- Učlanjen(a)
- 04.10.2009
- Poruka
- 5.207
Kontinuitet evropskih integracija Savjet Evrope - Evropska unija
UVOD
Razmatranje kontinuiteta evropskih integracija otvorilo je pitanje na koji način je moguće odrediti glavnu stvar, a to je, šta ova odrednica suštinski ili sadržinski
obuhvata.
Još jedna odrednica zna čajna za ovaj rad sadržana je u njegovom naslovu. Radi se o evropskim međunarodnim organizacijama - Savjetu Evrope i Evropskoj uniji.
Navedene odrednice, odredile su predmet rada, odnosno predmet rada je sadržan u naslovu teme. Cilj istraživanja je ukazivanje na kontinuitet evropskih integracija prevashodno u okviru Savjeta Evrope i Evropske unije. Međutim, to nije bilo moguće izvan konteksta istorijskih okolnosti, pogleda i interesa, od nastanka do savremenosti, jer su se u Evropi pojavljivale, razvijale i ostvarivale progresivne, humane i revolucionarne ideje, ali i dekadentne ideje i pokreti, kao što su dva svjetska rata. Stoga je prilikom izrade ovog rada korišten istorijsko-pravni i deskriptivni metod, uz nastojanje da se očuva povezanost predmeta, cilja i metoda istraživanja.
Svestranija analiza pokazuje da su evropski integracioni procesi tekli, u prosjeku uzlaznom putanjom. Horizontalno, šireći se na sve većem prostoru i vertikalno, u smislu produbljivanja i jačanja integracija na sve veći broj oblasti.
Rad se sastoji iz uvoda, pet dijelova i zaključka. Tako se u prvom dijelu analiziraju problemi koji su postojali u prošlosti i razlozi koji su doveli do materijalizacije ideje o neophodnosti ujedinjenja, te ujedinjenju u oblastima u kojima je to bilo najlakše ostvariti, imajući u vidu istorijiski trenutak i postojanje zajedničkog interesa. Ujedinjenja u pojedinim segmentima, predstavljala su podlogu za prve obuhvatnije integracije.
Drugi dio u potpunosti je posvećen osnivanju Savjeta Evrope kao prve međunarodne organizacije regionalnog karaktera na tlu Evrope, s posebnim akcentom na najveću tekovinu - Evropsku konvenciju o zaštiti Ijudskih prava i osnovnih sloboda. Oslanjajući se na njena postignuća u oblasti zaštite Ijudskih prava, te pokazujući time stepen integrisanosti država članica koje uključenjem u Savjet Evrope prihvataju ustanovljene zaštitne mehanizme Ijudskih prava uz prethodnu obavezu da ispune tri uslova: višepartijski demokratski sistem, vladavinu prava i zaštitu Ijudskih prava, posebno je ukazano na ulogu Evropskog suda za Ijudska prava.
Tre ći dio je najobuhvatniji, i sa aspekta vremena nastanka i razvoja evropskih integracija, i sa aspekta prostora posvećenosti u radu. Naime, radi se o analitičkom pristupu, nastanku tri evropske zajednice sa stanovišta ekonomskih interesa. Takođe, analizira se neuspjeh projekata u stvaranju odbrambenih i političkih integracija, sa posebnim osvrtom na motive neuspjeha.
U ovom dijelu obuhvaćena je analiza kriza uspona, ali i način njihovog prevazilaženja, kroz dostizanja vrhunaca integrisanosti unutar evropskih zajednica. Vrhunci integracija pokazuju se kroz stvaranje Carinske unije, jedinstvenog institucionalnog okvira, donošenje Jedinstvenog evropskog akta, stvaranju Evropskog monetarnog sistema, aktivnostima na uspostavljanju jedinstvenog unutrašnjeg tržišta, sa prednostima u odnosu na zajedničko tržište proklamovano aktima iz druge polovine 50-tih godina, te proširenjima koja su se desila u sedmoj i osmoj deceniji prošlog vijeka.
Četvrti dio posvećen je analizi nastanka i razvoja Evropske unije, predstavljanju Evropske unije i njenom mjestu i ulozi u okviru međunarodnog javnog poretka. Naravno, daje se i osvrt na strukturu Evropske unije, institucionalni okvir, osnivački Ugovor iz Mastrihta i dva reformska ugovora iz Amsterdama i Nice. Nezaobilazan je bio i osvrt na analizu procesa proširenja i odnosa Evropske unije prema Zapadnom Balkanu, što se odnosi na horizontalno napredovanje integracija.
U petom dijelu analizira se aktivnost i težnja Evropske unije ka daljim usponima integracija kojima bi se prevazišle postojeće krize, a prije svega institucionalna kriza, što je bilo predviđeno kroz objedinjavanje svih postojećih ugovora u jedinstveni pravni akt - Ugovor o Ustavu Evropske unije. Kako je Prvi Ustav doživio referendumski neuspjeh, novi napori učinjeni su kroz usvajanje Lisabonskog ugovora, koji takođe trenutno preživaljava referendumski neuspjeh u vremenu koje obilježavaju nastojanja za izlaz iz krize. Obzirom da se radi o jednom projektu koji je doživio propast i drugom trenutno nevažećem pravnom aktu, oni su prezentovani onoliko koliko je to minimalno neophodno da se razumije aktulena situacija.
U zaključku se daje rezime ukupnog rada sa intencijom da se izloženo učini pristupačnijim i preglednijim, s posebnim akcentom na Sud pravde i Evropski sud za ljudska prava.
Osje ćajući potrebu za razjašnjenjem nekih pojmova kao prilog radu dato je objašnjenje sličnih naziva, a različitih odgovornosti, te radi potpunije i lakše preglednosti navedena je i hronologija evropskih integracija.
I GLAVA
ISTORIJSKA POZADINA EVROPSKIH INTEGRACIJA
1. Ideje o ujedinjenju Evrope
Ideje o evropskim integracijama stare su oko dva milenija, mada je za praktično djelovanje u vezi sa navedenom idejom, najznačajniji period poslije Drugog svjetskog rata. „Evropske ideje koje su se nekad smatrale utopističkim i neostvarivim postale su realnost za većinu evropskih naroda i država od druge polovine XX vijeka". Međutim, takve ideje razlikuju se od onih prvobitnih. Prvobitne ideje sežu od Aleksandra Makedonskog, preko Napoleona, pa sve do Hitlera. Oni su zagovarali stvaranje neke vrste integracija koje bi se manifestovale u jedinstvenoj Evropi stvorenoj „ognjem i mačem".
S druge strane, u XV i XVI vijeku pojavili su se novi pristupi evropskim integracijama koji su se uveliko razlikovali od prethodnih. Oni su se temeljili na principima evropskog jedinstva čijim bi nastajanjem došlo do prestanka ratova na području Evrope.
Ideja o stvaranju „Sjedinjenih država Evrope", a nakon što su Sjedinjene Američke Države ostvarile nezavisnost i samostalnost, veže se za ime pacifiste Viktora Iga koji je takvu ideju iznio na Kongresu mira u Lozani, odrzanom 1869.godine.
Ideja o evropskom jedinstvu ponovo je aktuelizirana poslije Prvog svjetskog rata sa ciljem da se u budućnosti izbjegnu takva razaranja i posljedice. Za ovaj postratovski period značajno je napomenuti stvaranje Lige naroda. Ona je formirana na Mirovnoj konferenciji u Versaju 1919.godine, na inicijativu Sjedinjenih Američkih Država koje nisu ušle u njegov sastav zbog protivljenja Američkog Senata. Iako su kasno ušle u rat (1917.godine) na strani Atante, njegovim završetkom zadržavaju svoj uticaj u Evropi i postaju dio evropske politike. Bez obzira što Liga naroda nije ispunila očekivanja, za sjednicu skupštine Lige naroda održane 1931.godine vezuje se prvo isticanje termina „evropska integracija" u Memorandumu o evropskoj integraciji koji je podnio francuski ministar inostranih poslova Aristid Brian. Mogućnost integracija, još u to vrijeme tražio je u oblasti ekonomije. Međutim, do integracija nije došlo.
Definitivno, razloge neuspjeha treba tražiti u posljedicama koje je proizveo Prvi svjetski rat. Prije svega radi se o pojavi komunizma i fašizma kao totalitarnih ideologija. Tako u periodu između dva svjetska rata na evropskoj sceni egzistiraju tri modela društva: dva totalitarna (komunizam i fašizam) i društvo parlamentarne demokratije. Oni ulaze u međusobni sukob. Takođe, i jačanje nacionalizma, čemu posebno doprinosi dolazak Adolfa Hitlera na mjesto njemačkog kancelara, što predstavlja jednu od kočnica otpočinjanja integracionih procesa u Evropi.
Integracioni procesi u Evropi započinju nakon Drugog svjetskog rata i to zahvaljujući onima koji su to najmanje željeli. Velika Britanija na strani pobjednika na čelu sa premijerom Vinstonom Čerčilom daje poticaj evropskim integracijama. „On je 19.septembra 1946.godine, poznatim govorom u Cirihu / Zurich, nedvosmisleno pozvao evropske lidere na stvaranje „Sjedinjenih država Evrope", u čemu bi lidersku ulogu imale Francuska i Zapadna Njemačka".
UVOD
Razmatranje kontinuiteta evropskih integracija otvorilo je pitanje na koji način je moguće odrediti glavnu stvar, a to je, šta ova odrednica suštinski ili sadržinski
obuhvata.
Još jedna odrednica zna čajna za ovaj rad sadržana je u njegovom naslovu. Radi se o evropskim međunarodnim organizacijama - Savjetu Evrope i Evropskoj uniji.
Navedene odrednice, odredile su predmet rada, odnosno predmet rada je sadržan u naslovu teme. Cilj istraživanja je ukazivanje na kontinuitet evropskih integracija prevashodno u okviru Savjeta Evrope i Evropske unije. Međutim, to nije bilo moguće izvan konteksta istorijskih okolnosti, pogleda i interesa, od nastanka do savremenosti, jer su se u Evropi pojavljivale, razvijale i ostvarivale progresivne, humane i revolucionarne ideje, ali i dekadentne ideje i pokreti, kao što su dva svjetska rata. Stoga je prilikom izrade ovog rada korišten istorijsko-pravni i deskriptivni metod, uz nastojanje da se očuva povezanost predmeta, cilja i metoda istraživanja.
Svestranija analiza pokazuje da su evropski integracioni procesi tekli, u prosjeku uzlaznom putanjom. Horizontalno, šireći se na sve većem prostoru i vertikalno, u smislu produbljivanja i jačanja integracija na sve veći broj oblasti.
Rad se sastoji iz uvoda, pet dijelova i zaključka. Tako se u prvom dijelu analiziraju problemi koji su postojali u prošlosti i razlozi koji su doveli do materijalizacije ideje o neophodnosti ujedinjenja, te ujedinjenju u oblastima u kojima je to bilo najlakše ostvariti, imajući u vidu istorijiski trenutak i postojanje zajedničkog interesa. Ujedinjenja u pojedinim segmentima, predstavljala su podlogu za prve obuhvatnije integracije.
Drugi dio u potpunosti je posvećen osnivanju Savjeta Evrope kao prve međunarodne organizacije regionalnog karaktera na tlu Evrope, s posebnim akcentom na najveću tekovinu - Evropsku konvenciju o zaštiti Ijudskih prava i osnovnih sloboda. Oslanjajući se na njena postignuća u oblasti zaštite Ijudskih prava, te pokazujući time stepen integrisanosti država članica koje uključenjem u Savjet Evrope prihvataju ustanovljene zaštitne mehanizme Ijudskih prava uz prethodnu obavezu da ispune tri uslova: višepartijski demokratski sistem, vladavinu prava i zaštitu Ijudskih prava, posebno je ukazano na ulogu Evropskog suda za Ijudska prava.
Tre ći dio je najobuhvatniji, i sa aspekta vremena nastanka i razvoja evropskih integracija, i sa aspekta prostora posvećenosti u radu. Naime, radi se o analitičkom pristupu, nastanku tri evropske zajednice sa stanovišta ekonomskih interesa. Takođe, analizira se neuspjeh projekata u stvaranju odbrambenih i političkih integracija, sa posebnim osvrtom na motive neuspjeha.
U ovom dijelu obuhvaćena je analiza kriza uspona, ali i način njihovog prevazilaženja, kroz dostizanja vrhunaca integrisanosti unutar evropskih zajednica. Vrhunci integracija pokazuju se kroz stvaranje Carinske unije, jedinstvenog institucionalnog okvira, donošenje Jedinstvenog evropskog akta, stvaranju Evropskog monetarnog sistema, aktivnostima na uspostavljanju jedinstvenog unutrašnjeg tržišta, sa prednostima u odnosu na zajedničko tržište proklamovano aktima iz druge polovine 50-tih godina, te proširenjima koja su se desila u sedmoj i osmoj deceniji prošlog vijeka.
Četvrti dio posvećen je analizi nastanka i razvoja Evropske unije, predstavljanju Evropske unije i njenom mjestu i ulozi u okviru međunarodnog javnog poretka. Naravno, daje se i osvrt na strukturu Evropske unije, institucionalni okvir, osnivački Ugovor iz Mastrihta i dva reformska ugovora iz Amsterdama i Nice. Nezaobilazan je bio i osvrt na analizu procesa proširenja i odnosa Evropske unije prema Zapadnom Balkanu, što se odnosi na horizontalno napredovanje integracija.
U petom dijelu analizira se aktivnost i težnja Evropske unije ka daljim usponima integracija kojima bi se prevazišle postojeće krize, a prije svega institucionalna kriza, što je bilo predviđeno kroz objedinjavanje svih postojećih ugovora u jedinstveni pravni akt - Ugovor o Ustavu Evropske unije. Kako je Prvi Ustav doživio referendumski neuspjeh, novi napori učinjeni su kroz usvajanje Lisabonskog ugovora, koji takođe trenutno preživaljava referendumski neuspjeh u vremenu koje obilježavaju nastojanja za izlaz iz krize. Obzirom da se radi o jednom projektu koji je doživio propast i drugom trenutno nevažećem pravnom aktu, oni su prezentovani onoliko koliko je to minimalno neophodno da se razumije aktulena situacija.
U zaključku se daje rezime ukupnog rada sa intencijom da se izloženo učini pristupačnijim i preglednijim, s posebnim akcentom na Sud pravde i Evropski sud za ljudska prava.
Osje ćajući potrebu za razjašnjenjem nekih pojmova kao prilog radu dato je objašnjenje sličnih naziva, a različitih odgovornosti, te radi potpunije i lakše preglednosti navedena je i hronologija evropskih integracija.
I GLAVA
ISTORIJSKA POZADINA EVROPSKIH INTEGRACIJA
1. Ideje o ujedinjenju Evrope
Ideje o evropskim integracijama stare su oko dva milenija, mada je za praktično djelovanje u vezi sa navedenom idejom, najznačajniji period poslije Drugog svjetskog rata. „Evropske ideje koje su se nekad smatrale utopističkim i neostvarivim postale su realnost za većinu evropskih naroda i država od druge polovine XX vijeka". Međutim, takve ideje razlikuju se od onih prvobitnih. Prvobitne ideje sežu od Aleksandra Makedonskog, preko Napoleona, pa sve do Hitlera. Oni su zagovarali stvaranje neke vrste integracija koje bi se manifestovale u jedinstvenoj Evropi stvorenoj „ognjem i mačem".
S druge strane, u XV i XVI vijeku pojavili su se novi pristupi evropskim integracijama koji su se uveliko razlikovali od prethodnih. Oni su se temeljili na principima evropskog jedinstva čijim bi nastajanjem došlo do prestanka ratova na području Evrope.
Ideja o stvaranju „Sjedinjenih država Evrope", a nakon što su Sjedinjene Američke Države ostvarile nezavisnost i samostalnost, veže se za ime pacifiste Viktora Iga koji je takvu ideju iznio na Kongresu mira u Lozani, odrzanom 1869.godine.
Ideja o evropskom jedinstvu ponovo je aktuelizirana poslije Prvog svjetskog rata sa ciljem da se u budućnosti izbjegnu takva razaranja i posljedice. Za ovaj postratovski period značajno je napomenuti stvaranje Lige naroda. Ona je formirana na Mirovnoj konferenciji u Versaju 1919.godine, na inicijativu Sjedinjenih Američkih Država koje nisu ušle u njegov sastav zbog protivljenja Američkog Senata. Iako su kasno ušle u rat (1917.godine) na strani Atante, njegovim završetkom zadržavaju svoj uticaj u Evropi i postaju dio evropske politike. Bez obzira što Liga naroda nije ispunila očekivanja, za sjednicu skupštine Lige naroda održane 1931.godine vezuje se prvo isticanje termina „evropska integracija" u Memorandumu o evropskoj integraciji koji je podnio francuski ministar inostranih poslova Aristid Brian. Mogućnost integracija, još u to vrijeme tražio je u oblasti ekonomije. Međutim, do integracija nije došlo.
Definitivno, razloge neuspjeha treba tražiti u posljedicama koje je proizveo Prvi svjetski rat. Prije svega radi se o pojavi komunizma i fašizma kao totalitarnih ideologija. Tako u periodu između dva svjetska rata na evropskoj sceni egzistiraju tri modela društva: dva totalitarna (komunizam i fašizam) i društvo parlamentarne demokratije. Oni ulaze u međusobni sukob. Takođe, i jačanje nacionalizma, čemu posebno doprinosi dolazak Adolfa Hitlera na mjesto njemačkog kancelara, što predstavlja jednu od kočnica otpočinjanja integracionih procesa u Evropi.
Integracioni procesi u Evropi započinju nakon Drugog svjetskog rata i to zahvaljujući onima koji su to najmanje željeli. Velika Britanija na strani pobjednika na čelu sa premijerom Vinstonom Čerčilom daje poticaj evropskim integracijama. „On je 19.septembra 1946.godine, poznatim govorom u Cirihu / Zurich, nedvosmisleno pozvao evropske lidere na stvaranje „Sjedinjenih država Evrope", u čemu bi lidersku ulogu imale Francuska i Zapadna Njemačka".
Poslednja izmena: