Mire, treba poznavati istorijski i kulturoloski put Vavilonske religije i filozofije, i njihovog infiltriranja u kasnije nastale kulture - kao i jedan deo Hriscfanstva, da bi se potom donosili zakljucci.
Sustina Vavilonske filozofije je "pretvaranje coveka u Boga" i to je bio sotonin plan od pocetka - da stvori religiju napram Bozje, cija ce centralna filozofija biti "da od coveka stvori Boga" sto je on i izrazio u recima koje je uputio Evi prilikom nagovora da jede sa zabranjenog drveta "NECETE VI UMRETI NEGO CE TE POSTATI KAO BOGOVI I POZNATI STA JE DOBRO STO LI ZLO"
Vavilon je bio prvo carstvo koje je uspostavilo ovu filozofsku ideju coveka kao Boga - kroz kult Boga sunca Tamuza ( reinkarniranog Nevroda Nojevog praunuka i osnivaca Vavilona - graditelja Vavilonske kule ) i Bogova plodnoesti ( Semiramide kao majke Boga sunca - nazvane Boginjom majkom, nebeskom caricom, kraljicom neba.. )
Cela ova filozofija je kasnije prenesena u novonastale kulture - od Egipta, Persije, Grcke, Rima, do modernih kultova i tajnih drustava poput masonerije, antropozofije, ezoterijskih pravaca, new age pokreta, i religija koje danas postoje a praktikuju istocnjacki misticizam, poput hinduizma, zoroastrizma, i ostalih.
Vavilonska filozofija je u velikoj meri danas prisutna u jednom delu Hriscanstva, a kako je doslo do ovog mesanja objasnjeno je u sledecoj analizi.
"Hrišćanska crkva je sve do druge polovine drugog veka nove ere sačuvala ovu autenticnu čistotu biblijske istine i praktičnog života.
Od druge polovine drugog veka u crkvi nastaju duboke promene pod uticajem mnogoboštva i mnogobožačkih filozofofija - koje su se polako uvlačile u okrilje mlade Hrišćanske crkve.
Sva ova učenja potiču iz jednog centra - a to je drevni Vavilon, i ova činjenica daje potpuni istorijski odgovor na pitanje - kako je doslo do mešanja Hrišćanstva sa mnogobožačkom filozofijom, i takođe - šta predstavlja pravo Hrišćanstvo i koja su njegova obeležja.
Vavilon je bio centar mnogobozačke filozofije staroga sveta.
Dva od najznacajnijih Božanstava ili kultova Vavilona su bili "Kult sunca, i kult Bogova plodnosti" sa razvijenom obrednom praksom koju su vodili Vavilonski sveštenici - takozvani magovi.
Posle pada Vavilona od trane Persijanaca 538 godine pre nove ere, i njegovim osvajanjem od strane Grčke -predvodjene Aleksandrom Makedonskim 331 godine p.n.e, Vavilonski sveštenici su pod najezdom osvajača - napustili grad Vavilon, i tom prilikom sa sobom poneli svoje Bogove i obredno ritualne elemente, i nastanili se u gradu Pergamu.
Posle smrti Pergamskog cara Atala 133 godine pre nove ere -Etrušćani su iz Lidije (podrucja Pergama), došli u Italiju i sa sobom doneli Vavilonsku religiju sa svim njenim učenjima i obredima.
Oni su uspostavili pontifeksa koji je bio glava sveštenstva, kasnije su Rimljani usvojili oog pontifeksa kao svog gradskog upravitelja.
Julije Cezar je bio uzdignut do vrhovnog pontifeksa Vavilonskog reda, tako je postao naslednik prava i titule Atala - Pergamskog pontifeksa koji je dao Rimu nasleđe Vavilonskog sveštenstva.
Tako je prvi Rimski imperator postao glava Vavilonskog sveštenstva, a Rim je postao naslednik Vavilona.
Posto je u doba pojave Hrišćanstva - mnogobožačka Vavilonska filozofija bila u krizi opstanka, napravljen je istorijski kompromis između ove dve filozofije, a ključni događaj se odigrao 300 godine, kada je Rimski imperator Konstantin Veliki - prihvatio Hrišćanstvo kao državnu religiju Rimskog carstva, i ako sam nikada nije u suštini postao Hriscanin - već do kraja života slavio svoje omiljeno Božanstvo "Mitru - Boga sunca"
Tim činom Konstantin je napravio kompromis između mnogoboštva i Hrišćanstva - omogućivši njihovo spajanje, čime su u Hrišćansku crkvu uneseni mnogi mnogobožački običaji, učenja i verovanja, mnogobočtvo je u sučtini samo promenilo ime, a zadržalo sva svoja negativna obeležja.
Hršćani koji nisu prihvatali ovo mešanje i promene koje su se dešavale unutar crkve - bili su isključeni iz zajednice, i sa njima se postupalo krajnje nehumano.
Rimski imperator je nastavio da vrši ulogu vrhovnog pontifeksa sve do 376 nove ere - kada je imperator Gracijan iz Hrišćanskih razloga odbio ovu titulu.
Međutim, Damaskus - biskup crkve u Rimu, bio je izabran za ovu poziciju vrhovnog pontifeksa.
U ono vreme on je već 12 godina bio biskup - od 366 godine, a na to mesto bio je postavljen uticajem sveštenika svetog Karmela, visoke škole Vavilonske religije koju su osnovali Jezaveljini sveštenici (1 knjiga o carevima 18 i 19 poglavlje).
Godine 381 nove ere - glava Vavilonskog poretka i sveštenstva postala je upravitelj Rimske crkve, tako su Vavilon i Rim ujedinjeni u jedinstvo jednog verskog sistema -Rimokatolickoj crkvi, sa Vavilonskom religijom i sveštenstvom.
Ubrzo posle toga kada je biskup Damaskus postao vrhovni pontifeks - u crkvi su se počeli pojavljivati Vavilonski rituali, obicaji i učenja" ( izvor - Duhovni vavilon )
Iz ovoga mozemo videti - da je Vavilonska religija i filozfija - infiltrirana u jedan deo Hriscanske crkve i pomesana sa Hriscanskim elementima.
Onaj ko dobro poznaje istoriju ovog istorijskog puta Vavilonske religije i filozofije i njenog mesanja sa Hriscanskim elementima - danas moze da prepozna ovu filozofiju u tradicionalnim crkvama istoka i zapada.
