Član
- Učlanjen(a)
- 28.06.2010
- Poruka
- 1.095
Mnoge istorijske ličnosti dobile su nadimak po nekom fizičkom obeležju ili telesnom nedostatku. Tako svetska povesnica zna za rimskog junaka Mucija Scevolu Levorukog, kralja Karla Ćelavog, vizantijske velikodostojnike Nićifora Foku Krivovratog i Jovana Komnina Debelog, cara Fridriha Barbarosu (Riđobradog), mongolskog osvajača Tamerlana koga su nazival Gvozdeni ćopavko i mnoge druge. Stari Latini su tvrdili da su oči ogledalo duše i da im treba više verovati nego ušima. Pojedine istorijske ličnosti dobile su nadimke upravo po očima.
Antigon I Monoftalmos (Jednooki)
Antigon (384-301.pre.n.e) najpre je bio vojskovođa makedonskog kralja Filipa II (359-336.pre.n.e.), a zatim i njegovog sina Aleksandra Velikog (336-323 pre.n.e.). Jedno vreme bio je namesnik Lidije u Maloj Aziji, a po Aleksandrovoj smrti zalagao se za očuvanje njegovog prostranog carstva. Potom se umešao u borbu dijadoha, naslednika velikog osvajača, i 311. godine pre naše ere, zavladao je gotovo celom Malom Azijom, Sirijom i severnom Mesopotamijom, a 306. proglasio se za cara. Premda u dubokoj starosti, već je bio ušao u devetu deceniju, poginuo je u bici kod Ipsa u leto 301. godine pre naše ere. Antički izvori kazuju da je Antigon imao nadimak Monoftalmos (Jednooki). Poznato je da je oko izgubio u početku svoje vojničke karijere, kada je kao vojskovođa Filipa II 340.godine pre naše ere opsedao Perint, grad na evropskoj obali Mramornog mora. Kako je zabeleženo u sačuvanim izvorima, Antigon je zbog tog fizičkog nedostatka dosta duševno patio. Teško su mu padale cinične aluzije i upoređivanje s Kiklopom, a tadašnji umetnici mogli su da ga prikazuju jedino iz profila, tako da mu se vidi samo zdravo oko.
Uzgred, još jedan veliki vojskovođa antičke istorije takođe je bio jednook. Riječ je o genijalnom kartaginskom vođi Hanibalu koji je izgubio oko uoči bitke kod Trazimenskog jezera 217. godine pre naše ere, kada je njegovo vojska izvela nečuven podvig prošavši kroz močvarnu niziju reke Arno. Tom prilikom Kartaginjani su četiri dana i tri noći marširali kroz vodu koja im je dopirala do grudi, a mogli su da se odmaraju jedino na telima uginulih konja.
Vredan pomena je i podatak iz jedne vizantijske Kratke hronike, čiji nepoznati pisac uz ime Jelene Dragaš, jedine Srpkinje koja je bila vizantijska carica, navodi pridev jednooka (monoftalmi), a zatim dodaje da je bila razborite naravi. Reč je o kćerki srpskog oblasnog gospodara Konstantina Dragaša, supruzi vasilevsa Manojla I Paleolaoga (1391-1425) i majci poslednje dvojice vizantijskih careva, Jovana VIII Paleologa (1425-1448) i Konstantina XI Dragaša Paleologa (1449-1453). Međutim, vizantijski pisci 15. stoleća, koji pišu o Jeleni Dragaš, nijednom rečju ne pominju nikakvu caričinu telesnu manu. Njihova kazivanja puna su pohvala Jeleninoj smernosti, plemenitosti, iskrenoj pobožnosti, mudrosti i pravednosti, jednom rečju, njenoj duhovnoj snazi i unutrašnjoj lepoti, dok o fizičkoj spoljašnosti srpske neveste gotovo da i ne govore. Inače, Jelena Dragaš igrala je veoma važnu ulogu u Vizantijskom carstvu u prvoj polovini 15.veka.
Anastasije I Dikoros (Dvobojni)
Anastasije I (491-518) bio je jedan od najvećih vizantijskih vladara u ranovizantijskom razdoblju. Ovaj visoki dvorski činovnik na presto je došao kao šezdesetogodišnjak, posle smrti cara Zenona (474-475,476-491). Žitelji Carigrada bili su ogorčeni vladavinom isavrijanskog poglavice Tarasikodise, koji je po dolasku u Carigrad uzeo grčko ime Zenon, pa je carici udovici Arijadni gromko uzvikivao: "Daj državi pravoslavnog cara! Daj državi rimskog cara!" Izbor je pao na visokog dvorskog činovnika i izvanrednog finansijskog stručnjaka Anastasija, koji je kao štedljiv i čuvaran vladar svojim naslednicima Justinu I (518-527) i Justinijanu I (527-565) ostavio prepunu blagajnu. Reč je o ogromnoj sumi zlatnog novca u vrednosti od 320.000 funti, što znači o težini od oko 126 tona zlata.
Car Anastasije I imao je nadimak Dikoros, što znači "dvobojni", odnosno sa dve zenice, budući da je imao heterohromiju irisa, to jest oči su mu imale različitu boju. Kako u svojoj svetskoj hronici beleži vizantijski pisac Jovan Malala, desna dužica u carevom oku bila je zelenkastoplava ili sivoplava, a leva crna. U svakom slučaju Anastasijev vid bio je savršen i car nije imao nikakve smetnje zbog ove neobične nepravilnosti. Skoro isti opis carevih očiju dali su i kasnijipisci kao što su Georgije Kadren, Mihailo Glika i Mihailo Psel u 11. stoleću, Jovan Zonara i Konstantin Manasije u 12. ili Efrem iz Enosa u prvim decenijama 14. stoleća. Anastasijeve dugovečnost - Jovan VI Kantakuzin (1347-1354) i on jedini su od vizantijskih careva koji su bezmalo doživeli devedeseti rođendan - navodi da heterohromija njegovi dužica u očima nije bila izazvana pataloškim promenama u njegovom organizmu, već je najverovatnije bila posledica genetskog nasleđa. što su činjenice koje je utvrdila savremena medicina.
Zoja Karbonopsina ("sa očima boje uglja")
Carica Zoja Karbonopsina bila je četvrta supruga vasilevsa Lava VI Mudrog (886-912). Ovaj vizantijski car ženio se tri puta i tri puta je ostao udovac, a nijedna supruga mu nije rodila sina i naslednika prestola. Tek u četvrtoj ali vanbračnoj vezi, 905.godine, rođen je čuveni Konstantin VII Porfirogenit. Budući da vizantijska crkva nije priznavala četvrti brak, carigradski patrijarh Nikola Mistik (901-907, 912-925) pristao je da krsti tek rođenog dečaka, ali uz careva jemstva da se neće oženiti Zojom Karbonopsinom. Lav VI Mudri to je najpre obećao vizantijskom prvosvešteniku, a onda se, prekršivši datu reč, ipak oženio svojom dotadašnjo ljubavnicom koja mu je rodila sina. Nešto kasnije iz Rima, koji je površnije gledao na ovo pitanje, tražio i od pape Sergija III (904-911) dobio potvrdu svog četvrtog braka. Međutim, Lav VI Mudri ipak nije mogao da izbegne svojevrsno poniženje: na Božić 906. i na Bogojavljenje 907. godine vaseljenski patrijarh Nikola Mistik nije pustio cara da uđe u prestonički hram Svete Sofije i prisustvuje svečanom bogosluženju.
Posle smrti Lava VI, njegova četvrta supruga Zoja Karbonopsina izvesno vreme, počev od 914.godine, u razdoblju velike bugarske ofanzive na Vizantiju, koju je pokrenuo Simeon (893-927), bila je regentkinja svom maloletnom sinu Konstantinu VII porfirogenitu (913-959). Njen nadimak Karbonopsina dolazi od grčkih reči karvuno, što znači ugalj, i opsis, što znači gledanje, vid, ali i oko. Drugim rečima, carica Zoja Karbonopsina imala je crne oči, oči boje uglja.
Izvor: Politikin zabavnik
Andronik I Komnin Misofais ("onaj koji mrzi sunčevu svetlost")
Jedan od najzanimljivijih careva u hiljadugodišnjoj istoriji Vizantije bio je Andronik I Komnin (1183-1185). Poslednji Komnin na carigradskom prestolu bio je satkan od protivrečnosti. Reč je o plemiću nesvakidašnje obdarenosti, čoveku koji je imao izvanredno obrazovanje, sjajnom govorniku, ratniku koji se isticao velikim junaštvom, nemirnom pustolovu koga nije držalo mesto. Uz to, Andronik I bio je izrazito neprijateljski nastrojen prema zapadnoevropskom svetu i nastupao je kao odlučan neprijatelj feudalnog plemstva u Vizantiji. Na tron je došao na talasu antilatinske pobune i u Carigradu je dočekan s oduševljenim klicanjem kao neko ko je jedini sposoban da spase Carstvo. Međutim, njegova vladavina pretvorila se u strahovladu u kojoj se on najsvirepije obračunao sa svojim političkim protivnicima. Na kraju, Andronik I Komnin doživeo je strašnu nesreću: razjarena svetina, zaboravivši da ga je samo tri godine ranije dočekala kao spasioca Carstva, u slepom besu bukvalno ga je rastrgla carigradskim ulicama.
Andronik I Komnin imao je nadimak koji je neposredno bio povezan sa njegovom naprasitom i surovom prirodom, a ticao se vaselevsovih mnogobrojnih oslepljivanja stvarnih ili izmišljenih protivnika. Tadašnji istoričar Nikita Honijat piše da je car imao nadimak Misofais (onaj koji mrzi svetlost, neprijatelj svetlosti; grčki miso - mrzim, fos - svetlost) zato što je oslepeo veliki broj svojih protivnika.
Aleksije V Duka Murzufl ("sa nakostrešenim obrvama")
Poslednji vizantijski car uoči krstaških zauzimanja Carigrada i rušenja Vizantijskog carstva bio je Aleksije V Duka Murzufl. On je vladao jedva sedamdeset pet dana, od 28. januara, odnosno od 5. februara, kada je bio krunisan, do 13. aprila 1204. godine kada su Latini zaposeli vizantijsku prestonicu i srušili Vizantiju. Inače, on je biodrugi suprug Evdokije Anđeo, koja je u prvom braku bila udata za Stefana Nemanjića. Zadesila ga je strašna sudbina. Najpre su ga u leto 1204.godine u tračkom gradu Mosinopolju oslepeli ljudi njegovog tasta Aleksija III Anđela (1195-1203), a onda su nesrećnog slepca koji je tumarao unaokolo uhvatli Latini, odveli u Carigrad i bacili sa najvišeg stuba, na forumu Tavros.
Aleksije V Duka imao je nadimak Murzufl koji ima veze sa njegovim nakostrešenim obrvama koje su toliko štrčale da su carevom licu davale namrgođen izraz. Na čuvenom rukopisu istorijskog dela Jovana Zonare, koji se čuva u Modeni i potiče iz 15. stoleća, a na kome su dati portreti careva od prvog rimskog imperatora Oktavijana Avgusta do poslednjeg vizantijskog vasilevsa Konstantina XI Dragaša Paleologa, dakle u rasponu od jednog i po milenijuma, zbilja se vide bujne, spojene i nakostrešene obrve cara Aleksija V Duke. Međutim, na drugom portetu istog vladara, koji se nalazi na rukopisu istorijskog dela vizantijskog pisca Nikite Honijata, iz 14. veka, pohranjenom u fondu grčki rukopisa Nacionalne biblioteke u Beču, obrve Aleksije V Duke sasvim su obične.
Teodor I Laskaris
Posle krstaškog zauzeća Carigrada i rušenja Vizantijskog carstva 1204. godine, na tlu Male Azije obrazovano je Nikejsko carstvo, "carstvo u egzilu", koje je nekoliko decenija kasnije obnovilo Vizantiju. Osnivač Nikejskog carstva bio je Teodor I Laskaris (1204-1221). Istoričar 12. stoleća Georgije Akropolit beleži da je Teodor I Laskaris bio nevelikog rasta, prilično crnjomast, sa dugačkom bradom koja je na kraju bila podeljena, a u bitkama hitar. Da je osnivač Nikejskog carstva bio veoma srčan ratnik, pokazuje i čuvena bitka iz 1211. godine kada mu je pošlo za rukom da porazi trupe Ikonijskog sultanata. Uprkos nadmoći seldžučkih ratnika, malobrojniji Romeji odneli su dragocenu pobedu, pri čemu car zamali nije poginuo. Teodor I Laskaris pao je s konja i činilo se da mu nema spasa, ali je ustao i ne smao nastavio borbu nego je u dvoboju ubio sultana Gijasudina Kajhusreva I (1192-1196, 1204-1211). Vasilevs je najpre mačem posekao noge konja kojeg je jahao seldžučki vladar. Gijasudin Kajhusrev I je pao i Teodor Laskaris mu je odrubio glavu, koju je potom podigao n koplje kako bi neprijateljskoj vojsci pokazao da je ostala bez svog vođe.
U daljem opisu osnivača Nikejskog carstva, Georgije Akropolit naglašava da je Teodor Laskaris bio plahovit i naklonjen ljubavnom užavanju, a onda pominje i careve oči. Međutim, prevod tog mesta u Akropolitovoj istoriji podelio je savremene istraživače. Jedni su smatralida su vesilevsove oči razlikovale po boji, što bi značilo da je po tome nalikovao caru Anastasiju I, a drugi su mišljenja da je Teodor I Laskaris bio, zapravo, malo razrok. Čini se da je tačniji i stoga prihvatljiviji prevod koji je ponudila druga grupa vizantologa.
Izvor: Politikin zabavnik
Antigon I Monoftalmos (Jednooki)
Antigon (384-301.pre.n.e) najpre je bio vojskovođa makedonskog kralja Filipa II (359-336.pre.n.e.), a zatim i njegovog sina Aleksandra Velikog (336-323 pre.n.e.). Jedno vreme bio je namesnik Lidije u Maloj Aziji, a po Aleksandrovoj smrti zalagao se za očuvanje njegovog prostranog carstva. Potom se umešao u borbu dijadoha, naslednika velikog osvajača, i 311. godine pre naše ere, zavladao je gotovo celom Malom Azijom, Sirijom i severnom Mesopotamijom, a 306. proglasio se za cara. Premda u dubokoj starosti, već je bio ušao u devetu deceniju, poginuo je u bici kod Ipsa u leto 301. godine pre naše ere. Antički izvori kazuju da je Antigon imao nadimak Monoftalmos (Jednooki). Poznato je da je oko izgubio u početku svoje vojničke karijere, kada je kao vojskovođa Filipa II 340.godine pre naše ere opsedao Perint, grad na evropskoj obali Mramornog mora. Kako je zabeleženo u sačuvanim izvorima, Antigon je zbog tog fizičkog nedostatka dosta duševno patio. Teško su mu padale cinične aluzije i upoređivanje s Kiklopom, a tadašnji umetnici mogli su da ga prikazuju jedino iz profila, tako da mu se vidi samo zdravo oko.
Uzgred, još jedan veliki vojskovođa antičke istorije takođe je bio jednook. Riječ je o genijalnom kartaginskom vođi Hanibalu koji je izgubio oko uoči bitke kod Trazimenskog jezera 217. godine pre naše ere, kada je njegovo vojska izvela nečuven podvig prošavši kroz močvarnu niziju reke Arno. Tom prilikom Kartaginjani su četiri dana i tri noći marširali kroz vodu koja im je dopirala do grudi, a mogli su da se odmaraju jedino na telima uginulih konja.
Vredan pomena je i podatak iz jedne vizantijske Kratke hronike, čiji nepoznati pisac uz ime Jelene Dragaš, jedine Srpkinje koja je bila vizantijska carica, navodi pridev jednooka (monoftalmi), a zatim dodaje da je bila razborite naravi. Reč je o kćerki srpskog oblasnog gospodara Konstantina Dragaša, supruzi vasilevsa Manojla I Paleolaoga (1391-1425) i majci poslednje dvojice vizantijskih careva, Jovana VIII Paleologa (1425-1448) i Konstantina XI Dragaša Paleologa (1449-1453). Međutim, vizantijski pisci 15. stoleća, koji pišu o Jeleni Dragaš, nijednom rečju ne pominju nikakvu caričinu telesnu manu. Njihova kazivanja puna su pohvala Jeleninoj smernosti, plemenitosti, iskrenoj pobožnosti, mudrosti i pravednosti, jednom rečju, njenoj duhovnoj snazi i unutrašnjoj lepoti, dok o fizičkoj spoljašnosti srpske neveste gotovo da i ne govore. Inače, Jelena Dragaš igrala je veoma važnu ulogu u Vizantijskom carstvu u prvoj polovini 15.veka.
Anastasije I Dikoros (Dvobojni)
Anastasije I (491-518) bio je jedan od najvećih vizantijskih vladara u ranovizantijskom razdoblju. Ovaj visoki dvorski činovnik na presto je došao kao šezdesetogodišnjak, posle smrti cara Zenona (474-475,476-491). Žitelji Carigrada bili su ogorčeni vladavinom isavrijanskog poglavice Tarasikodise, koji je po dolasku u Carigrad uzeo grčko ime Zenon, pa je carici udovici Arijadni gromko uzvikivao: "Daj državi pravoslavnog cara! Daj državi rimskog cara!" Izbor je pao na visokog dvorskog činovnika i izvanrednog finansijskog stručnjaka Anastasija, koji je kao štedljiv i čuvaran vladar svojim naslednicima Justinu I (518-527) i Justinijanu I (527-565) ostavio prepunu blagajnu. Reč je o ogromnoj sumi zlatnog novca u vrednosti od 320.000 funti, što znači o težini od oko 126 tona zlata.
Car Anastasije I imao je nadimak Dikoros, što znači "dvobojni", odnosno sa dve zenice, budući da je imao heterohromiju irisa, to jest oči su mu imale različitu boju. Kako u svojoj svetskoj hronici beleži vizantijski pisac Jovan Malala, desna dužica u carevom oku bila je zelenkastoplava ili sivoplava, a leva crna. U svakom slučaju Anastasijev vid bio je savršen i car nije imao nikakve smetnje zbog ove neobične nepravilnosti. Skoro isti opis carevih očiju dali su i kasnijipisci kao što su Georgije Kadren, Mihailo Glika i Mihailo Psel u 11. stoleću, Jovan Zonara i Konstantin Manasije u 12. ili Efrem iz Enosa u prvim decenijama 14. stoleća. Anastasijeve dugovečnost - Jovan VI Kantakuzin (1347-1354) i on jedini su od vizantijskih careva koji su bezmalo doživeli devedeseti rođendan - navodi da heterohromija njegovi dužica u očima nije bila izazvana pataloškim promenama u njegovom organizmu, već je najverovatnije bila posledica genetskog nasleđa. što su činjenice koje je utvrdila savremena medicina.
Zoja Karbonopsina ("sa očima boje uglja")
Carica Zoja Karbonopsina bila je četvrta supruga vasilevsa Lava VI Mudrog (886-912). Ovaj vizantijski car ženio se tri puta i tri puta je ostao udovac, a nijedna supruga mu nije rodila sina i naslednika prestola. Tek u četvrtoj ali vanbračnoj vezi, 905.godine, rođen je čuveni Konstantin VII Porfirogenit. Budući da vizantijska crkva nije priznavala četvrti brak, carigradski patrijarh Nikola Mistik (901-907, 912-925) pristao je da krsti tek rođenog dečaka, ali uz careva jemstva da se neće oženiti Zojom Karbonopsinom. Lav VI Mudri to je najpre obećao vizantijskom prvosvešteniku, a onda se, prekršivši datu reč, ipak oženio svojom dotadašnjo ljubavnicom koja mu je rodila sina. Nešto kasnije iz Rima, koji je površnije gledao na ovo pitanje, tražio i od pape Sergija III (904-911) dobio potvrdu svog četvrtog braka. Međutim, Lav VI Mudri ipak nije mogao da izbegne svojevrsno poniženje: na Božić 906. i na Bogojavljenje 907. godine vaseljenski patrijarh Nikola Mistik nije pustio cara da uđe u prestonički hram Svete Sofije i prisustvuje svečanom bogosluženju.
Posle smrti Lava VI, njegova četvrta supruga Zoja Karbonopsina izvesno vreme, počev od 914.godine, u razdoblju velike bugarske ofanzive na Vizantiju, koju je pokrenuo Simeon (893-927), bila je regentkinja svom maloletnom sinu Konstantinu VII porfirogenitu (913-959). Njen nadimak Karbonopsina dolazi od grčkih reči karvuno, što znači ugalj, i opsis, što znači gledanje, vid, ali i oko. Drugim rečima, carica Zoja Karbonopsina imala je crne oči, oči boje uglja.
Izvor: Politikin zabavnik
Andronik I Komnin Misofais ("onaj koji mrzi sunčevu svetlost")
Jedan od najzanimljivijih careva u hiljadugodišnjoj istoriji Vizantije bio je Andronik I Komnin (1183-1185). Poslednji Komnin na carigradskom prestolu bio je satkan od protivrečnosti. Reč je o plemiću nesvakidašnje obdarenosti, čoveku koji je imao izvanredno obrazovanje, sjajnom govorniku, ratniku koji se isticao velikim junaštvom, nemirnom pustolovu koga nije držalo mesto. Uz to, Andronik I bio je izrazito neprijateljski nastrojen prema zapadnoevropskom svetu i nastupao je kao odlučan neprijatelj feudalnog plemstva u Vizantiji. Na tron je došao na talasu antilatinske pobune i u Carigradu je dočekan s oduševljenim klicanjem kao neko ko je jedini sposoban da spase Carstvo. Međutim, njegova vladavina pretvorila se u strahovladu u kojoj se on najsvirepije obračunao sa svojim političkim protivnicima. Na kraju, Andronik I Komnin doživeo je strašnu nesreću: razjarena svetina, zaboravivši da ga je samo tri godine ranije dočekala kao spasioca Carstva, u slepom besu bukvalno ga je rastrgla carigradskim ulicama.
Andronik I Komnin imao je nadimak koji je neposredno bio povezan sa njegovom naprasitom i surovom prirodom, a ticao se vaselevsovih mnogobrojnih oslepljivanja stvarnih ili izmišljenih protivnika. Tadašnji istoričar Nikita Honijat piše da je car imao nadimak Misofais (onaj koji mrzi svetlost, neprijatelj svetlosti; grčki miso - mrzim, fos - svetlost) zato što je oslepeo veliki broj svojih protivnika.
Aleksije V Duka Murzufl ("sa nakostrešenim obrvama")
Poslednji vizantijski car uoči krstaških zauzimanja Carigrada i rušenja Vizantijskog carstva bio je Aleksije V Duka Murzufl. On je vladao jedva sedamdeset pet dana, od 28. januara, odnosno od 5. februara, kada je bio krunisan, do 13. aprila 1204. godine kada su Latini zaposeli vizantijsku prestonicu i srušili Vizantiju. Inače, on je biodrugi suprug Evdokije Anđeo, koja je u prvom braku bila udata za Stefana Nemanjića. Zadesila ga je strašna sudbina. Najpre su ga u leto 1204.godine u tračkom gradu Mosinopolju oslepeli ljudi njegovog tasta Aleksija III Anđela (1195-1203), a onda su nesrećnog slepca koji je tumarao unaokolo uhvatli Latini, odveli u Carigrad i bacili sa najvišeg stuba, na forumu Tavros.
Aleksije V Duka imao je nadimak Murzufl koji ima veze sa njegovim nakostrešenim obrvama koje su toliko štrčale da su carevom licu davale namrgođen izraz. Na čuvenom rukopisu istorijskog dela Jovana Zonare, koji se čuva u Modeni i potiče iz 15. stoleća, a na kome su dati portreti careva od prvog rimskog imperatora Oktavijana Avgusta do poslednjeg vizantijskog vasilevsa Konstantina XI Dragaša Paleologa, dakle u rasponu od jednog i po milenijuma, zbilja se vide bujne, spojene i nakostrešene obrve cara Aleksija V Duke. Međutim, na drugom portetu istog vladara, koji se nalazi na rukopisu istorijskog dela vizantijskog pisca Nikite Honijata, iz 14. veka, pohranjenom u fondu grčki rukopisa Nacionalne biblioteke u Beču, obrve Aleksije V Duke sasvim su obične.
Teodor I Laskaris
Posle krstaškog zauzeća Carigrada i rušenja Vizantijskog carstva 1204. godine, na tlu Male Azije obrazovano je Nikejsko carstvo, "carstvo u egzilu", koje je nekoliko decenija kasnije obnovilo Vizantiju. Osnivač Nikejskog carstva bio je Teodor I Laskaris (1204-1221). Istoričar 12. stoleća Georgije Akropolit beleži da je Teodor I Laskaris bio nevelikog rasta, prilično crnjomast, sa dugačkom bradom koja je na kraju bila podeljena, a u bitkama hitar. Da je osnivač Nikejskog carstva bio veoma srčan ratnik, pokazuje i čuvena bitka iz 1211. godine kada mu je pošlo za rukom da porazi trupe Ikonijskog sultanata. Uprkos nadmoći seldžučkih ratnika, malobrojniji Romeji odneli su dragocenu pobedu, pri čemu car zamali nije poginuo. Teodor I Laskaris pao je s konja i činilo se da mu nema spasa, ali je ustao i ne smao nastavio borbu nego je u dvoboju ubio sultana Gijasudina Kajhusreva I (1192-1196, 1204-1211). Vasilevs je najpre mačem posekao noge konja kojeg je jahao seldžučki vladar. Gijasudin Kajhusrev I je pao i Teodor Laskaris mu je odrubio glavu, koju je potom podigao n koplje kako bi neprijateljskoj vojsci pokazao da je ostala bez svog vođe.
U daljem opisu osnivača Nikejskog carstva, Georgije Akropolit naglašava da je Teodor Laskaris bio plahovit i naklonjen ljubavnom užavanju, a onda pominje i careve oči. Međutim, prevod tog mesta u Akropolitovoj istoriji podelio je savremene istraživače. Jedni su smatralida su vesilevsove oči razlikovale po boji, što bi značilo da je po tome nalikovao caru Anastasiju I, a drugi su mišljenja da je Teodor I Laskaris bio, zapravo, malo razrok. Čini se da je tačniji i stoga prihvatljiviji prevod koji je ponudila druga grupa vizantologa.
Izvor: Politikin zabavnik
Poslednja izmena od urednika:
