Postoje mnoge zablude kod nas u vezi sa ovom temom. Mnogi na primer i ne znaju da je naziv Vizantija nastao tek u 16 jer su tadasnji istoricari smatrali da ne zasluzuju naziv Rimsko carstvo kako su sebe nazivali vizantijci, zbog velikih razlika sa drugim rimskim carstvom. Prve razlike se javljaju tek u 4tom veku. Vizantija je zbog svog polozaja bila pod velikim uticajem helenske kulture, i filozofski je pristupala tumacenju hriscanstva, dok je u zapadnom carstvu se uglavnom svodilo na elitisticko svojatanje hriscanstva. Inace rani koreni hriscanstva su u judaistickoj sekti, tj jevrejskoj sekti koja je prihvatila hrista kao jevrejskog mesiju, po prorocanstvu iz jevrejske knjige tanah koja je danas poznata pod nazivom stari zavet, tek 100tinak godina kasnije se potpuno odvaja od judaizma, i nazareni jevrejska sekta postaju hriscani. Zbog neuspeha da dobije primat u Jerusalimu, i pod sve vecim sirenjem hriscanstva u Rimu, centar hriscanstva se seli u Rim, tj. u pocetku ne postoji centar hriscanske crkve vec svaki grad je episkopija, a so obzirom na moc i uticaj Rima, najveci uticaj dobija rimski episkop, koji kasnije dobija pocasnu titulu Papa(Otac). Posle podele Rima na istocno i zapadno carstvo, iz ne religijskih razloga(stekao sam utisak da mnogi misle da se Rim podelio zbog podele hriscanstva, a u stvari je bilo obratno). U prvom vremenu posle podele dolazi do manjih razmirica, 2 centra moci, a izrazenije razlike se javljaju u cini mi se 7 i 11 veku. Do tada razlike nisu bile gotovo nikakve. Mnogo njih smatra da je sadasnje pravoslavlje u Srbiji isto kao i u vizantiji, a jednostavnim poredjenjem sa drugim pravoslavnim zajednicama moze se lako utvrditi da mnogi obicaji ovdasnji imaju paganske slovenske elemente, kao i da u drugim zajednicama postoje takodje lokalni elementi, prethodnih religija.<br><br> Zanimljivo je sto vecina vernika u Srbiji smatra da ne treba "filozofirati" o hriscanstvu, a u stvari sam nastanak pravoslavlja bas nosi tu razliku u odnosu na katolicizam. Takodje mnogi ne shvataju da mnogi obicaji su nastali 1000 godina posle Hrista, ili pre 1000 godina, i da nikako danasnji nacin upraznjavanja ove religije nije nimalo slican hriscanskim pocecima. Zanimljivo je da se stvara elitisticka slika pravoslavnih vernika, velicaju se oni koji su pripadnici crkve, a takodje to je bila jedna od prvih stvari koju je Istocno-rimska crkva izbacila, jer je do tada vrsen elitisticki pristup utvrdjivanja ko je veci vernik, da bi dobio svoje mesto u hijerarhiji. Vizantija je promenila taj pristup i ucinilo je hriscanstvo dostupno svima, koji veruju u hrista. Vremenom pravoslavlje i katolicanstvo zbog pridobijanja veceg broja vernika, su primorane da prave sto vece razlike izmedju sebe, po mom misljenju, primenom stare izreke, zavadi pa vladaj. Na kraju te razlike su prilicno velike gledano pojedinacne uglavnom protokolarne stvari, a i dalje minimalne ako sagledamo sustinske stvari. Naravno ove razlicitosti su dovele do velike netrepeljivosti izmedju pripadnika oba oblika hriscanstva, koje su veoma primetne i u sadasnjem drustvu. Inace od samog nastanka hriscanstva, hriscanstvo nije bilo jedinstveno, vec je uvek postojalo razlicitih tumacenja, ona cak i mnogo vremena kasnije pocinju da se osecaju, unutar vec razdeljenog hriscanstva, vrlo primetno u katolicanstvu od koga se odvaja protestantizam kao jedna prilicno dominantna sekta, sada vec i religija. Hriscanstvo je mozda jedino, veoma kratko, bilo jedinstveno posle kanonizacije spisa 180-200 godine, tj. nakon nastanka novog zaveta, pre toga, a kratko i nakon toga su uvek postojale razlike. Vrlo primetno je i na ovom forumu stvaranje novih ili bar produbljivanje starih dogmi. <br> Sve jacom politickom potrebom, za jacanjem identiteta nacije koji je izgubljen nastankom Kraljevine Jugoslavije, a i pre toga je bio prilicno oslabljen dugom vladavinom Turaka, pravoslavlje postaje nesto sto je srpsko, pa se mnogi identifikuju kao Srbi samim tim sto su pravoslavne veroispovesti. A zbog netrepelijivosti izmedju katolicanstva i pravoslavlja, javlja se i netrepeljivost ka nacijama u kojima dominira, katolicizam, kao i zbog nedavnih sukoba i dugogodisnje vladavine turaka javlja se i netrepeljivost ka islamskim zajednicama. Identitet, srba kao naroda je prilicno izgubljen mesanjem raznih kultura na ovim prostorima, i uticajem raznih centara moci(primetnih veoma u srpskom jeziku), pa u poslednje vreme postoji tendencija kreiranja nove istorije srba, veoma slicna onome cemu su pre par vekova pribegavale druge nacije. Pravoslavlje kao nesto sto vuce najdalje korene iz nase istorije,(mada nam je nametnuto uticajem Vizantije, kao i nasilnim pokrstavanjem) je ostalo kao cinilac koji karakterise ovaj narod. Kao sto nase komsije koje su takodje bile na vetrometini velikih centara moci nemaju na cemu drugo da zasnuju svoju mladu naciju, ponovorodjenu, osim na isti nacin. Naravno veliki uticaj u ovome igra i gubljenje identiteta, jugoslovenskog naroda koji je imao jasne karakteristike jedne nacije.
