Dragan Kićanović, košarkaški genije za koga mnogi tvrde da je jedan od najvećih jugoslavenskih sportista svih vremena. Bio je jugoslovenski Majkl Džordan, mnogo više po talentu i instinktu “ubice na terenu” nego po fizičkim kvalitetima. Bio je nemilosrdan. Imao je retko “meku” ruku, savršen šut, odličnu viziju igre, sjajna dodavanja…
Kao mali je trenirao rukomet i odbojku, igrao fudbal za Borac u rodnom Čačku, bio prva šahovska tabla svoje osnovne škole, ali se na kraju ipak odlučio za košarku, koju je počeo da trenira u Železničaru sa 13 godina. Sa 18 godina prešao je u Borac i u sezoni 1971/72. igrao sa svojim idolom Radmilom Mišovićem. Punili su dvorane širom Jugoslavije, jer je publika hrlila da uživa u majstorijama jedne već odlazeće i jedne već dolazeće zvezde. Mirko Novosel ga je 1971. godine uvrstio u kadetsku reprezentaciju Jugoslavije, gde je zajedno sa drugim velikim igračima iz svog vremena Delibašićem, Žižićem… postao evropski prvak u Italiji. Bio je to prvi trofej za “Kiću”. Iste godine, dok još nije postao punoletan, zaigrao je za reprezentaciju na Mediteranskim igrama u Turskoj, zajedno sa legendama Damirom Šolmanom i Vinkom Jelovcem. Tada je po prvi put postigao 40 poena na jednom meču i osvojio je drugu zlatnu medalju u karijeri. Bili su to počeci košarkaškog genija, koga su od tada, pa sve do završetka karijere upoređivali sa još jednim “ubicom” svog vremena, Mirzom Delibašićem. Mnogi timovi su tada u svojim redovima želele Kićanovića, a on se odlučio na leto 1972. godine za prelazak u Partizan zajedno sa Dalipagićem.
Tada je rođen možda najveći košarkaški tandem svih vremena.
Zanimljivo je da “Praja” i “Kića” nikada nisu bili bliski prijatelji. Između njih je uvek postojalo određeno rivalstvo, želja za dokazivanjem i večito pitanje ko je bolji. Ipak, kako se radilo o dvojici inteligentnih igrača, brzo su se skapirali na terenu. Jednostavno rečeno, bili su potrebni jedan drugome. Dalipagić je bio sjajan šuter i spektakularan skakač, dok je Kićanović bio mudar i pametan bek koji je bio nezaustavljiv jedan na jedan i imao izvrstan pregled igre. Njih dvojica su ubrzo postali idoli navijača Partizana, ali i ne samo njih, već i cele zemlje. Dragan Kićanović je za Partizan igrao od 1972. do 1981. godine i u tom periodu je osvojio 3 titule šampiona Jugoslavije (1976, 1979. i 1981), Kup Jugoslavije 1981. godine i dva Kupa Radivoja Koraća (1978. i 1979). Nakon Partizana je dve godine igrao za italijanski Skavolini, sa kojim je osvojio Kup kupova 1983. godine. Nakon istorijske tuče na meču Italija – Jugoslavija u Limožu, na Evropskom prvenstvu 1983. godine, odlučuje da napusti Italiju. Prelazi u Rasing iz Pariza za koji igra u sezoni 1983/84. Iz njegove klupske karijere treba izdvojiti nezaboravnu utakmicu koju su odigrali Partizan i Bosna u finalu Kupa Radivoja Koraća 1978. godine. Bio je to festival poena, u kom se Kićanović zaustavio na 33, Dalipagić postigao 48, a Marić 21 poen. Sa druge strane, Bosnu su predvodili neponovljivi Delibašić sa 33 i Varajić sa 22 poena. Partizan je na kraju slavio nakon produžetka sa 117 : 110 i na taj način su crno-beli došli do prvog evropskog trofeja u klupskoj istoriji.
Dragan Kićanović je za najbolju jugoslovensku selekciji odigrao 211 utakmica i postigao 3290 poena, uz napomenu da u njegovo vreme nije bilo trojki a da je on dobar deo svojih poena postizao sa 7-8 metara. Zajedno sa Jelovcem, Ćosićem, Plećašom, Šolmanom, Tvrdićem, Slavnićem… 1973. godine su prekinuli dominaciju moćnog SSSR-a i po prvi put doneli Jugoslaviji titulu evropskog prvaka. Bio je to početak ere jugoslavenske škole košarke i tri osvojene uzastopne titule šampiona Evrope. Tandem Kićanović – Dalipagić predvodio je Jugoslaviju i u pohodu na jedino olimpijsko zlato, osvojeno u Moskvi 1980. godine. “Kića” je sa reprezentacijom osvojio zlatne medalje na Evropskim prvenstvima 1973, 1975 i 1977. godine, srebro 1981. godine i bronzu 1979. godine. Sa Svetskih prvenstava ima zlatnu medalju sa prvenstva 1978. godine u Manili, srebro sa prvenstva 1974. godine na Portoriku i bronzanu medalju sa prvenstva sveta 1982. godine u Kaliju. Osvojio je i zlatnu medalju na Olimpijskim igrama 1980. godine u Moskvi.
Iz “Kićine” reprezentativne karijere posebno se izdvaja nekoliko mečeva. Poslednjeg dana Eurobasketa 1975. godine u Beogradu, sastali su se Jugoslavija i Sovjetski Savez, utakmica između “plavih” i “zbornaje” bila je praktično finale, koje nije bilo predviđeno sistemom takmičenja. Dvorana “Pionir” je bila pretesna da primi sve zainteresovane za odlučujući meč. Podrška publike imala je ogromnu ulogu u poslednjem meču šampionata, jer su jedna naspram druge bile dve najbolje evropske ekipe, čiji je rivalitet teško i opisati. U samom finišu Jugoslavija je povela sa 80 : 73 i činilo se da je zlatna medalja već oko vrata. Ipak, Sovjeti su uspeli da se približe na 86 : 84 i imali su napad za izjednačenje, koji nisu iskoristili. Naredna akcija “plavih” je rešila pitanje pobednika, ali i veliku dilemu mlađih košarkaških zaljubljenika o tome ko je prvi izveo čuvenu fintu driblinga koja se vezuje za imena nekih drugih košarkaša, pa i legendarnog Dražena Petrovića. Dragan Kićanović je u najkritičnijim momentima meča, driblingom “izlomio” odbrambenog igrača i neometano šutnuo sa distance. Naravno, pogodio je za 88 : 84 i veliko slavlje je moglo da počne, jer vremena za preokret više nije bilo.
Konačan rezultat utakmice bio je 90 : 84 za Jugoslaviju. Dragan Kićanović je na taj način postao apsolutni heroj finalnog meča koji je i završio kao najefikasniji pojedinac sa 22 poena. Popularni “Kića” je ceo šampionat odigrao sa povređenim kolenom, što dodatno daje na težini njegovim blistavim partijama.
Nikada pre i dugo posle Evropskog prvenstva u Liježu 1977. godine, jugoslovenski košarkaši nisu na tako ubedljiv način postali šampioni Starog kontinenta. Jugosloveni su u kvalifikacionoj grupi igrali promenjivo, bili su i poraženi od reprezentacije Čehoslovačke, ali se kasnije ispostavilo da je to bilo samo zagrevanje za glavne mečeve koji su sledili. Posle pobede nad Italijom u polufinalu, Jugoslavija je u jednom nezanimljivom finalnom susretu, u kojem je vodila i sa 23 poena razlike, lako pobedila SSSR rezultatom 74 : 61 (42 : 27). Superiornost jugoslovenske na jednoj, i nemoć sovjetske ekipe na drugoj strani najbolje se pokazala u poslednjem minutu meča, kada su “Moka” i “Kića” na dohvat ruku sovjetskih košarkaša razmenili nekoliko kratkih dodavanja, što je pre ličilo na odbojku nego na košarku.Ispostaviće se da će njihova legendarna odbojka, postati jedan od najupečatljivijih trenutaka u istoriji jugoslovenske košarke.
Na Olimpijskim igrama 1980. godine u Moskvi, Jugoslavija je predvođena Kićanovićem dominirala i lagano došla do olimpijskog zlata, ali “Kića” nije lično primio zlatnu medalju, pošto je finalnu utakmicu protiv Italije završio u bolnici, nakon što ga je nekoliko sekundi pre kraja utakmice frustriran rezultatom teško povredio italijanski centar Dino Menegin. Medalju je umesto njega primio Zoran Slavnić.
Dragan Kićanović 1984. godine neočekivano odlučuje da završi karijeru. Baš kada su uvedene trojke. Imao je 31 godinu. Jednostvano nije više želeo da “robuje” košarci. Jednog dana je sebi rekao: bilo je lepo, ali bilo je dosta.
Pobeda mu je bila u krvi a da bi pobedio, šutirao je sa svih rastojanja, gotovo bez promašaja. Driblao bez greške, furiozno ulazio pod koš i efektno poentirao, duhovito i majstorski proigravao saigrače, uspešno čuvao najveće igrače sveta. Gde god da je igrao pratile su ga pune tribune. U novinarskim anketama proglašen je za najboljeg jugoslovenskog košarkaša veka a proglašen je i za najboljeg košarkaša i za najboljeg sportistu Jugoslavije svih vremena. Jedan je od najboljih bekova koji su ikad igrali na evropskim parketima i košarkaš koji je tadašnjim a sigurno bi i današnjim klincima bio košarkaški idol – Legendarni “Kića” Dragan Kićanović.
Kao mali je trenirao rukomet i odbojku, igrao fudbal za Borac u rodnom Čačku, bio prva šahovska tabla svoje osnovne škole, ali se na kraju ipak odlučio za košarku, koju je počeo da trenira u Železničaru sa 13 godina. Sa 18 godina prešao je u Borac i u sezoni 1971/72. igrao sa svojim idolom Radmilom Mišovićem. Punili su dvorane širom Jugoslavije, jer je publika hrlila da uživa u majstorijama jedne već odlazeće i jedne već dolazeće zvezde. Mirko Novosel ga je 1971. godine uvrstio u kadetsku reprezentaciju Jugoslavije, gde je zajedno sa drugim velikim igračima iz svog vremena Delibašićem, Žižićem… postao evropski prvak u Italiji. Bio je to prvi trofej za “Kiću”. Iste godine, dok još nije postao punoletan, zaigrao je za reprezentaciju na Mediteranskim igrama u Turskoj, zajedno sa legendama Damirom Šolmanom i Vinkom Jelovcem. Tada je po prvi put postigao 40 poena na jednom meču i osvojio je drugu zlatnu medalju u karijeri. Bili su to počeci košarkaškog genija, koga su od tada, pa sve do završetka karijere upoređivali sa još jednim “ubicom” svog vremena, Mirzom Delibašićem. Mnogi timovi su tada u svojim redovima želele Kićanovića, a on se odlučio na leto 1972. godine za prelazak u Partizan zajedno sa Dalipagićem.
Tada je rođen možda najveći košarkaški tandem svih vremena.Zanimljivo je da “Praja” i “Kića” nikada nisu bili bliski prijatelji. Između njih je uvek postojalo određeno rivalstvo, želja za dokazivanjem i večito pitanje ko je bolji. Ipak, kako se radilo o dvojici inteligentnih igrača, brzo su se skapirali na terenu. Jednostavno rečeno, bili su potrebni jedan drugome. Dalipagić je bio sjajan šuter i spektakularan skakač, dok je Kićanović bio mudar i pametan bek koji je bio nezaustavljiv jedan na jedan i imao izvrstan pregled igre. Njih dvojica su ubrzo postali idoli navijača Partizana, ali i ne samo njih, već i cele zemlje. Dragan Kićanović je za Partizan igrao od 1972. do 1981. godine i u tom periodu je osvojio 3 titule šampiona Jugoslavije (1976, 1979. i 1981), Kup Jugoslavije 1981. godine i dva Kupa Radivoja Koraća (1978. i 1979). Nakon Partizana je dve godine igrao za italijanski Skavolini, sa kojim je osvojio Kup kupova 1983. godine. Nakon istorijske tuče na meču Italija – Jugoslavija u Limožu, na Evropskom prvenstvu 1983. godine, odlučuje da napusti Italiju. Prelazi u Rasing iz Pariza za koji igra u sezoni 1983/84. Iz njegove klupske karijere treba izdvojiti nezaboravnu utakmicu koju su odigrali Partizan i Bosna u finalu Kupa Radivoja Koraća 1978. godine. Bio je to festival poena, u kom se Kićanović zaustavio na 33, Dalipagić postigao 48, a Marić 21 poen. Sa druge strane, Bosnu su predvodili neponovljivi Delibašić sa 33 i Varajić sa 22 poena. Partizan je na kraju slavio nakon produžetka sa 117 : 110 i na taj način su crno-beli došli do prvog evropskog trofeja u klupskoj istoriji.
Dragan Kićanović je za najbolju jugoslovensku selekciji odigrao 211 utakmica i postigao 3290 poena, uz napomenu da u njegovo vreme nije bilo trojki a da je on dobar deo svojih poena postizao sa 7-8 metara. Zajedno sa Jelovcem, Ćosićem, Plećašom, Šolmanom, Tvrdićem, Slavnićem… 1973. godine su prekinuli dominaciju moćnog SSSR-a i po prvi put doneli Jugoslaviji titulu evropskog prvaka. Bio je to početak ere jugoslavenske škole košarke i tri osvojene uzastopne titule šampiona Evrope. Tandem Kićanović – Dalipagić predvodio je Jugoslaviju i u pohodu na jedino olimpijsko zlato, osvojeno u Moskvi 1980. godine. “Kića” je sa reprezentacijom osvojio zlatne medalje na Evropskim prvenstvima 1973, 1975 i 1977. godine, srebro 1981. godine i bronzu 1979. godine. Sa Svetskih prvenstava ima zlatnu medalju sa prvenstva 1978. godine u Manili, srebro sa prvenstva 1974. godine na Portoriku i bronzanu medalju sa prvenstva sveta 1982. godine u Kaliju. Osvojio je i zlatnu medalju na Olimpijskim igrama 1980. godine u Moskvi.Iz “Kićine” reprezentativne karijere posebno se izdvaja nekoliko mečeva. Poslednjeg dana Eurobasketa 1975. godine u Beogradu, sastali su se Jugoslavija i Sovjetski Savez, utakmica između “plavih” i “zbornaje” bila je praktično finale, koje nije bilo predviđeno sistemom takmičenja. Dvorana “Pionir” je bila pretesna da primi sve zainteresovane za odlučujući meč. Podrška publike imala je ogromnu ulogu u poslednjem meču šampionata, jer su jedna naspram druge bile dve najbolje evropske ekipe, čiji je rivalitet teško i opisati. U samom finišu Jugoslavija je povela sa 80 : 73 i činilo se da je zlatna medalja već oko vrata. Ipak, Sovjeti su uspeli da se približe na 86 : 84 i imali su napad za izjednačenje, koji nisu iskoristili. Naredna akcija “plavih” je rešila pitanje pobednika, ali i veliku dilemu mlađih košarkaških zaljubljenika o tome ko je prvi izveo čuvenu fintu driblinga koja se vezuje za imena nekih drugih košarkaša, pa i legendarnog Dražena Petrovića. Dragan Kićanović je u najkritičnijim momentima meča, driblingom “izlomio” odbrambenog igrača i neometano šutnuo sa distance. Naravno, pogodio je za 88 : 84 i veliko slavlje je moglo da počne, jer vremena za preokret više nije bilo.
Konačan rezultat utakmice bio je 90 : 84 za Jugoslaviju. Dragan Kićanović je na taj način postao apsolutni heroj finalnog meča koji je i završio kao najefikasniji pojedinac sa 22 poena. Popularni “Kića” je ceo šampionat odigrao sa povređenim kolenom, što dodatno daje na težini njegovim blistavim partijama.
Nikada pre i dugo posle Evropskog prvenstva u Liježu 1977. godine, jugoslovenski košarkaši nisu na tako ubedljiv način postali šampioni Starog kontinenta. Jugosloveni su u kvalifikacionoj grupi igrali promenjivo, bili su i poraženi od reprezentacije Čehoslovačke, ali se kasnije ispostavilo da je to bilo samo zagrevanje za glavne mečeve koji su sledili. Posle pobede nad Italijom u polufinalu, Jugoslavija je u jednom nezanimljivom finalnom susretu, u kojem je vodila i sa 23 poena razlike, lako pobedila SSSR rezultatom 74 : 61 (42 : 27). Superiornost jugoslovenske na jednoj, i nemoć sovjetske ekipe na drugoj strani najbolje se pokazala u poslednjem minutu meča, kada su “Moka” i “Kića” na dohvat ruku sovjetskih košarkaša razmenili nekoliko kratkih dodavanja, što je pre ličilo na odbojku nego na košarku.Ispostaviće se da će njihova legendarna odbojka, postati jedan od najupečatljivijih trenutaka u istoriji jugoslovenske košarke.
Na Olimpijskim igrama 1980. godine u Moskvi, Jugoslavija je predvođena Kićanovićem dominirala i lagano došla do olimpijskog zlata, ali “Kića” nije lično primio zlatnu medalju, pošto je finalnu utakmicu protiv Italije završio u bolnici, nakon što ga je nekoliko sekundi pre kraja utakmice frustriran rezultatom teško povredio italijanski centar Dino Menegin. Medalju je umesto njega primio Zoran Slavnić.
Dragan Kićanović 1984. godine neočekivano odlučuje da završi karijeru. Baš kada su uvedene trojke. Imao je 31 godinu. Jednostvano nije više želeo da “robuje” košarci. Jednog dana je sebi rekao: bilo je lepo, ali bilo je dosta.
Pobeda mu je bila u krvi a da bi pobedio, šutirao je sa svih rastojanja, gotovo bez promašaja. Driblao bez greške, furiozno ulazio pod koš i efektno poentirao, duhovito i majstorski proigravao saigrače, uspešno čuvao najveće igrače sveta. Gde god da je igrao pratile su ga pune tribune. U novinarskim anketama proglašen je za najboljeg jugoslovenskog košarkaša veka a proglašen je i za najboljeg košarkaša i za najboljeg sportistu Jugoslavije svih vremena. Jedan je od najboljih bekova koji su ikad igrali na evropskim parketima i košarkaš koji je tadašnjim a sigurno bi i današnjim klincima bio košarkaški idol – Legendarni “Kića” Dragan Kićanović.