Luksemburg

[crvendac_011]

Luksemburg - Na strmim brdima velikog vojvodstva

Ljepota.ba 23.01.2010 14:27


Veliko Vojvodstvo Luksemburg druga je najmanja država Evropske unije po površini, ali je zato prva po BDP-u po stanovniku na svetu, što najviše može zahvaliti brojnim bankarskim sedištima i celokupnom finansijskom sektoru

Glavni istoimeni grad ujedno je i jedan od tri glavna grada Evropske unije, u kojem sjedište imaju glavno tajništvo Evropskog parlamenta, Evropska investicijska banka te Evropski sud pravde. Zato, ako ste negdje u blizini, na putovanju po Belgiji ili sjeveroistočnoj Francuskoj, nemojte propustiti priliku upoznati i Luksemburg!
Grad je smješten na strmim brdima oko rijeka Alzette i Pétrusse preko čijih klisura prelaze brojni mostovi, od kojih su najvažniji Pont Adolphe, Passerelle i Pont Grand-Duchesse Charlotte. Simbol grada je kasnogotička katedrala Notre Dame, poznata po svojim šiljatim tornjevima, koji ukrašavaju i brojne druge religijske hramove u gradu, poput Neumünsterske opatije.
Oko katedrale se nalazi i turistički najzanimljiviji dio grada, koji je i pod zaštitom UNESCO-a. Place Guillaume II, trg na kojem se nalazi Gradska vijećnica iz 1830. godine, te Place d´Armes, trg gdje počinje pješačka zona i gradski dnevni boravak, mjesta su gdje se možete opustiti i uživati u brojnim kafićima ili restaurantima. U neposrednoj blizini su i glavni državni simboli, Palača Velikog Vojvode, koju čuva živopisna garda, te Chambre des Députés, tj. zgrada parlamentarnih zastupnika. Nešto niže su i dva poznata gradska spomenika, vojvotkinji Charlotte i Gëlle Fra spomenik, podignut u spomen borcima iz Prvog svjetskog rata.
Marché-aux-Poissons je trg koji se nalazi u samom gradskom središtu, a ime mu u prijevodu znači ribarnica. Ovdje je smješteno nekoliko važnih institucija, kao što su Luksemburško državno vijeće, Nacionalni muzej povijesti i umjetnosti te crkva sv. Mihaela, najstarija u gradu, a potiče iz 987. godine.
Kako je Luksemburg sagrađen na liticama, postoje brojne utvrde, tornjevi i citadele, od kojih neke zaista podsjećaju kao da su iz filmova o vitezovima i čarobnjacima, zbog čega su u prošlosti ovaj grad zvali Gibraltar sjevera, ponajviše zbog zidina koja su do 19. stoljeća okruživala grad u tri prstena, dok su ispod njega prolazili tuneli dužine 23 kilometra.
Danas je očuvano desetak tornjeva i citadela i vrijedilo bi ih sve vidjeti, a svakako najpoznatiji su Plateau du Rham, Trois Tours, Tour Jacob, Citadelle du St Esprit i Fort Thüngen, u čijem sklopu se nalazi Luksemburški muzej moderne umjetnosti MUDAM.
U odajama tih utvrda ćete imati priliku vidjeti viteške oklope, historijske grbove i samostrele, a s terasa i balkona predivan pogled na pitoreskni krajolik koji vas okružuje, gradsku četvrt Kirchberg, ali i na Place de Metz, trg gdje se nalazi prepoznatljiva zgrade banke Caisse d´Epargne, i otkud lako dođete do glavnog željezničke stanice koji će vas odvesti u daljnje istraživanje ove male, ali nadasve zanimljive države.
Ponudu noćnog života u glavnom luksemburškom gradu možemo podijeliti na tri dijela. Jedan dio se odvija na području Staroga grada, gdje se uglavnom nalaze klasični kafići i restauranti, poput Brasserie Guillaume, ali i popularni te skupi klub Secret Garden, pokraj Place du Théâtre.
Drugi dio je u Clausenu i Grundu, gradskim četvrtima koja obiluju engleskim i irskim pubovima, a poznat je i kao ´´Les rives de Clausen´´. Bivša industrijska zona i sjedište pivovare Mousel, danas je središte zabave, pogotovo ljeti kad su postavljene brojne terase. Od pubova popularni su Scott´s i Pygmalion, a od klubova Melusina.
Treći dio zabave nalazi oko željezničke stanice i uz Rue de Hollerich, gdje su uglavnom trendy barovi i klubovi sa živom svirkom, kao što su Marx i Den Atelier.
Noćna autobusna linija CN1 svakog petka i subote od 22-3h povezuje gradski centar, Clausen i Grund sa željezničkom stanicom i Hollerichom.

 

[sendi]

Luksemburg, vojvodstvo druge dimenzije

Luksemburg, vojvodstvo druge dimenzije

Luksemburg je najbogatija evropska država. "Ferari", "aston martin" i najnoviji modeli "mercedesa" viđaju se češće nego što se u Beogradu vidi bicikl

Photo: Wolfgang Staudt / Flickr

Starije kuće su besprekorno održavane, a nove besprekorno projektovane; ulice su popločane, uređene, bez trunke smeća; putevi ravni kao staklo. Ipak, na ulicama nema ljudi

Svakom ko se 13. maja zadesi u Luksemburgu, jedina zabava biće usamljeni golobradi vojnik zadužen za čuvanje palate velikog vojvode. Rade i kafići, uglavnom prazni. Državni je praznik, a državnim praznikom sve je zatvoreno – ništa tezge, ništa promućurni trgovci koji otvore butigu baš tog dana, ništa tržni centri.

"Ovi stvarno nisu normalni", konstatuje član novinarske delegacije koja u ovom gradu boravi po pozivu luksemburškog ministarstva spoljnih poslova, a u organizaciji Evropskog centra za novinarstvo iz Mastrihta i niškog Medija centra. "Da je bar jedna prodavnica otvorena, napravili bi čudo od prometa."

"A koji će im to? Okreni se, bre, oko sebe! Oni već imaju previše, baš ih briga da zarađuju još", odgovara mu drugi.

Samo nekoliko dana ranije, u nedelju 9. maja, ulice su bile krcate ljudima, na pijaci je organizovan vašar, a od crkvenih zvona nije se moglo predahnuti. Pored crkvene procesije, glavna atrakcija bio je veliki vojvoda koji je s terase svog dvora mahao podanicima i turistima.

"Imali ste sreće da ovo vidite", objašnjava presrećni turistički vodič. "Prvo u procesiji, a sada na balkonu. Dvaput u istom danu!" Mašemo zato i mi. Pridružujemo se na trenutak svetu koji živi potpuno drugačije od nas, svetu koji se raduje stvarima kojima se mi samo cinično osmehujemo, svetu koji kao da pripada univerzumu paralelnom sa onim iz kojeg mi dolazimo.

U PUNOM SJAJU: Luksemburg je najbogatija evropska država. S najvećim bruto nacionalnim dohotkom i najvećim zaradama po glavi stanovnika, Luksemburg svoje bogatstvo i ne krije: "ferari", "aston martin" i najnoviji modeli "mercedesa" viđaju se češće nego što se u Beogradu vidi bicikl; starije kuće su besprekorno održavane, a nove besprekorno projektovane; ulice su popločane, uređene, bez trunke smeća; putevi ravni kao staklo. Ipak, na ulicama nema ljudi. U kafićima sede samo turisti, a obližnja naselja deluju potpuno mrtvo. Tokom tridesetak kilometara vožnje do Šengena, recimo, primećeno je tačno petoro Luksemburžana: jedan čovek sipao je gorivo, jedna žena igrala se s detetom, a dvoje ljudi ulazili su u automobil. Kako se apsolutno sve prodavnice zatvaraju u šest popodne, i uveče je slična situacija: u kafanama se još poneko i nađe, a na ulicama je pustoš.

Pošto je situacija već takva kakva je, Luksemburg je verovatno država u kojoj je najlakše pronaći "naše". Ne zato što "naših" ima više nego ostalih, već zato što se jedino "naši" čuju – ostali se uglavnom uzdržavaju od preglasnog smeha i govora. Kažu iskusni da se "naši", na tom mirnom i sređenom mestu, prepoznaju i po načinu na koji hodaju i nastupaju. Posle niza bezuspešnih pokušaja da se sporazumemo na francuskom, a bez ikakve konkretne indicije da smo "naši", konobarica u gradskom novinarskom kafeu prelazi na srpski: "Reci šta hoćeš, bre! Provalila sam te čim si ušla. Marširaš kao da si Luksemburg oslobodila. E... tako sam i ja kad sam stigla."

Iako je najpoznatiji po bankarstvu i proizvodnji sjajnog vina, Luksemburg je danas pre svega jedna od tri "evropske prestonice" (što mu takođe donosi novac). Pored Brisela i Strazbura, to je grad u kojem je smešten najveći broj evropskih institucija: Savet Evrope, Evropska komisija, Evropski parlament, Evropski oditorski sud, Evropska investiciona banka, Evropski sud pravde, Eurostat (institucija zadužena za statistiku EU)... Ako je sam Luksemburg pravo čudo čak i za one kojima Evropa nije nepoznata, deo grada u kojem se nalazi većina ovih institucija ipak je čudo nad čudima. Ogroman prostor na obodu starog gradskog jezgra i mnogo novca, dali su modernim arhitektama mogućnost da u praksi primene sve što su u svojim školama naučili – nije tu samo stvar u primeni stakla i čelika, već u igranju svetlošću, bojama, eksperimentima s ekološki prihvatljivim građevinama. Zgrada Evropske investicione banke, recimo, izgleda kao da nema potporne, ali ni pregradne zidove. Svaki kvadrat je u staklu, svaka kancelarija je "otvorena", građevina kao da lebdi. Zanimljivo je takođe da ovde nema klima-uređaja: sistem provetravanja i hlađenja reguliše se putem specifičnog rasporeda i veličine prozora, uz minimalno trošenje prirodnih resursa.

Osim prirodnih resursa, evropska prestonica ne arči čak ni prostor – iako 850 ljudi ima godišnji budžet 90 miliona evra, Eurostat se nalazi u zgradi u kojoj je smešten i veliki tržni centar. Da bi prešli iz konferencijske sale u svoj računarski centar, evropski statističari prelaze most s kojeg se čuju kase iz Zare, Manga i mamutskog supermarketa.

BUDILNIK U SUDU: Jedno od mesta na kojima se ni na čemu nije štedelo svakako je Evropski sud pravde. U modernoj građevini širokih hodnika, obloženoj staklom, posetilac može da uživa ne samo u "lepoj umetnosti" (što može i u drugim institucijama čiji su zidovi prekriveni slikama modernih umetnika) već i u muzejskoj umetnosti. U glavnom holu tako stoji originalna skulptura Ogista Rodena, koju samo dvadesetak stepenika deli od isto tako originalnog dela Huana Miroa. Iako obezbeđenje najviše liči na ono aerodromsko, čak bi i za muzej bilo neobično da dela takve vrednosti (a reč je o milionima) stoje u "slobodnom prostoru", bez ikakvih posebnih mera zaštite.

U ovom sudu vode se procesi po tužbama koje Evropska komisija uloži protiv neke države EU, ali i procesi na osnovu svih žalbi koje dolaze od pravnih i fizičkih lica protiv državnih institucija EU. Zvanično, dakle, u pitanju je izuzetno važno mesto. Nezvanično, međutim, ovo je ipak mesto koje je običnom posetiocu (čitaj: onome koji nije pravnik) prilično nezanimljivo. Pre nego što uđe u sudnicu, koja je takođe remek-delo moderne arhitekture, posetilac zato biva upozoren da ostane koncentrisan i da se nikako ne uspava. No, pošto novinarska delegacija dolazi odatle odakle već dolazi, ovo upozorenje propraćeno je smeškom i internim šalama – što će se u daljem toku posete pokazati kao krajnje neozbiljno.

Difuzno svetlo i proces čiju suštinu razumevamo samo u najopštijim crtama, učinili su svoje. Novinarka "Vremena" i kolega iz jedne ugledne beogradske redakcije, udobno smešteni jedno pored drugog, učinili su nešto nedopustivo: zaspali su. Posle samo nekoliko minuta blaženstva, bude nas. Na kraju našeg reda stoji čovek u službenom odelu, pokazujući nam da otvorimo oči i posvetimo se problemu dvojice Turaka koji su skupljali novac za svoju organizaciju – terorističku ili neterorističku, pitanje je sad. Pošto je već "ubio dve muve jednim potezom", čovek nastavlja da motri na našu grupu, posebno na dvoje grešnika, nameštajući se u niski start čim bi video da je nekome iz grupe klonula glava.

Da, čovek u službenom odelu zadužen je za buđenje posetilaca u sudnici.

TEŠKO OVO ŽIVOT: Prosečan posetilac iz Srbije doživljava najveći udar na nervni sistem ukoliko svojim domaćinima postavi pitanje o prosečnim zaradama. U Evropskoj investicionoj banci kažu nam da se tu u proseku zarađuje od 1300 do šest hiljada evra, s tim što viši funkcioneri stignu i do osamnaest hiljada. U Evropskom sudu pravde ne moraju ništa ni da nam kažu: pod stubovima te staklene palate parkirana su četiri automobila čija je vrednost verovatno veća nego cena kompletnog voznog parka srpske vlade. I nije tako samo u sudu ili bankama.

U redakciji jednog luksemburškog dnevnika dočekuje nas kolega koji kao da je izašao iz modnog magazina. Iako ni mi nismo baš "za bacanje", naspram njega izgledamo ko sirota rodbina. Baš kao što on ne liči na novinara, tako ni redakcija ne liči na redakciju. Hodnici kao bolnički, toaleti kao u najskupljim restoranima, konferencijska sala upeglana i ušminkana, nigde žive duše.

"Koliko prosečno zarađujete?"

"Zavisi, od slučaja do slučaja..."

"Ali, eto, u proseku... Običan novinar u običnoj redakciji...?"

"Kažem, zavisi... Od tri do oko šest hiljada evra."

Međutim, nije to ništa čudno ako se pogleda statistika. Više od 80 odsto Luksemburžana redovno čita jedne ili nekoliko dnevnih novina, više od 75 odsto kupuje nedeljne i mesečne magazine. To bi bilo isto kao kada bi u Srbiji pet miliona ljudi redovno čitalo dnevne, a četiri i po miliona nedeljne novine. Statistika ipak nije neophodna da bi se ustanovilo kako s platama koje imaju građani i građanke ovde države žive na visokoj nozi. Zakup malog stana u centru grada košta oko hiljadu i po evra – što je, dakle, petina plate. Cene garderobe su u rangu beogradskih, a cene u restoranima duplo ili za trećinu više: kafa košta od 2,5 do 3,5 evra, obrok u pristojnom kineskom restoranu od 15 do 20 evra, čaša kvalitetnog vina pet evra, koliko otprilike košta i flaša piva. Kolege koje su obišle supermarkete utvrdile su da se cene namirnica uglavnom ne razlikuju od cena u našim prodavnicama.

Sve su to, međutim, detalji. Ono što je glavni utisak, a što samo donekle ima veze s novcem, jeste atmosfera mira, skoro dosade, potpuno nepoznate i nestvarne svakom ko dolazi iz Srbije. Šengen, ta strašna reč koju su s besom ponavljale hiljade ljudi u redovima pred ambasadama, zapravo je mirno vinogradarsko seoce na granici Luksemburga s Francuskom i Nemačkom – ništa sporazumi, vize i ostale muke. Evropska unija, ta politička parola oko koje se ovde lome koplja i gube nervi, doživljava se kao ideal u koji su uložene godine truda i koji sada donosi plodove – ništa pretnje, uslovi i zadaci. Balkan i Srbija, lokaliteti o kojima čak i sami mislimo kao o nečem lošem i prljavom, u Luksemburgu se posmatraju kao mesta koja će se, pre ili kasnije, pridružiti tom miru, idealu i blagostanju – ni pomena o ratovima i bedi.

Gledano iz Srbije, sve to izgleda nerealno, nedostižno, skoro iracionalno.

Međutim, dok veliki vojvoda maše sa balkona, čini ti se da je dovoljno da samo malo smiriš živce, da ne bacaš pikavce po trotoaru, da se ne buniš dok čekaš u redu, da ne urlaš po ulici... i – već si tu, među ostalim svetom.

Biva to valjda tako kad prođeš s onu stranu ogledala i zakoračiš u Zemlju čuda.

Tamara Skrozza
(Vreme)


Izvor: B92

 

[crvendac_011]

Luksemburg - Od malog zamka do velikog vojvodstva

Luksemburg - Od malog zamka do velikog vojvodstva

AKTER 14.06.2010 12:00



Luksemburg je najbogatija evropska država. S najvećim bruto nacionalnim dohotkom i najvećim zaradama po glavi stanovnika, ta država svoje bogatstvo i ne krije: najluksuzniji automobili viđaju se češće nego “jugo” na našim ulicama

Treća najmanja država u Evropi, Veliko vojvodstvo Luksemburg, smešteno je između Belgije, Francuske i Nemačke. Istoimena prestonica ove malene države spoj je starog i modernog. Mnogobrojni osvajači ostavili su svoj trag, a danas je Luksemburg jedna od zemalja sa najvišim životnim standardom i zahuktanom ekonomijom, pa se blagostanje uočava na svakom koraku, već dok šetate ulicama Luksemburga.
Pošto je Luksemburg sagrađen na liticama, postoje brojna utvrđenja, tornjevi i citadele, od kojih neki zaista izgledaju kao da su iz viteških filmova. Danas je očuvano desetak tornjeva i citadela i trebalo bi ih sve videti, a najpoznatiji su Plateau du Rham, Trois Tours, Tour Jacob, Citadelle du St. Esprit i Fort Thüngen, u čijem sklopu se nalazi Luksemburški muzej moderne umetnosti MUDAM

SUDBINA “MALOG ZAMKA”

Kada je 963. godine prof. Zigfrid sagradio svoj “Lucilinburhuc” (mali zamak) na stenovitom rtu zvanom Bok, sa kojeg se pruža veličanstven pogled na doline Petris i Alzet, nije ni sanjao da će njegov dom postati kolevka jedne od najmanjih, ali ujedno i najbogatijih država sveta. Zahvaljujući svojoj strateškoj lokaciji na raskrsnici rimskih puteva ,”Lucilinburhuc” se razvijao veoma ubrzano. Dinastija Zigfrid je unapredila ovaj razvoj sklapanjem saveza u vidu brakova i političkih paktova. Tokom srednjeg veka grad je mnogo puta bio okupiran od strane velikog broja stranih sila: Pruske, Austrije, Španije, Burgundije...
Bečki kongres 1815. godine odredio je sudbinu zemlje podižući je na nivo Velikog Vojvodstva, i to u okviru Kraljevine Holandije. Unija između Luksemburga i Holandije trajala je do 1890. godine, kada Luksemburg dobija sopstvenu dinastiju. Današnji vojvoda Grand Duke Jean nasledio je svoju majku na prestolu 1964. kada je ona abdicirala. Izvršnu vlast u Luksemburgu kontroliše Veliki vojvoda i Kabinet od 12 ministara, dok je zakonodavna vlast u rukama Skupštine, koju biraju građani.
Geografska statistika pokazuje da Veliko Vojvodstvo Luksemburga zauzima površinu od 2.586 km2, sa maksimalnim rastojanjem od 84 km u pravcu sever-jug, odnosno 58 km od istoka ka zapadu. Ukupan broj stanovnika je nešto iznad 400.000, dok ih u glavnom gradu Luksemburgu ima oko 90.000. Blizu 70% stanovnika su državljani keltskog porekla, zajedno sa Francuzima i Nemcima, dok je 30 % stranaca, i to najviše Belgijanaca, Francuza, Nemaca, Italijana i Portugalaca. U Luksemburgu se govore dva zvanična jezika: luksemburški i francuski, mada je dosta prisutan i nemački jezik.

GUSTE ŠUME ZA AKTIVAN ODMOR

Region Mullerthal (mala Švajcarska), prostire se u šumovitoj okolini starog grada Ehternaha, a poznat je po biciklizmu i amaterskom alpinizmu, što ga čini jednim od najinteresantnijih turističkih područja. Idući mnogobrojnim pešačkim stazama ka zapadu, koje krivudaju kroz stenovite kanjone i vodopade, stiže se do 6 km udaljenog grada Berdorfa, gde se nalaze ruševine zamka Beaufort. Region Gutland zauzima centralni i južni deo zemlje, koji je uglavnom ravničarski i prilično šumovit, a na istoku je ograničen vinoprerađivačkom dolinom Mozel, gde je degustacija vina velika atrakcija. Na krajnjem jugozapadnom delu nalazi se uzak pojas crvenice iz koje se crpi gvozdena ruda. Industrija čelika je veoma važna, pa zato na hiljade stranih radnika dolazi u metalne rudnike i fabrike čelika, te tako doprinose razvoju čitave države. Danas je industrija čelika nešto manje zastupljena, ali je prosperitet još uvek prisutan.
Luksemburg je najbogatija evropska država. S najvećim bruto nacionalnim dohotkom i najvećim zaradama po glavi stanovnika, Luksemburg svoje bogatstvo i ne krije: najluksuzniji automobili viđaju se češće nego “jugo” na našim ulicama. Starije kuće su besprekorno održavane, a nove besprekorno projektovane, ulice su popločane, uređene, bez trunke smeća, putevi ravni kao ogledalo. Ipak, na ulicama nema ljudi. U kafićima sede samo turisti, a obližnja naselja deluju potpuno mrtvo.