UREDNIK
- Učlanjen(a)
- 24.03.2015
- Poruka
- 5.467
Rade Marković
Radomir „Rade“ Marković (Beograd, 14. oktobar 1921 — Zabok, 10. septembar 2010) je bio srpski pozorišni i filmski glumac.
Rade Marković je maturirao 1939. godine u Drugoj muškoj gimnaziji u Beogradu.[1] Najpre je studirao Tehnički, a zatim prešao na Filozofski fakultet u Beogradu, da bi se potom posvetio glumi, na početku samo amaterski, sa grupom mladih beogradskih entuzijasta prve posleratne generacije,[2] koji probaju u prostorijama Kolarčevog univerziteta. U toj grupi je bila i Olivera Đorđević (kasnije poznata srpska glumica Olivera Marković) sa kojom se venčao 1945. godine, i sa kojom je godinu dana kasnije dobio sina Gorana, poznatog srpskog reditelja.
Bio je istaknuti član Beogradskog dramskog pozorišta 1950 — 1952. i 1954 — 1966. godine, ali je igrao i na svim drugim beogradskim scenama, na kojima je ostvario preko 200 uloga. Naročito je bio sugestivan u karakternim ulogama najšireg raspona.
Bio je profesor glume na Akademiji dramskih umetnosti u Novom Sadu od 1983. do 1999. godine. Gde je izveo 4 klase glumaca među kojima su Marko Živić, Milica Zarić, Srđan Timarov, Dragan Vujić, Radmila Tomović, Milan Čučilović.
Pozorištu je ostao veran i nakon odlaska u penziju, pa sve do svoje smrti.
Dana 6. oktobra 2010. godine trebalo je da igra na premijeri predstave Zlatno tele u Narodnom pozorištu u Beogradu, u režiji njegovog sina Gorana Markovića.
Bio je spiker u prvim filmskim novostima po oslobođenju Beograda, kao i u mnogim kratkometražnim filmovima.
Bio je na odmoru u Klanjcu, u kući svoje druge supruge, kada mu je pozlilo. Preminuo je 10. septembra 2010. godine u 89. godini života na kardiološkom odeljenju bolnice u Zaboku, u Hrvatskoj. Sahranjen je 15. septembra u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu .
Kao filmski glumac debitovao je 1948. godine ulogama skojevca-ilegalca Miše u filmu Besmrtna mladost Vojislava Nanovića i nedozrelog muža Tonce u filmu Sofka Radoša Novakovića.
Stalno je prisutan i tražen glumac. Do 1987. godine je nastupio u oko 60 filmova reditelja svih generacija. Osobito je zapažen u ulogama, glavnim i većim sporednim, autoritativnih ličnosti.
S mnogim autorima snimio je po nekoliko filmova: Čudotvorni mač (1950) i Šolaja (1955, za koju je dobio Zlatnu arenu za sporednu ulogu na festivalu u Puli 1956.) Vojislava Nanovića; Daleko je sunce (1953), Pesma (1961), Operacija Ticijan (1963) i Bekstva (1968) Radoša Novakovića; Sumnjivo lice (1954) i Put oko sveta (1964) Soje Jovanović; Zenica (1957) i Kako su se voleli Romeo i Julija (1966) Jovana Živanovića; Prvi građanin male varoši (1961), Leto je krivo za sve (1961) i Devojka (1965) Puriše Đorđevića; Roj (1966, za koju je dobio prvu nagradu /ex aequo/ za mušku ulogu na festivalu glumačkog ostvarenja u Nišu), Hasanaginica (1967), Delije (1968) i Burduš (1970) Miodraga Popovića; Diverzanti (1967) i Valter brani Sarajevo (1972) Hajrudina Krvavca; Klopka za generala (1971) iSB zatvara krug (1974) Mikija Stamenkovića; Otpisani (1974) i Kraljevski voz (1982) Aleksandra Đorđevića; Nacionalna klasa (1979), Majstori, majstori (1980) i Variola vera (1982) Gorana Markovića.
Od ostalih uloga posebno se ističu one u Tuđoj zemlji (1957) Joze Galea, za koju je nagrađen drugom nagradom u Puli, i Radopolju (1963) Stoleta Jankovića, za koju je osvojio pulsku Srebrnu arenu. Nastupao je i u inostranstvu (na primer Kradljivac breskvi (1964),Vula Radeva u Bugarskoj; Voda nešto nosi (1969), J. Kadara i E. Klosa u bivšoj SSSR; Zlatne naočare (1986), Đulijana Montalde u Italiji, kao i u mnogobrojnim televizijiskim dramama i serijama.
Režirao je i dva dokumentarna filma:
Smeh sa scene: Atelje 212 (1972)
Među nama: Slobodan Perović (1998) (TV)
Sumirano, Rade Marković je jedan od najvećih i najpostojanijih imena srpskom glumišta u periodu od Drugog svetskog rata pa do novog milenijuma. Na filmu je odigrao 81 ulogu; u televizijskim dramama, serijama i drugim emisijama 62 uloge, učestvovao je u 186 radio-drama, a na pozorišnim scenama ostvario je ukupno 96 uloga.
Kao profesor Akademije umetnosti u Novom Sadu izveo je četiri klase, sa ukupno 39 studenata (Dušan Jakišić, Dragan Vujić Vujke, Radmila Tomović, Milan Čučilović, Srđan Timarov, Milica Zarić i drugi).
Tokom pet decenija glumačkog prisustva, pre svega na pozorišnoj sceni, Marković je stekao nepodeljena priznanja kritike, publike i kolega zbog najmanje dva razloga: duboke odanosti, može se reći pune posvećenosti pozivu, što je najčešće donosilo vrhunska ostvarenja, kao i neposustalog traganja za novim, savremenim i modernim glumačkim izazovom, kojim je nastojao da pomeri standarde u glumi u čemu je bio jedan od tvoraca avangardnih pozorišnih puteva u našoj sredini.
Nagrađen je svim najznačajnijim stručnim i društvenim nagradama i priznanjima:
Izvor: Wikipedia
Filmografija:
Radomir „Rade“ Marković (Beograd, 14. oktobar 1921 — Zabok, 10. septembar 2010) je bio srpski pozorišni i filmski glumac.
Rade Marković je maturirao 1939. godine u Drugoj muškoj gimnaziji u Beogradu.[1] Najpre je studirao Tehnički, a zatim prešao na Filozofski fakultet u Beogradu, da bi se potom posvetio glumi, na početku samo amaterski, sa grupom mladih beogradskih entuzijasta prve posleratne generacije,[2] koji probaju u prostorijama Kolarčevog univerziteta. U toj grupi je bila i Olivera Đorđević (kasnije poznata srpska glumica Olivera Marković) sa kojom se venčao 1945. godine, i sa kojom je godinu dana kasnije dobio sina Gorana, poznatog srpskog reditelja.
Bio je istaknuti član Beogradskog dramskog pozorišta 1950 — 1952. i 1954 — 1966. godine, ali je igrao i na svim drugim beogradskim scenama, na kojima je ostvario preko 200 uloga. Naročito je bio sugestivan u karakternim ulogama najšireg raspona.
Bio je profesor glume na Akademiji dramskih umetnosti u Novom Sadu od 1983. do 1999. godine. Gde je izveo 4 klase glumaca među kojima su Marko Živić, Milica Zarić, Srđan Timarov, Dragan Vujić, Radmila Tomović, Milan Čučilović.
Pozorištu je ostao veran i nakon odlaska u penziju, pa sve do svoje smrti.
Dana 6. oktobra 2010. godine trebalo je da igra na premijeri predstave Zlatno tele u Narodnom pozorištu u Beogradu, u režiji njegovog sina Gorana Markovića.
Bio je spiker u prvim filmskim novostima po oslobođenju Beograda, kao i u mnogim kratkometražnim filmovima.
Bio je na odmoru u Klanjcu, u kući svoje druge supruge, kada mu je pozlilo. Preminuo je 10. septembra 2010. godine u 89. godini života na kardiološkom odeljenju bolnice u Zaboku, u Hrvatskoj. Sahranjen je 15. septembra u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu .
Kao filmski glumac debitovao je 1948. godine ulogama skojevca-ilegalca Miše u filmu Besmrtna mladost Vojislava Nanovića i nedozrelog muža Tonce u filmu Sofka Radoša Novakovića.
Stalno je prisutan i tražen glumac. Do 1987. godine je nastupio u oko 60 filmova reditelja svih generacija. Osobito je zapažen u ulogama, glavnim i većim sporednim, autoritativnih ličnosti.
S mnogim autorima snimio je po nekoliko filmova: Čudotvorni mač (1950) i Šolaja (1955, za koju je dobio Zlatnu arenu za sporednu ulogu na festivalu u Puli 1956.) Vojislava Nanovića; Daleko je sunce (1953), Pesma (1961), Operacija Ticijan (1963) i Bekstva (1968) Radoša Novakovića; Sumnjivo lice (1954) i Put oko sveta (1964) Soje Jovanović; Zenica (1957) i Kako su se voleli Romeo i Julija (1966) Jovana Živanovića; Prvi građanin male varoši (1961), Leto je krivo za sve (1961) i Devojka (1965) Puriše Đorđevića; Roj (1966, za koju je dobio prvu nagradu /ex aequo/ za mušku ulogu na festivalu glumačkog ostvarenja u Nišu), Hasanaginica (1967), Delije (1968) i Burduš (1970) Miodraga Popovića; Diverzanti (1967) i Valter brani Sarajevo (1972) Hajrudina Krvavca; Klopka za generala (1971) iSB zatvara krug (1974) Mikija Stamenkovića; Otpisani (1974) i Kraljevski voz (1982) Aleksandra Đorđevića; Nacionalna klasa (1979), Majstori, majstori (1980) i Variola vera (1982) Gorana Markovića.
Od ostalih uloga posebno se ističu one u Tuđoj zemlji (1957) Joze Galea, za koju je nagrađen drugom nagradom u Puli, i Radopolju (1963) Stoleta Jankovića, za koju je osvojio pulsku Srebrnu arenu. Nastupao je i u inostranstvu (na primer Kradljivac breskvi (1964),Vula Radeva u Bugarskoj; Voda nešto nosi (1969), J. Kadara i E. Klosa u bivšoj SSSR; Zlatne naočare (1986), Đulijana Montalde u Italiji, kao i u mnogobrojnim televizijiskim dramama i serijama.
Režirao je i dva dokumentarna filma:
Smeh sa scene: Atelje 212 (1972)
Među nama: Slobodan Perović (1998) (TV)
Sumirano, Rade Marković je jedan od najvećih i najpostojanijih imena srpskom glumišta u periodu od Drugog svetskog rata pa do novog milenijuma. Na filmu je odigrao 81 ulogu; u televizijskim dramama, serijama i drugim emisijama 62 uloge, učestvovao je u 186 radio-drama, a na pozorišnim scenama ostvario je ukupno 96 uloga.
Kao profesor Akademije umetnosti u Novom Sadu izveo je četiri klase, sa ukupno 39 studenata (Dušan Jakišić, Dragan Vujić Vujke, Radmila Tomović, Milan Čučilović, Srđan Timarov, Milica Zarić i drugi).
Tokom pet decenija glumačkog prisustva, pre svega na pozorišnoj sceni, Marković je stekao nepodeljena priznanja kritike, publike i kolega zbog najmanje dva razloga: duboke odanosti, može se reći pune posvećenosti pozivu, što je najčešće donosilo vrhunska ostvarenja, kao i neposustalog traganja za novim, savremenim i modernim glumačkim izazovom, kojim je nastojao da pomeri standarde u glumi u čemu je bio jedan od tvoraca avangardnih pozorišnih puteva u našoj sredini.
Nagrađen je svim najznačajnijim stručnim i društvenim nagradama i priznanjima:
- dve Sterijine nagrade: 1958. godine za ulogu Nikoletine Bursaća u predstavi Beogradskog dramskog pozorišta i 2002. godine za ulogu Pukovnika Z. u predstavi Pandorina kutija istog pozorišta,
- tri pulske Arene: 1956. godine za ulogu kapetana Drenka u filmu Šolaja, 1957. godine za ulogu u filmu Tuđa zemlja i 1963. godine za ulogu Ilije u filmu Radopolje,
- nagrada „Slavica“ (danas nagrada „Pavle Vuisić") 1989. godine, kao priznanje za izuzetan doprinos umetnosti glume na domaćem filmu,
- Oktobarska nagrade grada Beograda,
- Dobričin prsten” za 1998. godinu (najznačajnija nagrada za glumu u Srbiji),
- Statuete Joakim Vujić koju dodeljuje Knjaževsko-srpski teatar iz Kragujevca 2005. godine, kao i mnoge druge.
Izvor: Wikipedia
Filmografija:
- Besmrtna mladost (1948)
- Sofka (1948)
- Cudotvorni mac (1950)
- Daleko je sunce (1953)
- Sumnjivo lice (1954)
- Esalon doktora M. (1955)
- Solaja (1955)
- Lazni car (1955)
- Zenica (1957)
- Ne cakaj na maj (1957)
- Tudja zemlja (1957)
- Mali covek (1957)
- Atomska bajka (1957)
- Tri prání (1958)
- Te noci (1958)
- Nikoletina Bursac (1958)
- Pesma (1961)
- Prvi gradjanin male varosi (1961)
- Leto je krivo za sve (1961)
- Kozara (1962)
- Sasa (1962)
- Radopolje (1963)
- Licem u lice (1963)
- Operacija Ticijan (1963)
- Na slovo, na slovo (1963– )
- Put oko sveta (1964)
- Kradetzat na praskovi (1964)
- Devojka (1965)
- Druga strana medalje (1965)
- Roj (1966)
- Sticenik (1966)
- Kako su se voleli Romeo i Julija? (1966)
- Vojnik (1966)
- Most (1966)
- Bomba u 10 i 10 (1967)
- Diverzanti (1967)
- Noz (1967)
- Hasanaginica (1967)
- Comandamenti per un gangster (1968)
- Podne (1968)
- Delije (1968)
- Bekstva (1968)
- Goli covjek (1968)
- Stubovi drustva (1968)
- Trojica protiv svih... a zena cetvrta (1968)
- Trojica protiv svih (1968)
- Pod novim krovovima (1969– )
- Neka daleka svjetlost (1969)
- Bablje ljeto (1970)
- Biciklisti (1970)
- Burdus (1970)
- Selo bez seljaka (1970–1973)
- Slucaj Openhajmer (1970)
- Touha zvaná Anada (1971)
- Uloga moje porodice u svjetskoj revoluciji (1971)
- Klopka za generala (1971)
- Operacija 30 slova (1971– )
- Dom i lepota (1971)
- Direktor (1971)
- Balada o svirepom... (1971)
- Izdanci iz opaljenog grma (1972– )
- Valter brani Sarajevo (1972)
- Zasluge (1972)
- Ratnicki talenat (1972)
- Covek koji je bacio atomsku bombu na Hirosimu (1972)
- Sutjeska (1973)
- Obraz uz obraz (1972– )
- Brauningova verzija (1973)
- Piknik na frontu (1973)
- Oni lepi rodjendani (1973)
- SB zatvara krug (1974)
- Valter brani Sarajevo (1974– )
- Otpisani (1974)
- Dimitrije Tucovic (1973– )
- Obesenjak (1974)
- Otpisani (1974– )
- Kuca (1975)
- Zivot je lep (1975– )
- Prokletinja (1975)
- Pavle Pavlovic (1975)
- Grlom u jagode (1975– )
- Povratak otpisanih (1976)
- Proces Djordanu Brunu (1976)
- Ozraceni (1976)
- Morava 76 (1976)
- Metak u ledja (1976)
- Specijalno vaspitanje (1977)
- 67. sastanak Skupstine Knezevine Srbije (1977)
- Siroce (1978)
- Povratak otpisanih (1976– )
- Lasno je nauciti, nego je muka oduciti (1978–1981)
- Punom parom (1978)
- Okupacija u 26 slika (1978)
- Nacionalna klasa (1979)
- Cardak ni na nebu ni na zemlji (1978– )
- Trofej (1979)
- Joakim (1979)
- Prva Srpska zeleznica (1979)
- Bife 'Titanik (1979)
- Petrijin venac (1980)
- Slom (1979– )
- Svetozar Markovic (1980)
- Snovi, zivot, smrt Filipa Filipovica (1980)
- Majstori, majstori! (1980)
- Aretej (1981)
- Jelenko (1981– )
- Svetozar Markovic (1980– )
- Sesta brzina (1981)
- Decko koji obecava (1981)
- Kraljevski voz (1981)
- Price iz radionice (1981– )
- Nepokoreni grad (1981– )
- Variola vera (1982)
- Mikelandjelo (1982)
- Kiklop (1982)
- Divlje meso (1982)
- Daleko nebo (1982)
- Kiklop (1983– )
- Nabujala reka (1983)
- Kako sam sistematski unisten od idiota (1983)
- Osvajanje srece (1983– )
- Ne tako davno (1984– )
- The Secret Diary of Sigmund Freud (1984)
- Hey Babu Riba (1985)
- Sudbina umetnika-Djura Jaksic (1985)
- Lijepe zene prolaze kroz grad (1986)
- Gli occhiali d'oro (1987)
- Pod rusevinama (1987)
- Sabirni centar (1989)
- Metla bez drske (1989– )
- Seobe (1989)
- Poslednji valcer u Sarajevu (1990)
- Jastuk groba mog (1991)
- Apis (1991)
- Tito i ja (1992)
- Un chien sur la route (1992)
- Teatar u Srba (1991– )
- Pun mesec nad Beogradom (1993)
- Broz i ja (1993– )
- Ubistvo s predumisljajem (1995)
- Simpatija i antipatija (1995)
- Knez Mihailo (1998)
- Zemlja istine, ljubavi i slobode (2000)
- Mali svet (2003)
- Mi nismo andjeli 2 (2005
Poslednja izmena: