo i izdaju svete Pravoslavne vere.
Za sve to vreme padanja i propadanja u svakom pogledu Crkve Svetoga Save, jedino se cuo glas oca Justina Celijskog, koji je bio i ostao budna i nepromenljiva savest SPC. On, duboko osecajuci i liturgijski preživljavajuci duh apostolske i svetootacke istine, pisao je povodom ekumenskih "podviga" patrijarha Atinagore: "A patrijarh carigradski? On svojim neopapistickim ponašanjem, svojim recima i delima, sablažnjava vec decenijama pravoslavne savesti odricuci jedinstvenu i svespasonosnu istinu Pravoslavne Crkve i vere, priznavajuci rimskog vrhovnog prvosveštenika sa svom njegovom demonskom gordošcu..."
Ove reci jasno izražavaju jedan zreo, iskren i svetootacki stav prema patrijarhu-jeretiku, kao i preciznu dijagnozu osnovnih namera Carigrada, koje naslednici patrijarha Atinagore sve do danas sprovode na ocigled i precutno odobravanje zvanicnika ostalih Pravoslavnih Crkava.
Šta li bi tek danas rekao otac Justin? Jedino što je dobro u citavoj ovoj stvari, to je što naši zvanicni predstavnici i ucesnici na raznim ekumenskim skupovima, po povratku otuda ništa ne pišu i ne objavljuju u crkvenoj štampi, što bi trovalo pravoslavni narod. Cesto i mi arhijereji na Saboru sakupljeni, ostajemo uskraceni za zvanicne izveštaje od brace arhijereja, kao naših predstavnika, što je smatram, nedopustivo.
Imajuci u vidu sve napred receno s jedne strane, i vecno i nepogrešivo evandelsko merilo "da se svako drvo po plodovima svojim poznaje" s druge strane, jasno je kao sunce šta nam valja ciniti. Još na ovom saboru doneti ODLUKU o istupanju Srpske Pravoslavne Crkve iz Svetskog saveta crkava i svih drugih, njemu slicnih, organizacija (kao KEK i dr.), i shodno tome prekinuti praksu svakog ekumenskog delovanja i prakticnog ucestvovanja u ekumenistickim bezbožnim manifestacijama.
To uciniti iz ovih raloga:
1. Iz poslušnosti prema svetom apostolu Pavlu, koji savetuje i nareduje:"Coveka jeretika posle prvog i drugog savetovanja, kloni se".
2. Što je to saglasno sa svim svetim Kanonima Pravoslavne Crkve, o koje smo se do sada silno ogrešili.
3. Što ne postoji ni jedan jedini medu Svetim Ocima Crkve koji bi nam svojim ucenjem, životom i delima mogao poslužiti kao primer koji bi opravdao naše uclanjenje i dalji ostanak u necrkvenoj organizaciji SSC i njoj slicnih.
4. Radi spasenja svojih duša, duša poverene nam pastve koju smo dosadašnjim ekumenisanjem silno sablaznili i duhovno oštetili, kao i radi spasenja svih onih koji se još uvek nalaze izvan Kivota spasenja – Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Pravoslavne, kojima ce više pomoci u traženju i nalaženju istine i puta spasenja jedan takav naš odlucan i jasan postupak, nego bezbojno i bezbožno dalje naše druženje sa njima.
Nakon dve godine od ovog našeg izveštaja, Sveti arhijerejski sabor Srpske Pravoslavne Crkve na svom majsko-junskom zasedanju 1997. godine doneo je odluku da Srpska Crkva istupi iz SSC, odnosno odluceno je da Srpska Crkva ne bude više organski clan ove organizacije. U obrazloženju ove odluke je konstatovano da je Svetski savet crkava nastao kao izraz želje, narocito rascepkanog protestantskog sveta (pocevši od 1910.) za vaspostavljanjem jedinstva Crkve. Pravoslavne Crkve su, svaka na svoj nacin, kao što smo videli, osobito posle 1920. godine redovno ucestvovale u tzv. Ekumenskom pokretu, radi ostvarivanja Hristove zapovesti "da svi jedno budu" .
U pocetku su na polju ekumenizma ucestvovali videni bogoslovi Pravoslavne Crkve, kao što su sveti vladika Nikolaj Žicki, Episkop backi Irinej (Ciric), Episkop dalmatinski Irinej (Ðordevic), Protj. Georgije Florovski, Dimitrije Staniloje i dr. Oni su u svakoj prilici svedocili vecnu istinu i stav pravoslavnog bogoslovlja, da "bez jedinstva u veri nema i ne može biti jedinstva u Crkvi kao bogocovecanskom organizmu Hristovom" . Na svim ekumenskim susretima i ansamblejama oni su izdvajali u posebne zakljucke svoje pravoslavne stavove i odluke. Tek kasnije, od formiranja SSC, od tog principa se postepeno odstupalo, i pravoslavni predstavnici su se sve više utapali u zajednicke (u suštini nepravoslavne) zakljucke i odluke.
Na to posebno ukazuje obrazloženje izneto na Saboru SPC kojima je objašnjena i obrazložena odluka o istupanju iz SSC. Takva odluka je doneta:
Sa razloga što je SSC poceo da zanemaruje u svom delanju onaj izvorni stav o neophodnosti jedinstva u veri kao preduslovu jedinstva Crkve;
Sa razloga što je ovaj Savet poceo da dobija prirodu "NAD-CRKVE" i da se u tom duhu ponaša, prakticno prihvatajuci u nacinu svoga delovanja za Pravoslavlje neprihvatljivu anglikansku "teoriju grana", u novije vreme nazivanu teoriju "hrišcanskih tradicija", po kojoj se "tradicije" nekih od protestantskih sekti (nastalih, recimo, u prošlom veku) izjednacavaju i smatraju ravnopravnim sa živim Predanjem Crkve Istoka, neprekinutim od apostolskih vremena;
Sa razloga što je SSC pod sve vecim uticajem sekularizma;
Sa razloga što zbog samog ustrojstva SSC, u kome ogromnu vecinu imaju protestantske zajednice, Pravoslavna Crkva uvek biva nadglasavana, tako da pri takvom stanju stvari Pravoslavna Crkva ne može uticati na njegove odluke niti biti adekvatno zastupljena;
Sa razloga što se u zvanicnim krugovima SSC sve više zanemaruju pitanja vere i poretka i jedinstva u veri i izvornoj Crkvi Hristovoj, za racun pragmatizma i dnevne svetske politike;
Sa razloga što u zvanicnim krugovima ekumenskog pokreta (narocito posle Generalnih konferencija u Upsali i Kamberi) preovladuje duh i nastrojenje, prakticno ispoljavano i primenjivano – religioznog sinkretizma;
Sa razloga što neke, i to najznacajnije (npr. Anglikanska crkva) clanice SSC, namesto da u duhu ekumenizma umanjuju postojece dogmatske i kanonske razlike – uvode nove "crkvene" obicaje i praksu koju dogmatski pravdaju, obicaje koji ugrožavaju evandelski etos i sveukupno hrišcansko predanje Istoka i Zapada (rukopolaganje žena za "biskupine i "pastorine"), stvarajuci radikalno novi poredak, eklisiologiju i moral u "crkvi";
Sa razloga što SSC toleriše neke od hrišcanskih zajednica, svojih clanica, koje protivno Evandelju i apostolu Pavlu, prihvataju i blagosiljaju neprirodni i protivprirodni blud ovencavanje istopolnih lica – lezbejki i homoseksualaca), što je "sramno i cuti";
Sa razloga što se taj ekumensko-sinkretisticki i sekularisticki duh prenosi i na pojedine pravoslavne krugove, narocito u Dijaspori i mešanim sredinama, pa su postala cesta zajednicka pricešcivanja i molitvena opštenja sa nepravoslavnima, kojom se praksom negira sami etos i svetootacka pravila mišljenja i življenja u Crkvi (znaci, negativno se odražava na samu Crkvu);
Sa razloga što ORGANSKO clanstvo u SSC prouzrokuje unutar pravoslavne Punoce sablazni i ozbiljne polarizacije medu Pomesnim Pravoslavnim Crkvama (što znaci: ne doprinoseci svehrišcanskom jedinstvu, ovakva vrsta clanstva direktno ugrožava jedinstvo unutar same Pravoslavne Crkve, da ne govorimo o eklisiološkoj neprihvatljivosti takve vrste clanstva!);
Sa svih tih gore navedenih razloga, Srpska Pravoslavna Crkva, svedok verni i cuvarka (zajedno sa ostalim Pomesnim Pravoslavnim Crkvama) – vere i etosa Jedne, Svete, Saborne i Apostolske Crkve Hristove, najavljuje svoje istupanje iz SSC; i otkazivanje da bude ORGANSKI clan ove organizacije (što su ucinile Jerusalimska patrijaršija i Gruzijska crkva). Pri tome Srpska Crkva se ne otkazuje da i dalje radi "na jedinstvu svih" i da saraduje sa svima, na radu sa SSC na humanitarnom polju, kao i na drugim oblastima meduhrišcanske odgovornosti za mir, pravednost i zajedništvo medu narodima i državama u svetu.
S obzirom, medutim, da se ovde radi o dalekosežnom koraku, koji se ne tice samo života i misije Srpske Crkve nego i sveukupnog Pravoslavlja i njegove spasonosne misije u svetu, Sabor Arhijereja Srpske Crkve je odlucio da svoj stav i mišljenje prethodno, pre konacnog istupanja, dostavi Carigradskom i Vaseljenskom Patrijarhu i svima poglavarima pomesnih Crkava Pravoslavnih, sa predlogom i zahtevom da se što skorije sazove Svepravoslavno savetovanje po pitanju daljeg ucešca Pravoslavnih Crkava uopšte u Svetskom savetu crkava. Tek posle toga Savetovanja ce naša Pomesna Crkva zauzeti svoj konacni stav po ovom pitanju i obznaniti ga javnosti".
Nažalost, poslednji stavovi ove odluke Sabora SPC, anulirali su sve one napred iznete jake razloge za konacni i trajni prekid clanstva i saradnje sa SSC, što se ubrzo i pokazalo.
Uskoro je održano "Solunsko savetovanje" predstavnika svih Pravoslavnih Crkava, ciji su "zakljucci" sprecili Srpsku Pravoslavnu Crkvu da izvrši svoju odluku iz 1997. godine i napusti SSC. Kao da je cilj tog "savetovanja" i bio da razvodni i obesnaži odluku SPC. I zaista, vec iduce 1998. godine Sabor Srpske Crkve pružio je novi odgovor na pomenuto pitanje. Taj drugi odgovor, po tumacenju pravoslavnog kanoniste g.Ž. Kotoranina, "nije bogoslovski, nego politicki" . On se sastoji, prvo, u nespremnosti Sabora da zaštiti svoju prošlogodišnju odluku od falsifikovanja, negiranja i neizvršavanja iste i, drugo, u usvajanju Solunskih zakljucaka kao i u otposlanju delegacije Srpske Crkve u Harare na zasedanje Skupštine SSC. Suština, pak, Solunskih zakljucaka sastoji se u traženju radikalne reorganizacije tog Saveta, koja ni do danas i nakon sedam godina, nija usledila. Tako su i ti "zakljucci ostali "mrtvo slovo na papiru". Niti se SSC u bilo cemu reorganizovao i postao bliži Pravoslavnoj Crkvi Hristovoj, niti je ijedna Pomesna Pravoslavna Crkva (pa ni Srpska), zbog toga istupila iz clanstva u SSC. A razlozi i obrazloženja za prekid clanstva u njemu (izneti u odluci Sabora SPC), i dalje su na snazi, kao, nažalost, i štetne eklisološke posledice koje iz tog clanstva proisticu.
Tako je drugim odgovorom Sabor Srpske Pravoslavne Crkve, napustivši svoju raniju odluku (iz 1997. godine) i njeno obrazloženje, nastavio i produžio svoje ORGANSKO ucešce kao ravnopravni clan Svetskog saveta crkava, vodeci sebe i svoju pastvu putem pogibli. Prosto, naprosto, dalje clanstvo Srpske Crkve u SSC nije niti može biti bogougodno. Posledice toga vec oseca narod i država. Najodgovorniji u Telu Crkve (Episkopi) zaobilaženjem dogmata i kršenjem kanona prizivaju Božiji gnev na sebe i na stado svoje. Neprihvatljiv je za pravoslavnu savest jereticki koncept "evandelskog ekumenizma" – Evandelja bez Hrista, spasenja bez Crkve.
Utešno je što je u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i posle nedoslednosti koje je pokazao Sveti arhijerejski sabor, i dalje bilo i ima onih koji se sa tim nisu pomirili, koji i dalje otvoreno i smelo istupaju protiv nakaznog ekumenizma, kao i protiv onih koji ga podržavaju, izlažuci se cesto i otvorenom gonjenju od strane pojedinih Episkopa. Vredno je ovde pomenuti neka imena, u srpskom narodu dobro poznata. Pored citiranog Željka Kotoranina, tu je Rodoljub Lazic, Miodrag Petrovic, Vladimir Dimitrijevic, sveštenik Boban Milenkovic i dr. Narocito su u protivljenju ekumenizmu "u praksi" dosledni i odvažni monasi u skoro svim Eparhijama SPC.
Opšti glas svih boraca za cistotu vere i vernost Crkvi Pravoslavnoj zazvucao je u SPC sa "Sopocanskog skupa"koji je održan u februaru 2001. godine. Sa tog skupa monaštva, sveštenstva i vernih ceda Crkve Pravoslavne, rukovodenih brigom i ljubavlju prema svetosavskom nasledu svoje majke Crkve, upucen je APEL – MOLBA Svetom arhijerejskom saboru Srpske Pravoslavne Crkve, da:
Neodložno izvrši svoju odluku iz 1997. godine o istupanju naše Crkve iz SSC, ukazujuci da je svaka Pomesna Crkva vlasna da sama donese i izvrši takvu odluku, jer su se pojedinacno i uclanjavale. Nikakvi zakljucci Solunskog savetovanja tome ne mogu i ne smeju biti smetnja;
Revidira svoj odnos prema rimokatolicizmu, koji svi Sveti Oci i Ucitelji Crkve, od Fotija Velikog, preko Marka Efeskog do Justina Celijskog smatraju jeresju, a ne "sestrinskom crkvom", te da se prekine svako molitveno opštenje sa rimokatolicima i papom rimskim pod izgovorom "bratske ljubavi";
Da se ni pod kakvim uslovima ne prihvati cesto najavljivani papin dolazak u posetu Srpskoj Crkvi; da se zaustave izvesne tendencije (koje se cesto naslucuju) ka uvodenju novog kalendara u našu Crkvu, jer bi takav pokušaj doveo do velikog raskola u našoj Crkvi, kao što se desilo i u svim pomesnim Crkvama koje su uvele novi kalendar;
Da se u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi pokrene unutarcrkveni dijalog o svim spornim pitanjima duhovnog života i bogoslovlja, jer upravo nedostatak dobronamernog dijaloga dovodi do unutrašnjih podela u narodu na sledbenike razlicitih bogoslužbenih, bogoslovskih i pastirskih struja, od kojih neke predstavljaju novacenja tuda Svetom Predanju.
Na kraju, Sopocanski skup, završava svoj Apel citirajuci reci svetog vladike Nikolaja, o potrebi revnosti i budnosti u borbi za spasenje svoje duše. "...Ako neko kaže: juce je bila opasnost po našu Crkvu, a danas je ta opasnost prestala, strašno se vara. To je trubac koji svira na spavanje. A mi moramo imati u ovo vreme što više trubaca koji ce svirati na budenje, na ustajanje, na pripravnost, na odbranu. jer onaj "nepomenik", kome je naš sveti narod sa svojim sveštenstvom osujetio "vaplocenje u formi zakona" (misli na Konkordat iz 1937. godine), ipak ide po ovoj zemlji kao duh, kao avet, dejstvuje, dejstvuje i dejstvuje".
Na kraju bih završio ovo svoje izlaganje molitvenom željom, da ovaj naš Solunski simposion bude zbor TRUBACA koji ce svojim svedocenjem i svojom revnošcu razbuditi uspavane savesti predstavnika svih pomesnih Pravoslavnih Crkava, da sve skupa, ili svaka pojedinacno, sledujuci svoj unutrašnji zov, istupe iz Svetskog saveta crkava, prekinu molitveno i prakticno ucestvovanje u jeresi ekumenizma, te time posvedoce pred licem celoga sveta da Jedna, Sveta, Saborna i Apostolska Crkva bila je, jeste i bice Crkva Pravoslavna, da izvan nje nema Crkve, i da bez Crkve i jedinstva sa Crkvom nema ni spasenja. To ce biti jedino istinsko služenje bližnjemu, istinska ljubav prema svima nepravoslavnim ili inoslavnim ljudima i narodima savremenog sveta, jer po ocu Justinu: "Samo je ono prava ljubav koja bližnjemu osigurava život vecni".
Preuzeto iz: Sveti knez Lazar, broj 47 (3/2004), Gracanica, 2004, 29-46.
NAPOMENE:
[1] Izuzetak od toga pravila je, nažalost, samo Carigradska Patrijaršija, koja je upravo promoter svih ekumenistickih zbivanja i gibanja na globalnom planu. Iz te pomesne Crkve do sada se nije cuo ni jedan glas protivljenja ekumenistickom delovanju u reci i praksi poglavara i predstavnika te crkve. Naprotiv, otuda su se cesto mogle cuti samo reci osude i napada na one koji se širom Pravoslavlja trude da ocuvaju "zalog vere" neuprljanu ekumenistickim zloverjem.
