- Učlanjen(a)
- 04.04.2010
- Poruka
- 6.505
U hvalospijevima koji su uslijedili nakon razbijanja Brazila na sastavne dijelove i osvajanja Svjetskog prvenstva protiv (za nadigravanje nespremne) Argentine, jedan reprezentativac Njemačke je nepravedno zapostavljen.
Zaista se treba diviti:
- Krosovim časovima fudbalske vještine, njegovom unaprijeđenom izvedbom Ćavija;
- Geceovom prijemu lopte i jednom od najgracioznijih pogodaka u finalima svjetskih prvenstava;
- Milerovim razumijevanjem fudbala i njegovom sposobnošću da osjeti i iskoristi i najmanji nedostatak u odbrani protivnika;
- Nojerovim intervencijama;
- Klozeovom rekordu;
- Lamovoj pokornosti kolektivu;
- Levovoj pripremi svake utakmice i neodstupanju od ideje napadačkog fudbala;
- Klinsmanovim temeljima ovoj reprezentaciji;
- odlukama fudbalskog saveza Njemačke da prije 12 godina promijeni iz korijena osnovne postulate na kojima je njemački fudbal do tada počivao, te da na urođenu etičnost prema obavezama, stečenu fizičku pripremu, mladim momcima krene da usađuje ljubav prema igri, stvarajući od njih fantaziste na terenu koji su do prije 20 godina bili nezamislivi u dresu Manšafta.
Pa, ipak, nabrajajući sve kvalitete ove Njemačke reprezentacije, kod nas, ali i u inostranstvu, gotovo niko da nije primijetio ulogu koju je u osvajanju pehara obavio Bastijan Švajnštajger.
Niko osim selektora Leva, koji je Švajnštajgera, Lama, Klosea, Podolskog i Mertersakera označio kao igrače sa kojima je fudbalska Njemačka krenula u avanturu mijenjanja svog opisa, svoje igre, svoje filozofije.
Već sam pisao da je osovina Švajnštajger-Rojs trebala biti pokretačka energija ovog tima Njemačke. Međutim, nakon povrjede Rojsa, nesporno najkreativnijeg njemačkog igrača, Lev je dvije sedmice pred početak Mondijala morao da mijenja pripremljeni plan.
Zamišljeni trio u sredini Švajnštajger-Kros-Rojs je morao da se razbije na način da to ne osjeti ostatak tima, da Ozil, Miler, Šurle, Klose i Gece ne budu žrtvovani - jednom riječju - da napadački potencijal reprezentacije ne izgubi na svojoj potentnosti. Kao što svi znamo da su ofanzivci Njemačke njeno najjače oružje, takođe znamo da je odbrana u kojoj se nalaze Mertesaker, Boateng, Hevedes, pa i Humels, najlošiji dio tima novog svjetskog prvaka.
Nedostatak kreativnosti u veznom redu i lošiju odbranu Sabelja je, recimo, riješio tako što je 8 igrača nagurao ispred šesnaesterca, ostavljajući potpunu slobodu u napadu Mesiju i Iguainu. I taj recept je doveo Argentinu do finala, iako su njihove utakmice na šampionatu bile jedne od najdosadnijih.
Lev je isti nedostatak svog tima riješio na drugi način.
Digao je odbranu na 40 metara od gola, suzio protivnicima manevarski prostor, Nojera pretvorio u beka, a Lama u zadnjeg veznog, ali taj Gvardiolin eksperiment se nije pokazao najfunkcionalnijim. Igrači Gane su Lama pretrčavali kao da ne postoji.
Onda je morao posegnuti za nekovencionalnim rješenjem i Švajnštajger je po prvi put u karijeri vraćen na poziciju u dubini svoje polovine terena.
Švajni je spiritus movens svoja dva tima, Bajerna i Njemačke. Prirodni naslednik Efenberga i Mateusa, momak koji svojim karakterom oblikuje duh čitavog tima, istinski kapiten i vođa. Poslovođa na terenu, ali i najbolji šegrt svakog trenera koji ga je vodio. Vizija i konstantnost, jer kada nema problema sa zdravljem, kod Bastiana ne postoje slabo odigrane utakmice, samo mnogo dobre i najbolje. Najavljivan kao vunderkind na poziciji ofanzivnog veznog, vremenom je svoj radijus kretanja proširio na čitav teren, kojim sada gospodari sa centra, upravljajući kretanjima Lama, Robena, Krosa, Riberija, Gecea i ostalih saigrača.
I tako se, instantno, Švajni pretvorio u zadnjeg veznog, žrtvujući svoje napadačke karakteristike kako bi zaštitio svoje, brzinom limitirane, štopere.
Lev je Švajnštajgeru namijenio ulogu koju je Stanković igrao kod Antića, u poslednjoj uspješnoj epizodi naše reprezentacije. Prostor od Krosa do Humelsa je bilo Švajnštajgerovo carstvo, neistraženi prostor i mjesto najveće odgovornosti su povjereni njemu.
Od povratka Lama na svoju poziciju i inaguracije Švajnštajgera u modernu verziju Bekenbauera, Njemačka više nije imala problema u odbrani svog gola. Švajni je svuda stizao, sve rupa je zatvarao, ne dozvoljavajući da se na poroznu odbranu obrušavaju prvi i najveći talasi protivničkih napada. Istovremeno je bio i prva opcija za otpočinjanje napada, plejmejker iza plejmejkera, igrač koji je Krosu dostavljao lopte koje su od ovoga morale ići naprijed, prateći Švajnštajgerovu viziju.
Vraćajući Švajnštajgera u njedra svoje odbrane, Lev je Krosa, oslobođenog od gotovo svih odbrambenih zadataka, usmjerio ka naprijed, ka građenju, oslobođenog odgovornosti od greške, što je ovaj znao da iskoristi.Nadoknađujući Rojsov nedostatak, Lev je veliku slobodu dao i Mileru, dok Švajni čak ni protiv Brazila nije prelazio svoju polovinu terena, omogućavajući, ne samo Krosu, nego i Kediri, da budu bolji nego što jesu.
Upravo ta mogućnost i želja da tim i saigrače učini boljim nego što jesu, njegov duh, upornost koji sve pokreću da igraju bolje, više, jače, te besprekorni pregled igre, tehnika, snaga i šut su Švajnštajgera načinili zlatnom loptom iz sijenke Mundijala, čovjekom od koga je sve krenulo i čovjekom koji je sve konce u igri ove Njemačke držao u svojim rukama.
I to ne bi smjelo ostati nezapaženo.
Zaista se treba diviti:
- Krosovim časovima fudbalske vještine, njegovom unaprijeđenom izvedbom Ćavija;
- Geceovom prijemu lopte i jednom od najgracioznijih pogodaka u finalima svjetskih prvenstava;
- Milerovim razumijevanjem fudbala i njegovom sposobnošću da osjeti i iskoristi i najmanji nedostatak u odbrani protivnika;
- Nojerovim intervencijama;
- Klozeovom rekordu;
- Lamovoj pokornosti kolektivu;
- Levovoj pripremi svake utakmice i neodstupanju od ideje napadačkog fudbala;
- Klinsmanovim temeljima ovoj reprezentaciji;
- odlukama fudbalskog saveza Njemačke da prije 12 godina promijeni iz korijena osnovne postulate na kojima je njemački fudbal do tada počivao, te da na urođenu etičnost prema obavezama, stečenu fizičku pripremu, mladim momcima krene da usađuje ljubav prema igri, stvarajući od njih fantaziste na terenu koji su do prije 20 godina bili nezamislivi u dresu Manšafta.
Pa, ipak, nabrajajući sve kvalitete ove Njemačke reprezentacije, kod nas, ali i u inostranstvu, gotovo niko da nije primijetio ulogu koju je u osvajanju pehara obavio Bastijan Švajnštajger.
Niko osim selektora Leva, koji je Švajnštajgera, Lama, Klosea, Podolskog i Mertersakera označio kao igrače sa kojima je fudbalska Njemačka krenula u avanturu mijenjanja svog opisa, svoje igre, svoje filozofije.
Već sam pisao da je osovina Švajnštajger-Rojs trebala biti pokretačka energija ovog tima Njemačke. Međutim, nakon povrjede Rojsa, nesporno najkreativnijeg njemačkog igrača, Lev je dvije sedmice pred početak Mondijala morao da mijenja pripremljeni plan.
Zamišljeni trio u sredini Švajnštajger-Kros-Rojs je morao da se razbije na način da to ne osjeti ostatak tima, da Ozil, Miler, Šurle, Klose i Gece ne budu žrtvovani - jednom riječju - da napadački potencijal reprezentacije ne izgubi na svojoj potentnosti. Kao što svi znamo da su ofanzivci Njemačke njeno najjače oružje, takođe znamo da je odbrana u kojoj se nalaze Mertesaker, Boateng, Hevedes, pa i Humels, najlošiji dio tima novog svjetskog prvaka.
Nedostatak kreativnosti u veznom redu i lošiju odbranu Sabelja je, recimo, riješio tako što je 8 igrača nagurao ispred šesnaesterca, ostavljajući potpunu slobodu u napadu Mesiju i Iguainu. I taj recept je doveo Argentinu do finala, iako su njihove utakmice na šampionatu bile jedne od najdosadnijih.
Lev je isti nedostatak svog tima riješio na drugi način.
Digao je odbranu na 40 metara od gola, suzio protivnicima manevarski prostor, Nojera pretvorio u beka, a Lama u zadnjeg veznog, ali taj Gvardiolin eksperiment se nije pokazao najfunkcionalnijim. Igrači Gane su Lama pretrčavali kao da ne postoji.
Onda je morao posegnuti za nekovencionalnim rješenjem i Švajnštajger je po prvi put u karijeri vraćen na poziciju u dubini svoje polovine terena.
Švajni je spiritus movens svoja dva tima, Bajerna i Njemačke. Prirodni naslednik Efenberga i Mateusa, momak koji svojim karakterom oblikuje duh čitavog tima, istinski kapiten i vođa. Poslovođa na terenu, ali i najbolji šegrt svakog trenera koji ga je vodio. Vizija i konstantnost, jer kada nema problema sa zdravljem, kod Bastiana ne postoje slabo odigrane utakmice, samo mnogo dobre i najbolje. Najavljivan kao vunderkind na poziciji ofanzivnog veznog, vremenom je svoj radijus kretanja proširio na čitav teren, kojim sada gospodari sa centra, upravljajući kretanjima Lama, Robena, Krosa, Riberija, Gecea i ostalih saigrača.
I tako se, instantno, Švajni pretvorio u zadnjeg veznog, žrtvujući svoje napadačke karakteristike kako bi zaštitio svoje, brzinom limitirane, štopere.
Lev je Švajnštajgeru namijenio ulogu koju je Stanković igrao kod Antića, u poslednjoj uspješnoj epizodi naše reprezentacije. Prostor od Krosa do Humelsa je bilo Švajnštajgerovo carstvo, neistraženi prostor i mjesto najveće odgovornosti su povjereni njemu.
Od povratka Lama na svoju poziciju i inaguracije Švajnštajgera u modernu verziju Bekenbauera, Njemačka više nije imala problema u odbrani svog gola. Švajni je svuda stizao, sve rupa je zatvarao, ne dozvoljavajući da se na poroznu odbranu obrušavaju prvi i najveći talasi protivničkih napada. Istovremeno je bio i prva opcija za otpočinjanje napada, plejmejker iza plejmejkera, igrač koji je Krosu dostavljao lopte koje su od ovoga morale ići naprijed, prateći Švajnštajgerovu viziju.
Vraćajući Švajnštajgera u njedra svoje odbrane, Lev je Krosa, oslobođenog od gotovo svih odbrambenih zadataka, usmjerio ka naprijed, ka građenju, oslobođenog odgovornosti od greške, što je ovaj znao da iskoristi.Nadoknađujući Rojsov nedostatak, Lev je veliku slobodu dao i Mileru, dok Švajni čak ni protiv Brazila nije prelazio svoju polovinu terena, omogućavajući, ne samo Krosu, nego i Kediri, da budu bolji nego što jesu.
Upravo ta mogućnost i želja da tim i saigrače učini boljim nego što jesu, njegov duh, upornost koji sve pokreću da igraju bolje, više, jače, te besprekorni pregled igre, tehnika, snaga i šut su Švajnštajgera načinili zlatnom loptom iz sijenke Mundijala, čovjekom od koga je sve krenulo i čovjekom koji je sve konce u igri ove Njemačke držao u svojim rukama.
I to ne bi smjelo ostati nezapaženo.