VIP
- Učlanjen(a)
- 14.07.2011
- Poruka
- 19.107
Stvarnoslap, sam sebe demantujes jer prvo kazes jedno a posle to dematujes sasvim razlicitom izjavom od prve.
Pervo si napisao da su se apostoli okupljali svaki dan da lome hleb,a potom si sam sebe demantovao izjavom da su oni za to odabrali Nedelju.
Napomena da je ovo tvoje licno dodavanje biblijskom tekstu, jer u bibliji nema dokaza da su Hristos ili apostoli odabrali Nedelju za uzimanje euharistije, sto si ti i izjavio u svojoj kasnije demantovanoj izjavi "Dasu se oni okuoljali svaki dan"
Ono sto sam ja napisao u prethodnom komentaru a sto si ti izvadio iz konteksta je to, da sam ja naveo da apostoli i prvi Hriscani nisu mogli da se sakupljaju ISKLJUCIVO u prvi dan Nedelju da uzimaju euharistiju da bi obelezavali Hristovo vaskrsenje, jer euharistija simbolicno podseca vernika na Isusovu smrt i u tom slucaju Nedelja ne moze biti dan koji obelezava Isusovu smrt na krstu jer Isus nije umro na krstu u Nedelju.
Ja potvrdjujem ono sto si ti nesvesno porekao u svom demantu, a sto je ucenje biblije - da su se apostoli okupljali svakoga dana a ne samo u odredjeni dan - u ovom slucaju Nedelju i to ne sa razlogom da bi proslavljali Hristovo vaskrsenje, vec upravo iz razloga koji je sam Hrist napomenuo a koji je sadrzan u sledecem biblijskom navodu:
"Jer ja primih od Gospoda šta vam i predadoh, da Gospod Isus onu noć u koju bivaše predan uze hleb.
I zahvalivši prelomi i reče: Uzmite, jedite, ovo je telo moje koje se za vas lomi; ovo činite meni za spomen.
Tako i čašu, po večeri, govoreći: Ova je čaša novi zavet u mojoj krvi; ovo činite, kad god pijete, meni za spomen.
Jer kad god jedete ovaj hleb i čašu ovu pijete, smrt Gospodnju obznanjujete, dokle ne dođe" ( 1 Korincanima 11. 23 - 26 )
Dakle, euharistija - uzimanje hleba i vina, podseca vernika na Isusovu smrt na krstu a ne na njegovo vaskrsenje.
Dakle, kada bi Hriscani trebali da obelezavaju odredjeni dan i da u njemu uzimaju euharistiju koja je simbol Hristove smrti, to bi trebao da bude Cetvrtak ili Petak, jer i Isus je u Cetvrtak odrzao poslednju veceru sa ucenicima a u Petak je bio razapet.
Nedelja se dakle tu nikako ne uklapa kao ISKLJUCIVI DAN okupljanja radi uzimanja euharistije i obelezavanja Hristovog vaskrsenja.
Ucenici se jesu okupljali i u prvi dan Nedelju, ali su to cinili i svih ostalih dana.
---------------------------------------------------------------------------------
Sto se tice izjava pojedinaca koje si naveo da Pagani nisu imali dane u kojima su slavili svoje Bogove, ja mogu reci da te je neko dobro obmanuo tim izjavama- bile one istinite ili ne.
Mada sumnjam da su te izjave istinite, jer jedan isoricar koji povrsno poznaje istoriju tako nesto ne moze da izjavi jer da je u osnovnoj skoli iz istorije bi sigurno pao na ispitu.
Navescu samo jednu od tih izjava:
Pitanje: Jesu li poganski Rimljani i Grci imali bilo koji redoviti dan u tjednu kada su se okupljali na pogansko bogoštovlje?
Odgovor: Ne. (F. N. Pryce, British Museum, Department of History, London, England)
Upravo je suprotno, da su i Rimljani i Grci imali ne jedan - nego vise dana u kojima su proslavljali paganske svetkovine u cast svojih Bogova i mnogi od tih svetkovina su kasnije prenesene u Hriscanstvo i bile posvecene Hriscanskim dogadjaima, svecima..i slicno.
Moze se navesti mnogobozacki praznik DISES SOLIS NATALIS INVICTI koji se slavio 25 decembra a obelezavao je rodjenje Boga sunca Mitre - Vavilonskog mitoloskog Tamuza, a kasnije prenesen u Hriscanstvo kao dan Hristovog rodjenja ili Bozic.
Kao sto je napomenuto - pagani su ovaj praznik rodjenja Boga sunca proslavljali 25 decembra kao DIES SOLIS NATALIS INVICTI - Rodjendan Boga sunca, i tom prilikom praktikovali razlicite obicaje poput pecenja okruglih kolaca u obliku suncevog diska, secenja i unosenja grana drveca u domove, jer se verovalo da Bog sunca i prirode zivi u svetom drvecu i da time mogu osigurati napredak doma, kicenja jelki i malih drveca, paljenja baklji, verovanja da Bog sunca u odredjenim periopdima tokom ovog praznika prelazi preko neba u svojim vatrenim kolima koje vuku irvasi i donosi darove...itd
Sve je ovo pronaslo mesta u Hriscanstvu, poput pecenja slavskog kolaca, secenja i unosenja badnjaka u domove, kicenja Bozicne jelke, paljenje prskalica i ukrasnih sceca, verovanje u deda mraza i Bozic batu...itd.
Postoje i druge svetkovine u cast bogova i dani u kojima su se oni slavili.
Rimske svetkovine
Još su stari Rimljani slavili blagdan božice Juno (rimskog pandana grčkoj Heri) na 14.2. Svetkovina je bila takva da su muškarci i žene stavljali svoja imena u dvije različite kutije i onda su izvlačili imena. Ona dva imena koja se spoje moraju biti povezani kao par tijekom festivala i određenih datuma te godine. Time se slavila plodnost i ciklus života.
Sljedećeg dana ritual se nastavio, i to slavljem Luperkalija u čast Fauna, boga plodnosti. Muškarci bi odlazili u predio gdje su po predaji Romul i Rem sisali vučicu. Tamo bi žrtvovali kozu, oderali je i trčali oko nje simultano udarajući žene s malim bičevima čime su osiguravali plodnost.
Dionis je bio trački bog biljaka, vina, života i uživanja, koji je kasnije prihvaćen i u grčkoj i rimskoj mitologiji. Takođe je poznat i kao osloboditelj (izbavitelj), koji oslobađa pojedinca od samoga sebe (od uobičajenog sopstva), ludilom, ekstazom, opijanjem. Najstarije Dionisovo ime, sačuvano na mikejskim tablicama glasi "DI-WO-NI-SO-JO".
Božanska misija Dionisa je bila da zvucima svoje svirale donese kraj svim brigama. Pošto je izumeo pravljenje vina, Dionis je sa svojom pratnjom, započeo svoj pohod. Na putu Trakije od Egipta i od Španije do Indije on je širio nove običaje i poučavao ljude gajenju loze i pravljenju vina. Glavno obeležje Dionisovog kulta je orgijazam, a središte kulta nisu bili hramovi, već planine. Dionis je najviše bio obožavan među ženama, koje su posle dugih lutanja i velikih napora, pod dejstvom igre, muzike i opojnih sredstava, padale u zanos. Njegove pratilje menade (ili bahantkinje) su lutale planinama i šumama, ispunjene božanskim nadahnućem.
Dionis
Dionisove pomahnitale i orgijastičke svetkovine nikada nisu potpuno prihvaćene u staroj Grčkoj, a u nekim gradovima-državama su bile zabranjene. Dionisove misterije, kada su stigle u Grčku, obuhvatale su opojna sredstva i druge tehnike za izazivanje transa, poput plesa i muzike, što je služilo oslobađanju pojedinca od društvenih stega i povratku prirodnijem i iskonskijem bivstvu. Dionis nije bio prigodno božanstvo ni za sve Grke ali su Rimljani još više bili uznemireni njegovim orgijastičkim svetkovinama. U rimskoj mitologiji je predstavljan kao Bah (Bahus), od čega potiče naziv bahanalije, rimski naziv za Dionisove misterije. Bahanalije su bile orgijastičke noćne svečanosti, upražnjavane nekoliko puta godišnje. Rimski senat je 186. pne. doneo oštar zakon protiv bluda i Dionisovih sledbenika i sledbenica. Nekoliko hiljada ljudi je pogubljeno pre nego što je kult Bahusa, boga vina, odbacio date aspekte Dionisa kojima su se zvaničnici usprotivili.
U kasnijem obliku, dionisove misterije su prerasle u orfejske misterije.
Luperkalije
Luperkalije (latinski: Lupercalia) je naziv za drevni rimski vjerski praznik, odnosno svetkovine koje su se po tradiciji održavale od 13. do 15. februara godine, i čija je svrha bila duhovno "očistiti" grad, zaštititi ga od zlih duhova i donijeti plodnost i zdravlje. Vjeruje se kako je svetkovina nastala od još ranije slične svetkovine poznate pod imenom Februa, a od koje dolazi naziv mjeseca februar. Luperkalije su, u svakom slučaju, bile slične nekim drugim pastoralnim svetkovinama klasičnog svijeta, uključujući starogrčke gdje se slavio bog Pan. Bog koji se slavio na Luperkalijama bio je Luperk (Lupercus), za koga neki tvrde da je bio istovjetan Faunu, odnosno Panovom rimskom ekvivalentu, ali se počast također i odavala znamenitoj Kapitolskoj vučici, a rituali održavali ispred pećine Luperkala gdje je, po predaji, podojila Romula i Rema.
Svetkovinu su vodili svećenici zvani Luperci ("vučja braća"). Nakon žrtvovanja dva jarića i psića, po dva mlada svećenika - obično iz aristokratskih porodica - bi se presvukli u odranu kožu žrtava i počeli trčati po gradu udarajući građane Rima štapom. Prema svjedočanstvima antičkih pisaca žene i djevojke bi im se pri tome namjerno stavljale na put, vjerujući kako dodir od svećenika za vrijeme luperkalija garantira plodnost i/li siguran porod.
Dok svjedočanstva iz 1. vijeka pne. sugeriraju kako su Luperkalije bile važan dio rimskog društvenog života, odnosno da su u njima sudjelovala ugledna imena kao Marko Antonije i Julije Cezar, u kasnijim vijekovima je rimska viša klasa za njih izgubila entuzijazam. S druge strane su Luperkalije ostale izuzetno popularne među rimskim plebsom i održavale njegovu tradiciju čak i nakon što je kršćanstvo postalo službena religija. Luperkalije, koje su nadživjele mnoge institucije i običaje koje je Crkva smatrala paganskim su konačno ukinute tek krajem 5. vijeka, i to zahvaljujući papa Gelaziju I (vl. 492 - 496), koji je u nužnost zabrane tog običaja uvjerio senatora Andromaha. Historičari religije vjeruju da je kršćanski blagdan Svijećnica, između ostalog, uveden i kao svojevrsna zamjena za Luperkalije.
ITD..ITD..
Pervo si napisao da su se apostoli okupljali svaki dan da lome hleb,a potom si sam sebe demantovao izjavom da su oni za to odabrali Nedelju.
Napomena da je ovo tvoje licno dodavanje biblijskom tekstu, jer u bibliji nema dokaza da su Hristos ili apostoli odabrali Nedelju za uzimanje euharistije, sto si ti i izjavio u svojoj kasnije demantovanoj izjavi "Dasu se oni okuoljali svaki dan"
Ono sto sam ja napisao u prethodnom komentaru a sto si ti izvadio iz konteksta je to, da sam ja naveo da apostoli i prvi Hriscani nisu mogli da se sakupljaju ISKLJUCIVO u prvi dan Nedelju da uzimaju euharistiju da bi obelezavali Hristovo vaskrsenje, jer euharistija simbolicno podseca vernika na Isusovu smrt i u tom slucaju Nedelja ne moze biti dan koji obelezava Isusovu smrt na krstu jer Isus nije umro na krstu u Nedelju.
Ja potvrdjujem ono sto si ti nesvesno porekao u svom demantu, a sto je ucenje biblije - da su se apostoli okupljali svakoga dana a ne samo u odredjeni dan - u ovom slucaju Nedelju i to ne sa razlogom da bi proslavljali Hristovo vaskrsenje, vec upravo iz razloga koji je sam Hrist napomenuo a koji je sadrzan u sledecem biblijskom navodu:
"Jer ja primih od Gospoda šta vam i predadoh, da Gospod Isus onu noć u koju bivaše predan uze hleb.
I zahvalivši prelomi i reče: Uzmite, jedite, ovo je telo moje koje se za vas lomi; ovo činite meni za spomen.
Tako i čašu, po večeri, govoreći: Ova je čaša novi zavet u mojoj krvi; ovo činite, kad god pijete, meni za spomen.
Jer kad god jedete ovaj hleb i čašu ovu pijete, smrt Gospodnju obznanjujete, dokle ne dođe" ( 1 Korincanima 11. 23 - 26 )
Dakle, euharistija - uzimanje hleba i vina, podseca vernika na Isusovu smrt na krstu a ne na njegovo vaskrsenje.
Dakle, kada bi Hriscani trebali da obelezavaju odredjeni dan i da u njemu uzimaju euharistiju koja je simbol Hristove smrti, to bi trebao da bude Cetvrtak ili Petak, jer i Isus je u Cetvrtak odrzao poslednju veceru sa ucenicima a u Petak je bio razapet.
Nedelja se dakle tu nikako ne uklapa kao ISKLJUCIVI DAN okupljanja radi uzimanja euharistije i obelezavanja Hristovog vaskrsenja.
Ucenici se jesu okupljali i u prvi dan Nedelju, ali su to cinili i svih ostalih dana.
---------------------------------------------------------------------------------
Sto se tice izjava pojedinaca koje si naveo da Pagani nisu imali dane u kojima su slavili svoje Bogove, ja mogu reci da te je neko dobro obmanuo tim izjavama- bile one istinite ili ne.
Mada sumnjam da su te izjave istinite, jer jedan isoricar koji povrsno poznaje istoriju tako nesto ne moze da izjavi jer da je u osnovnoj skoli iz istorije bi sigurno pao na ispitu.
Navescu samo jednu od tih izjava:
Pitanje: Jesu li poganski Rimljani i Grci imali bilo koji redoviti dan u tjednu kada su se okupljali na pogansko bogoštovlje?
Odgovor: Ne. (F. N. Pryce, British Museum, Department of History, London, England)
Upravo je suprotno, da su i Rimljani i Grci imali ne jedan - nego vise dana u kojima su proslavljali paganske svetkovine u cast svojih Bogova i mnogi od tih svetkovina su kasnije prenesene u Hriscanstvo i bile posvecene Hriscanskim dogadjaima, svecima..i slicno.
Moze se navesti mnogobozacki praznik DISES SOLIS NATALIS INVICTI koji se slavio 25 decembra a obelezavao je rodjenje Boga sunca Mitre - Vavilonskog mitoloskog Tamuza, a kasnije prenesen u Hriscanstvo kao dan Hristovog rodjenja ili Bozic.
Kao sto je napomenuto - pagani su ovaj praznik rodjenja Boga sunca proslavljali 25 decembra kao DIES SOLIS NATALIS INVICTI - Rodjendan Boga sunca, i tom prilikom praktikovali razlicite obicaje poput pecenja okruglih kolaca u obliku suncevog diska, secenja i unosenja grana drveca u domove, jer se verovalo da Bog sunca i prirode zivi u svetom drvecu i da time mogu osigurati napredak doma, kicenja jelki i malih drveca, paljenja baklji, verovanja da Bog sunca u odredjenim periopdima tokom ovog praznika prelazi preko neba u svojim vatrenim kolima koje vuku irvasi i donosi darove...itd
Sve je ovo pronaslo mesta u Hriscanstvu, poput pecenja slavskog kolaca, secenja i unosenja badnjaka u domove, kicenja Bozicne jelke, paljenje prskalica i ukrasnih sceca, verovanje u deda mraza i Bozic batu...itd.
Postoje i druge svetkovine u cast bogova i dani u kojima su se oni slavili.
Rimske svetkovine
Još su stari Rimljani slavili blagdan božice Juno (rimskog pandana grčkoj Heri) na 14.2. Svetkovina je bila takva da su muškarci i žene stavljali svoja imena u dvije različite kutije i onda su izvlačili imena. Ona dva imena koja se spoje moraju biti povezani kao par tijekom festivala i određenih datuma te godine. Time se slavila plodnost i ciklus života.
Sljedećeg dana ritual se nastavio, i to slavljem Luperkalija u čast Fauna, boga plodnosti. Muškarci bi odlazili u predio gdje su po predaji Romul i Rem sisali vučicu. Tamo bi žrtvovali kozu, oderali je i trčali oko nje simultano udarajući žene s malim bičevima čime su osiguravali plodnost.
Dionis je bio trački bog biljaka, vina, života i uživanja, koji je kasnije prihvaćen i u grčkoj i rimskoj mitologiji. Takođe je poznat i kao osloboditelj (izbavitelj), koji oslobađa pojedinca od samoga sebe (od uobičajenog sopstva), ludilom, ekstazom, opijanjem. Najstarije Dionisovo ime, sačuvano na mikejskim tablicama glasi "DI-WO-NI-SO-JO".
Božanska misija Dionisa je bila da zvucima svoje svirale donese kraj svim brigama. Pošto je izumeo pravljenje vina, Dionis je sa svojom pratnjom, započeo svoj pohod. Na putu Trakije od Egipta i od Španije do Indije on je širio nove običaje i poučavao ljude gajenju loze i pravljenju vina. Glavno obeležje Dionisovog kulta je orgijazam, a središte kulta nisu bili hramovi, već planine. Dionis je najviše bio obožavan među ženama, koje su posle dugih lutanja i velikih napora, pod dejstvom igre, muzike i opojnih sredstava, padale u zanos. Njegove pratilje menade (ili bahantkinje) su lutale planinama i šumama, ispunjene božanskim nadahnućem.
Dionis
Dionisove pomahnitale i orgijastičke svetkovine nikada nisu potpuno prihvaćene u staroj Grčkoj, a u nekim gradovima-državama su bile zabranjene. Dionisove misterije, kada su stigle u Grčku, obuhvatale su opojna sredstva i druge tehnike za izazivanje transa, poput plesa i muzike, što je služilo oslobađanju pojedinca od društvenih stega i povratku prirodnijem i iskonskijem bivstvu. Dionis nije bio prigodno božanstvo ni za sve Grke ali su Rimljani još više bili uznemireni njegovim orgijastičkim svetkovinama. U rimskoj mitologiji je predstavljan kao Bah (Bahus), od čega potiče naziv bahanalije, rimski naziv za Dionisove misterije. Bahanalije su bile orgijastičke noćne svečanosti, upražnjavane nekoliko puta godišnje. Rimski senat je 186. pne. doneo oštar zakon protiv bluda i Dionisovih sledbenika i sledbenica. Nekoliko hiljada ljudi je pogubljeno pre nego što je kult Bahusa, boga vina, odbacio date aspekte Dionisa kojima su se zvaničnici usprotivili.
U kasnijem obliku, dionisove misterije su prerasle u orfejske misterije.
Luperkalije
Luperkalije (latinski: Lupercalia) je naziv za drevni rimski vjerski praznik, odnosno svetkovine koje su se po tradiciji održavale od 13. do 15. februara godine, i čija je svrha bila duhovno "očistiti" grad, zaštititi ga od zlih duhova i donijeti plodnost i zdravlje. Vjeruje se kako je svetkovina nastala od još ranije slične svetkovine poznate pod imenom Februa, a od koje dolazi naziv mjeseca februar. Luperkalije su, u svakom slučaju, bile slične nekim drugim pastoralnim svetkovinama klasičnog svijeta, uključujući starogrčke gdje se slavio bog Pan. Bog koji se slavio na Luperkalijama bio je Luperk (Lupercus), za koga neki tvrde da je bio istovjetan Faunu, odnosno Panovom rimskom ekvivalentu, ali se počast također i odavala znamenitoj Kapitolskoj vučici, a rituali održavali ispred pećine Luperkala gdje je, po predaji, podojila Romula i Rema.
Svetkovinu su vodili svećenici zvani Luperci ("vučja braća"). Nakon žrtvovanja dva jarića i psića, po dva mlada svećenika - obično iz aristokratskih porodica - bi se presvukli u odranu kožu žrtava i počeli trčati po gradu udarajući građane Rima štapom. Prema svjedočanstvima antičkih pisaca žene i djevojke bi im se pri tome namjerno stavljale na put, vjerujući kako dodir od svećenika za vrijeme luperkalija garantira plodnost i/li siguran porod.
Dok svjedočanstva iz 1. vijeka pne. sugeriraju kako su Luperkalije bile važan dio rimskog društvenog života, odnosno da su u njima sudjelovala ugledna imena kao Marko Antonije i Julije Cezar, u kasnijim vijekovima je rimska viša klasa za njih izgubila entuzijazam. S druge strane su Luperkalije ostale izuzetno popularne među rimskim plebsom i održavale njegovu tradiciju čak i nakon što je kršćanstvo postalo službena religija. Luperkalije, koje su nadživjele mnoge institucije i običaje koje je Crkva smatrala paganskim su konačno ukinute tek krajem 5. vijeka, i to zahvaljujući papa Gelaziju I (vl. 492 - 496), koji je u nužnost zabrane tog običaja uvjerio senatora Andromaha. Historičari religije vjeruju da je kršćanski blagdan Svijećnica, između ostalog, uveden i kao svojevrsna zamjena za Luperkalije.
ITD..ITD..
Poslednja izmena:
