Član
- Učlanjen(a)
- 03.06.2010
- Poruka
- 14.301
Da odajete Bogu slavu ne bi onda kipovima i ikonama.
Pravo za tumacenje Svetog Pisma
- Začetnik teme Nelsim
- Datum pokretanja
Da odajete Bogu slavu ne bi onda kipovima i ikonama.
- Učlanjen(a)
- 01.05.2019
- Poruka
- 668
U ranoj Crkvi Sveto Predanje i Pismo nisu se razmatrali i doživljavali odvojeno već kao jedinstvena celina Hristovog Učenja, istovetni po svojoj suštini, celovit temelj, izvor Božijeg otkrovenja i Reči.
Samo Sveto Predanje i nije bilo ništa drugo do Nauk, Učenje, doktrina koju je Hristos predao Svojoj Crkvi – učenicima prvenstveno. Sadržaj Pisma i Predanja je bio istovetan i istoznačan. Pismo se oslanjalo na Predanje jer je iz njega i proisteklo dajući mu formu, književni oblik, koherentan i razumljiv.
Medjutim tekstovi koji su postepeno uključivani u korpus Svetog Pisma svoju potvrdu, dogmatsku ispravnost poruke koju su u sebi sadržavali i prenosili morali su imati u samom Predanju. Dakle Sveto Predanje je bilo vredonosni normativ dogmatske ispravnosti jer je ono, Sveto Predanje, ispočetka bilo standard ispravnog verovanja. Samim tim Predanje je bilo i normativni, kvalitativni sud dogmata i samo pravilo vere.
Već kod Tertulijana nalazimo jasno odredjen stav po ovom pitanju – za njega je Predanje a ne Biblija pravilo vere ( grč. kanon pisteos, lat. regula fidei). Dakle iako Biblija jeste autoritet po pitanju Nauka, verovanja i samog života svakog hrišćanina ona se ipak mora tumačiti u skladu sa pravilom vere odn. Svetim Predanjem.
Rana Crkva je insistirala na ovome stanovištu jer su Crkveni Oci dobro znali poreklo i suštinu Nauka kojeg je Hrist doneo, apostoli proširili a u obliku nekog pisanog teksta i usmenog učenja sakupila i čuvala apostolska Crkva. Dakle Sveto Predanje treba posmatrati kao veru koju je ispovedala apostolska Crkva i sveukupnost biblijskog Nauka prenetog od strane sv. Apostola i njihovih učenika . U tom smislu pravilo vere koje je zasnovano na ovoj sveobuhvatnosti Crkvenog učenja neizostavno jeste jedini ispravan i pravoveran eklezijastični mehanizam za usmeravanje i odredjivanje egzegeze i jamstvo harmonizacije tumačenja Pisma sa doktrinarnim pravoverjem.
Zahvaljujući ovako jasnom i čvrsto koncipiranom stavu prema tumačenju tekstova ili celokupnog Pisma Crkva je uspela da sačuva ispravan Nauk i izbegne konfuziju koja je mogla nastati da je Pismo samo sebi ostalo jedini tumač i procenitelj ispravnosti. U tom slučaju Crkva ne bi mogla ni opstati kao jedinstvena celina jer ne bi ni bilo jedinstvenog učenja. Teološki raskoli i podele medju Hrišćanima su nastali upravo zbog različitog tumačenja i intepretiranja Svetog Pisma, zbog jedne reči ili rečenice nastajali su raskoli tako da tumačenje Pisma po principu egzegetskih pravila koji počivaju na pravilu vere i koja su dogmatski tj. kanonski ispravna jesu zapravo odredjujuće pitanje samog učenja.
Stoga je vrlo bitno razlikovati ono što je suštinsko kada se radi o tumačenju celine ili delova Sv. Pisma – ako neko tvrdi da je Pismo neprikosnoveni autoritet po nekom pitanju moramo znati na čemu se taj autoritet zasniva tj. na koji se način i uz pomoć kakvog tumačenja došlo do toga šta se tvrdi.
Sa stanovišta PC bilo koje tumačenje Sv. Pisma koje nije u skladu sa pravilom vere nije valjano i pravoverno i samim tim je neprihvatljivo.
Samo Sveto Predanje i nije bilo ništa drugo do Nauk, Učenje, doktrina koju je Hristos predao Svojoj Crkvi – učenicima prvenstveno. Sadržaj Pisma i Predanja je bio istovetan i istoznačan. Pismo se oslanjalo na Predanje jer je iz njega i proisteklo dajući mu formu, književni oblik, koherentan i razumljiv.
Medjutim tekstovi koji su postepeno uključivani u korpus Svetog Pisma svoju potvrdu, dogmatsku ispravnost poruke koju su u sebi sadržavali i prenosili morali su imati u samom Predanju. Dakle Sveto Predanje je bilo vredonosni normativ dogmatske ispravnosti jer je ono, Sveto Predanje, ispočetka bilo standard ispravnog verovanja. Samim tim Predanje je bilo i normativni, kvalitativni sud dogmata i samo pravilo vere.
Već kod Tertulijana nalazimo jasno odredjen stav po ovom pitanju – za njega je Predanje a ne Biblija pravilo vere ( grč. kanon pisteos, lat. regula fidei). Dakle iako Biblija jeste autoritet po pitanju Nauka, verovanja i samog života svakog hrišćanina ona se ipak mora tumačiti u skladu sa pravilom vere odn. Svetim Predanjem.
Rana Crkva je insistirala na ovome stanovištu jer su Crkveni Oci dobro znali poreklo i suštinu Nauka kojeg je Hrist doneo, apostoli proširili a u obliku nekog pisanog teksta i usmenog učenja sakupila i čuvala apostolska Crkva. Dakle Sveto Predanje treba posmatrati kao veru koju je ispovedala apostolska Crkva i sveukupnost biblijskog Nauka prenetog od strane sv. Apostola i njihovih učenika . U tom smislu pravilo vere koje je zasnovano na ovoj sveobuhvatnosti Crkvenog učenja neizostavno jeste jedini ispravan i pravoveran eklezijastični mehanizam za usmeravanje i odredjivanje egzegeze i jamstvo harmonizacije tumačenja Pisma sa doktrinarnim pravoverjem.
Zahvaljujući ovako jasnom i čvrsto koncipiranom stavu prema tumačenju tekstova ili celokupnog Pisma Crkva je uspela da sačuva ispravan Nauk i izbegne konfuziju koja je mogla nastati da je Pismo samo sebi ostalo jedini tumač i procenitelj ispravnosti. U tom slučaju Crkva ne bi mogla ni opstati kao jedinstvena celina jer ne bi ni bilo jedinstvenog učenja. Teološki raskoli i podele medju Hrišćanima su nastali upravo zbog različitog tumačenja i intepretiranja Svetog Pisma, zbog jedne reči ili rečenice nastajali su raskoli tako da tumačenje Pisma po principu egzegetskih pravila koji počivaju na pravilu vere i koja su dogmatski tj. kanonski ispravna jesu zapravo odredjujuće pitanje samog učenja.
Stoga je vrlo bitno razlikovati ono što je suštinsko kada se radi o tumačenju celine ili delova Sv. Pisma – ako neko tvrdi da je Pismo neprikosnoveni autoritet po nekom pitanju moramo znati na čemu se taj autoritet zasniva tj. na koji se način i uz pomoć kakvog tumačenja došlo do toga šta se tvrdi.
Sa stanovišta PC bilo koje tumačenje Sv. Pisma koje nije u skladu sa pravilom vere nije valjano i pravoverno i samim tim je neprihvatljivo.
Član
- Učlanjen(a)
- 03.06.2010
- Poruka
- 14.301
Rekli vi za svoje predanje,a Biblija osporila vaše predanje.
- Učlanjen(a)
- 07.07.2014
- Poruka
- 18.400
Prvo, Sola Scriptura odvaja Crkvu i Pismo. A oni su jedno. To nisu dva rivalska konja u utrci autoriteta, već jedan jahač (Crkva) i jedan konj (Pismo). Crkva kao pisac, kanonizator i interpretator Pisma nije drugi izvor otkrivenja već autor, zaštitnik i učitelj jedinog pisanog izvora, Svetog pisma. Nismo poučavani od strane učitelja bez knjige niti knjigom bez učitelja, već smo poučavani od strane učitelja s jednom knjigom, Biblijom.
Drugo, sola scriptura je sama sebi kontradiktorna, jer kaže da trebamo vjerovati samo u Pismo, ali to se u Pismu nigdje ne navodi! Ako vjerujemo samo u ono što Pismo poučava, onda nećemo vjerovati u sola scriptura učenje, jer ga Pismo ne poučava.
Treće, sola scriptura narušava princip uzročnosti: da posljedica ne može biti veća od njezinog uzroka. Crkva (apostoli) je zapisala Pismo, a nasljednici apostola, biskupi Crkve, su odlučili o kanonu, popisu knjiga koje trebaju biti proglašene biblijskima i nepogrešivima. Ako je Pismo nepogrešivo, tada i kanonizator, a to je Crkva, mora također biti nepogrešiva.
Četvrto, postoji praktičan argument da osobne interpretacije vode u nastajanje denominacija. Dopustite pet stotina ljudi da interpretiraju Bibliju bez crkvenog autoriteta i uskoro ćete imati pet stotina denominacija. A denominacije su nedopustivi skandal po standardima Pisma, Ivan 17,20-23 i 1. Kor 1,10-17.
Peto, sola scriptura nije povijesna, jer prva generacija kršćana nije imala Novi zavjet, već samo Crkvu da ih poučava.
Još dva elementa:
Prvo, Katolička Crkva ne tvrdi da je od Boga nadahnuta da dodaje bilo koje nove doktrine, nego samo da je od Boga zaštićena da čuva i interpretira postojeće doktrine – pologe vjere. Ona ne podržava dodavanje, ali odbija oduzimanje.
Drugo, sve doktrine Crkve proizlaze iz Pisma. Sveti Toma Akvinski izjednačava sacra doctrina, sveto učenje ili Božju objavu, s Pismom.
--------------------------------------------------------------
Tekst: Peter Kreeft, obraćenik s protestantizma
VIP
- Učlanjen(a)
- 14.07.2011
- Poruka
- 19.107
A biblija kaze:
REČ BOŽJA - BIBLIJA NAPISANA I NADAHNUTA SVETIM DUHOM BOŽJIM DUHOM:
"I imamo najpouzdaniju proročku riječ, i dobro činite što pazite na nju, ako na vidjelo koje svijetli u tamnome mjestu, dokle dan ne osvane i danica se ne rodi u srcima vašima.
I ovo znajte najprije da nijedno proroštvo književno ne biva po svome kazivanju;
Jer nikad proroštvo ne bi od čovječije volje, nego naučeni od svetoga Duha govoriše sveti Božiji ljudi" ( 2 poslanica Petrova 1. 19 - 21 )
DATA ZA ČOVEKOVO DUHOVNO USAVRŠAVANJE:
"Ali ti stoj u tome što si naučio i što ti je povjereno, znajući od koga si se naučio,
I budući da iz malena umiješ sveta pisma, koja te mogu umudriti na spasenije u Hrista Isusa.
Sve je pismo od Boga dano, i korisno za učenje, za karanje, za popravljanje, za poučavanje u pravdi, Da bude savršen čovjek Božij, za svako dobro djelo pripravljen" ( 2 poslanica Timotijeva 3. 16 - 17 )
"Jer šta se napred napisa, za našu se nauku napisa, da trpljenjem i utehom pisma nadu imamo" ( Rimljanima poslanica 15. 4 )
REČ BOŽJA JE IZVOR ISTINE KOJOM NAS ON POSVEĆUJE:
"Osveti ih istinom svojom: riječ je tvoja istina" ( jevanđelje po Jovanu 17. 17 )
BOG NAS DUHOVNO PREPORAĐA VEČNOM REJU BOŽJOM:
"Kao prerođeni ne od sjemena koje truhne, nego od onog koje ne truhne, riječju živoga Boga, koja ostaje dovijeka.
Jer je svako tijelo kao trava, i svaka slava čovječija kao cvijet travni: osuši se trava, i cvijet njezin otpade;
Ali riječ Gospodnja ostaje dovijeka. A ovo je riječ što je objavljena među vama" ( 1 poslanica Petrova 1. 23 - 25 )
REČ BOŽJA - SVEDOĆANSTVO ZA POSLEDNJE VREME:
"A on reče: idi Danilo, jer su zatvorene i zapečaćene ove riječi do pošljednjega vremena, mnogi će pretraživati, i znanje će se umnožiti....
Mnogi će se očistiti, ubijeliti i okušati; a bezbožnici će raditi bezbožno, niti će koji bezbožnik razumjeti, ali će razumni razumjeti" ( knjiga proroka Danila 12. 4 - 10 )
REČ BOŽJA OSTAJE DOVEKA:
"I doći će izbavitelj u Sion i k onima od Jakova koji se obraćaju od grijeha, veli Gospod.
A ovo će biti zavjet moj s njima, veli Gospod: duh moj, koji je u tebi, i riječi moje, koje metnuh u usta tvoja, neće otići od usta tvojih ni od usta sjemena tvojega, ni od usta sjemena sjemena tvojega, veli Gospod, otsele i dovijeka" ( knjiga proroka Isaije 59. 20 - 21 )
REČ BOŽJA - SVEDOĆANSTVO O ISUSU:
"I On im reče: O bezumni i sporog srca za verovanje svega što govoriše proroci!
Nije li to trebalo da Hristos pretrpi i da uđe u slavu svoju?
I počevši od Mojsija i od svih proroka kazivaše im šta je za Njega u svemu pismu" ( jevanšelje po Luki 24. 25 - 27 )
"I reče im: Ovo su reči koje sam vam govorio još dok sam bio s vama, da sve treba da se svrši šta je za mene napisano u zakonu Mojsijevom i u prorocima i u psalmima.
Tada im otvori um da razumeju pismo.
I reče im: Tako je pisano, i tako je trebalo da Hristos postrada i da ustane iz mrtvih treći dan;
I da se propoveda pokajanje u ime Njegovo i oproštenje greha po svim narodima počevši od Jerusalima.
A vi ste svedoci ovome" ( jevanđelje po Luki 24. 44 - 48 )
NE MENJATI REČ BOŽJU:
"Jer svjedočim svakome koji čuje riječi proroštva knjige ove; ako ko dometne ovome, Bog će nametnuti na njega zla napisana u knjizi ovoj;
I ako ko oduzme od riječi knjige proroštva ovoga, Bog će oduzeti njegov dijel od knjige života, i od grada svetoga, i od onoga što je napisano u knjizi ovoj" ( otkrivenje 22. 18 - 20 )
---------------------------------------------------------------------
Kome verovati, Stvarnoslapu ili bibliji?
REČ BOŽJA - BIBLIJA NAPISANA I NADAHNUTA SVETIM DUHOM BOŽJIM DUHOM:
"I imamo najpouzdaniju proročku riječ, i dobro činite što pazite na nju, ako na vidjelo koje svijetli u tamnome mjestu, dokle dan ne osvane i danica se ne rodi u srcima vašima.
I ovo znajte najprije da nijedno proroštvo književno ne biva po svome kazivanju;
Jer nikad proroštvo ne bi od čovječije volje, nego naučeni od svetoga Duha govoriše sveti Božiji ljudi" ( 2 poslanica Petrova 1. 19 - 21 )
DATA ZA ČOVEKOVO DUHOVNO USAVRŠAVANJE:
"Ali ti stoj u tome što si naučio i što ti je povjereno, znajući od koga si se naučio,
I budući da iz malena umiješ sveta pisma, koja te mogu umudriti na spasenije u Hrista Isusa.
Sve je pismo od Boga dano, i korisno za učenje, za karanje, za popravljanje, za poučavanje u pravdi, Da bude savršen čovjek Božij, za svako dobro djelo pripravljen" ( 2 poslanica Timotijeva 3. 16 - 17 )
"Jer šta se napred napisa, za našu se nauku napisa, da trpljenjem i utehom pisma nadu imamo" ( Rimljanima poslanica 15. 4 )
REČ BOŽJA JE IZVOR ISTINE KOJOM NAS ON POSVEĆUJE:
"Osveti ih istinom svojom: riječ je tvoja istina" ( jevanđelje po Jovanu 17. 17 )
BOG NAS DUHOVNO PREPORAĐA VEČNOM REJU BOŽJOM:
"Kao prerođeni ne od sjemena koje truhne, nego od onog koje ne truhne, riječju živoga Boga, koja ostaje dovijeka.
Jer je svako tijelo kao trava, i svaka slava čovječija kao cvijet travni: osuši se trava, i cvijet njezin otpade;
Ali riječ Gospodnja ostaje dovijeka. A ovo je riječ što je objavljena među vama" ( 1 poslanica Petrova 1. 23 - 25 )
REČ BOŽJA - SVEDOĆANSTVO ZA POSLEDNJE VREME:
"A on reče: idi Danilo, jer su zatvorene i zapečaćene ove riječi do pošljednjega vremena, mnogi će pretraživati, i znanje će se umnožiti....
Mnogi će se očistiti, ubijeliti i okušati; a bezbožnici će raditi bezbožno, niti će koji bezbožnik razumjeti, ali će razumni razumjeti" ( knjiga proroka Danila 12. 4 - 10 )
REČ BOŽJA OSTAJE DOVEKA:
"I doći će izbavitelj u Sion i k onima od Jakova koji se obraćaju od grijeha, veli Gospod.
A ovo će biti zavjet moj s njima, veli Gospod: duh moj, koji je u tebi, i riječi moje, koje metnuh u usta tvoja, neće otići od usta tvojih ni od usta sjemena tvojega, ni od usta sjemena sjemena tvojega, veli Gospod, otsele i dovijeka" ( knjiga proroka Isaije 59. 20 - 21 )
REČ BOŽJA - SVEDOĆANSTVO O ISUSU:
"I On im reče: O bezumni i sporog srca za verovanje svega što govoriše proroci!
Nije li to trebalo da Hristos pretrpi i da uđe u slavu svoju?
I počevši od Mojsija i od svih proroka kazivaše im šta je za Njega u svemu pismu" ( jevanšelje po Luki 24. 25 - 27 )
"I reče im: Ovo su reči koje sam vam govorio još dok sam bio s vama, da sve treba da se svrši šta je za mene napisano u zakonu Mojsijevom i u prorocima i u psalmima.
Tada im otvori um da razumeju pismo.
I reče im: Tako je pisano, i tako je trebalo da Hristos postrada i da ustane iz mrtvih treći dan;
I da se propoveda pokajanje u ime Njegovo i oproštenje greha po svim narodima počevši od Jerusalima.
A vi ste svedoci ovome" ( jevanđelje po Luki 24. 44 - 48 )
NE MENJATI REČ BOŽJU:
"Jer svjedočim svakome koji čuje riječi proroštva knjige ove; ako ko dometne ovome, Bog će nametnuti na njega zla napisana u knjizi ovoj;
I ako ko oduzme od riječi knjige proroštva ovoga, Bog će oduzeti njegov dijel od knjige života, i od grada svetoga, i od onoga što je napisano u knjizi ovoj" ( otkrivenje 22. 18 - 20 )
---------------------------------------------------------------------
Kome verovati, Stvarnoslapu ili bibliji?
- Učlanjen(a)
- 01.05.2019
- Poruka
- 668
Postoji odredjen sistem, metod ili skup metoda uz pomoć kojih se vrši neko tumačenje, u ovom slučaju Sv. Pisma ili nekog njegovog dela. Proučavanje osnovnih načela i postupak verodostojnog i pravilnog tumačenja Svetog Pisma nazivamo biblijskom hermeneutikom ili kod Pravoslavnih egzegezom. Hermeneutika kao složen postupak intepretacije, tumačenja, vrednovanja i odredjivanja ne samo teksta več i bilo kog drugog ljudskog izraza, npr. umetničkog, ili prepoznatljivog obrasca, npr. ponašanja, je filozofska disciplina nastala na temeljima egzegeze rane Hrišćanske Crkve.
Da bi biblijsko tumačenje bilo Hrišćansko a ne naučno tj. analitičko i kritičko moraju se kao premise prihvatiti dva osnovna stava
Bog je otkrio sebe i svoju volju svojim prorocima u posebnim izjavama istine i Svetim Duhom nadahnuo biblijske pisce da zapišu božanska otkrivenja kao pouzdanu i autoritativnu Božju reč.
Sveti Duh takođe osvjetljava um onih koji nastoje razumeti i protumačiti božanska otkrivenja.
Egzegeza se začela i medju prvim ocima Hrišćanske Crkve proširila kao metod tumačenja Svetog Pisma koji se sastoji iz više elemenata a prvenstveno iz dva razloga
Potreba za tumačenjem Pisma koja nastaje zbog ograničenosti ljudskog uma nasuprot beskonačnom Bogu koji otkriva sebe i zbog pomračenosti tog uma grehom
Potreba za tumačenjem koja je nastala zbog boljeg i tačnijeg razumevanja biblijskih pisaca odvojenih od onoga ko ih čita vremenom, udaljenošću, jezikom i kulturom.
Egzegeza Pravoslavne Hrišćanske Crkve kao primarne elemente koji moraju biti uključeni u samu metodu tumačenja biblijskog teksta osim onih hermeneutičkih podrazumeva i sledeće
„1. Crkva veruje u biblijsko nadahnuće i ta istina određuje njenu poziciju prema teorijama i metodama biblijske erminevtike. Inspiracija nije ni verbalna - jer Novi Zavet uključuje više Jevanđelja dok Biblija načelno pretpostavlja veliku raznolikost autora - niti je ograničena na čisto dogmatski sadržaj, već obuhvata sve što se odnosi na Spasenje, predstavljajući božanski sadržaj u literarnoj ljudskoj formi.
2. Postoji teološko i sotiriološko jedinstvo Staroga i Novoga Zaveta, a oba svoj centar imaju u Isusu Hristu. Obuhvaćena između Postanja i Otkrivenja, istorija Spasenja - u kojoj se primećuje više etapa (priprema, ostvarenje i usavršenje; Jevr. 1,1-2; Jn. 1,1; Kol. 1,19) - jeste istorija otkrivanja Logosa Božijeg, ali ne jedino u vidu otkrivanja istina i propisa, nego prevashodno kao lično manifestovanje Boga, Tvorca, Spasitelja i Osvetitelja, u istoriji jednoga naroda. A Novi Zavet ima lični otkrivajući sadržaj, nezavisan od onoga što se pisalo u Starom Zavetu, jer "Jedinorodni Sin koji je u Očevom naručju, On ga objavi" (Jn. 1,18). U svetlosti ličnog Otkrivenja u Novom zavetu, Stari Zavet stiče, dakle, nov smisao. U Svojoj prvosvešteničkoj molitvi Isus veli: "Oče pravedni, svijet tebe ne pozna, a ja te poznah, i ovi poznaše da si me ti poslao" (Jn. 17,25).
3. Septuagintu (grčka verzija sedamdesetorice nastala u Aleksandriji polovinom trećega veka pre Hrista), upotrebljavala je judejska dijaspora, Apostol Pavle i celokupna prva Crkva, uključivši i Crkvu u Rimu do polovine drugoga veka. Ova verzija je službeni tekst Staroga Zaveta za Pravoslavnu Crkvu. Pored toga, Crkva nije bila ravnodušna prema jevrejsko-masoretskom tekstu, o čemu svedoče studije i komentari na starozavetni jevrejski tekst koje su pisali Origen i Jeronim.
4. Sveto Pismo uživa istinsko poštovanje u pravoslavnoj pobožnosti. Pravoslavna Crkva sluša, i u isto vreme poštuje, reč Božiju. Ona upotrebljava Bibliju naročito u bogosluženju, u vidu psaltirskog čitanja, molitava i liturgijskih himni, kao i u katihezama i svakodnevnoj lektiri.
5. Naglašavajući apostolsko poreklo novozavetnih knjiga Crkva potvrđuje biblijski kanon, a samu Bibliju tumači na temelju Predanja koje je potvrđuje, jer se u njemu projavljuje Sveti Duh (Jn. 16,13). Crkva zadržava svoju vlast i nepogrešivost na temelju Biblije, uključujući i Predanje. Ne postavlja se, dakle, pitanje prvenstva autoriteta između Pisma, Predanja i Crkve, budući daje tumačenje Biblije dato u Predanju, osobito u Evharistiji i drugim Tajnama Crkve. Budući da je teologija Pisma, tumačenje čini deo Predanja.“
Što se tiče samih egzegetskih metoda njih ima više i proistekli su iz dve najstarije egzegetske škole ili pravca.
Istorijsku, literarnu ili filozofsku metodu praktikovala je antiohijska škola. Po ovoj metodi biblijski događaji imaju svoje veoma određeno istorijsko mesto, bez tipoloških implikacija.
Alegorijsku ili tipološku metodu je unapređivala aleksandrijska škola. Po njoj biblijski događaji, ličnosti i simboli imaju svoj duhovni smisao ili tipološku sličnost kroz koje se objedinjuju Stari i Novi Zavet.
Teološka metoda prihvačena od strane obe škole a po kojoj se Biblija ne može razumeti nezavisno od Sv. Predanja Crkve iz koje je izašla i koju sadrži. Sveto Predanje sadrži teološko tumačenje Pisma; zato se Pismo i Tradicija dopunjuju. Pravoslavna teologija pridaje veliku pažnju ovom egzegetskom načelu, jer ono afirmiše otkrivajući lični karakter prisustva i delanja Duha Svetoga .
Biblijska egzegeza takodje obuhvata i niz drugih metodoloških disciplina: tekstualni kriticizam koji podrazumeva istraživanje istorije i izvora teksta, istraživanje istorijske i kulturne pozadine kako samog autora tako i šireg kulturnog i društvenog konteksta, osnovne principe semiologije itd.
Da bi biblijsko tumačenje bilo Hrišćansko a ne naučno tj. analitičko i kritičko moraju se kao premise prihvatiti dva osnovna stava
Bog je otkrio sebe i svoju volju svojim prorocima u posebnim izjavama istine i Svetim Duhom nadahnuo biblijske pisce da zapišu božanska otkrivenja kao pouzdanu i autoritativnu Božju reč.
Sveti Duh takođe osvjetljava um onih koji nastoje razumeti i protumačiti božanska otkrivenja.
Egzegeza se začela i medju prvim ocima Hrišćanske Crkve proširila kao metod tumačenja Svetog Pisma koji se sastoji iz više elemenata a prvenstveno iz dva razloga
Potreba za tumačenjem Pisma koja nastaje zbog ograničenosti ljudskog uma nasuprot beskonačnom Bogu koji otkriva sebe i zbog pomračenosti tog uma grehom
Potreba za tumačenjem koja je nastala zbog boljeg i tačnijeg razumevanja biblijskih pisaca odvojenih od onoga ko ih čita vremenom, udaljenošću, jezikom i kulturom.
Egzegeza Pravoslavne Hrišćanske Crkve kao primarne elemente koji moraju biti uključeni u samu metodu tumačenja biblijskog teksta osim onih hermeneutičkih podrazumeva i sledeće
„1. Crkva veruje u biblijsko nadahnuće i ta istina određuje njenu poziciju prema teorijama i metodama biblijske erminevtike. Inspiracija nije ni verbalna - jer Novi Zavet uključuje više Jevanđelja dok Biblija načelno pretpostavlja veliku raznolikost autora - niti je ograničena na čisto dogmatski sadržaj, već obuhvata sve što se odnosi na Spasenje, predstavljajući božanski sadržaj u literarnoj ljudskoj formi.
2. Postoji teološko i sotiriološko jedinstvo Staroga i Novoga Zaveta, a oba svoj centar imaju u Isusu Hristu. Obuhvaćena između Postanja i Otkrivenja, istorija Spasenja - u kojoj se primećuje više etapa (priprema, ostvarenje i usavršenje; Jevr. 1,1-2; Jn. 1,1; Kol. 1,19) - jeste istorija otkrivanja Logosa Božijeg, ali ne jedino u vidu otkrivanja istina i propisa, nego prevashodno kao lično manifestovanje Boga, Tvorca, Spasitelja i Osvetitelja, u istoriji jednoga naroda. A Novi Zavet ima lični otkrivajući sadržaj, nezavisan od onoga što se pisalo u Starom Zavetu, jer "Jedinorodni Sin koji je u Očevom naručju, On ga objavi" (Jn. 1,18). U svetlosti ličnog Otkrivenja u Novom zavetu, Stari Zavet stiče, dakle, nov smisao. U Svojoj prvosvešteničkoj molitvi Isus veli: "Oče pravedni, svijet tebe ne pozna, a ja te poznah, i ovi poznaše da si me ti poslao" (Jn. 17,25).
3. Septuagintu (grčka verzija sedamdesetorice nastala u Aleksandriji polovinom trećega veka pre Hrista), upotrebljavala je judejska dijaspora, Apostol Pavle i celokupna prva Crkva, uključivši i Crkvu u Rimu do polovine drugoga veka. Ova verzija je službeni tekst Staroga Zaveta za Pravoslavnu Crkvu. Pored toga, Crkva nije bila ravnodušna prema jevrejsko-masoretskom tekstu, o čemu svedoče studije i komentari na starozavetni jevrejski tekst koje su pisali Origen i Jeronim.
4. Sveto Pismo uživa istinsko poštovanje u pravoslavnoj pobožnosti. Pravoslavna Crkva sluša, i u isto vreme poštuje, reč Božiju. Ona upotrebljava Bibliju naročito u bogosluženju, u vidu psaltirskog čitanja, molitava i liturgijskih himni, kao i u katihezama i svakodnevnoj lektiri.
5. Naglašavajući apostolsko poreklo novozavetnih knjiga Crkva potvrđuje biblijski kanon, a samu Bibliju tumači na temelju Predanja koje je potvrđuje, jer se u njemu projavljuje Sveti Duh (Jn. 16,13). Crkva zadržava svoju vlast i nepogrešivost na temelju Biblije, uključujući i Predanje. Ne postavlja se, dakle, pitanje prvenstva autoriteta između Pisma, Predanja i Crkve, budući daje tumačenje Biblije dato u Predanju, osobito u Evharistiji i drugim Tajnama Crkve. Budući da je teologija Pisma, tumačenje čini deo Predanja.“
Što se tiče samih egzegetskih metoda njih ima više i proistekli su iz dve najstarije egzegetske škole ili pravca.
Istorijsku, literarnu ili filozofsku metodu praktikovala je antiohijska škola. Po ovoj metodi biblijski događaji imaju svoje veoma određeno istorijsko mesto, bez tipoloških implikacija.
Alegorijsku ili tipološku metodu je unapređivala aleksandrijska škola. Po njoj biblijski događaji, ličnosti i simboli imaju svoj duhovni smisao ili tipološku sličnost kroz koje se objedinjuju Stari i Novi Zavet.
Teološka metoda prihvačena od strane obe škole a po kojoj se Biblija ne može razumeti nezavisno od Sv. Predanja Crkve iz koje je izašla i koju sadrži. Sveto Predanje sadrži teološko tumačenje Pisma; zato se Pismo i Tradicija dopunjuju. Pravoslavna teologija pridaje veliku pažnju ovom egzegetskom načelu, jer ono afirmiše otkrivajući lični karakter prisustva i delanja Duha Svetoga .
Biblijska egzegeza takodje obuhvata i niz drugih metodoloških disciplina: tekstualni kriticizam koji podrazumeva istraživanje istorije i izvora teksta, istraživanje istorijske i kulturne pozadine kako samog autora tako i šireg kulturnog i društvenog konteksta, osnovne principe semiologije itd.
Poslednja izmena:
Član
- Učlanjen(a)
- 03.06.2010
- Poruka
- 14.301
Evo kako Nelsim tumači Pismo.
Nelsim said: ↑
Dusa je duhovni deo coveka.
>>>>>
Djela apostolska 27,37 A svih nas je u lađi bilo dvjesta sedamdeset i šest duša.
- Učlanjen(a)
- 07.07.2014
- Poruka
- 18.400
Jedino Crkva može pravilno tumačiti Bibliju, jer je vodi Duh Sveti. A tumačiti je samovoljno, naravno, može tko god hoće, samo na vlastitu propast. Najbolji primjer za to je William Miller, za čije su tumačenje Biblije i određivanje datuma Isusova dolaska i sami Adventisti rekli da je đavliji posao.
Član
- Učlanjen(a)
- 03.06.2010
- Poruka
- 14.301
Naravno da pagani neće drugima dati pravo na tumačenje Pisma jer u Pismu stoji ono što je suprotno nauci pagana.
mire000 said:
A po tebi da bi se neko zvao "DUSOM" - mora imati telo!
To su sinovi Vale, koju dade Lavan Rahilji kćeri svojoj i ona ih rodi Jakovu; svega sedam duša. Post. 46, 25
mire000 said:
A po tebi da bi se neko zvao "DUSOM" - mora imati telo!
To su sinovi Vale, koju dade Lavan Rahilji kćeri svojoj i ona ih rodi Jakovu; svega sedam duša. Post. 46, 25