Član
- Učlanjen(a)
- 28.06.2010
- Poruka
- 1.095
Nikolaj Berđajev (1874-1948) je rođen u Kijevskoj guberniji. Započete studije nije dovršio zato što je 1898. uhapšen i protjeran u Vologdu zbog učešća u radu socijalističkog udruženja. Godine 1903. Berđajev je došao u Petrovgrad sa Bulgakovom, sa namjerom da osnuju časopis Pitanja života. Uz pomoć Loskog to su i učinili. Berđajev je 1922. sa mnogim drugim umnim ljudima protjeran iz zemlje, pa se prvo nastanio u Berlinu, a onda prešao u Prag. Od 1926. do 1939. živi u Parizu i uređuje religiozno-filozofski časopis Put. U Parizu intenzivno stvara i umire za svojim pisaćim stolom 24. marta 1948.godine.
Berđajev je napisao cio niz filozofskih djela kojima se, zbog svog dopadljivog i publicističkog stila, proslavio u cijelom filozofskom svijetu. Među njegova najvažnija djela spadaju :
-Pod vidom vječnosti, 1907;
-Duhovna kriza inteligencije, 1910;
-Filozofija slobode, 1911;
-Duša Rusije, 1915;
-Smisao stvaralaštva, 1916;
-Nacionalizam i imperijalizam, 1917,
-Nacionalizam i mesijanizam, 1917;
-Kriza iskustva, 1918;
-Filozofija nejednakosti, 1923;
-Mirosozercanije Dostojevskog, 1923;
-Smisao istorije, 1923;
-Novo srednjovijekovlje,1924;
-Filozofija slobodnog duha 2.knjiga, 1927;
-Marksizam i religija, 1929;
-O čovjekovom pozvanju.Ogled iz paradoksalne etike, 1931;
-Hrišćanstvo i klasna borba, 1931;
-Hrišćanstvo i aktivnost čovjeka, 1933;
-Sudbina čovjeka u savremenom svijetu, 1934;
-Hrišćanstvo i antisemitizam. Religiozna sudbina jevrejstva, 1938;
-O ropstvu i slobodi čovjekovoj.Ogled personalističke filozofije, 1939;
-O čovjekovom ropstvu i slobodi, 1940;
-Ruska ideja, 1946;
-Ogled iz eshatološke metafizike, 1947;
-Samospoznaja, 1948
Po svemu sudeći Nikolaj Berđajev je najpopularniji ruski filozof. Stvaralačka plodnost, publicistički stil, te živo raspravljanje sa idejama i stanovištima zapadnih filozofa doprinijeli su toj popularnosti, koja je i inače bila veća u zapadnom, nego u ruskom filozofskom svijetu. Na početku ateista i socijalista, a potom religiozni mislilac koji slavi hrišćansku vjeru u besmrtnost i vaskrsenje čovjeka, Berđajev svoja razmišljanja izlaže egzaltiranim jezikom koji rasipa misaonu energiju i koji je uglavnom svojstven većini ruskih filozofa. Taj jezik, opterećen misaonom radikalnošću i rezultnim iskazima, koji često predstavljaju pretjerivanje i jednostranosti u rasuđivanju i procjenjivanju stvari, kao i česta ponavljanja, navlače na njegovu misao etiketu filozofski nekonzistentne i protvrječne filozofije.
Duhovno i misaono nasljeđe ma koje se Berđajev kao mislilac naslanja prebogato je. Ono obuhvata raspon od različitih mističko-okultnih iskustava i religioznih učenja, do naučnog i filozofskog uskustva zapadnog i ruskog svijeta. Između ta dva iskustvena i misaona modela, ruskog-koji počiva na pravoslavnom duhovnom iskustvu, i zapadnog-koji se zasniva na filozfskom i naučnom odnosu prema svijetu, razvio je i Berđajev svoju filozofiju.
Među osnovne probleme kojima se Berđajev bavi spadaju problem ličnosti, dobra i zla, stvaralaštva, smrti i besmrtnosti, ljubavi, braka, pola, kulture, religije, umjetnosti, humanizma, smisla, istorije, metafizike vremena, odnosa vremena i vječnosti, metafizike i istorije, države, nacije, demokratije, socijalizma, anarhizma, slobode, čovjeka, Boga, prirode, određenja čovjeka, svrhe ljudskog života, odnosa ličnost i društva, i slično. U disciplinarnom smislu mogli bi reći da se Berđajev kreće na polju filozofske antropologije, etike, filozofije istorije i kulture, psihologije, metafizike i teologije.
Izvor: Radivoje Kerović, Istorija filozofije
Berđajev je napisao cio niz filozofskih djela kojima se, zbog svog dopadljivog i publicističkog stila, proslavio u cijelom filozofskom svijetu. Među njegova najvažnija djela spadaju :
-Pod vidom vječnosti, 1907;
-Duhovna kriza inteligencije, 1910;
-Filozofija slobode, 1911;
-Duša Rusije, 1915;
-Smisao stvaralaštva, 1916;
-Nacionalizam i imperijalizam, 1917,
-Nacionalizam i mesijanizam, 1917;
-Kriza iskustva, 1918;
-Filozofija nejednakosti, 1923;
-Mirosozercanije Dostojevskog, 1923;
-Smisao istorije, 1923;
-Novo srednjovijekovlje,1924;
-Filozofija slobodnog duha 2.knjiga, 1927;
-Marksizam i religija, 1929;
-O čovjekovom pozvanju.Ogled iz paradoksalne etike, 1931;
-Hrišćanstvo i klasna borba, 1931;
-Hrišćanstvo i aktivnost čovjeka, 1933;
-Sudbina čovjeka u savremenom svijetu, 1934;
-Hrišćanstvo i antisemitizam. Religiozna sudbina jevrejstva, 1938;
-O ropstvu i slobodi čovjekovoj.Ogled personalističke filozofije, 1939;
-O čovjekovom ropstvu i slobodi, 1940;
-Ruska ideja, 1946;
-Ogled iz eshatološke metafizike, 1947;
-Samospoznaja, 1948
Po svemu sudeći Nikolaj Berđajev je najpopularniji ruski filozof. Stvaralačka plodnost, publicistički stil, te živo raspravljanje sa idejama i stanovištima zapadnih filozofa doprinijeli su toj popularnosti, koja je i inače bila veća u zapadnom, nego u ruskom filozofskom svijetu. Na početku ateista i socijalista, a potom religiozni mislilac koji slavi hrišćansku vjeru u besmrtnost i vaskrsenje čovjeka, Berđajev svoja razmišljanja izlaže egzaltiranim jezikom koji rasipa misaonu energiju i koji je uglavnom svojstven većini ruskih filozofa. Taj jezik, opterećen misaonom radikalnošću i rezultnim iskazima, koji često predstavljaju pretjerivanje i jednostranosti u rasuđivanju i procjenjivanju stvari, kao i česta ponavljanja, navlače na njegovu misao etiketu filozofski nekonzistentne i protvrječne filozofije.
Duhovno i misaono nasljeđe ma koje se Berđajev kao mislilac naslanja prebogato je. Ono obuhvata raspon od različitih mističko-okultnih iskustava i religioznih učenja, do naučnog i filozofskog uskustva zapadnog i ruskog svijeta. Između ta dva iskustvena i misaona modela, ruskog-koji počiva na pravoslavnom duhovnom iskustvu, i zapadnog-koji se zasniva na filozfskom i naučnom odnosu prema svijetu, razvio je i Berđajev svoju filozofiju.
Među osnovne probleme kojima se Berđajev bavi spadaju problem ličnosti, dobra i zla, stvaralaštva, smrti i besmrtnosti, ljubavi, braka, pola, kulture, religije, umjetnosti, humanizma, smisla, istorije, metafizike vremena, odnosa vremena i vječnosti, metafizike i istorije, države, nacije, demokratije, socijalizma, anarhizma, slobode, čovjeka, Boga, prirode, određenja čovjeka, svrhe ljudskog života, odnosa ličnost i društva, i slično. U disciplinarnom smislu mogli bi reći da se Berđajev kreće na polju filozofske antropologije, etike, filozofije istorije i kulture, psihologije, metafizike i teologije.
Izvor: Radivoje Kerović, Istorija filozofije