- Učlanjen(a)
- 25.08.2009
- Poruka
- 39.023
Dragoslavu Mihailoviću „Zlatni suncokret”
Pon, 01/31/2011 - 21:14/ Dnevnik
Nagrada „Zlatni suncokret” za 2010. pripala je knjizi „Preživljavanje” Dragoslava Mihailovića, u izdanju Zavoda za udžbenike, Beograd. Petnaesti put fabrika „Vital“ iz Vrbasa,
čiji je većinski vlasnik kompanija „Invej“ iz Beograda, dodeljuje ovu književnu nagrada za najbolju knjigu na srpskom govornom području, u žanrovima romana, pripovetke, poezije, književne kritike, eseja i književne publicistike.Odluku je jednoglasno doneo žiri u kome su bili Jovan Zivlak, predsednik, Nikola Strajnić i Vladimir Gvozden.
Po oceni žirija, knjiga Dragoslava Mihailovića, jednog od najzanačajnih pripovedača našeg posleratnog doba, sačinjena je od sedam priča koje tematizuju, iz ugla osobene umetničke osetljivosti, sudbine ljudi u razmerama prepoznatljive istorije druge polovine prošlog veka i početka novog milenijuma. Pripovedač skoro u jednakim intenzitetima, u čehovljevskim istraživačkim zapletima, otkriva najdublje momente ljudske prirode u vrtlozima društvenih i političkih veza.
Mihailović je pisac koji je zastupao jezik stvarnosti, leksiku i inventivnost suburbane populacije, govore socijalno marginalizovane Srbije, ekspresivnost onih koji nemaju moć, ali on je u gestovima subverzije u svet čistih ideoloških koncepata i prisilnih slika unosio tamne opiljke duše i tužno disanje osuđenih čija se nada zatrpavala pod udarima i sedimentima nesreća. I u ovim pričama pripovedač se kao dramatizovani svedok ili akter susreće sa prošlošću koja ga progoni, sa sudbinama koje nose rane minulih istorija ili sa nadama koje se realizuju u skromniim trenucima ispunjenja i nevine uzdrhtalosti.
Iako u Mihalovićevoj optici svet naše društvenosti izgleda beznadno nepravedan i surov, u najdubljem smislu i postiđujući, njegovi junaci nose bremena neispunjenosti i krivice, iako je njihova krivica samo nemoć pred tvrdom svirepošću društvenih instituta, pred bezosećajnošću koja se održava na dubokoj nerasudnosti personalizovane sile. Njegovi junaci nose ne samo dramatsku upitanost o smislu života, istorije, političkog zla, nego i naivnu veru koja njihove izgubljene živote u okeanima nesreće čini mogućim.
Trenutak u kojem se jedan od njegovih junaka suočava sa senkama svoga života, na mestu gde samo može da nasluti predstave bivše ekstaze i sreće i nesreće, pored ravnodušnih svedoka, pored bezinteresnosti i neupućenosti, postaje osnovni motiv na kojem Mihailović gradi priču. Priča se stvara uprkos svemu, uprkos ravnodušnosti, uprkos neispričivosti patnje, uprkos beskonačnih nadiranja aktualnih nesreća i zabuna. Mihailović stvara književnost gorke i potresne posvećenosti koja se naginje nad tamu čoveka- rečeno je u obrazloženju žirija.
Dragoslav Mihailović je rođen u Ćupriji 1930. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu Beogradu1957. Kao dvadesetogodišnjak biva uhapšen i proveo je od 1950. do 1952. u zatvorima u Ćupriji, Kragujevcu i Beogradu i potom na Golom otoku. Nakon toga kao policijski nadzirana ličnost ne uspeva da nađe stalno zaposlenje. Rehabilitovan je 2006.
Roman „Kad su cvetale tikve“ prvi put je objavljen 1968, izazvao je u to vreme reakciju socijalističkog režima. Predstava koja je trebalo da se igra po romanu je zabranjena, a reditelju i piscu prave se mnogobrojne smetnje.
Objavio je knjige: Frede, laku noć (pripovetke),1967; Petrijin venac (prozni ciklus), 1975;Čizmaši (roman), 1983;Uhvati zvezdu padalicu (pripovetke), 1983; Uvođenje u posao( drame), 1983; Vijetnamci (scenario za igrani film),1990; Lov na stenice (pripovetke), 1993; Gori Morava (roman), 1994; Goli otok I-III (dokumentarna publicistika), 1990-1995; Odlomci o zlotvorima (proza), 1996; Zlotvori (roman), 1997; Kratka istorija satiranja (studija), 1999; Jalova jesen (pripovetke), 2000; Crveno i plavo (ogledi i članci), 2001; Treće proleće (roman), 2002; Vreme za povratak (besede), 2006; Majstorsko pismo (besede i članci), 2007. godine.
Radio je kao lektor za srpskohrvatski jezik na Univerzitetu u Poatjeu u Francuskoj, 1974. i u Srpskoj književnoj zadruzi. Dobio je Oktobarsku nagradu Beograda, 1967; Andrićevu nagradu, 1976; Zlatnu arenu za scenario u Puli, 1978; NIN-ovu nagradu, 1984; Nagradu Narodne biblioteke Srbije, 1985; Nagradu „Bora Stanković”, 1994; Nagradu Vukove zadužbine, 1994. godine. Prevođen je na većinu evropskih jezika. Redovan je član SANU.
U užem izboru za ovu nagradu bili su i Vladan Matijević: Vrlo malo svetlosti (pripovetke), Ranko Risojević: Gospodska ulica (roman) i Vidosav Stevanović: O mestima tužnim i dubokoj noći (roman). Dobitniku nagrade pripada novčani iznos u dinarskoj protivvrednosti od 5000 evra, kao i štampanje nagrađene knjige. Svečano uručenje održaće se krajem februara u Beogradu.
K. R.
Pon, 01/31/2011 - 21:14/ Dnevnik
Nagrada „Zlatni suncokret” za 2010. pripala je knjizi „Preživljavanje” Dragoslava Mihailovića, u izdanju Zavoda za udžbenike, Beograd. Petnaesti put fabrika „Vital“ iz Vrbasa,
čiji je većinski vlasnik kompanija „Invej“ iz Beograda, dodeljuje ovu književnu nagrada za najbolju knjigu na srpskom govornom području, u žanrovima romana, pripovetke, poezije, književne kritike, eseja i književne publicistike.Odluku je jednoglasno doneo žiri u kome su bili Jovan Zivlak, predsednik, Nikola Strajnić i Vladimir Gvozden.
Po oceni žirija, knjiga Dragoslava Mihailovića, jednog od najzanačajnih pripovedača našeg posleratnog doba, sačinjena je od sedam priča koje tematizuju, iz ugla osobene umetničke osetljivosti, sudbine ljudi u razmerama prepoznatljive istorije druge polovine prošlog veka i početka novog milenijuma. Pripovedač skoro u jednakim intenzitetima, u čehovljevskim istraživačkim zapletima, otkriva najdublje momente ljudske prirode u vrtlozima društvenih i političkih veza.
Mihailović je pisac koji je zastupao jezik stvarnosti, leksiku i inventivnost suburbane populacije, govore socijalno marginalizovane Srbije, ekspresivnost onih koji nemaju moć, ali on je u gestovima subverzije u svet čistih ideoloških koncepata i prisilnih slika unosio tamne opiljke duše i tužno disanje osuđenih čija se nada zatrpavala pod udarima i sedimentima nesreća. I u ovim pričama pripovedač se kao dramatizovani svedok ili akter susreće sa prošlošću koja ga progoni, sa sudbinama koje nose rane minulih istorija ili sa nadama koje se realizuju u skromniim trenucima ispunjenja i nevine uzdrhtalosti.
Iako u Mihalovićevoj optici svet naše društvenosti izgleda beznadno nepravedan i surov, u najdubljem smislu i postiđujući, njegovi junaci nose bremena neispunjenosti i krivice, iako je njihova krivica samo nemoć pred tvrdom svirepošću društvenih instituta, pred bezosećajnošću koja se održava na dubokoj nerasudnosti personalizovane sile. Njegovi junaci nose ne samo dramatsku upitanost o smislu života, istorije, političkog zla, nego i naivnu veru koja njihove izgubljene živote u okeanima nesreće čini mogućim.
Trenutak u kojem se jedan od njegovih junaka suočava sa senkama svoga života, na mestu gde samo može da nasluti predstave bivše ekstaze i sreće i nesreće, pored ravnodušnih svedoka, pored bezinteresnosti i neupućenosti, postaje osnovni motiv na kojem Mihailović gradi priču. Priča se stvara uprkos svemu, uprkos ravnodušnosti, uprkos neispričivosti patnje, uprkos beskonačnih nadiranja aktualnih nesreća i zabuna. Mihailović stvara književnost gorke i potresne posvećenosti koja se naginje nad tamu čoveka- rečeno je u obrazloženju žirija.
Dragoslav Mihailović je rođen u Ćupriji 1930. Diplomirao je na Filozofskom fakultetu Beogradu1957. Kao dvadesetogodišnjak biva uhapšen i proveo je od 1950. do 1952. u zatvorima u Ćupriji, Kragujevcu i Beogradu i potom na Golom otoku. Nakon toga kao policijski nadzirana ličnost ne uspeva da nađe stalno zaposlenje. Rehabilitovan je 2006.
Roman „Kad su cvetale tikve“ prvi put je objavljen 1968, izazvao je u to vreme reakciju socijalističkog režima. Predstava koja je trebalo da se igra po romanu je zabranjena, a reditelju i piscu prave se mnogobrojne smetnje.
Objavio je knjige: Frede, laku noć (pripovetke),1967; Petrijin venac (prozni ciklus), 1975;Čizmaši (roman), 1983;Uhvati zvezdu padalicu (pripovetke), 1983; Uvođenje u posao( drame), 1983; Vijetnamci (scenario za igrani film),1990; Lov na stenice (pripovetke), 1993; Gori Morava (roman), 1994; Goli otok I-III (dokumentarna publicistika), 1990-1995; Odlomci o zlotvorima (proza), 1996; Zlotvori (roman), 1997; Kratka istorija satiranja (studija), 1999; Jalova jesen (pripovetke), 2000; Crveno i plavo (ogledi i članci), 2001; Treće proleće (roman), 2002; Vreme za povratak (besede), 2006; Majstorsko pismo (besede i članci), 2007. godine.
Radio je kao lektor za srpskohrvatski jezik na Univerzitetu u Poatjeu u Francuskoj, 1974. i u Srpskoj književnoj zadruzi. Dobio je Oktobarsku nagradu Beograda, 1967; Andrićevu nagradu, 1976; Zlatnu arenu za scenario u Puli, 1978; NIN-ovu nagradu, 1984; Nagradu Narodne biblioteke Srbije, 1985; Nagradu „Bora Stanković”, 1994; Nagradu Vukove zadužbine, 1994. godine. Prevođen je na većinu evropskih jezika. Redovan je član SANU.
U užem izboru za ovu nagradu bili su i Vladan Matijević: Vrlo malo svetlosti (pripovetke), Ranko Risojević: Gospodska ulica (roman) i Vidosav Stevanović: O mestima tužnim i dubokoj noći (roman). Dobitniku nagrade pripada novčani iznos u dinarskoj protivvrednosti od 5000 evra, kao i štampanje nagrađene knjige. Svečano uručenje održaće se krajem februara u Beogradu.
K. R.