Iako je bila aktuelni osvajač bronzane medalje sa svetskog prvenstva, Jugoslavija nije svrstavana u krug najvećih favorita na olimpijskom rukometnom turniru u Minhenu 1972. godine, ta uloga je pripala tada skoro nepobedivoj Rumuniji i moćnom Sovjetskom Savezu. Čak i u domovini o “plavim” rukometašima se nije pričalo puno, sve oči sportske javnosti u Jugoslaviji bile su upućene ka najboljim košarkašima a rukometaši su nekako u senci košarkaša otišli u Minhen.
Jugosloveni su na startu olimpijskog rukometnog turnira u Minhenu lako savladala Japan, da bi potom usledila i laka pobeda protiv Amerikanaca. U poslednjem meču prve faze, “plavi” su posle velike borbe dobili Mađare sa 18 : 16 i tom pobedom kao prvi u grupi prošli u narednu fazu takmičenja, gde su im rivali bili Nemačka i Rumunija. Nemci su savladani vrlo lako sa 24 : 15 a onda je usledio meč sa po mnogima prejakom Rumunijom, koji je odlučivao o pobedniku grupe i finalisti olimpijskog rukometnog turnira. Tadašnji trostruki svetski prvaci Rumuni su prepotentno ušli u meč a Jugosloveni su već na poluvremenu koje su dobili sa 5 : 4, nagovestili veliku borbu i vrlo neizvestan meč. Posle žestoke, često i “rovovske” bitke u drugom poluvremenu, pobeđeni su naši nekadašnji rukometni učitelji Rumuni. Kada su na tri minuta pre kraja golom Profesora Branislava Pokrajca, “plavi” poveli sa 3 gola prednosti, naši navijači koji su činili većinu među 10000 prisutnih gledalaca u minhenskoj dvorani mogli su da odahnu. Na kraju je bilo 14 : 13 za Jugoslaviju a Rumunima nije pomoglo ni to što je legendarni strelac Gruja postigao čak devet golova.
Iako su “plavi” želeli da u finalu na pleća bace i drugog kolosa – SSSR, ta želja im se nije ispunila. Sovjeti su u odlučujućem meču za finale nesrećno izgubili od Čehoslovačke, koja je čini se samim plasmanom u finale prebacila sve svoje ambicije. “Plavi” su veliko finale protiv Čehoslovaka započeli u furioznom stilu i već posle šest minuta vodili sa 4 : 0 a nešto kasnije i sa 8 : 2. Poluvreme je završeno vođstvom Jugoslavije 12 : 5 a u tom period su se posebno istakli Arslanagić, Lazarević i Pokrajac. Bodreni od 10000 navijača, “plavi” su rutinski priveli meč kraju i slavili sa 21 : 16 a najzaslužniji za veliki uspeh Jugoslovenskog rukometa u Minhenu selektor Ivan Snoj i trener Vlado Štencl su na rukama svojih igrača dočekali kraj utakmice. O uticaju legendarnog prvog trenera tima Vlada Štencla na taj uspeh najbolje govore reči jednog od najboljih igrača “plavih” u Minhenu, Milana Lazarevića: “Štencl je za igre u Minhenu stvorio moćan kolektiv od podjednako dobrih igrača. Za razliku od Svetskog prvenstva u Francuskoj 1970. godine, gde je osvojena “bronza”, više nije bio primoran da trpi velike zvezde u timu, koje objektivno mogu mnogo da daju ekipi, ali i da joj oduzmu.”
Jedan od najvećih uspeha jugoslovenskog sporta ostvarili su: Abas Arslanagić, Čedomir Bugarski, Petar Fajfrić, Hrvoje Horvat, Milorad Karalić, Đorđe Lavrnić, Milan Lazarević, Zdravko Miljak, Slobodan Mišković, Branislav Pokrajac, Nebojša Popović, Miroslav Pribanić, Dobrivoje Selec, Albin Vidović, Zdenko Zorko, Zoran “Tuta” Živković, Savezni selektor: Ivan Snoj i prvi trener: Vlado Štencl.
Pogledajte i podsetite se legendarne finalne utakmice i jednog od najvećih trijumfa Jugoslovenskog rukometa.
Jugosloveni su na startu olimpijskog rukometnog turnira u Minhenu lako savladala Japan, da bi potom usledila i laka pobeda protiv Amerikanaca. U poslednjem meču prve faze, “plavi” su posle velike borbe dobili Mađare sa 18 : 16 i tom pobedom kao prvi u grupi prošli u narednu fazu takmičenja, gde su im rivali bili Nemačka i Rumunija. Nemci su savladani vrlo lako sa 24 : 15 a onda je usledio meč sa po mnogima prejakom Rumunijom, koji je odlučivao o pobedniku grupe i finalisti olimpijskog rukometnog turnira. Tadašnji trostruki svetski prvaci Rumuni su prepotentno ušli u meč a Jugosloveni su već na poluvremenu koje su dobili sa 5 : 4, nagovestili veliku borbu i vrlo neizvestan meč. Posle žestoke, često i “rovovske” bitke u drugom poluvremenu, pobeđeni su naši nekadašnji rukometni učitelji Rumuni. Kada su na tri minuta pre kraja golom Profesora Branislava Pokrajca, “plavi” poveli sa 3 gola prednosti, naši navijači koji su činili većinu među 10000 prisutnih gledalaca u minhenskoj dvorani mogli su da odahnu. Na kraju je bilo 14 : 13 za Jugoslaviju a Rumunima nije pomoglo ni to što je legendarni strelac Gruja postigao čak devet golova.
Iako su “plavi” želeli da u finalu na pleća bace i drugog kolosa – SSSR, ta želja im se nije ispunila. Sovjeti su u odlučujućem meču za finale nesrećno izgubili od Čehoslovačke, koja je čini se samim plasmanom u finale prebacila sve svoje ambicije. “Plavi” su veliko finale protiv Čehoslovaka započeli u furioznom stilu i već posle šest minuta vodili sa 4 : 0 a nešto kasnije i sa 8 : 2. Poluvreme je završeno vođstvom Jugoslavije 12 : 5 a u tom period su se posebno istakli Arslanagić, Lazarević i Pokrajac. Bodreni od 10000 navijača, “plavi” su rutinski priveli meč kraju i slavili sa 21 : 16 a najzaslužniji za veliki uspeh Jugoslovenskog rukometa u Minhenu selektor Ivan Snoj i trener Vlado Štencl su na rukama svojih igrača dočekali kraj utakmice. O uticaju legendarnog prvog trenera tima Vlada Štencla na taj uspeh najbolje govore reči jednog od najboljih igrača “plavih” u Minhenu, Milana Lazarevića: “Štencl je za igre u Minhenu stvorio moćan kolektiv od podjednako dobrih igrača. Za razliku od Svetskog prvenstva u Francuskoj 1970. godine, gde je osvojena “bronza”, više nije bio primoran da trpi velike zvezde u timu, koje objektivno mogu mnogo da daju ekipi, ali i da joj oduzmu.”Jedan od najvećih uspeha jugoslovenskog sporta ostvarili su: Abas Arslanagić, Čedomir Bugarski, Petar Fajfrić, Hrvoje Horvat, Milorad Karalić, Đorđe Lavrnić, Milan Lazarević, Zdravko Miljak, Slobodan Mišković, Branislav Pokrajac, Nebojša Popović, Miroslav Pribanić, Dobrivoje Selec, Albin Vidović, Zdenko Zorko, Zoran “Tuta” Živković, Savezni selektor: Ivan Snoj i prvi trener: Vlado Štencl.
Pogledajte i podsetite se legendarne finalne utakmice i jednog od najvećih trijumfa Jugoslovenskog rukometa.