George "Buddy" Guy ( Rodjen 30. jula 30, 1936) je Američki bluz gitarista i pevač. On je cenjeni umetnik koji se afirmirao kao pionir bluz zvuka u Chicagu, te je služio kao utjecaj na neke od najznačajnijih muzičara svoje generacije. Guy je poznat, također, zbog njegovog nastupa na pozornici, svira gitaru s palicama, ili se šeta u publici dok svira solo. On je bio rangiran kao trideseti na listi '100 najvećih gitarista svih vremena ", a njegova pjesma" Stone Crazy "je bilo rangirana kao sedamdeset osma na listi 100 Greatest Guitar pjesama svih vremena po časopisu Rolling Stone.
Njegovi najraniji uticaji su bili T-Bone Walker, Lightnin’ Slim i Lightnin’ Hopkins - bluz muzičari koji su bili jedinstveni izvodjači i šoumeni. Kao što je kasnije napisao u svojoj autobiografiji, "Želeo sam da sviram kao B.B. King ali da se ponašam kao Guitar Slim.” Vremenom je razvio svoj stil, obeležen žestokim attack tensom i jednonotnim solom. Radio je sa Muddy Waters-om, Little Walter i Howlin’ Wolf-om, s jedne strane, i Eric Clapton-om, Stevie Ray Vaughan i Rolling Stones-ima, sa druge. Takodje je imao i veliki uticaj na Jimi Hendrix-a.
Rodjen je i odrastao u Lettsworth-u, Louisiana. Guy počnje da uči gitaru na dvožičanom muzičkom instrumentu koji je sam napravio a koju je kasnije dao kompaniji Harmony acoustic guitar. Oni je deset godina kasnije doniraju muzeju "Rock and Roll Hall of Fame".
Ranih 50-tih godina počinje da svira sa bendom u Baton Rouge. Čim se preselio u Čikago 1957 godine pada pod uticaj Muddy Waters-a, a 1958 takmičenje izmedju West Side gitarista Magic Sam-om i Otis Rush-om donosi Guy-u ugovor. Ubrzo nakon toga on izdaje za Cobra Records, producentsku kuću. Snima muziku sa Junior Wells za Delmark Records pod pseudonimom Friendly Chap in 1965 and 1966. Njegova rana karijera je navodno bila stopirana od konzervativnih producentskih kuća koje nisu želele da snimaju njegovu muziku kao na živim nastupima, jer su njegovu muziku bili okarakterisali kao "pravljenje buke". Ipak, 1960 godine, njegova producentska kuća pokušava da predstavi Guy-a, kao solo umetnika sa R&B baladama, jazz instrumenalima i soul zvukom, ali nijedna pesma nije bila izdata kao singl. Njegov jedini album izdat od te producenske kuće " Left my Blues in San Francisco" je konačno izdat 1967 godine.
Od 1960 njegova karijera je počela da opada. Bluz-rock scena koju je on inspirisao je počela da cveta ali bez njega. Sledećih dvadeset godina, je morao da trpi zanemarivanje mnogih bluz i rock umetnika. Sada postoje snimljeni video materijali njegovih izvedbi sa Jimmy Hendrix-om, kasnih 60-ih, ali kao vizionari i utirači novog zvuka tog vremena, bili su zanemareni, dok su njihovi naslednici dobijali slavu, priznanja i bogatsvo.
Njegova karijera je konačno krenula uzlaznom putanjom, od 1980 godine, kada ga je Erik Clapton pozvao da bude deo "24 Nights", gitarijade svih bluz zvezda, na nastupu u Londonskom Royal Albert Hallu, i tada Guy potpisuje ugovor sa Silvertone Recordsom.
"Damn Right," "I’ve Got the Blues", su prvi od mnogih albuma koje je izdao za Silvertone, koji su ga proslavili i načinili najmoćnijim bluz gitaristom devedesetih. U stvari, "Damn Right", i "I’ve Got the Blues" su postali raritet bluza koji se prodao u 500 000 kopija. "The star-studded" album je ubrajao povratak Eric Clapton-a, Jeff Beck-a i Mark Knopfler-a. Dve godine kasnije, izdaje album "Feels Like Rain", kome doprinose Bonnie Raitt, Travis Tritt i John Mayall. Kasnije te godine, Guy dobija prestižnu Century Award nagradu, za izuzetna umetnička dostignuća, od časopisa Billboard.
Iako već u 70-im godinama života, Guy još uvek snima. Njegov najskorija izdanja ubrajaju "Sweet Tea", electric blues album , i "Blues Singer 2004, akustični set pesama, u kojima Guy obuhvata favorite takvih vršnjaka kao što su Skip James, Son House i John Lee Hooker.
Discografija:
Albumi:
Hoodoo Man Blues 1965
Chicago/The Blues/Today! vol. 1 1966
It’s my Life, Baby! 1966
I Left My Blues in San Francisco 1967
Berlin festival - Guitar Workshop 1967
A Man and the Blues 1968
Coming At You 1968
Blues Today 1968
This Is Buddy Guy (live) 1968
Hot And Cool 1969
First Time I Met the Blues-Python 1969
Buddy and the Juniors 1970
Buddy & Junior Mance & Junior Wells 1971
South Side Blues Jam 1970
In The Beginning 1971
Play The Blues 1972
Hold That Plane! 1972
I Was Walking Through the Woods 1974
Got to Use Your Head 1979
The Dollar Done Fell 1980
Alone & Acoustic 1981
Drinkin' TNT 'n' Smokin' Dynamite (live) 1982
DJ Play My Blues 1982
Buddy Guy 1983
The Original Blues Brothers (live) 1983
Ten Blue Fingers 1985 J
Atlantic Blues: Chicago 1986
Chess Masters 1987
Live at the Checkerboard Lounge, Chicago-1979 1988
Breaking Out 1988
I Ain’t Got No Money 1989
Alone & Acoustic 1991
Damn Right, I've Got the Blues 1991
Buddy's Baddest: The Best of Buddy Guy 1991
My Time After Awhile 1992
The Very Best of Buddy Guy 1992
The Complete Chess Studio Recordings 1992
Live at Montreaux 1992
Feels Like Rain 1993
Slippin' In 1994
Live: The Real Deal 1996
Buddy's Blues 1997
Buddy’s Blues 1978-1982: The Best of the JSP Recordings 1998
As Good As It Gets 1998
Heavy Love 1998
Last Time Around - Live at Legends 1998
This Is Buddy Guy 1998
Blues Master 1998
Buddy’s Baddest: The Best of Buddy Guy 1999
The Complete Vanguard Recordings 2000
Every Day I Have the Blues 2000
20th Century Masters: The Millennium: The Best of Buddy Guy 2001
Sweet Tea 2001
Double Dynamite 2001
Blues Singer 2003
Chicago Blues Festival 1964 (live) 2003
Jammin’ Blues Electric & Acoustic 2003
Live At the Mystery Club 2003
A Night of the Blues 2005
Bring 'Em In 2005
Can't Quit The Blues:Box Set 2006
Live: The Real Deal 2006
Goin' Home: A Tribute to Fats Domino 2007
Skin Deep 2008
The Definitive Buddy Guy 2009
Living Proof 2010 Jive won a Grammy Award for Best Contemporary Blues Album
Izvor:wikipedija
Poslednja izmena od urednika:
