- Učlanjen(a)
- 25.08.2009
- Poruka
- 39.027
Kilu leči samo operacija
Slabe tačke na trbušnom zidu i pritisak unutrašnjih organa dovode do kile
UMESTO da ostanu na svom mestu, želudac i creva neretko probiju trbušni zid. Tako nastaje kila, koja može stvoriti nelagodnost i bol pri određenim pokretima, ali i da, u slučaju ukleštenja, ugrozi život. Kile su različite po poreklu, mestu nastanka, položaju i nekim drugim kriterijumima, a ono što ih spaja je činjenica da se leče isključivo hirurški.
Dr Vojin Mihailović, hirurg u Urgentnom centru KC Srbije, u razgovoru za „Novosti“, objašnjava da „kila predstavlja prolazak (protruziju) visceralnog organa iz duplje u kojoj se normalno nalazi kroz neki urođeni ili stečeni otvor“.
- Za nastanak kile neophodna su dva elementa: slabe tačke na trbušnom zidu (pupak, preponski kanal, bedreni kanal, ili otvori, nastali akcidentalnim dejstvom tupe ili oštre sile ili nakon hirurških intervencija) i pritisak, koji trbušni mišići prenose na organe trbušne duplje - ističe dr Mihailović. - Pritisak potiskuje organe ka slabim tačkama trbušnog zida i izaziva prolazak organa trbušne duplje kroz te otvore. Najčešći trbušni organi, koji prolaze kroz kilni otvor su trbušna kecelja, tanko ili debelo crevo i želudac.
- Prema poreklu, kile se dele na urođene i stečene. Urođene nastaju zbog naslednog faktora (urođeno širih prirodnih otvora) ili zbog generalizovane slabosti vezivnog tkiva, odnosno, kolagenih vlakana. Nasledni faktor postoji i naročito je vidljiv u familijama kod kojih su se kile pojavljivale u nekoliko generacija - kaže naš sagovornik. Nekada ne postoji jasna granica između urođene i stečene kile, jer se stečene kile često javljaju na bazi urođene anomalije, koja nije vidljiva odmah po rođenju, a koja se potencira načinom života (fizički rad, gojaznost...). Čisto stečene kile nastaju pod dejstvom traume ili posle operacija na mestu reza (takozvane incizione kile).
- Po položaju, kile se dele na preponsku, bedrenu, pupčanu, epigastričnu, dijafragmalnu, karličnu... Poseban tip kila su recidivantne kile, koje se javljaju nakon već urađene rekonstruktivne operacije. Jedna od jednostavnijih podela je na spoljašnje i unutrašnje kile. Spoljašnja kila štrči napolje, vidljiva je i opipljiva. Unutrašnja kila ostaje u granicama trbušne duplje i obično se otkriva tokom operativnog zahvata, ili posle određenih dijagnostičkih procedura - objašnjava dr Mihailović.
Karakteristično je da simptomi koje kila izaziva ne moraju da budu u direktnoj proporciji sa njenom veličinom. Pojedini pacijenti imaju enormne kile, koje su, po njihovim rečima, potpuno bezbolne i bez simptoma. Ti pacijenti su se, najčešće zbog straha od operacije, navikli na život pun ograničenja i samim tim, slabijeg kvaliteta. Oni, dok je to moguće, sami vraćaju kilu, a ponekad su kile toliko velike i prirasle za okolno tkivo da ih je nemoguće vratiti.
- Problem nastaje kada dođe do ukleštenja i kada je kilu nemoguće vratiti - ističe dr Mihailović. - U zavisnosti od toga da li je došlo do prestanka cirkulacije krvi, ili prolaska sadržaja (ukoliko se radi o šupljem organu), razalikuju se simptomatologija i hitnost rešavanja kile. Simptomi su najčešće izuzetno jak bol (ishemični bol zbog izostanka cirkulacije u zahvaćenom organu) i uporno povraćanje zbog nemogućnosti prolaska crevnog sadržaja. Ukleštenje kile ugrožava život i neophodno je da se pacijent hitno operiše.
Bolje je, međutim, kada se operacija planira i kada nije uslovljena hitnošću. Planiranjem operacije smanjuje se operativni rizik, omogućuje se prikupljanje informacija o eventualnim skrivenim bolestima, koje mogu da dovedu do komplikacija tokom i posle zahvata. Veoma je bitan kontakt sa hirurgom, jer se kroz razgovor o ovom problemu uspostavlja poverenje i pacijent se lakše motiviše za operativni zahvat.
- U poslednjih dvadesetak godine došlo je do male revolucije u rešavanju kila - kaže naš sagovornik. - Sve operacije kila možemo da podelimo na tenzione i bestenzione. Tenzione podrazumevaju da se defekt rekonstruiše postojećim elementima trbušnog zida koji se privlače šavovima. Bestenzione znače korišćenje veštačkih materijala, popularno nazvanih mrežice, kojima se nadoknađuje defekt trbušnog zida. Mrežice služe kao potka kroz koju prorasta vezivno tkivo i time se nadoknađuje nedostatak na delu trbušnog zida. Poseban način bestenzione metode je i laparoskopska operacija, koja podrazumeva plasiranje mrežice.
Bestenzione metode su danas zastupljenije, jer se skraćuje postoperativni oporavak pacijenta i broj bolničkih dana. Komfornije su, budući da su praćene manjim postoperativnim bolom, pacijent brže i lakše ustaje i čime se smanjuje mogućnost komplikacija, vezanih za nepokretnost pacijenta. Posebna je pogodnost kod pupčanih, preponskih i manjih incizionih kila, koje se danas rešavaju u jednodnevnoj hirurgiji. Ukoliko se pacijent dobro pripremi i ako se operacija uradi u lokalnoj anesteziji, moguće je pacijenta otpustiti istog dana.
ŠTO HITNIJE, TO RIZIČNIJE
ODLUKA o tipu operacije, kao i anestezije, donosi se na osnovu dogovora sa hirurgom, mišljenja anesteziologa i kardiologa. Koliko je bitno blagovremeno rešavanje nekomplikovane kile, najbolje se vidi u slučaju kada dođe do ukleštenja i kada je operacija hitna zbog toga što je pacijent životno ugrožen. Tada se skraćuje proces pripreme, čime se povećava rizik od postoperativnih komplikacija, zbog obimnosti hirurškog zahvata, kao i zbog eskalacije kardio-respiratornih problema, koji nisu sanirani lekovima.
POJAS UBLAŽAVA TEGOBE
OPERACIJA kile ne preporučuje se samo u retkim situacijama, najčešće kod pacijenata sa narušenim zdravljem kod kojih postoje teški kardiopulmonalni poremećaji, kombinovani sa starosnom dobi. U tim situacijama se može preporučiti nošenje pojasa koji ne rešave problem, ali smanjuje mogućnost nastanka ukleštenja. Većina tih pacijenata nije operisana na vreme najčešće zbog neopravdanog straha od operacije ili propusta nadležnog hirurga.
Izvor: Večernje novosti
Slabe tačke na trbušnom zidu i pritisak unutrašnjih organa dovode do kile
UMESTO da ostanu na svom mestu, želudac i creva neretko probiju trbušni zid. Tako nastaje kila, koja može stvoriti nelagodnost i bol pri određenim pokretima, ali i da, u slučaju ukleštenja, ugrozi život. Kile su različite po poreklu, mestu nastanka, položaju i nekim drugim kriterijumima, a ono što ih spaja je činjenica da se leče isključivo hirurški.
Dr Vojin Mihailović, hirurg u Urgentnom centru KC Srbije, u razgovoru za „Novosti“, objašnjava da „kila predstavlja prolazak (protruziju) visceralnog organa iz duplje u kojoj se normalno nalazi kroz neki urođeni ili stečeni otvor“.
- Za nastanak kile neophodna su dva elementa: slabe tačke na trbušnom zidu (pupak, preponski kanal, bedreni kanal, ili otvori, nastali akcidentalnim dejstvom tupe ili oštre sile ili nakon hirurških intervencija) i pritisak, koji trbušni mišići prenose na organe trbušne duplje - ističe dr Mihailović. - Pritisak potiskuje organe ka slabim tačkama trbušnog zida i izaziva prolazak organa trbušne duplje kroz te otvore. Najčešći trbušni organi, koji prolaze kroz kilni otvor su trbušna kecelja, tanko ili debelo crevo i želudac.
- Prema poreklu, kile se dele na urođene i stečene. Urođene nastaju zbog naslednog faktora (urođeno širih prirodnih otvora) ili zbog generalizovane slabosti vezivnog tkiva, odnosno, kolagenih vlakana. Nasledni faktor postoji i naročito je vidljiv u familijama kod kojih su se kile pojavljivale u nekoliko generacija - kaže naš sagovornik. Nekada ne postoji jasna granica između urođene i stečene kile, jer se stečene kile često javljaju na bazi urođene anomalije, koja nije vidljiva odmah po rođenju, a koja se potencira načinom života (fizički rad, gojaznost...). Čisto stečene kile nastaju pod dejstvom traume ili posle operacija na mestu reza (takozvane incizione kile).
- Po položaju, kile se dele na preponsku, bedrenu, pupčanu, epigastričnu, dijafragmalnu, karličnu... Poseban tip kila su recidivantne kile, koje se javljaju nakon već urađene rekonstruktivne operacije. Jedna od jednostavnijih podela je na spoljašnje i unutrašnje kile. Spoljašnja kila štrči napolje, vidljiva je i opipljiva. Unutrašnja kila ostaje u granicama trbušne duplje i obično se otkriva tokom operativnog zahvata, ili posle određenih dijagnostičkih procedura - objašnjava dr Mihailović.
Karakteristično je da simptomi koje kila izaziva ne moraju da budu u direktnoj proporciji sa njenom veličinom. Pojedini pacijenti imaju enormne kile, koje su, po njihovim rečima, potpuno bezbolne i bez simptoma. Ti pacijenti su se, najčešće zbog straha od operacije, navikli na život pun ograničenja i samim tim, slabijeg kvaliteta. Oni, dok je to moguće, sami vraćaju kilu, a ponekad su kile toliko velike i prirasle za okolno tkivo da ih je nemoguće vratiti.
- Problem nastaje kada dođe do ukleštenja i kada je kilu nemoguće vratiti - ističe dr Mihailović. - U zavisnosti od toga da li je došlo do prestanka cirkulacije krvi, ili prolaska sadržaja (ukoliko se radi o šupljem organu), razalikuju se simptomatologija i hitnost rešavanja kile. Simptomi su najčešće izuzetno jak bol (ishemični bol zbog izostanka cirkulacije u zahvaćenom organu) i uporno povraćanje zbog nemogućnosti prolaska crevnog sadržaja. Ukleštenje kile ugrožava život i neophodno je da se pacijent hitno operiše.
Bolje je, međutim, kada se operacija planira i kada nije uslovljena hitnošću. Planiranjem operacije smanjuje se operativni rizik, omogućuje se prikupljanje informacija o eventualnim skrivenim bolestima, koje mogu da dovedu do komplikacija tokom i posle zahvata. Veoma je bitan kontakt sa hirurgom, jer se kroz razgovor o ovom problemu uspostavlja poverenje i pacijent se lakše motiviše za operativni zahvat.
- U poslednjih dvadesetak godine došlo je do male revolucije u rešavanju kila - kaže naš sagovornik. - Sve operacije kila možemo da podelimo na tenzione i bestenzione. Tenzione podrazumevaju da se defekt rekonstruiše postojećim elementima trbušnog zida koji se privlače šavovima. Bestenzione znače korišćenje veštačkih materijala, popularno nazvanih mrežice, kojima se nadoknađuje defekt trbušnog zida. Mrežice služe kao potka kroz koju prorasta vezivno tkivo i time se nadoknađuje nedostatak na delu trbušnog zida. Poseban način bestenzione metode je i laparoskopska operacija, koja podrazumeva plasiranje mrežice.
Bestenzione metode su danas zastupljenije, jer se skraćuje postoperativni oporavak pacijenta i broj bolničkih dana. Komfornije su, budući da su praćene manjim postoperativnim bolom, pacijent brže i lakše ustaje i čime se smanjuje mogućnost komplikacija, vezanih za nepokretnost pacijenta. Posebna je pogodnost kod pupčanih, preponskih i manjih incizionih kila, koje se danas rešavaju u jednodnevnoj hirurgiji. Ukoliko se pacijent dobro pripremi i ako se operacija uradi u lokalnoj anesteziji, moguće je pacijenta otpustiti istog dana.
ŠTO HITNIJE, TO RIZIČNIJE
ODLUKA o tipu operacije, kao i anestezije, donosi se na osnovu dogovora sa hirurgom, mišljenja anesteziologa i kardiologa. Koliko je bitno blagovremeno rešavanje nekomplikovane kile, najbolje se vidi u slučaju kada dođe do ukleštenja i kada je operacija hitna zbog toga što je pacijent životno ugrožen. Tada se skraćuje proces pripreme, čime se povećava rizik od postoperativnih komplikacija, zbog obimnosti hirurškog zahvata, kao i zbog eskalacije kardio-respiratornih problema, koji nisu sanirani lekovima.
POJAS UBLAŽAVA TEGOBE
OPERACIJA kile ne preporučuje se samo u retkim situacijama, najčešće kod pacijenata sa narušenim zdravljem kod kojih postoje teški kardiopulmonalni poremećaji, kombinovani sa starosnom dobi. U tim situacijama se može preporučiti nošenje pojasa koji ne rešave problem, ali smanjuje mogućnost nastanka ukleštenja. Većina tih pacijenata nije operisana na vreme najčešće zbog neopravdanog straha od operacije ili propusta nadležnog hirurga.
Izvor: Večernje novosti