Rafael Santi

[crvendac_011]

Rafael Santi

Rafael, pravog imena Raffaello Santi da Urbino, bio je talijanski slikar i arhitekt Visoke renesanse.
Bio je učenik kod svog oca zlatara i kipala Giovannija Santija. U početku slika svoje prve Bogorodice, a dolaskom u Firencu na njega utječu toskanskiBogorodice s djetetom, djelomice u pejzažnim ambijentima. U Rimu je boravio u službi papa i oslikao je tri odaje u Vatikanu freskama s povijesnim, mitološkim, alegorijskim i biblijskim temama. Kao graditelj je sljedbenik kasnog Bramanteova stila, a bio je upravitelj gradnje bazilike Sv. Petra. majstori, te radi velike oltarne slike
U Rafaelovu slikarskom djelu došao je do punog izražaja duh visoke renesanse sa svojim zanosom za klasičnu harmoniju i idealnu ljepotu. Kao objektivna vrijednost u slikarskoj umjetnosti ostaju čistoća njegovih crteža, jasnoća kompozicije, vedrina kolorita i neposredna ljudska realizacija portreta. Rafael je izvršio golem utjecaj na svoje učenike i suradnike. Njegov crtež i kompozicija bili su uzor mnoštvu njegovih sljedbenika.

Vječanje Djevice, 1504., ulje na platnu, 170x117 cm, Brera, Milano.


Firentinsko doba

Od jeseni 1504. Rafael boravi i radi u Firenci na svojim prvim slikama. Tu se upoznaje sa radovima ondašnjih slikara, Leonarda da Vincija, Andree del Sarta, Michelangela i Fra Bartolomea. U Firencu je došao sa namjerom da ostane nekoliko mjeseci i da prostudira radove tih slikara, međutim tu ostaje četiri godine i 21. travnja 1508. potpisuje pismo koje je poslao svom stricu sa "Rafaelo. Slikar u Firenci". U međuvremenu boravi na kratko u svom rodnom mjestu Urbino i u Perugiji. U tom vremenu nastaju njegove poznate slike o majci "Božijoj"; Madonna u zelenom (1505, Sveta Obitelj1507), Vjenčanje Djevice (1504.).

Rimsko doba

Krajem 1508. po preporuci Bramantesa Rafael dobija poziv od pape Julija II. da dođe u Rim da bi ukrasio privatne odaje sa freskama u Vatikanu.

Detaljniji članak o ovoj temi: Rafaelove sobe

U Rimu dobija nalog za nalogom od pape, da freskama uljepša tri sale (Stance). Devet godina je radio na te tri Stanze u Vatikanu:

• 1509. - 1511. u tom vremenu je radio na prvoj sali Stanza della Segnatura
• 1511. - 1514. Stanza d'Eliodoro
• 1514. - 1517. Stanza dell'Incendio di Borgo

Godine 1511. Rafael upoznaje Michelangela koji je radio strop poznate Sikstinske kapele. Kroz poznanstvo sa Sebastijanom del Piombom, koji je također u to vrijeme radio u Rimu, Rafael se upoznaje sa venecijanskim slikarstvom. Kod svih fresaka koje je Rafael uradio za Vatikan, pomagali su mu učenici iz njegove radionice kao i ostali radnici koje je on angažovao.
Kod programa za Sala di Constantino za koju je Rafael napravio idejnu skicu očigledno je malo figura koje je on lično svojom rukom nacrtao, dalje izvođenje preuzeli su njegovi učenici od 1520. do 1524. Giulio Romano i Giovanni Francesco Penni.
Tokom radova na stancama umire papa Julije II. 21. veljače 1513. i Giovanni de Medici dolazi kao papa Lav X. na prijestolje 11. ožujka.
I novi papa je također bio privržen Rafaelu i nakon smrti Bramantea 11. ožujka 1514. proglašen je za nasljednika, i već 1. travnja te iste godine Rafael postaje arhitekt i izvođač radova.
Godine 1515. postaje konzervator antičkih monumenata u Rimu, a pri tom ga podržava njegov prijatelj Baldasare Kasfiglione, u studenom te godine kupuje Rafaelo kuću u Borgo.
Dana 20. travnja 1519. su prvih sedam tepiha koji su u Flamenskoj tkani, okačeni na zidove u "Sikstinskoj Kapeli".
Na veliki petak, 6. travnja 1520. u 37. godini života Rafael umire od neprekidne visoke temperature. Pogreb je izvršen sljedećeg dana uz veliku počast, a sahranjen je u Panteonu.

Gospa od češljugara, Ermitaž, Sankt Petersburg, Rusija.

Galatea, freska iz vile Farnese, Rim (1511.).

Atenska škola, Stanza della Segnatura, Vatikan (1513.-14.).

Sikstinska Madonna, Vatikan (1513.-14.).

Francesco Maria della RovereKrakov. (1514), Muzej Czartoryski,

Madonna della Seggiola, palača Pitti, Firenca (1514.).

Portret Baldassarea Castiglionea, Louvre, Pariz (1515.).

Papa Lav X., Uffizi, Firenca (1518.-19.).

Portet Pape Julija II., 1512., ulje na platnu, 63 × 40 cm, palača Pitti, Firenca.

Izvor: Vikipedija


​

 

[Ana_ana]

Crucifixion. 1502-1503

The Holy Family with a Lamb. 1507.

St John the Baptist. c.1516

​

 

[Slavisaru]

Stvarno je super sto na ovom forumu ima nekog ko se bavi i ovakvim stvarima )))

Nego, trazim jednu Rafaelovu sliku, (znam i 100 posto sam siguran da je njegova) gde je neverovatno dobro naslikao zenu kako drzi dete u narucju. E, mozda cete vi sada reci-pa sta je tu sada tako posebno? , ali na toj slici se bukvalno vidi da je vrlo hladno jer je dete nekako cudno iskolacilo oci i pokupilo se ko na zimi. Slucajno sam video, i trazio sam posle dosta dugo, ali bezuspesno. Ako mozete da je nadjete i okacite.
p.s. Okolo, na slici, nema snega

 

[Andjela 7]

Žena s velom

Kerubin

Mali anđeli




​

 

[Honey5]

Christ supported by two angels, c.1490

The Miraculous Draught of Fishes, 1515

Galatea,1512

Il Spasimo 1517

Transfiguration, 1520,

 

[sendi]

Miljenik muza

Svaka slika ima priču
​

Miljenik muza
​

Za života slavan, Rafael je jedan od povlašćenih umetnika čija se zvezda nije ugasila ni posle pet vekova

Rafael je sliku uradio po uzoru na Leonardovu, danas poznatu kao „Benoa Madona”.

U renesansnoj Italiji slike Bogorodice s Hristom bile su veoma tražene, posebno među bogatašima koji su mogli da ih priušte. Umetnici su ponekad činili ustupke i uz portret majke Božije dodavali pojedina obeležja i simbole čoveka koji bi naručio platno. U godinama između 15. i 16. veka jedan od najtraženijih umetnika, miljenik dvojice papa, bio je već tada proslavljeni Rafael.

Poziv iz Svete stolice

Rođen 6. aprila 1483. godine kao Rafaelo Santi u Urbinu, jednom od kulturnih središta u srcu Italije, dečak je od detinjstva bio predodređen da zaplovi umetničkim vodama. Slikar Đovani Santi di Pjetro, Rafaelov otac, shvatio je da mu je sin izuzetno nadaren i zato je veoma rano počeo da ga uvodi u tajne zanata. Već kao dečaka upoznavao ga je s uticajnim ljudima iz umetničkih krugova – za Rafaela su te veze bile dragocene do kraja života.
Nažalost, kad je imao samo jedanaest godina, Rafaelu umire otac. Iako se zna da je jedno vreme boravio u Peruđi, nije sasvim jasno da li je postao đak slikara Peruđina (1445–1523), ali je izvesno da je bio pod njegovim jakim uticajem. Pojedine Rafaelove slike iz ranog razdoblja toliko su slične Peruđinovim da se čini kao da ih je uradila ista osoba.
Prelomni trenutak desio se kad se 1504. godine Rafael preselio u Firencu, gde je dobio je priliku da se upozna s delima dvojice velikana – Mikelanđela (1475–1564) i Leonarda da Vinčija (1452–1519). Njihove slike, crteži i skulpture do te mere su zadivile i uticale na mladog umetnika da je počeo da slika mekše i slobodnije, stvorivši prepoznatljiv stil. To se najbolje vidi na brojnim platnima Bogorodica nastalim u tim godinama: Rafaelove Madone odišu majčinskom ljubavlju, finoćom i mirnoćom, jedinstvenom za ovog slikara.
Konačnu potvrdu da je zaista postao jedan od najuticajnijih umetnika svog vremena Rafael dobija 1508. godine kad ga je papa Julije II pozvao da dođe u Rim i da za njega radi u Vatikanu. I sam predani katolik, toliko se dopao papi da je ubrzo postao jedan od najomiljenijih umetnika Svete stolice. Mladi slikar iz Urbina stvara dela koja se i danas ubrajaju među najnadahnutija u istoriji umetnosti. Po nalogu pape Julija II radio je freske u privatnim odajama Vatikana, poznatim kao „stance”. O jednoj od tih zidnih slika – „Atinska škola” – pisali smo u „Zabavniku” broj 2773, objavljenom 1. aprila 2005. godine. Inače, skoro u isto vreme kad i Rafaelo, Mikelanđelo je u Vatikanu oslikavao tavanicu Sikstinske kapele. Kad je Lav æ postao novi vrhovni poglavar Rimokatoličke crkve, Rafael je i dalje ostao u velikoj milosti Svete stolice.

Zanosna pekarica

Kao da je znao da neće dugo živeti, sve što je radio Rafael je činio s puno žara. Osim u slikarstvu, oprobao se i u vajarstvu, arhitekturi, poeziji. Međutim, nisu mu bila strana ni ovozemaljska uživanja. Pošto je dobro zarađivao, živeo je u otmenom kraju Rima, u raskošnoj vili urađenoj po nacrtima Bramantea (1444–1514), arhitekte koji je, između ostalog, radio na potpunom preuređenju bazilike Svetog Petra.
Veoma naočit, guste i tamne kose, izuzetno otmenog ponašanja, Rafael je magnetskom snagom privlačio lepši pol. Zanimljivo je da se ipak nikad nije oženio, ali je jednoj ženi na kraju poklonio srce. Bila je to Margerita Luti, pekareva (fornaro) kćerka, zbog čega je u Rimu bila poznata kao „La Fornarina”.
Za Rafaela je Margerita – u početku njegova ljubavnica, potom model –postala neka vrsta muze koja ga je nadahnula da naslika mnoštvo čuvenih ženskih portreta. Dokaz da se radilo o obostranoj ljubavi bila je neopoziva Margeritina odluka da, kad je slikar umro, ode u manastir i zamonaši se.
Nije sasvim pouzdan uzrok Rafaelove smrti. Slavni umetnik napustio je ovaj svet 1520. godine, istog datuma kad se i rodio, u trideset sedmom letu. Kad je zbog jake groznice pao u postelju, niko nije slutio tragičan ishod. On je, po svoj prilici, naslutio da mu se bliži kraj jer je pozvao sveštenika da bi primio poslednju pričest. Petnaest dana imao je visoku temperaturu i groznicu kojoj se ne zna tačan uzrok. Da li je imao grip? Da li je, kako navode pojedini istoričari umetnosti, bio suviše iscrpljen posle burne noći provedene sa svojom pekaricom? Da li su lekari preterali ispuštajući mu krv, uobičajen postupak u tim vremenima?

BOGORODICA S KARANFILIMA

„Bogorodica s karanfilima”, 27,9 Ø 22,4 cm; ulje na platnu; oko 1506. do 1508. godine; Nacionalna galerija, London

Malo platno Bogorodice koja u krilu drži Hrista smatra se jednimod najlepših prikaza ove biblijske scene

Rafael prikazuje Majku Božiju kako se igra s Hristom, oboje u ruci drže karanfile. Botaničko ime ovog cveta je Dianthus, naziv nastao od grčkih reči „dios” – bog i „anthos” – cvet, još u vreme grčkog botaničara Teofrasta. Međutim, u nekim hrišćanskim predanjima kaže se da se cvet karanfila pojavio dok je Marija plakala ispod raspeća svog sina.
Inače, Rafael je ovo platno očigledno uradio pod uticajem Leonarda da Vinčija i njegove slike Bogorodice s Hristom koji drži cveće, platno poznato kao „Benoa Madona”.
Zanimljivo je da je tek 1991. godine utvrđeno da je slika original. Do tada se verovalo da je platno, koje je od 1853. godine krasilo dvorac vojvode od Nortamberlenda, jedna od kopija izgubljenog Rafaelovog originala. Kad je stručnim postupkom potvrđeno da se radi o delu koje je naslikao lično Rafael, počelo je nadmetanje za kupovinu slike. Londonska Nacionalna galerija ponudila je najveću svotu – portret Bogorodice otkupljen je za šezdeset šest miliona dolara.
Ovo ulje na platnu dosta je malo: 27,9 sa 22,4 centimetra. Rafael je očigledno imao nameru da slika bude nešto malo veća od molitvenika. Iako se ne zna sasvim pouzdano, Rafael je platno verovatno uradio za mladu udovicu po imenu Madalena delji Odi koja se spremala da se zamonaši. Pošto se ulaskom u manastir svako odriče gotovo svih zemaljskih poseda, slika je trebalo da bude jedna od retkih stvari koje je Madalena mogla da ponese sa sobom. To objašnjava njenu veličinu i prizor koji se vidi kroz prozor: bila je dovoljno mala da se novoprimljenoj monahinji ne zameri što ju je unela u manastir, a Madalenu je osunčani predeo mogao da podseti na prethodni život, onaj van manastirskih zidova. Ako je htela, lako je mogla da je nosi kud god bi krenula.Rafael je ovu sliku završio 1507. ili 1508. godine tehnikom koja nije bila nova, ali je tek osvajala italijanske i druge evropske slikare – ulje na platnu. Bez obzira na to što je postupak za njega možda bio još nedovoljno istražen, očigledno je da je savršeno vladao paletom. Vidi se to dobro, recimo, na plavičastim tonovima Marijine haljine, vešto urađenom prelamanju svetla i tame, finoći bele kože Marije i Hrista, sitnim pojedinostima poput cvetova karanfila.

Politikin zabavnik

 

[crvendac_011]

Pet vekova Rafaelove Sikstinske Madone

Pet vekova Rafaelove Sikstinske Madone

Pet stotina godina od stvaranja čuvenog dela renesansnog majstora, „Sikstinske Madone“, biće obeleženo velikom izložbom u Drezdenu. Divili su joj se i pesnici i slikari, o njoj je pisao Puškin, a Tolstoj i Dostojevski imali su njenu reprodukciju u svojim sobama


Priprema se izložba posvećena čuvenom platnu

FRIDRIH Niče ju je zvao „vizijom idealne supruge“, Gete je poštovao kao „kraljicu celog čovečanstva“, za Tomasa Mana je predstavljala „najveličanstvenije iskustvo u slikarstvu“, a za Hajdegera „sliku suštine“. „U Rafaelovoj Madoni nema više ničeg telesnog. Ona je sva daljina, sva prostor... najuzvišenija slika majke...“, napisao je Osvald Špengler u „Propasti Zapada“.
Poslednja slika koju je renesansni majstor naslikao svojom rukom, „Sikstinska Madona“ i posle pet vekova oduševljava publiku. To potvrđuje svakodnevna „opsada“ posetilaca Umetničke galerije u Drezdenu, grada u kome je ova slika „provela polovinu svog života“. Tamo se održava izložba „Sikstinska Madona: Ikona Rafaelovog slikarstva“, upriličena povodom 500 godina od nastanka ovog čuvenog dela. Među eksponatima su dokumenti, reprodukcije, slikarska dela na kojima su predstavljeni momenti iz istorije slike...

- Naša ideja je bila da ovo ne bude Rafaelova izložba, već da ispričamo priču. Odakle je slika došla? Kako je dospela ovde? Šta se događalo sa njom kada je stigla u Drezden? Kako je postala slavna zahvaljujući kopijama u 19. veku? I, kako se proslavila u ovoj galeriji - objasnio je Bernard Mac, direktor drezdenskog muzeja.



Da bi koncipirali izložbu, mesecima su kustosi drezdenske galerije tragali za poreklom slike. Izložba prvi put pokazuje celu njenu istoriju, od nastanka u doba renesanse do toga da je postala globalni mit sadašnjice.Priča o „Sikstinskoj Madoni“ počinje u leto 1512. godine. Rafael je od pape Julija II dobio nalog da naslika nekoliko dela za kapelu manastira Svetog Siksta u gradu Pjaćenci. Rafael je, između ostalih, tada stvorio i Madonu. Više od dva veka slika je stajala skoro neprimećena, sve dok je saksonski Avgust Treći nije kupio za, u to doba, basnoslovnu sumu - 25.000 eskuda. I pored velike cene, lokalne vlasti nisu bile za to da se Rafaelovo delo iznese iz Italije. Tek posle intervencije tadašnjeg pape, koji je i odobrio kupovinu, Rafaelova „Madona“ je stigla u Drezden.
Prema legendi, saksonski monarh ne samo da je izašao da dočeka čuvenu sliku, nego je svojom rukom pomerio carski tron i uzviknuo: „Oslobodite sobu za velikog Rafaela“. Na izložbi je pastel slikara Adolfa fon Mencela iz 19. veka na kome je prikazan upravo trenutak pojave Rafaelovog dela u rezidenciji Avgusta Trećeg.

„Sikstinska Madona“ postala je mit polovinom 19. veka, pre čuvene Leonardove „Mona Lize“ koja je postala popularna tek 1911. godine. U to doba vladalo je veliko interesovanje za njenim kopijima. Divili su joj se i pesnici i slikari, o njoj je pisao i Aleksandar Puškin, a poznato je da su i Tolstoj i Dostojevski imali njenu reprodukciju u svojim kabinetima.

Negde u isto vreme i dva anđelčića sa slike pošla su svojim putem. Njihovo predstavljanje kreće se od kiča do umetnosti, a u Americi i Aziji danas su omiljeniji od Madone. Kustos Henin ukazuje na to da izložba u Drezdenu upravo pokazuje da su anđelčići i Madona deo jedne slike.
Na izložbi je prikazano još jedno putovanje čuvene slike. Tokom Drugog svetskog rata nacisti su je sklonili na sigurno zajedno sa mnogim drugim remek-delima iz drezdenskog muzeja. Sklonište su po završetku rata otkrili ruski vojnici - drezdenska riznica bila je u zabačenom kamenolomu. „Sikstinska Madona“ čuvana je u drvenom sanduku, a sve ostale slike - Rubensa, Đorđonea, Veronezea, bile su bačene na zemlju. Stajale su jedna uz drugu ili su bile prislonjene uz zidove okna.
Zajedno sa hiljadama drugih dela, „Sikstinska Madona“ prebačena je u Moskvu, gde je čuvana narednih deset godina. Za to vreme samo je jednom pokazana javnosti - u Puškinovom muzeju. Na izložbi u Drezdenu je članak objavljen u „Pravdi“ 1955. koji govori o tom događaju.

- Kada sam bio u Moskvi pre dve godine, upoznao sam starije ljude koji još pamte tu izložbu - kaže Mac. - Bilo je veoma dirljivo kada sam sreo jednu staricu koja mi je sa neskrivenim žarom ispričala kako je bilo čudesno videti te 1955. Rafaelovo delo u Moskvi.

U Drezdenu su predstavljeni dokumenti koji po mišljenju organizatora izložbe raskrinkavaju priču o tome da su ruski konzervatori spasili sliku, jer su nacisti loše brinuli o umetničkom blagu. Među eksponatima je pasoš sa kojim je slika iz Moskve vraćena u Drezden, u kome piše da je delo u dobrom stanju. Nemački istoričari smatraju da je upravo to svedočanstvo da je priča oko spasavanja slike izmišljena, mada postoje podaci o intervencijama ruskih konzervatora. Na izložbi u Drezdenu nalazi se čak i slika Mihaila Korneckog „Spas Sikstinske Madone“ iz 1984, gde je prikazan rad konzervatora. Ali, priređivači izložbe su uz nju napisali da je to jedna od legendi sovjetske propagande.

- Istočni Nemci nisu govorili o tome, ali mi sada znamo da je priča o konzervaciji preterana - izjavio je Mac, za magazin „Volstrit“.

Madona, sa Isusom u naručju, koja stoji na oblaku okružena svecima, prikazana je u Umetničkoj galeriji u novom ruhu. Izložena je u novom drvenom ramu, napravljenom po uzoru na italijanske i ukrašenom sa mnogo zlata. Smešteno na neobičnom mestu, staro delo, kažu posetioci, blista novim sjajem, možda onako kako je svojevremeno rekao italijanski slikar i arhitekt Karlo Marati: „Kada bismo mi pokazali Rafaelovu sliku i ja ne bih ništa znao o njemu samom i kada bi mi pri tome rekli da je to delo anđela, ja bih tome poverovao“.

Izvor: Večernje novosti